Ο Κάρολος Ι΄ της Γαλλίας (9 Οκτωβρίου 1757 - 6 Νοεμβρίου 1836) ήταν βασιλιάς της Γαλλίας και της Ναβάρρας (1824 - 1830).
Τελευταίος βασιλιάς της Γαλλίας από την ευθεία γραμμή διαδοχής των Βουρβόνων. Γεννήθηκε στις Βερσαλλίες ως τελευταίος γιος του δελφίνου της Γαλλίας Λουδοβίκου και της Μαρίας Ιωσηφίνας της Σαξονίας, εγγονός του βασιλέως Λουδοβίκου ΙΕ΄, αδελφός των βασιλέων Λουδοβίκου ΙΣΤ΄, Λουδοβίκου ΙΗ΄. Κηρύχθηκε Κύριος και διάδοχος (1814) με την άνοδο του αδελφού του Λουδοβίκου ΙΗ΄ στον Γαλλικό θρόνο.
Επιπόλαιη νεανική ζωή
Ο Κάρολος στη νεανική του ηλικία ήταν εξαιρετικά γοητευτικός και ελκυστικός. Παρά τις φήμες σχετικά με το νεανικό του ηδονισμό, ήταν βαθιά θρησκευόμενος. Σε παιδική ηλικία έμεινε ορφανός, αυτός και τα υπόλοιπα αδέρφια του.
Ήταν φημισμένος γυναικάς, αναπτύσσοντας στενή φιλία με τη νύφη του βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα. Παρακολουθούσαν μαζί θέατρο και ερχόντουσαν συνέχεια σε αντιπαράθεση, ενώ είχαν και οι δύο ταλέντο ηθοποιίας. Η Μαρία Αντουανέτα παρίστανε την βοσκοπούλα της υπαίθρου, ενώ ο Κάρολος τον υπηρέτη, και υπήρξε μια διαδεδομένη ιστορία σχετικά με το χτίσιμο του πύργου της Βαγκατέλ (1775). Ο Κάρολος έβαλε στοίχημα με τη νύφη του ότι ο πύργος θα ολοκληρωθεί πριν κλείσουν τρεις μήνες, κάτι που αυτή το αρνείτο. Τελικά, καλώντας τον διάσημο αρχιτέκτονα Φρανσουά - Ιωσήφ Μπελανζέ, ο πύργος ολοκληρώθηκε μέσα σε 63 μέρες. Ως το γοητευτικότερο εμφανισιακά μέλος της βασιλικής οικογένειας, ήταν μπλεγμένος σε πολλές ερωτικές περιπέτειες, η σημαντικότερη εκ των οποίων με την καλύτερη φίλη της Μαρίας Αντουανέτα, δούκισσας του Πολινιάκ.
Είχε μεγαλύτερη προτίμηση στο νεώτερο γιο του Κάρολο Φερδινάνδο, δούκα του Μπερί συγκριτικά με τον άβουλο Λουδοβίκο - Αντώνιο της Ανγκουλέμης. Σύντομα (1786) ήρθε η πρώτη κρίση κατά της μοναρχίας υπερασπίζοντας με κάθε μέσο τα βασιλικά συμφέροντα, σε βαθμό που να τον αποκαλέσει ο ίδιος ο βασιλιάς αδελφός του «βασιλικότερο του βασιλέως».
Εξορία λόγω Γαλλικής επανάστασης
Μετά την πτώση της Βαστίλης (14 Ιουλίου 1789), ο Κάρολος εγκατέλειψε την Γαλλία μετά από προτροπή του αδελφού του βασιλιά Λουδοβίκου, ο οποίος φοβόταν για απόπειρα ανθρωποκτονίας εις βάρος του λόγω των ακραίων του θέσεων. Άλλωστε στο εξωτερικό θα ήταν ικανότερος να προβάλει καλύτερα τα δίκαια του Γάλλου βασιλιά.
Αρχικά κατέφυγε στη Γερμανία και μετά στην Ιταλία, όπου άκουσε ότι ο αδελφός του, δούκας της Προβηγκίας, ορκίστηκε πίστη στη δημοκρατία και αποκήρυξε την μοναρχία. Αποφάσισε να διορίσει τον Καλόν στο συμβούλιό του, κάτι που εξόργισε τη Μαρία Αντουανέτα. Οι σχέσεις του με την νύφη του στο τέλος της ζωής της έγιναν πολύ εχθρικές, τόσο που, όταν αυτή αποκεφαλίστηκε (1793), ο Κάρολος αισθάνθηκε έντονες τύψεις. Απέκτησε την πολύτιμη συμμαχία της αυτοκράτειρας της Ρωσίας Μεγάλης Αικατερίνης.
Ο κόμης του Αρτουά μετανάστευσε αργότερα στη Βρετανία, όπου ο βασιλιάς Γεώργιος Γ΄ της Μεγάλης Βρετανίας του επέτρεψε να ζήσει στο Χόλυροουντ Χάουζ, έναν βασιλικό πύργο του Εδιμβούργου. Η δυσαρέσκειά του με την προτεσταντική θρησκεία του πληθυσμού της πόλης τον έκανε να κλειστεί μέσα στον πύργο χωρίς να έχει επαφή με κόσμο. Το βαρύτερο πλήγμα της ζωής του στάθηκε ο θάνατος της ερωμένης του, Λουίζας του Πολαστρόν (1804) από φυματίωση.
Πάντρεψε τον μεγαλύτερο γιο του, δούκα της Ανγκουλέμης, με την πρώτη ξαδέλφη του Μαρία Θηρεσία Καρλόττα, μόνο παιδί που επέζησε του βασιλιά Λουδοβίκου ΙΣΤ΄ και της Μαρίας Αντουανέτας. Ο μικρός του γιος, δούκας του Μπερί, παντρεύτηκε την Έιμι Μπράουν, μια "κοινή θνητή" Αγγλίδα προτεστάντισσα, κάτι που δυσαρέστησε τον πατέρα του, ο οποίος ακύρωσε το γάμο τους. Αργότερα παντρεύτηκε την Καρολίνα Φερδινάνδη Λουίζα των δύο Σικελιών.
Εξακολουθούσε να ζει στο Εδιμβούργο και μετά την επαναφορά του αδελφού του Λουδοβίκου ΙΗ΄, κόμη της Προβηγκίας, στο Γαλλικό θρόνο. Οι σχέσεις μεταξύ τους δεν ήταν καθόλου καλές, λόγω του ότι τον θεωρούσε άθρησκο και προδότη. Παρόλα αυτά μετά τον θάνατο του (1825), λόγω έλλειψης διαδόχου, ανακηρύχθηκε βασιλιάς σε ηλικία 67 ετών.
Βασιλιάς της Γαλλίας
Κάρολος Ι΄ της Γαλλίας
Η τελετή στέψης του έγινε στον Καθεδρικό ναό του Ρενς (28 Μαΐου 1825) σύμφωνα με το τελετουργικό των παλιών Γάλλων βασιλέων, κάτι που δεν συνέβη με τον προκάτοχο και τον διάδοχό του. Καμιά άλλη στέψη δεν είχε συμβεί ολόκληρο τον 19ο αιώνα από τη δυναστεία των Βουρβόνων. Αμέσως μετά θέσπισε τον "ιερό νόμο", σύμφωνα με τον οποίο τιμωρείται με την ποινή του θανάτου η βλασφημία και η ιεροσυλία, νόμος που δεν εφαρμόστηκε ποτέ και καταργήθηκε από τον διάδοχό του Λουδοβίκο - Φίλιππο.
Ο Κάρολος διόρισε (1829) ως υπουργό εξωτερικών τον Αρμάνδο του Πολινιάκ (ανιψιό της Λουίζας του Πολαστρόν), ο οποίος αποφάσισε Γαλλικό αποικισμό στην Αλγερία. Η δυσαρέσκεια του λαού από τις Ιουλιανές διατάξεις, μια σειρά νόμων που περιόριζαν τις λαϊκές ελευθερίες, προκάλεσε την Ιουλιανή επανάσταση (1830). Ο Κάρολος παραιτήθηκε υπέρ του ανήλικου εγγονού του, κόμη του Σαμπόρ, μετά και από την ταυτόχρονη παραίτηση του μεγαλύτερου γιου του και κατέφυγε στην Αγγλία.
Ο εγγονός του βασίλευσε μόνο 7 μέρες και στην συνέχεια το Κοινοβούλιο ανακήρυξε βασιλιά τον μακρινό ξάδελφο του, Λουδοβίκο Φίλιππο, από τον οίκο της Ορλεάνης.
Κατόπιν εγκαταστάθηκε στην Τσεχία, όπου και πέθανε από χολέρα. Ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Γαλλίας από τη δυναστεία των Βουρβόνων.
Επίγονοι
Με τη σύζυγό του Μαρία Τερέζα της Σαβοΐας παιδιά του ήταν :
Λουδοβίκος Αντώνιος της Ανγκουλέμης
Κάρολος Φερδινάνδος του Μπερί
|
Γάλλοι Μονάρχες
Πιπίνος ο Βραχύς (751–768) Καρλομάν Α΄ (768–771) Καρλομάγνος (768–814) Λουδοβίκος ο Ευσεβής (814–840) Κάρολος ο Φαλακρός (843–877) Λουδοβίκος ο Τραυλός (877–879) Λουδοβίκος Γ΄ (879–882) Καρλομάν Β΄ (879–884) Κάρολος ο Παχύς (885–888) Κάρολος Γ΄ (898–922) Λουδοβίκος Δ΄ (936–954) Λοθάριος (954–986) Λουδοβίκος Ε΄ (986–987) Ροβερτιανοί |
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
