Φίλιππος Α΄ της Γαλλίας

Ο Φίλιππος Α΄ της Γαλλίας ή Φίλιππος ο Ερωτικός [1] (Γαλ.:Philippe Ier, 1052 - 29 Ιουλίου 1108), βασιλιάς των Φράγκων (1060 - 1108), ήταν γιος και διάδοχος του βασιλιά των Φράγκων Ερρίκου Α' και της Άννας του Κιέβου. [2]

Νεανικά χρόνια

Η περίοδος της βασιλείας του ήταν εξαιρετικά μακρόχρονη για την εποχή του, το βασίλειο των Φράγκων την περίοδο που ήταν βασιλιάς γνώρισε μεγάλη ανάκαμψη και πρόοδο, επεκτάθηκε σημαντικά με την προσάρτηση του Βεξίν και του Μπουρζ. [3] Το όνομα του ήταν ασυνήθιστο στην Δυτική Ευρώπη, είναι Ελληνικής προέλευσης και μεταφράζεται ως «αυτός που αγαπά τα άλογα» το όνομα του δόθηκε από την Ανατολίτισσα μητέρα του. Την περίοδο που ήταν ανήλικος (1060 - 1066) κυβέρνησε υπό την κηδεμονία της μητέρας του με συμβασιλέα τον Βαλδουίνο Ε' της Φλάνδρας ο οποίος είχε παντρευτεί την θεία του Αδέλα της Γαλλίας.
Επεμβάσεις στην Φλάνδρα

Το 1070 πέθανε ο ξάδελφος του Βαλδουίνος ΣΤ΄ της Φλάνδρας, ο μικρότερος αδελφός του Ροβέρτος της Φριζίας προσπάθησε να σφετεριστεί τον θρόνο από τον νεαρό γιο και διάδοχο του Βαλδουίνου Αρνούλφο Γ΄. Η βασιλομήτωρ Ριχίλδη, κόμισσα του Αινώ κάλεσε τον Γάλλο βασιλιά Φίλιππο Α΄ να υπερασπιστεί με στρατό τον νεαρό γιο της, ο Φίλιππος ανταποκρίθηκε. Ο βασιλικός στρατός της Φλάνδρας ηττήθηκε παρά την βοήθεια του Φιλίππου και ο νεαρός Αρνούλφος σκοτώθηκε στην μάχη του Κασσέλ (1071) χωρίς απογόνους, τον διαδέχθηκε ο ίδιος ο θείος του Ροβέρτος της Φριζίας. [4]
Γάμος με την Βερτράδη του Μονφόρ και σκληρές αντιδράσεις από την εκκλησία

Παντρεύτηκε την Μπέρτα της Ολλανδίας κόρη του Φλωρέντιου της Ολλανδίας (1072), [5] στην συνέχεια ερωτεύτηκε παράφορα τη Βερτράδη του Μονφόρ τελευταία σύζυγο του Φούλκωνος Δ' του Ανζού και μητέρα του Φούλκωνος των Ιεροσολύμων. Αποκήρυξε την Μπέρτα με την δικαιολογία ότι ήταν παχύσαρκη παρά το ότι του είχε κάνει τον απαιτούμενο διάδοχο για να παντρευτεί την Βερτράδη η οποία χώρισε και αυτή τον Φούλκωνα για να γίνει βασίλισσα της Γαλλίας. Ο γάμος έφερε τεράστιες αντιδράσεις από την εκκλησία, αφορίστηκε από τον Ούγο, αρχιεπίσκοπο της Λυών, (1094) [6] στην συνέχεια αφού δεν υπάκουσε στις εντολές του πάπα να την χωρίσει αφορίστηκε από τον ίδιο τον πάπα Ουρβανό Β΄ στο Συμβούλιο του Κλερμόν (1095). [7] Ο Φίλιππος υποσχόταν συνέχεια ότι θα χωρίσει την Βερτράδη, αλλά πάντα επέστρεφε σε αυτήν, τελικά ευρισκόμενος μπροστά σε αδιέξοδο αποφάσισε να δηλώσει δημόσια μετάνοια (1104), από τότε μέχρι τον θάνατο του δεν ζούσε μαζί με την Βερτράδη. Χάρη στον αφορισμό του από τον πάπα δεν μπόρεσε να έχει συμμετοχή στην Α΄ Σταυροφορία όπως επιθυμούσε έστειλε αντί γι'αυτό τον αδελφό του Ούγο των Βερμαντουά (1100) που αποδείχτηκε από τους κορυφαίους Σταυροφόρους.
Εσωτερική πολιτική

Ο Φίλιππος Α΄ διόρισε τον Αλμπέρικ πρώτο Κοντόσταυλο της Γαλλίας (1060) και όπως ο πατέρας του ξόδεψε πολύ χρόνο για να καταστείλει τις εξεγέρσεις των ισχυρών φεουδαρχών, έκλεισε ειρήνη με τον δούκα της Βρετάνης Γουλιέλμο (1077). [8] Προσάρτησε στην Γαλλία το Βεξίν (1082) και στην συνέχεια την Μπουρζ (1100)

Πέθανε το 1108 και τον διαδέχθηκε ο γιος του Λουδοβίκος ο Παχύς, σύμφωνα με τον Άββα Σούγκερ :

«Ο βασιλιάς Φίλιππος είχε ασθενήσει βαριά. Μετά την απαγωγή της κόμισσας του Ανζού δεν μπορούσε να καταφέρει τίποτα προκειμένου να αποκαταστήσει το βασιλικό του κύρος λόγω της σαρκικής αφοσίωσης στην συγκεκριμένη κυρία. Δεν φρόντιζε ούτε τις κρατικές υποθέσεις, ούτε την υγεία του. Πριν αφήσει την τελευταία του πνοή ακούστηκε να ψιθυρίζει ότι δεν ήθελε να ταφεί στο παρεκκλήσι του Σαν Ντενί μαζί με τους προγόνους του βασιλείς γιατί δεν συμπεριφέρθηκε σωστά στην εκκλησία και δεν θα ήταν επιθυμητός ανάμεσα τους».
Κληρονόμοι

Με την πρώτη σύζυγο του Μπέρτα, κόρη του Φλόρις Α΄ κόμη της Ολλανδίας παιδιά του ήταν:

Κωνσταντία 1078-1126, παντρεύτηκε πρώτα τον Ούγο των Μπλουά κόμη της Καμπανίας και μετά τον Βοημούνδο Α΄ των Ωτβίλ πρίγκιπα του Τάραντα & της Αντιόχειας.
Λουδοβίκος ΣΤ΄ 1081-1137, βασιλιάς της Γαλλίας.[9]
Ερρίκος γενν. 1083, απεβίωσε νέος.

Με την δεύτερη σύζυγο του Βερτράδη, κόρη του Σίμωνα Α΄ κυρίου του Μονφόρ και παιδιά του ήταν:

Φίλιππος 1093-άκμασε το 1123, κόμης του Μαντ· νυμφεύτηκε την Ελισάβετ, κόρη του Γκυ Γ΄ κυρίου του Μονλερύ.
Φλερύ 1095-1119, κύριος του Νανγκί.
Σεσίλ/Καικιλία 1097-1145, παντρεύτηκε πρώτα τον Τανκρέδο των Ωτβίλ πρίγκιπα της Γαλιλαίας και μετά τον Πονς των Τουλούζης κόμη της Τρίπολης.

Παραπομπές

http://www.britannia.com/history/resource/france.html
Jim Bradbury, The Capetians: The History of a Dynasty, (Bloomsbury Publishing, 2007), 111.
Elizabeth Hallam, Capetian France: 987-1328, (Longman Group Ltd, 1980), 50-51.
Elizabeth Hallam, Capetian France: 987-1328, (Longman Group Ltd, 1980), 50-51.
Jim Bradbury, The Capetians: The History of a Dynasty, 114.
Jim Bradbury, The Capetians: The History of a Dynasty, 119.
Robert Somerville, Pope Urban II's Council of Piacenza, (Oxford University Press, 2011), 118.
C. Petit-Dutaillis, The Feudal Monarchy in France and England:From the 10th to the 13th Century, transl. E.D. Hunt, (Routledge, 1936), 81.

Richard Huscroft, Tales from the Long Twelfth Century: The Rise and Fall of the Angevin Empire, (Yale University Press, 2016), xi.

Πηγές

C. Petit-Dutaillis, The Feudal Monarchy in France and England:From the 10th to the 13th Century, transl. E.D. Hunt, (Routledge, 1936)
Christof Rolker, Canon Law and the Letters of Ivo of Chartres, (Cambridge University Press, 2009)
Daniel Power, The Norman Frontier in the Twelfth and Early Thirteenth Centuries, (Cambridge University Press, 2004)
Elizabeth Hallam, Capetian France: 987-1328, (Longman Group Ltd, 1980)
Jim Bradbury, The Capetians: The History of a Dynasty
Nicholas L. Paul, To Follow in Their Footsteps: The Crusades and Family Memory in the High Middle Ages, (Cornell University Press, 2012)
Richard Huscroft, Tales from the Long Twelfth Century: The Rise and Fall of the Angevin Empire, (Yale University Press, 2016)

Γάλλοι Μονάρχες

Καρολίγγειοι
(751–888, 898–922, 936–987)

Πιπίνος ο Βραχύς (751–768) Καρλομάν Α΄ (768–771) Καρλομάγνος (768–814) Λουδοβίκος ο Ευσεβής (814–840) Κάρολος ο Φαλακρός (843–877) Λουδοβίκος ο Τραυλός (877–879) Λουδοβίκος Γ΄ (879–882) Καρλομάν Β΄ (879–884) Κάρολος ο Παχύς (885–888) Κάρολος Γ΄ (898–922) Λουδοβίκος Δ΄ (936–954) Λοθάριος (954–986) Λουδοβίκος Ε΄ (986–987)

Ροβερτιανοί
(888–898, 922–923)
Εύδης Α΄ (888–898) Ροβέρτος Α΄ (922–923)
Μποσονίδες
(923–936)
Ραούλ Α΄ (923–936)
Οίκος των Καπέτων
(987–1328)
Ούγος Καπέτος (987–996) Ροβέρτος Β' (996–1031) Ερρίκος Α' (1031–1060) Φίλιππος Α' (1060–1108) Λουδοβίκος ΣΤ' (1108–1137) Λουδοβίκος Ζ' (1137–1180) Φίλιππος Β' (1180–1223) Λουδοβίκος Η' (1223–1226) Λουδοβίκος Θ' (1226–1270) Φίλιππος Γ' (1270–1285) Φίλιππος Δ' (1285–1314) Λουδοβίκος Ι' (1314–1316) Ιωάννης Α' (1316) Φίλιππος Ε' (1316–1322) Κάρολος Δ' (1322–1328)
Οίκος των Βαλουά
(1328–1498)
Φίλιππος ΣΤ' (1328–1350) Ιωάννης Β' (1350–1364) Κάρολος Ε' (1364–1380) Κάρολος ΣΤ' (1380–1422) Κάρολος Ζ' (1422–1461) Λουδοβίκος ΙΑ' (1461–1483) Κάρολος Η' (1483–1498)
Οίκος των Βαλουά-Κλάδος της Ορλεάνης
(1498–1515)
Λουδοβίκος ΙΒ΄ (1498–1515)
Οίκος των Βαλουά-Ανγκουλέμ
(1515–1589)
Φραγκίσκος Α΄ (1515–1547) Ερρίκος Β΄ (1547–1559) Φραγκίσκος Β΄ (1559–1560) Κάρολος Θ΄ (1560–1574) Ερρίκος Γ΄ (1574–1589)
Οίκος των Βουρβόνων
(1589–1792, 1814–1815, 1815–1830)
Ερρίκος Δ΄ (1589–1610) Λουδοβίκος ΙΓ΄ (1610–1643) Λουδοβίκος ΙΔ΄ (1643–1715) Λουδοβίκος ΙΕ΄ (1715–1774) Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ (1774–1792) Λουδοβίκος ΙΖ΄ (διεκδικητής του θρόνου, 1792–1795) Λουδοβίκος ΙΗ΄ (1814–1824) Κάρολος Ι΄ (1824–1830) Λουδοβίκος-Αντώνιος του Αρτουά (1830) Ερρίκος Ε΄ (1830)
Οικογένεια Βοναπάρτη
Πρώτη Αυτοκρατορία (1804–1814, 1815)
Μέγας Ναπολέων Α΄ (1804–1814, 1815) Ναπολέων Β΄ (1815)
Οίκος των Βουρβόνων-Ορλεάνης
Ιουλιανή Μοναρχία (1830–1848)
Λουδοβίκος Φίλιππος Α΄ (1830–1848)
Οικογένεια Βοναπάρτη
Δεύτερη Αυτοκρατορία (1852–1870)
Ναπολέων Γ΄ (1852–1870)

Γάλλοι

Εγκυκλοπαίδεια Γαλλίας

Κόσμος

Αλφαβητικός κατάλογος

Hellenica World - Scientific Library

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License