Ο Λουδοβίκος Ζ΄ της Γαλλίας ή Λουδοβίκος ο Νέος (Louis VII de France, 1120 - 18 Σεπτεμβρίου 1180), βασιλιάς των Φράγκων (1137 - 1180) από τον βασιλικό Οίκο των Καπέτων, ήταν δεύτερος γιος και διάδοχος του βασιλιά Λουδοβίκου ΣΤ΄ των Φράγκων και της δεύτερης συζύγου του Αδελαΐδας του Μωριέν. Μετά τον θάνατο σε ατύχημα του μεγαλύτερου αδελφού του Φιλίππου ορίστηκε διάδοχος του Φραγκικού θρόνου (1131). [1]
Τα σημαντικότερα γεγονότα της βασιλείας του
Άνοδος στον Γαλλικό θρόνο
Σαν δεύτερος γιος προοριζόταν για την εκκλησία με στόχο να γίνει αρχιεπίσκοπος, με τον απρόσμενο θάνατο σε ατύχημα του μεγαλύτερου αδελφού του δελφίνου Φιλίππου (1131) άλλαξε η τύχη του. Τον Οκτώβριο του 1131 χρίστηκε διάδοχος του θρόνου, στέφθηκε από τον πάπα Ιννοκέντιο Β΄ στον Καθεδρικό ναό του Ρενς. Το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του ο Λουδοβίκος ζούσε με τον γνωστό ιερέα και χρονικογράφο Σούνγκερ ο οποίος ήταν σύμβουλος του πατέρα του, όταν ανέβηκε ο ίδιος στον θρόνο τον διατήρησε για σύμβουλο του. Η άνοδος του Λουδοβίκου στον θρόνο έγινε χωρίς προβλήματα με εξαίρεση την αντίδραση των κατοίκων της Ορλεάνης και του Πουατιέ. Σύντομα συγκρούστηκε με τον πάπα Ιννοκέντιο Β΄ για τον αρχιεπισκοπικό θρόνο της Βουργουνδίας. Ο Λουδοβίκος συγκρούστηκε με τον πάπα υποστηρίζοντας τον καρδινάλιο Καντούρκ ο πάπας αντίθετα υποστήριζε τον Πέτρο του Σατρ, ο Λουδοβίκος έφτασε στο σημείο να ορκιστεί ότι δεν θα πατήσει ποτέ στην Βουργουνδία όσο ζει ο εκλεκτός του πάπα.
Η πυρπόλυση της Βιτρύ
Ο Λουδοβίκος Ζ΄ ενεπλάκη σε πόλεμο με τον Θεόβαλδο Β΄ της Καμπανίας. Επέτρεψε στον Ραούλ Α΄ του Βερμαντουά να αρνηθεί τη σύζυγό του και ανεψιά του Θεοβάλδου Β΄ για να παντρευτεί την κουνιάδα του ίδιου του Λουδοβίκου Πετρονίλλα της Ακουιτανίας. Η Καμπανία υποστήριξε τον Πάπα στη σύγκρουσή με τον Λουδοβίκο, o Γάλλος βασιλιάς είχε προσωπική ανάμειξη στην άλωση και την πυρπόληση του Βιτρύ με εκατοντάδες κατοίκους καμένους στην εκκλησία που είχαν καταφύγει. Ο ευσεβέστατος βασιλιάς ένοιωσε τεράστια ντροπή και ενοχή από τύψεις, εγκατέλειψε την Καμπανία αφήνοντας τον Θεόβαλδο να κυβερνήσει ενώ αποδέχθηκε τον εκλεκτό του πάπα Πέτρο του Σάτρ για αρχιεπίσκοπο του Μπούργκ. Τα Χριστούγεννα του 1145 προχώρησε ακόμα περισσότερο με την κήρυξη της Β΄ Σταυροφορίας από το Μπούργκ. Ο Γοδεφρείδος Πλανταγενέτης ολοκλήρωσε την κατάκτηση της Νορμανδίας (1144), o Λουδοβίκος ήρθε σε συμφωνία μαζί του τον αναγνώρισε ως δούκα της Νορμανδίας με αντάλλαγμα την περιοχή του Βεξίν, τμήμα του δουκάτου της Νορμανδίας.
Η αποτυχημένη Β΄ Σταυροφορία
Τον Ιούνιο του 1147 ξεκίνησε την εκπλήρωση της επιθυμίας του για Σταυροφορία μαζί με την σύζυγο του Ελεονώρα της Ακουιτανίας, ξεκίνησαν από την Βασιλική Σαιν-Ντενί με προορισμό την Συρία. Πρώτη τους στάση η Ουγγαρία, τους υποδέχθηκε με μεγαλοπρέπεια ο Γκέζα Β΄ της Ουγγαρίας, εκεί ενώθηκε και με τον Κορράδο Γ΄ της Γερμανίας. Ο Γκέζα Β΄ ζήτησε από τον Λουδοβίκο να γίνει νονός του γιου του Στέφανου. Οι καλές σχέσεις ανάμεσα στην Γαλλία και στην Ουγγαρία συνεχίστηκαν πολλές δεκαετίες, η κόρη του Λουδοβίκου Μαργαρίτα παντρεύτηκε αργότερα τον γιο και διάδοχο του Γκέζα Μπέλα Γ΄ της Ουγγαρίας. [2] Τα στρατεύματα των Σταυροφόρων συνέχισαν για τους Αγίους Τόπους, τα Γαλλικά στρατεύματα λίγο πριν την Λαοδίκεια ήρθαν σε συμπλοκή με τους Τούρκους, βομβαρδίστηκαν με αμέτρητα βέλη και μεγάλες πέτρες, η μάχη με τους Τούρκους ήταν πολύ σκληρή και αιματηρή.
Ο Λουδοβίκος Ζ΄ με τον στρατό του έφτασαν στους Αγίους Τόπους (1148), η σύζυγος του Ελεονώρα ήθελε να υποστηρίξει τον θείο της Ραϋμόνδο της Αντιόχειας προτρέποντας τον Λουδοβίκο να στραφεί στην Αντιόχεια και την Αλέππο. Ο Λουδοβίκος δέχθηκε αλλά επειδή στόχος του ήταν μόνο τα Ιεροσόλυμα δραπέτευσε με τον Κορράδο Γ΄ της Γερμανίας και τον Βαλδουίνο Γ΄ της Ιερουσαλήμ για την την πολιορκία της Δαμασκού (1148). Στην μάχη που ακολούθησε συνετρίβη από τους Σαρακηνούς και αποφάσισε να επιστρέψει στην Γαλλία, η βασίλισσα Ελεονώρα διαμαρτυρήθηκε επειδή ήθελε να προστατέψει τον θείο της Ραϋμόνδο αλλά ο Λουδοβίκος ήταν αμετάπειστος, τελικά επέστρεψαν το 1149.
Γάμοι του Λουδοβίκου Ζ΄ και κληρονόμοι
Πρώτος γάμος με την Ελεονώρα της Ακουιτανίας
Λίγο πριν τον θάνατο του Γουλιέλμου Ι΄ της Ακουιτανίας ο Λουδοβίκος ο Παχύς ορίστηκε από τον Γουλιέλμο κηδεμόνας της κόρης του Ελεονώρας της Ακουιτανίας, τότε αποφάσισε να την παντρέψει με τον δελφίνο Λουδοβίκο. Η Ελεονώρα ήταν η πιο περιζήτητη νύφη της Ευρώπης, πήρε προίκα το δουκάτο της Ακουιτανίας το οποίο επέκτεινε το βασίλειο των Φράγκων μέχρι τα Πυρηναία.(1137) [3] Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ πέθανε αμέσως μετά τον γάμο και τον διαδέχθηκαν στον θρόνο ο ίδιος ο Λουδοβίκος Ζ΄ με την σύζυγο του Ελεονώρα. Ο γάμος έδειχνε από την αρχή ότι δεν θα πάει καθόλου καλά, η Ελεονώρα με μεγάλες πνευματικές ικανότητες ενοχλήθηκε έντονα από την μεγάλη θρησκοληψία του Λουδοβίκου, ακούστηκε χαρακτηριστικά να λέει ότι αντί για βασιλιά παντρεύτηκε έναν καλόγηρο. Σαν χαρακτήρες ήταν το ίδιο αντίθετοι ο Λουδοβίκος ήταν ψυχρός αντίθετα η Ελεονώρα σαν Μεσογειακή ήταν έντονα εκδηλωτική με λατρεία στις διασκεδάσεις. Τελικά χώρισαν ύστερα από 15 χρόνια γάμου (1152) με την δικαιολογία ότι η Ελεονώρα δεν μπορούσε να γεννήσει γιο, μαζί έκαναν μόνο δυο κόρες την Μαρία και την Αλίκη. [4] Η Ελεονώρα αμέσως μετά παντρεύτηκε τον Ερρίκο του Ανζού και πέρασε η Ακουιτανία στην κατοχή του Γάλλου δούκα. Ο Ερρίκος του Ανζού κληρονόμησε στην συνέχεια το βασίλειο της Αγγλίας από την μητέρα του ως Ερρίκος Β΄ της Γαλλίας (1154) και έγινε κάτοχος μιας πανίσχυρης αυτοκρατορίας από την Σκωτία μέχρι τα Πυρηναία. Οι διεκδικήσεις των Γαλλικών Ανδεγαυικών περιοχών θα φέρει μακροχρόνιο πόλεμο ανάμεσα στις δυναστείες των Καπετιδών και των Πλανταγενετών που θα διαρκέσει πολλούς αιώνες.
Γάμος της Ελεονώρας με τον Ερρίκο του Ανζού
Η αποτυχημένη εκστρατεία στους Αγίους Τόπους έφερε μεγάλο κόστος στο Γαλλικό βασίλειο ιδιαίτερα στα οικονομικά και ήταν η μεγάλη αφορμή για να διαλυθεί ο αποτυχημένος γάμος του Λουδοβίκου με την Ελεονώρα. [5] Η πρόφαση ήταν ότι είχαν μεταξύ τους συγγένεια αλλά στην πραγματικότητα ο γάμος διαλύθηκε λόγω των κακών τους σχέσεων από τη αρχή του γάμου, επιπλέον η Ελεονώρα δεν μπορούσε να γεννήσει τον διάδοχο. Το Συμβούλιο του Μπωγενσί ανήγγειλε το διαζύγιο στις 21 Μαρτίου 1152 και αμέσως μετά στις 18 Μαΐου 1152 η Ελεονώρα παντρεύτηκε τον Ερρίκο του Ανζού ο οποίος 2 χρόνια αργότερα έγινε βασιλιάς της Αγγλίας ως Ερρίκος Β΄. Στον Ερρίκο μεταβιβάστηκε ως προίκα το δουκάτο της Ακουιτανίας, μαζί του η Ελεονώρα έκανε 8 παιδιά, 5 γιους και 3 κόρες. Ο Λουδοβίκος όταν είδε τον κίνδυνο ξεκίνησε πόλεμο εναντίον του Ερρίκου με την δικαιολογία ότι η σύζυγος του παντρεύτηκε πριν βγει επίσημα το διαζύγιο αλλά αρρώστησε σοβαρά από γρίπη και αναγκάστηκε να εγκαταλείψει. [6]
Το 1154 ο Λουδοβίκος Ζ΄ παντρεύτηκε στον δεύτερο γάμο του την Κωνσταντία της Καστίλης κόρη του Αλφόνσου Ζ΄ της Καστίλης, αλλά πάλι δεν κατάφερε να αποκτήσει τον διάδοχο, με την Κωνσταντία έκανε πάλι δυο κόρες την Μαργαρίτα και την Αλίκη. Μετά το 1157 ο Άγγλος βασιλιάς άρχισε να πιστεύει πραγματικά ότι ο Λουδοβίκος δεν πρόκειται να αποκτήσει διάδοχο και συνεπώς το Γαλλικό στέμμα είναι δική του υπόθεση γι'αυτό έστειλε τον αρχιεπίσκοπο Τόμας Μπέκετ να διαπραγματευτεί τον γάμο του διαδόχου Ερρίκου του Νεώτερου με την κόρη του Λουδοβίκου Μαργαρίτα. Ο Λουδοβίκος Ζ΄ παραδόξως δέχτηκε την πρόταση, με την Συνθήκη του Γκισόρ αρραβωνιάστηκε το νεαρό ζευγάρι παίρνοντας η Μαργαρίτα προίκα τις επαρχίες του Βεξίν και του Γκισόρ.
Τρίτος γάμος του Λουδοβίκου με την Αδέλα της Καμπανίας με απόκτηση του διαδόχου
Στέψη του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου Ζ´ - μικρογραφία 14ου αιώνα (Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας)
Ο Λουδοβίκος Ζ΄ με την τρίτη σύζυγο του Αδέλα της Καμπανίας
Ο Ραϋμόνδος του Πουατιέ δέχεται τον βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκο Ζ´ στην Αντιόχεια - μικρογραφία 15ου αιώνα.
Ο βασιλιάς Λουδοβίκος Ζ´ σε νόμισμα.
Η Κωνσταντία πέθανε πάνω στην γέννα μόλις 5 βδομάδες αργότερα στις 4 Οκτωβρίου 1160, ο Λουδοβίκος Ζ΄ παντρεύτηκε τρίτη φορά την Αδέλα της Καμπανίας, αντιλήφθηκε τον κίνδυνο από την μεγάλη άνοδο του Ανδεγαυικού Οίκου αλλά απέτυχε να αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά. Ήταν πάντοτε αντίπαλος με τον Ερρίκο, υπερασπίστηκε τον επίσκοπο Θωμά Μπέκετ στις διαμάχες του με τον βασιλιά, το ίδιο και και τους γιους του όταν επαναστάτησαν απέναντι στον πατέρα τους. Ο Γερμανός αυτοκράτορας Φρειδερίκος Α΄ Βαρβαρόσσα απαίτησε την Αρλ, γι'αυτό όταν ο Βαρβαρόσσα ήρθε σε σύγκρουση με τον πάπα Αλέξανδρο Γ΄ ο Λουδοβίκος υποστήριξε του πάπα ο οποίος εκείνη την περίοδο (1163 - 1165) ζούσε στο Σένς. O Λουδοβίκος Ζ΄ απέκτησε με την Αδέλα τον πολυπόθητο διάδοχο Φίλιππο Αύγουστο (1165) σε σχετικά μεγάλη ηλικία, λίγο αργότερα τον έστεψε διάδοχο του στον καθεδρικό ναό της Ρενς (1179). Ο Φίλιππος ήταν ο τελευταίος Καπέτης βασιλιάς που στέφθηκε σύμφωνα με τα έθιμα της δυναστείας. [7] Ο Λουδοβίκος Ζ΄ ηλικιωμένος και άρρωστος από παράλυση δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στην τελετή, πέθανε τον επόμενο χρόνο στις 18 Σεπτεμβρίου 1180 και τάφηκε στο αβαείο του Μπαρμπώ, τα λείψανα του μεταφέρθηκαν στην Βασιλική Σαιν-Ντενί (1817). [8]
Κληρονόμοι
Με την πρώτη σύζυγό του Ελεονώρα της Ακουιτανίας απέκτησε : [9]
Μαρία της Γαλλίας, κόμισσα της Καμπανίας [10]
Αλίκη της Γαλλίας
Οι δύο αδελφές παντρεύτηκαν αντίστοιχα δύο αδελφούς.
Με τη δεύτερη σύζυγό του Κωνσταντία της Καστίλης απέκτησε : [11]
Μαργαρίτα της Γαλλίας, βασίλισσα της Αγγλίας και της Ουγγαρίας
Άλυς της Γαλλίας, κόμισσα του Βεξίν [12]
Με την τρίτη σύζυγο του Αδέλα της Καμπανίας απέκτησε : [13]
Φίλιππος Β΄ της Γαλλίας
Αγνή της Γαλλίας [14]
Συμπεράσματα
Ο Λουδοβίκος Ζ΄ έμεινε γνωστός για την ίδρυση του Πανεπιστημίου της Σορβόννης και για την αποτυχημένη Β΄ Σταυροφορία. Ο ίδιος και ο σύμβουλος του ιερέας Σούνγκερ δημιούργησαν ένα ισχυρό κεντρικό κράτος με έδρα το Παρίσι, ευνόησαν την Γαλλική Γοτθική αρχιτεκτονική με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την ανέγερση της Παναγίας των Παρισίων. Ο Λουδοβίκος Ζ΄ ήταν έντονα θρησκόληπτος σε βαθμό που αναφέρεται περισσότερο σαν ιερέας παρά σαν βασιλιάς, η θρησκοληψία του είχε σαν αποτέλεσμα να ισχυροποιήσει περισσότερο την βασιλική εξουσία λόγω των στενών δεσμών που είχε με τους ιερείς και τα αβαεία.
Παραπομπές
I. S. Robinson, The Papacy, 1073-1198: Continuity and Innovation, (Cambridge University Press, 1996), 22.
Local Tradition or European Patterns? The grave of Gertrude in the Pilis Cistercian Abbey, Jozsef Laszlovszky, Medieval East Central Europe in a Comparative Perspective, ed. Gerhard Jaritz, Katalin Szende, (Routledge, 2016), 84.
Dan Jones, The Plantagenets: The Warrior Kings and Queens Who Made England (Viking Press: New York, 2012) p. 31-33.
Dan Jones, The Plantagenets: The Warrior Kings and Queens Who Made England (Viking Press: New York, 2012) p. 31-33.
C. Petit-Dutaillis, The Feudal Monarchy in France and England, transl. E.D. Hunt, (Routledge, 1999), 107.
Dan Jones, The Plantagenets: The Warrior Kings and Queens Who Made England (Viking Press: New York, 2012) p. 31-33.
Jim Bradbury, The Capetians: Kings of France 987-1328, (Hambledon Continuum, 2007), 168.
Jim Bradbury, The Capetians: Kings of France 987-1328, (Hambledon Continuum, 2007), 168.
Amy Ruth Kelly, Eleanor of Aquitaine and the Four Kings, (Harvard University Press, 1991), 7–8.
Amy Ruth Kelly, Eleanor of Aquitaine and the Four Kings, 126.
Thomas N. Bisson, The crisis of the twelfth century: Power, Lordship, and the Origins of European Government, (Princeton University Press, 2009), 294.
W.L. Warren, King John, (University of California Press, 1978), 26.
Gabrielle M. Spiegel, The Past as Text: The Theory and Practice of Medieval Historiography, (Johns Hopkins University Press, 1997), 121.
Gislebertus (of Mons), Chronicle of Hainaut, transl. Laura Napran, (The Boydell Press, 2005), 52.
Πηγές
Amy Ruth Kelly, Eleanor of Aquitaine and the Four Kings, (Harvard University Press, 1991)
C. Petit-Dutaillis, The Feudal Monarchy in France and England, transl. E.D. Hunt, (Routledge, 1999)
Elizabeth A. R. Brown, "Franks, Burgundians, and Aquitanians" and the Royal Coronation Ceremony in France, (The American Philosophical Society, 1992)
I. S. Robinson, The Papacy, 1073-1198: Continuity and Innovation, (Cambridge University Press, 1996)
Gabrielle M. Spiegel, The Past as Text: The Theory and Practice of Medieval Historiography, (Johns Hopkins University Press, 1997)
Jim Bradbury, The Capetians: Kings of France 987-1328, (Hambledon Continuum, 2007)
Jones, Dan (2012). The Plantagenets:The Warrior Kings and Queens Who Made England. New York: Viking Press.
Thomas N. Bisson, The crisis of the twelfth century: Power, Lordship, and the Origins of European Government, (Princeton University Press, 2009)
W.L. Warren, King John, (University of California Press, 1978)
Γάλλοι Μονάρχες
Καρολίγγειοι
(751–888, 898–922, 936–987)
Πιπίνος ο Βραχύς (751–768) Καρλομάν Α΄ (768–771) Καρλομάγνος (768–814) Λουδοβίκος ο Ευσεβής (814–840) Κάρολος ο Φαλακρός (843–877) Λουδοβίκος ο Τραυλός (877–879) Λουδοβίκος Γ΄ (879–882) Καρλομάν Β΄ (879–884) Κάρολος ο Παχύς (885–888) Κάρολος Γ΄ (898–922) Λουδοβίκος Δ΄ (936–954) Λοθάριος (954–986) Λουδοβίκος Ε΄ (986–987)
Ροβερτιανοί
(888–898, 922–923)
Εύδης Α΄ (888–898) Ροβέρτος Α΄ (922–923)
Μποσονίδες
(923–936)
Ραούλ Α΄ (923–936)
Οίκος των Καπέτων
(987–1328)
Ούγος Καπέτος (987–996) Ροβέρτος Β' (996–1031) Ερρίκος Α' (1031–1060) Φίλιππος Α' (1060–1108) Λουδοβίκος ΣΤ' (1108–1137) Λουδοβίκος Ζ' (1137–1180) Φίλιππος Β' (1180–1223) Λουδοβίκος Η' (1223–1226) Λουδοβίκος Θ' (1226–1270) Φίλιππος Γ' (1270–1285) Φίλιππος Δ' (1285–1314) Λουδοβίκος Ι' (1314–1316) Ιωάννης Α' (1316) Φίλιππος Ε' (1316–1322) Κάρολος Δ' (1322–1328)
Οίκος των Βαλουά
(1328–1498)
Φίλιππος ΣΤ' (1328–1350) Ιωάννης Β' (1350–1364) Κάρολος Ε' (1364–1380) Κάρολος ΣΤ' (1380–1422) Κάρολος Ζ' (1422–1461) Λουδοβίκος ΙΑ' (1461–1483) Κάρολος Η' (1483–1498)
Οίκος των Βαλουά-Κλάδος της Ορλεάνης
(1498–1515)
Λουδοβίκος ΙΒ΄ (1498–1515)
Οίκος των Βαλουά-Ανγκουλέμ
(1515–1589)
Φραγκίσκος Α΄ (1515–1547) Ερρίκος Β΄ (1547–1559) Φραγκίσκος Β΄ (1559–1560) Κάρολος Θ΄ (1560–1574) Ερρίκος Γ΄ (1574–1589)
Οίκος των Βουρβόνων
(1589–1792, 1814–1815, 1815–1830)
Ερρίκος Δ΄ (1589–1610) Λουδοβίκος ΙΓ΄ (1610–1643) Λουδοβίκος ΙΔ΄ (1643–1715) Λουδοβίκος ΙΕ΄ (1715–1774) Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ (1774–1792) Λουδοβίκος ΙΖ΄ (διεκδικητής του θρόνου, 1792–1795) Λουδοβίκος ΙΗ΄ (1814–1824) Κάρολος Ι΄ (1824–1830) Λουδοβίκος-Αντώνιος του Αρτουά (1830) Ερρίκος Ε΄ (1830)
Οικογένεια Βοναπάρτη
Πρώτη Αυτοκρατορία (1804–1814, 1815)
Μέγας Ναπολέων Α΄ (1804–1814, 1815) Ναπολέων Β΄ (1815)
Οίκος των Βουρβόνων-Ορλεάνης
Ιουλιανή Μοναρχία (1830–1848)
Λουδοβίκος Φίλιππος Α΄ (1830–1848)
Οικογένεια Βοναπάρτη
Δεύτερη Αυτοκρατορία (1852–1870)
Ναπολέων Γ΄ (1852–1870)
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
