Ο Ερρίκος ο Γ΄ της Γαλλίας (Henri III, 19 Σεπτεμβρίου 1551 – 2 Αυγούστου 1589), γνωστός και ως Ερρίκος της Πολωνίας, γεννήθηκε με το όνομα Αλέξανδρος Εδουάρδος της Γαλλίας, και ήταν μέλος του Οίκου των Βαλουά. Ήταν βασιλιάς της Πολωνικής-Λιθουανικής Κοινοπολιτείας (1574–1574) και Βασιλιάς της Γαλλίας από τις 30 Μαΐου 1574 μέχρι τον θάνατό του.
Βιογραφία
Ο Ερρίκος ήταν ο τέταρτος γιος του βασιλιά Ερρίκου Β΄ και της Αικατερίνης των Μεδίκων, εγγονός τους Φραγκίσκου Α΄ και της Κλαυδίας της Γαλλίας, αδελφός του Φραγκίσκου Β΄ και του Καρόλου Θ΄. Έγινε δούκας της Ανγκουλέμης και δούκας της Ορλεάνης το 1560 και δούκας του Ανζού το 1566. Με το τελευταίο αυτό όνομα ήταν γνωστός μέχρι την άνοδό του στον θρόνο.
Ο Ερρίκος πήρε μέρος στους θρησκευτικούς πολέμους της Γαλλίας και συμμετείχε στις νίκες των καθολικών κατά των Ουγενότων στο Ζαρνάκ (Μάρτιος 1569) και στο Μοντονκούρ (Οκτώβριος 1569). Τον Μάιο του 1573, ενώ πολιορκούσε τους Ουγενότους στην Λα Ροσέλ, έμαθε ότι η πολωνική Δίαιτα τον εξέλεξε βασιλιά της Πολωνίας και μεγάλο δούκα της Λιθουανίας.
Ο Ερρίκος έφτασε στην Πολωνία τον Ιανουάριο του 1574 και στις 21 Φεβρουαρίου στέφθηκε στην Κρακοβία. Αλλά τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου, μαθαίνοντας τον θάνατο του άτεκνου αδελφού του Καρόλου Θ΄ της Γαλλίας, έφυγε από την Πολωνία (δραπέτευσε μάλλον) και επέστρεψε στην Γαλλία για να γίνει ο Ερρίκος Γ΄.
Στέφθηκε στον καθεδρικό ναό της Ρενς στις 13 Φεβρουαρίου 1575 και το 1576 υπέγραψε την «Ειρήνη του Κυρίου» που τερμάτιζε τον Πέμπτο Θρησκευτικό Πόλεμο που είχε ξεσπάσει εν τω μεταξύ. Οι καθολικοί εξανέστησαν και η οικογένεια των ντε Γκυζ συγκρότησε την Καθολική ή Ιερή Λίγκα (ένωση, ομοσπονδία - Ligue catholique ή Sainte Ligue). Ακολούθησαν άλλοι τρεις θρησκευτικοί πόλεμοι.
Το 1584 ο δούκας του Αλανσόν, τελευταίος γιος της Αικατερίνης των Μεδίκων και διάδοχος του θρόνου, πέθανε, και ο άτεκνος βασιλιάς αναγνώρισε τον Ερρίκο της Ναβάρρας ως διάδοχό του και συνεχιστή της δυναστείας των Καπετιδών. Αλλά οι αντιδράσεις ήταν σφοδρές. Ήταν αδιανόητο ένας Ουγενότος να γίνει βασιλιάς της Γαλλίας. Ο βασιλιάς παρασύρθηκε προς στιγμήν και απαίτησε από τους Ουγενότους να ασπαστούν τον Καθολικισμό ή να εγκαταλείψουν την Γαλλία. Ο καρδινάλιος Κάρολος των Βουρβόνων αυτοανακηρύχθηκε διάδοχος του θρόνου και ο πάπας αφώρισε τον Ερρίκο της Ναβάρρας. Αυτός κατέλαβε δώδεκα πόλεις, νίκησε το 1587 στο Κουτράς ένα στράτευμα της Λίγκας διπλάσιο από το δικό του και παρέμενε μια απειλή για την καθολική Γαλλία αλλά και διάδοχος του θρόνου της.
Ο Ερρίκος Γ’ πιεζόμενος αφόρητα από όλες τις πλευρές αλλά κυρίως από την Λίγκα, που τον κατηγορούσε για την χλιαρή στάση του και είχε εγκαταστήσει επαναστατική κυβέρνηση στο Παρίσι, άρχισε να παίρνει αλληλοσυγκρουόμενες αποφάσεις και τελικά συγκάλεσε συνέλευση των Γενικών Τάξεων στο Μπλουά. Όταν εμφανίστηκε εκεί ο δούκας ντε Γκυζ, χαιρετίστηκε με βασιλικές σχεδόν τιμές από τους αντπροσώπους. Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με την κατάσταση στο Παρίσι και τις πληροφορίες που είχε ο βασιλιάς για σχέδιο απαγωγής του από την Λίγκα και ισπανική εισβολή, εξώθησε τον καχύποπτο Ερρίκο Γ΄ να διατάξει την δολοφονία του δούκα ντε Γκυζ και του καρδιναλίου αδελφού του.
Η μητέρα του Αικατερίνη πληροφορήθηκε με συντριβή τις δολοφονίες που κατά την γνώμη της έπλητταν τον Καθολικισμό, και σε δώδεκα μέρες πέθανε. Η καθολική Γαλλία διατελούσε σε επαναστατικό αναβρασμό, νιώθωντας να απειλείται. Στο Παρίσι οι σπουδαστές ζητούσαν την εκθρόνιση του βασιλιά και ο πάπας διά των θεολόγων της Σορβόννης απήλλαξε τον λαό από την υποχρέωση πίστεως.
Ο Ερρίκος Γ΄ κατέφυγε στην Τουρ με λίγους ευγενείς και στρατιώτες. Από τον βορρά ερχόταν εναντίον του ο στρατός της Λίγκας του οποίου ηγούνταν ο δούκας ντε Μαγιέν (de Mayenne, ένας ακόμη από τους αδελφούς Γκυζ), και από το νότο ο στρατός του Ερρίκου της Ναβάρρας. Αυτός του προσέφερε την συμμαχία του, ο βασιλιάς δέχτηκε και οι ενωμένες δυνάμεις τους νίκησαν τον ντε Μαγιέν και βάδισαν κατά του Παρισιού.
Την 1 Αυγούστου 1589 ο Ζακ Κλεμάν, ένας μοναχός που κατόρθωσε να εισχωρήσει στο βασιλικό στρατόπεδο, μαχαίρωσε τον βασιλιά. Ο Ερρίκος Γ΄ πέθανε την άλλη μέρα εξορκίζοντας τους οπαδούς του να ταχθούν υπό τον εξάδελφό του Ερρίκο της Ναβάρρας, ο οποίος τελικά τον διαδέχτηκε ως Ερρίκος Δ΄.
Προσωπική ζωή
Ο Ερρίκος είχε παντρευτεί την Λουίζα της Λορραίνης αλλά δεν είχε κάνει παιδιά. Είχε ασθενική κράση και φημολογούνταν μετ’ επιτάσεως ότι ήταν ομοφυλόφιλος αν και ξέρουμε πως είχε ερωμένες. Περιβαλλόταν από ένα όμιλο νεαρών αβεβαίου φύλου που διασκέδαζαν σκανδαλωδώς (τους λεγόμενους mignons), ντυνόταν σαν γυναίκα και κατασπαταλούσε εκατομμύρια για τους ευνοουμένους του. Είχε όμως και κρίσεις θρησκοληψίας, συμμετείχε σε λιτανείες φορώντας ένα σακκί και πήγαινε πεζή ως την Σαρτρ για προσκύνημα. Έκανε κάποια οικοδομικά έργα και προστάτεψε την φιλολογία και το θέατρο αλλά η μεγαλύτερη προσφορά του ήταν ότι αναγνώρισε τον Ερρίκο της Ναβάρρας ως διάδοχό του.
Παραπομπές
Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη, Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, Βαυαρική Κρατική Βιβλιοθήκη, Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας: Gemeinsame Normdatei. 118773720. Ανακτήθηκε στις 14 Αυγούστου 2015.
Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη, Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, Βαυαρική Κρατική Βιβλιοθήκη, Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας: Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 9 Απριλίου 2014.
(Αγγλικά) Find A Grave. 21078. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
«Encyclopædia Britannica» (Αγγλικά) biography/Henry-III-king-of-France-and-Poland. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
The Peerage. p10317.htm#i103163. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2017.
Γερμανική Εθνική Βιβλιοθήκη, Κρατική Βιβλιοθήκη του Βερολίνου, Βαυαρική Κρατική Βιβλιοθήκη, Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας: Gemeinsame Normdatei. Ανακτήθηκε στις 30 Δεκεμβρίου 2014.
genealogy.euweb.cz/lorraine/lorraine4.html. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2016.
Γάλλοι Μονάρχες
Καρολίγγειοι
(751–888, 898–922, 936–987)
Πιπίνος ο Βραχύς (751–768) Καρλομάν Α΄ (768–771) Καρλομάγνος (768–814) Λουδοβίκος ο Ευσεβής (814–840) Κάρολος ο Φαλακρός (843–877) Λουδοβίκος ο Τραυλός (877–879) Λουδοβίκος Γ΄ (879–882) Καρλομάν Β΄ (879–884) Κάρολος ο Παχύς (885–888) Κάρολος Γ΄ (898–922) Λουδοβίκος Δ΄ (936–954) Λοθάριος (954–986) Λουδοβίκος Ε΄ (986–987)
Ροβερτιανοί
(888–898, 922–923)
Εύδης Α΄ (888–898) Ροβέρτος Α΄ (922–923)
Μποσονίδες
(923–936)
Ραούλ Α΄ (923–936)
Οίκος των Καπέτων
(987–1328)
Ούγος Καπέτος (987–996) Ροβέρτος Β' (996–1031) Ερρίκος Α' (1031–1060) Φίλιππος Α' (1060–1108) Λουδοβίκος ΣΤ' (1108–1137) Λουδοβίκος Ζ' (1137–1180) Φίλιππος Β' (1180–1223) Λουδοβίκος Η' (1223–1226) Λουδοβίκος Θ' (1226–1270) Φίλιππος Γ' (1270–1285) Φίλιππος Δ' (1285–1314) Λουδοβίκος Ι' (1314–1316) Ιωάννης Α' (1316) Φίλιππος Ε' (1316–1322) Κάρολος Δ' (1322–1328)
Οίκος των Βαλουά
(1328–1498)
Φίλιππος ΣΤ' (1328–1350) Ιωάννης Β' (1350–1364) Κάρολος Ε' (1364–1380) Κάρολος ΣΤ' (1380–1422) Κάρολος Ζ' (1422–1461) Λουδοβίκος ΙΑ' (1461–1483) Κάρολος Η' (1483–1498)
Οίκος των Βαλουά-Κλάδος της Ορλεάνης
(1498–1515)
Λουδοβίκος ΙΒ΄ (1498–1515)
Οίκος των Βαλουά-Ανγκουλέμ
(1515–1589)
Φραγκίσκος Α΄ (1515–1547) Ερρίκος Β΄ (1547–1559) Φραγκίσκος Β΄ (1559–1560) Κάρολος Θ΄ (1560–1574) Ερρίκος Γ΄ (1574–1589)
Οίκος των Βουρβόνων
(1589–1792, 1814–1815, 1815–1830)
Ερρίκος Δ΄ (1589–1610) Λουδοβίκος ΙΓ΄ (1610–1643) Λουδοβίκος ΙΔ΄ (1643–1715) Λουδοβίκος ΙΕ΄ (1715–1774) Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ (1774–1792) Λουδοβίκος ΙΖ΄ (διεκδικητής του θρόνου, 1792–1795) Λουδοβίκος ΙΗ΄ (1814–1824) Κάρολος Ι΄ (1824–1830) Λουδοβίκος-Αντώνιος του Αρτουά (1830) Ερρίκος Ε΄ (1830)
Οικογένεια Βοναπάρτη
Πρώτη Αυτοκρατορία (1804–1814, 1815)
Μέγας Ναπολέων Α΄ (1804–1814, 1815) Ναπολέων Β΄ (1815)
Οίκος των Βουρβόνων-Ορλεάνης
Ιουλιανή Μοναρχία (1830–1848)
Λουδοβίκος Φίλιππος Α΄ (1830–1848)
Οικογένεια Βοναπάρτη
Δεύτερη Αυτοκρατορία (1852–1870)
Ναπολέων Γ΄ (1852–1870)
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
