Ο Φίλιππος ο Γ΄ ο Τολμηρός (Philippe III le Hardi [4], 1 Μαΐου 1245 - 5 Οκτωβρίου 1285) βασιλιάς της Γαλλίας (1270 - 1285), μέλος του Οίκου των Καπετιδών ήταν δεύτερος γιος και διάδοχος του Λουδοβίκου του Αγίου και της Μαργαρίτας της Προβηγκίας. [5] Το προσωνύμιο Τολμηρός ήταν μάλλον ειρωνικό, ο ίδιος ήταν δειλός, άτολμος και αναποφάσιστος σαν χαρακτήρας, επηρεαζόταν εύκολα από τις αποφάσεις των συγγενικών του προσώπων, ιδιαίτερα του θείου του Καρόλου του Ανζού και του συμβούλου του Πέτρου του Μπρος. Ο πατέρας του Λουδοβίκος Θ΄ πέθανε στην Η΄ Σταυροφορία από επιδημία που θέρισε τον στρατό του, ο ίδιος σαν πρωτότοκος γιος και διάδοχος στέφθηκε κατόπιν βασιλιάς στο Ρενς (1271). Ο Φίλιππος Γ' έκανε πολλές προσαρτήσεις στο Γαλλικό στέμμα, η πιο σημαντική ήταν η κομητείας της Τουλούζη (1271). Κατά την διάρκεια του Σικελικού Εσπερινού (1282) οργάνωσε Σταυροφορία εναντίον του Πέτρου Γ' της Αραγωνίας για να υποστηρίξει τον θείο του Κάρολο τον Ανδεγαυό, απέτυχε ο στρατός του θερίστηκε από επιδημία δυσεντερίας και ο ίδιος πέθανε από αυτήν. Τον διαδέχθηκε ο μεγαλύτερος γιος του Φίλιππος Δ΄ της Γαλλίας.
Διάδοχος του Γαλλικού θρόνου
Στην παιδική του ηλικία σαν δεύτερος γιος δεν προοριζόταν για διάδοχος, έγινε διάδοχος σε ηλικία 15 ετών (1260) με τον πρόωρο θάνατο του μεγαλύτερου αδελφού του Λουδοβίκου. Στην παιδική του ηλικία ήταν τόσο ανίκανος και ατονικός που η μητέρα του ορκίστηκε να τον έχει υπό την επίβλεψη του μέχρι τα 30 του χρόνια. Ο πατέρας του προσπάθησε να τον καλλιεργήσει και να τον εκπαιδεύσει κατάλληλα προσπαθώντας να πείσει τον πάπα Ουρβανό Δ' στις 6 Ιουνίου 1263 να τον απαλλάξει από τον όρκο της μητέρας του. Ανέθεσε στον γνωστό δάσκαλο Πέτρο του Μπρος την εκπαίδευση του, προσπάθησε με κάθε μέσο να τον διδάξει τα καθήκοντα του ως βασιλιάς ιδιαίτερα στον τομέα της δικαιοσύνης.
Συμμετοχή του Φιλίππου στην Η' Σταυροφορία
Σύμφωνα με την Συνθήκη του Κορμπέγ (1258) ανάμεσα στον Ιάκωβο Α' της Αραγωνίας και τον πατέρα του συμφωνήθηκε να παντρευτεί την Ισαβέλλα της Αραγωνίας, ο γάμος έγινε στο Κλερμόν από τον επίσκοπο την Ρουέν Εύδη Ριγκώ (1262). Ως κόμης της Ορλεάνης συνόδευσε τον πατέρα του στην Η΄ Σταυροφορία στην Τύνιδα (1270). Πριν η αποστολή φτάσει στον προορισμό της ο στρατός θερίστηκε από επιδημία δυσεντερίας, από αυτήν βρήκαν τον θάνατο ο αδελφός του Ιωάννης Τριστάν, κόμης του Βαλουά στις 3 Αυγούστου και στην συνέχεια ο ίδιος ο πατέρας του στις 30 Αυγούστου. [6] Ο Φίλιππος Γ' κλήθηκε να ορκιστεί νέος βασιλιάς της Γαλλίας στην Τύνιδα σε ηλικία 25 ετών. Ο Φίλιππος Γ' αν και ανίκανος να διοικήσει το βασίλειο και τα στρατεύματα ήταν ευσεβής, καλός ιππέας και δυναμικός στο πεδίο της μάχης γι'αυτό πήρε το προσωνύμιο Τολμηρός. Ο θείος του Κάρολος ο Ανδεγαυός έκλεισε δεκαετή ειρήνη με τον Μωάμεθ Α' - αλ - Μουστανσίρ χαλίφη σουλτάνο της Τύνιδας η οποία επέτρεψε στον Φίλιππο να γυρίσει στην Αγγλία. Ο Φίλιππος πήρε απ τον σουλτάνο της Τύνιδας κάποιο ποσό σαν αντάλλαγμα για την αποχώρηση του από την Σταυροφορία. Η συνθήκη ολοκληρώθηκε στις 28 Οκτωβρίου 1270 ανάμεσα στους βασιλείς της Γαλλίας, της Σικελίας, της Ναβάρας από την μια πλευρά και τον σουλτάνο της Τύνιδας από την άλλη. Στην συνέχεια ακολούθησαν και άλλοι θάνατοι στην οικογένεια του. Τον Δεκέμβριο του ίδιου χρόνου πέθανε πρόωρα στην Σικελία στον δρόμο της επιστροφής του ο γαμπρός του Φίλιππου Γ΄ Θεοβάλδος Β΄ της Ναβάρρας σύντομα πέθανε και η αδελφή του Φίλιππου σύζυγος του Θεοβάλδου Ισαβέλλα, η σύζυγος του ίδιου του Φιλίππου Ισαβέλλα της Αραγωνίας ενώ ήταν έγκυος στο έκτο παιδί τους έπεσε από το άλογο της τραυματίστηκε θανάσιμα και πέθανε. O Φίλιππος Γ' έφτασε στο Παρίσι στις 21 Μαΐου 1271, την επόμενη μέρα έγινε η κηδεία του πατέρα του και στην συνέχεια στέφθηκε βασιλιάς της Γαλλίας στο Ρένς στις 15 Αυγούστου 1271. Την ίδια χρονιά πέθανε και ο θείος του Αλφόνσος του Πουατιέ χωρίς διαδόχους κληρονομώντας τα εδάφη του τα οποία ένωσε με το Γαλλικό στέμμα εκτός από την περιοχή του Κομτάτ Βενεσίν γύρω από την πόλη της Αβινιόν, η οποία δόθηκε στον Πάπα Γρηγόριο τον Ι΄ (1274). Με την Συνθήκη της Αμιένης (1279) ο Εδουάρδος Α΄ της Αγγλίας επανέφερε τα εδάφη στο βασίλειο του.
Σικελικός Εσπερινός
Ο Φίλιππος Γ' υποστήριξε τον θείο του Κάρολο τον Ανδεγαυό στην προσπάθεια του να διεκδικήσει το βασίλειο της Σικελίας, η εξέγερση του Σικελικού Εσπερινού οδήγησε στην στέψη του βασιλιά της Αραγωνίας Πέτρου Γ' ως βασιλιά της Σικελίας και την ίδρυση του Οίκου της Βαρκελώνης στην Σικελία. Ο Πέτρος Γ΄ της Αραγωνίας προκαλώντας τον Σικελικό Εσπερινό ξεσήκωσε τους κατοίκους της Σικελίας εναντίον του Καρόλου του Ανδεγαυού (1282), η επιτυχία της εξέγερσης είχε σαν αποτέλεσμα την στέψη του Πέτρου Γ' της Αραγωνίας σαν βασιλιά της Σικελίας ιδρύοντας την δυναστεία του Οίκου της Βαρκελώνης στην Σικελία. Ο πάπας Μαρτίνος Δ' αφόρισε τον Πέτρο Γ' και κήρυξε το Αραγωνικό βασίλειο της Σικελίας άκυρο, ο πάπας παραχώρησε την Αραγωνία στον Κάρολο του Βαλουά μικρότερο γιο του Φιλίππου Γ'. [7] Ο δελφίνος της Γαλλίας Φίλιππος παντρεύτηκε σύμφωνα με την Συνθήκη της Ορλεάνης την Ιωάννα Α΄ της Ναβάρρας κόρη και διάδοχο του πρόωρα θανόντα βασιλιά Ερρίκου Α' της Ναβάρρας. Η συνθήκη υπεγράφη από τον ίδιο τον Φίλιππο Γ' και την μητέρα της Ιωάννας Λευκή του Αρτουά. Το 1284 ο Πέτρος κόμης του Πέρς και του Αλανσόν πέθανε χωρίς απογόνους γι'αυτό ο μεγαλύτερος αδελφός του Φίλιππος Γ' κληρονόμησε τα εδάφη του.
Εκστρατείες στο πλευρό του θείου του Καρόλου του Ανδεγαυού
Ο Φίλιππος και οι γιοί του έμπαιναν στο Ρουσιγιόν επικεφαλής της μεγάλης Αραγωνικής Σταυροφορίας (1284), η εκστρατεία με την έγκριση του πάπα πήρε το όνομα Σταυροφορία, θεωρείται από τους ιστορικούς η πιο αποτυχημένη και καταστροφική πολεμική εκστρατεία της δυναστείας των Καπετιδών. [8] Οχυρώθηκαν πίσω από τη Γκερόνα με σκοπό να την κυριεύσουν, στις 26 Ιουνίου 1285 πολιόρκησε την πόλη και παρά την πολύ σκληρή αντίσταση των κατοίκων κατάφερε να την καταλάβει στις 7 Σεπτεμβρίου 1285. Σύντομα όμως υπέστησαν σκληρή δοκιμασία, αφού όλο το στρατόπεδο επλήγη από επιδημία δυσεντερίας θύμα της οποίας υπήρξε και ο ίδιος ο βασιλιάς. Μετά την εισβολή της επιδημίας γνώρισαν την συντριβή από τους Αραγωνέζους στην μάχη του Κόλ ντε Πανισσάρ στις 1 Οκτωβρίου 1285.
Θάνατος
Τέσσερις μέρες μετά την ήττα πέθανε και ο ίδιος ο Φίλιππος από την επιδημία. Τα μέλη του σώματος του διαχωρίστηκαν σύμφωνα με το Τευτονικό έθιμο, η σάρκα του τοποθετήθηκε στον καθεδρικό ναό της Ναρβόννης, τα εντόσθια του στο αβαείο του Νώε στην Νορμανδία, η καρδιά του στον κατεδαφισμένο τώρα ναό του Κουβέντ των Ιακωβίνων στο Παρίσι και τα οστά του στην βασιλική του Σαιν Ντενί στα βόρεια του Παρισιού.[9] Οι προσπάθειες του Φιλίππου Γ' να ανακαταλάβει το βασίλειο της Αραγωνίας χρεοκόπησαν την Γαλλική οικονομία δημιουργώντας μεγάλα προβλήματα στον γιο και διάδοχο του Φίλιππο Δ'. [10]
Αναφορές του Φιλίππου στην Θεία Κωμωδία του Δάντη
Στην Θεία Κωμωδία ο Δάντης οραματίζεται το πνεύμα του Φιλίππου Δ' μαζί με εναν αριθμό από σύγχρονους Ευρωπαίους ηγέτες, ο Δάντης δεν αναφέρει ευθέως το όνομα του αλλά κάνει έμμεση αναφορά σε αυτόν αποκαλώντας τον "κοντομύτη" και "πατέρα του Πέστ στην Γαλλία".[11]
Κληρονόμοι
Με τον πρώτο του γάμο (1262) με την Ισαβέλλα της Αραγωνίας απέκτησε : [12]
Λουδοβίκος της Γαλλίας (1264 - 1276)
Φίλιππος Δ΄ της Γαλλίας
Ροβέρτος (1269 - 1271)
Κάρολος του Βαλουά, ο γενάρχης του κλάδου Καπέτων-Βαλουά
Με την δεύτερη σύζυγο του Μαρία της Βραβάντης (1274) απέκτησε:
Λουδοβίκος του Εβρέ
Λευκή της Γαλλίας, δούκισσα της Αυστρίας
Μαργαρίτα της Γαλλίας, βασίλισσα της Αγγλίας
Παραπομπές
biography/Philip-III-king-of-France.
www.geni.com/people/Philippe-III-le-Hardi-roi-de-France/6000000000024008449.
kids.britannica.com/comptons/article-9443444/Philip-III.
Elizabeth M. Hallam, Capetian France: 987-1328, (Longman House, 1980), 275.
Jim Bradbury, The Capetians: The History of a Dynasty, (Continuum, 2007), 237.
The disease in question was either dysentery or typhus; Riley-Smith 2005, pp. 210–211
Jim Bradbury, The Capetians: The History of a Dynasty, 239.
Chaytor, p 105.
Cárdenas, Fabricio (2014). 66 petites histoires du Pays Catalan [66 Little Stories of Catalan Country] (in French). Perpignan: Ultima Necat.
Jonathan Sumption, The Hundred Years War:Trial by Battle, Vol. I, (Faber and Faber Limited, 1990), 24.
Philip III, Yolanda de Pontfarcy, The Dante Encyclopedia, ed. Richard Lansing, (Routledge, 2010), 691.
Philip III the Bold, William Chester Jordan, Medieval France: An Encyclopedia, ed. William W. Kibler and Grover A. Zinn, (Routledge, 2007), 727.
Πηγές
Philip III, Yolanda de Pontfarcy, The Dante Encyclopedia, ed. Richard Lansing, (Routledge, 2010)
Philip III the Bold, William Chester Jordan, Medieval France: An Encyclopedia, ed. William W. Kibler and Grover A. Zinn, (Routledge, 2007)
Jim Bradbury, The Capetians: The History of a Dynasty, (Continuum, 2007)
Elizabeth M. Hallam, Capetian France: 987-1328, (Longman House, 1980)
The disease in question was either dysentery or typhus; Riley-Smith 2005
Cárdenas, Fabricio (2014). 66 petites histoires du Pays Catalan [66 Little Stories of Catalan Country] (in French). Perpignan: Ultima Necat.
Jonathan Sumption, The Hundred Years War:Trial by Battle, Vol. I, (Faber and Faber Limited, 1990), 24.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
libro.uca.edu
Φίλιππος Γ΄ της Γαλλίας
Οίκος των Καπέτων
Γέννηση: 1 Μαΐου 1245 Θάνατος: 5 Οκτωβρίου 1285
Βασιλικοί τίτλοι
Προκάτοχος
Λουδοβίκος ο Άγιος Κόμης του Ανζού
Blason duche fr Anjou (moderne).svg
1250 - 1285 Διάδοχος
Φίλιππος ο Ωραίος
Γάλλοι Μονάρχες
Καρολίγγειοι
(751–888, 898–922, 936–987)
Πιπίνος ο Βραχύς (751–768) Καρλομάν Α΄ (768–771) Καρλομάγνος (768–814) Λουδοβίκος ο Ευσεβής (814–840) Κάρολος ο Φαλακρός (843–877) Λουδοβίκος ο Τραυλός (877–879) Λουδοβίκος Γ΄ (879–882) Καρλομάν Β΄ (879–884) Κάρολος ο Παχύς (885–888) Κάρολος Γ΄ (898–922) Λουδοβίκος Δ΄ (936–954) Λοθάριος (954–986) Λουδοβίκος Ε΄ (986–987)
Ροβερτιανοί
(888–898, 922–923)
Εύδης Α΄ (888–898) Ροβέρτος Α΄ (922–923)
Μποσονίδες
(923–936)
Ραούλ Α΄ (923–936)
Οίκος των Καπέτων
(987–1328)
Ούγος Καπέτος (987–996) Ροβέρτος Β' (996–1031) Ερρίκος Α' (1031–1060) Φίλιππος Α' (1060–1108) Λουδοβίκος ΣΤ' (1108–1137) Λουδοβίκος Ζ' (1137–1180) Φίλιππος Β' (1180–1223) Λουδοβίκος Η' (1223–1226) Λουδοβίκος Θ' (1226–1270) Φίλιππος Γ' (1270–1285) Φίλιππος Δ' (1285–1314) Λουδοβίκος Ι' (1314–1316) Ιωάννης Α' (1316) Φίλιππος Ε' (1316–1322) Κάρολος Δ' (1322–1328)
Οίκος των Βαλουά
(1328–1498)
Φίλιππος ΣΤ' (1328–1350) Ιωάννης Β' (1350–1364) Κάρολος Ε' (1364–1380) Κάρολος ΣΤ' (1380–1422) Κάρολος Ζ' (1422–1461) Λουδοβίκος ΙΑ' (1461–1483) Κάρολος Η' (1483–1498)
Οίκος των Βαλουά-Κλάδος της Ορλεάνης
(1498–1515)
Λουδοβίκος ΙΒ΄ (1498–1515)
Οίκος των Βαλουά-Ανγκουλέμ
(1515–1589)
Φραγκίσκος Α΄ (1515–1547) Ερρίκος Β΄ (1547–1559) Φραγκίσκος Β΄ (1559–1560) Κάρολος Θ΄ (1560–1574) Ερρίκος Γ΄ (1574–1589)
Οίκος των Βουρβόνων
(1589–1792, 1814–1815, 1815–1830)
Ερρίκος Δ΄ (1589–1610) Λουδοβίκος ΙΓ΄ (1610–1643) Λουδοβίκος ΙΔ΄ (1643–1715) Λουδοβίκος ΙΕ΄ (1715–1774) Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ (1774–1792) Λουδοβίκος ΙΖ΄ (διεκδικητής του θρόνου, 1792–1795) Λουδοβίκος ΙΗ΄ (1814–1824) Κάρολος Ι΄ (1824–1830) Λουδοβίκος-Αντώνιος του Αρτουά (1830) Ερρίκος Ε΄ (1830)
Οικογένεια Βοναπάρτη
Πρώτη Αυτοκρατορία (1804–1814, 1815)
Μέγας Ναπολέων Α΄ (1804–1814, 1815) Ναπολέων Β΄ (1815)
Οίκος των Βουρβόνων-Ορλεάνης
Ιουλιανή Μοναρχία (1830–1848)
Λουδοβίκος Φίλιππος Α΄ (1830–1848)
Οικογένεια Βοναπάρτη
Δεύτερη Αυτοκρατορία (1852–1870)
Ναπολέων Γ΄ (1852–1870)
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
