Ο Λουδοβίκος ΙΗ΄ (Louis XVIII, 17 Νοεμβρίου 1755 - 16 Σεπτεμβρίου 1824) ήταν βασιλιάς της Γαλλίας και της Ναβάρρας από το 1814 μέχρι το 1824.
Γιος του δελφίνου Λουδοβίκου Φερδινάνδου και της Μαρίας Ιωσηφίνας της Σαξονίας· ήταν εγγονός του Λουδοβίκου ΙΕ΄, αδελφός και διάδοχος στον βασιλικό θρόνο του Λουδοβίκου ΙΣΤ΄. Το 1771 παντρεύτηκε την Μαρία Ιωσηφίνα της Σαβοΐας, αλλά δεν απέκτησε τέκνα. Μέχρι την ανάρρησή του έφερε τον τίτλο του κόμη της Προβηγκίας (comte de Provence).
Όταν ο μεγαλύτερος αδελφός του ανέβηκε στον θρόνο, ο κόμης της Προβηγκίας άρχισε να δίνει την εικόνα φωτισμένου πρίγκιπα, επηρεασμένου από τις ιδέες του Βολταίρου. Μετά την έκρηξη της Γαλλικής Επανάστασης είχε μια προστριβή με την βασίλισσα Μαρία Αντουανέτα για θέματα εξουσίας και το όνομά του ενεπλάκη στην αντεπαναστατική συνωμοσία του μαρκησίου ντε Φαβρά, αλλά κατόρθωσε να αποσείσει την κατηγορία.
Οι εξελίξεις στην επαναστατημένη Γαλλία τον ώθησαν σε φυγή τον Ιούνιο του 1791 στην Κομπλέντς. Αγωνίστηκε για την παλινόρθωση της μοναρχίας, συνεργαζόμενος με βασιλόφρονες της Γαλλίας, αυτοεξόριστους ευγενείς (émigrés) και ξένους ηγεμόνες. Όταν ο Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ εκτελέστηκε στις 21 Ιανουαρίου 1793, αυτοανακηρύχθηκε αντιβασιλεύς και -μετά τον θάνατο του ανιψιού του Λουδοβίκου ΙΖ΄ (8 Ιουνίου 1795)- βασιλιάς της Γαλλίας. Μέχρι το 1814 έζησε στην εξορία.
Βασιλιάς της Γαλλίας έγινε τον Απρίλιο του 1814, μετά την πτώση του Ναπολέοντα. Παραχώρησε Σύνταγμα, αλλά η βασιλεία του διεκόπη κατά την διάρκεια των Εκατό Ημερών (19 Μαρτίου – 15 Ιουνίου 1815), όταν ο Ναπολέων επανήλθε στην Γαλλία και ο Λουδοβίκος αναγκάστηκε να καταφύγει στη Γάνδη. Μετά το Βατερλώ αποκαταστάθηκε στον θρόνο.
Ο Λουδοβίκος προσπάθησε να κρατηθεί στην μέση οδό, μεταξύ των Δημοκρατικών και των Βοναπαρτιστών αφ’ ενός και των Υπερσυντηρητικών (Ultras) αφ΄ετέρου, για τους οποίους λεγόταν ότι ήταν «βασιλικότεροι του βασιλέως» και είχαν ηγέτη τον αδελφό του, τον κόμη του Αρτουά, τον μελλοντικό Κάρολο Ι΄. Περιέσωσε κάποια από τα επιτεύγματα της Επανάστασης και της Αυτοκρατορίας, προσπάθησε να περιορίσει τις αντεκδικήσεις των μοναρχικών και εν γένει να επιβάλει μια μετριοπαθή γραμμή. Σημαντικότερος συνεργάτης του στην επιβολή αυτής της γραμμής ήταν ο κόμης Ντεκάζ, τον οποίον ο βασιλιάς υποστήριζε επί τέσσερα χρόνια, ακόμα και όταν ο αδελφός του ερχόταν σε σύγκρουση με τον υπουργό.
Αλλά τον Φεβρουάριο του 1820 ο δούκας ντε Μπερρύ, γιος του κόμη του Αρτουά και επίδοξος διάδοχος του θρόνου, δολοφονήθηκε από έναν Βοναπαρτιστή. Το υπουργείο Ντεκάζ έπεσε και επικράτησαν οι Ultras. Οι νέοι υπουργοί, ο δούκας ντε Ρισελιέ και ιδίως ο κόμης ντε Βιλλέλ, εξέφραζαν τη νέα υπερσυντηρητική πολιτική, εισάγοντες μεταξύ άλλων και τους νόμους Περί Γενικής Ασφαλείας και Περί Τύπου.
Ο Λουδοβίκος πέθανε τον Σεπτέμβριο του 1824 και τον διαδέχτηκε ο νεότερος αδελφός του Κάρολος Ι΄.
|
Γάλλοι Μονάρχες
Πιπίνος ο Βραχύς (751–768) Καρλομάν Α΄ (768–771) Καρλομάγνος (768–814) Λουδοβίκος ο Ευσεβής (814–840) Κάρολος ο Φαλακρός (843–877) Λουδοβίκος ο Τραυλός (877–879) Λουδοβίκος Γ΄ (879–882) Καρλομάν Β΄ (879–884) Κάρολος ο Παχύς (885–888) Κάρολος Γ΄ (898–922) Λουδοβίκος Δ΄ (936–954) Λοθάριος (954–986) Λουδοβίκος Ε΄ (986–987) Ροβερτιανοί |
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
