Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ της Γαλλίας (γαλ.: Louis VI, 1 Δεκεμβρίου 1081 – 1 Αυγούστου 1137), αποκαλούμενος ο Παχύς (le Gros) ή ο Μαχητής (le Batailleur), ήταν βασιλιάς των Φράγκων από το 1108 έως το 1137, ο πέμπτος από τον Οίκο των Καπέτων.
Ήταν μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του βασιλιά των Φράγκων Φιλίππου Α΄ και της πρώτης συζύγου του Μπέρτας της Ολλανδίας. [1] Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ ο πρώτος Καπέτης μονάρχης που συγκέντρωσε όλες τις εξουσίες σε μια κεντρική διοίκηση, [2] δημιούργησε ένα ισχυρό βασίλειο των Φράγκων για πρώτη φορά μετά την διαίρεση της αυτοκρατορίας του Καρλομάγνου (843). Τα πρώτα 29 χρόνια της βασιλείας του ασχολήθηκε με την καταπολέμηση των ληστών βαρώνων που λυμαίνονταν την περιοχή του Παρισιού, [3] και των Νορμανδών ηγεμόνων της Αγγλίας που διεκδικούσαν τμήματα της ηπειρωτικής Γαλλίας και την Νορμανδία.
Εσωτερική πολιτική
Νεανικά χρόνια
Ο Λουδοβίκος γεννήθηκε στο Παρίσι. Ήταν σκληρός πολεμιστής αλλά μετά τα 40 του χρόνια έγινε υπέρβαρος και δεν μπορούσε να σταθεί στο πεδίο της μάχης. Η βιογραφία του συμβούλου και συνομίληκου του ηγουμένου Σουνγκέρ του Σαιν-Ντενί με τίτλο "Οι πράξεις του Λουδοβίκου του Παχέως" δίνει λεπτομερή στοιχεία για τον χαρακτήρα του και πληροφορίες που δεν παρέχει κανένας σύγχρονος ιστορικός.
Ο Σούνγκερ αναλυτικά γράφει :
"Στα νιάτα του ο Λουδοβίκος ήταν τόσο σκληρός και δυναμικός που δεν είχε μπει ποτέ στον κόπο να ασχοληθεί με τα υπόλοιπα παιχνίδια που χρησιμοποιούσαν τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του, αποκλειστικό ενδιαφέρον του ήταν μόνο τα όπλα. Η μεγάλη του γενναιότητα φάνηκε στον τρόπο που απέκρουσε την επίθεση του Άγγλου βασιλιά Γουλιέλμου Ρούφου στο δικό του βασίλειο όταν το κληρονόμησε" [4]
Ο Λουδοβίκος παντρεύτηκε στον πρώτο γάμο την Λουκιαννή του Ρότσεφορτ (1104), την χώρισε σε 3 χρόνια χωρίς να αποκτήσουν παιδιά (1107). Στις 3 Αυγούστου 1115 ο Λουδοβίκος παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο την Αδελαΐδα του Μωριέν, κόρη του Ουμβέρτου Β΄ της Σαβοΐας και της Γκιζέλας της Βουργουνδίας και ανιψιά του πάπα Καλλίστου Β΄, με την Αδελαΐδα απέκτησε 8 παιδιά. Η Αδελαΐδα ήταν η πιο ενεργητική βασίλισσα του μεσαίωνα, το όνομα της εμφανίστηκε σε 45 βασιλικά διατάγματα την εποχή που ήταν βασίλισσα της Γαλλίας μαζί με το όνομα του συζύγου της Λουδοβίκου ΣΤ΄. Ο Σούνγκερ έγινε σύμβουλος του Λουδοβίκου ΣΤ΄ πριν διαδεχτεί τον πατέρα του στις 29 Ιουλίου 1108 σε ηλικία 26 ετών, στέφτηκε από τον Δαμβέρτο αρχιεπίσκοπο του Σεν στον καθεδρικό ναό της Ορλεάνης στις 3 Αυγούστου 1108, ο Ράλφ ο Γκρίν αρχιεπίσκοπος του Ρέμς ζήτησε να ακυρωθεί η στέψη αλλά χωρίς αποτέλεσμα. [5]
Η απληστία των βαρόνων στην περιοχή του
Η στέψη του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου του παχύ στην Ορλεάνη - μικρογραφία 12ου αιώνα.
Το κύριο χαρακτηριστικό της βασιλείας του Λουδοβίκου ΣΤ΄ ήταν η ισχυροποίηση των Καπετιδών ηγεμόνων οι οποίοι μέχρι τότε είχαν ελάχιστες εξουσίες απέναντι στους ανεξάρτητους ισχυρούς βαρόνους και κόμηδες. Η διαδικασία θα ολοκληρωθεί σε δυο αιώνες, το επόμενο χαρακτηριστικό ήταν η αντιμετώπιση του πανίσχυρου Ερρίκου Α΄ της Αγγλίας τέταρτου γιου του Γουλιέλμου του Κατακτητή. Από την εποχή του πατέρα του τα προβλήματα με τους ανεξέλεγκτους βαρόνους και κόμηδες ήταν τεράστια, έκαναν δύσκολη την ζωή γύρω από το Παρίσι. Χρησιμοποιώντας τα τρία κάστρα τους Λε Πουισέ, Σατώφορτ και Μοντλερί λεηλατούσαν τους περαστικούς ιδιαίτερα τους προσκυνητές, τρομοκρατούσαν τους αγρότες, λήστευαν εκκλησίες και ιερά, οι χρονικογράφοι της εποχής οι οποίοι ήταν ιδιαίτερα ιερείς οργίστηκαν. Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ από την αρχή τα έβαλε ανοιχτά μαζί τους κάτι που δεν είχε κάνει μέχρι τότε κανένας Καπέτης βασιλιάς, με την υποταγή των ταραχοποιών ισχυροποίησε την θέση του δίνοντας μεγάλη αξία στον βασιλικό θεσμό κάτι που φάνηκε ξεκάθαρα στους απογόνους του. Ο λαός τον σεβάστηκε επειδή τον ανακούφισε από τους ανθρώπους που τον λήστευαν και τον λεηλατούσαν, ήταν παρόν σε όλα τα μέρη του βασιλείου όταν μάθαινε ότι υπάρχει ανάγκη για να λύσει τα προβλήματα των κατοίκων και να αποδόσει δικαιοσύνη.
Την περίοδο της βασιλείας του έδρασε και ο περίπου συνομήλικος του Γάλλος φιλόσοφος Πέτρος Αβελάρδος.
Υποταγή των άπληστων βαρόνων
Πρώτος στόχος του Λουδοβίκου όταν ανέβηκε στον θρόνο (1108) ήταν ο επικίνδυνος βαρόνος Ούγος του Κρεσί που είχε συλλάβει και φυλακίσει τον Εύδη κόμη του Κορμπέιγ, ο Λουδοβίκος ο παχύς πολιόρκησε το κάστρο και απελευθέρωσε τον Εύδη. [6] Την επόμενη χρονιά πολιόρκησε τον ετεροθαλή αδελφό του Φίλιππο γιο της Βερτράδης του Μονφόρ ο οποίος είχε συνωμοτήσει εναντίον του βασιλιά με την βοήθεια του λόρδου Αμωρί Γ΄ του Μονφόρ δημιουργώντας ένα εκτεταμένο δίκτυο από κάστρα και οχυρά που διέκοψαν την επικοινωνία με το Παρίσι. Την ίδια περίοδο ο ευγενής Αιμόν κυρίευσε την Βουρβόνη από τον νεαρό ανιψιό του Αρχαμπό, ο Λουδοβίκος ζήτησε να επανέλθει το παιδί ο Αυμόν το αρνήθηκε, ο βασιλιάς πολιόρκησε με στρατό στο κάστρο τον Αιμόν που παρέδωσε την κυριαρχία στον Αρχαμπό. [7] Το 1122 ο Γουλιέλμος ΣΤ΄, κόμης του Οβέρν έδιωξε το Αιμερί από την επισκοπή του Κλαιρμόν, ο εκδιωχθείς επίσκοπος ζήτησε την βοήθεια του βασιλιά. Ο Λουδοβίκος ξεκίνησε με στρατό από την Μπούργκ εναντίον του Γουλιέλμου συμμαχώντας με τους υποτελείς του κόμητες του Ανζού, της Βρετάνης και του Νέβερ, ο Γουλιέλμος παραιτήθηκε και ο Αιμερί επανήλθε στην αρχιεπισκοπή. Σε 4 χρόνια ο Γουλιέλμος ΣΤ΄ του Οβέρν εξεγέρθηκε ξανά (1126), ο βασιλιάς παρά τις δυσκολίες λόγω του αυξημένου πάχους του κυρίευσε το Κλαιρμόν για δεύτερη φορά, συνέλαβε τον Γουλιέλμο και τον οδήγησε στην Ορλεάνη να δικαστεί για τα αδικήματα του.
Δυο άλλοι άθλιοι βαρόνοι ήταν ο Θωμάς, λόρδος του Κουκί γνωστός για την βιαιότητα του, θανάτωνε τα θύματα του με φρικτά βασανιστήρια όπως κρέμασμα από τους όρχεις, βγάλσιμο ματιών, κόψιμο χεριών και ποδιών και ο Ούγος λόρδος του Λε Πουισέ που κυρίευσε τα εδάφη γύρω από το Σάρτρ. [8] Ο βασιλιάς ανήγγειλε κατηγορίες εναντίον του Ούγου από τον Θεοβάλδο Β΄ της Καμπανίας, τον αρχιεπίσκοπο του Σένς και πολλούς άλλους κληρικούς τον κάλεσε στην αυλή του να απαντήσει στις κατηγορίες αλλά ο Ούγος αρνήθηκε να εμφανιστεί. [9] Ο Λουδοβίκος έκανε κατάσχεση των εδαφών και των τίτλων του, ύστερα από μια σκληρή πολιορκία έκαψε το κάστρο του και τον συνέλαβε αιχμάλωτο. Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ απερίσκεπτα απελευθέρωσε τον Ούγο και ενώ βρισκόταν σε πόλεμο με τον Ερρίκο Α΄ της Αγγλίας και τον Θεοβάλδο ο Ούγος εκμεταλλεύτηκε την απουσία του βασιλιά για να ξεκινήσει ξανά τις λεηλασίες, σε συνεργασία με τον Θεοβάλδο άρχισε να ξανακτίζει το κάστρο του. Ο βασιλιάς τον κυρίευσε για τρίτη φορά και ο Ούγος από φόβο ορκίστηκε ότι δεν θα λεηλατήσει ξανά ποτέ την περιοχή και τους κατοίκους και δεν θα επιχειρήσει να ξανακτίσει το κάστρο του. Ο Ούγος ελευθερώθηκε αφού έγινε κατάσχεση της περιουσίας του, πέθανε λίγο αργότερα σε ταξίδι στους Αγίους Τόπους για να ζητήσει εξιλέωση των αμαρτιών του. [10]
Πόλεμοι στο εξωτερικό
Πόλεμοι με την Αγγλία
Μετάλλιο με την μορφή του Λουδοβίκου του παχύ.
Ο Ερρίκος Α΄ της Αγγλίας όταν κατέλαβε τον θρόνο έδιωξε από το δουκάτο της Νορμανδίας τον μεγαλύτερο αδελφό του Ροβέρτο και τον φυλάκισε αφού πρώτα τον συνέτριψε στην εμφύλια Μάχη του Τινσεμπραί (1106). Κατέλαβε το κάστρο του Γκισόρ ένα φρούριο στρατηγικής σημασίας την δεξιά όχθη του Έπτ, στον δρόμο ανάμεσα στην Ρουέν και στο Παρίσι. Η πράξη αυτή παραβίαζε την συμφωνία που είχε γίνει παλιότερα ανάμεσα στους Άγγλους και στους Γάλλους βασιλείς να παραμείνει το συγκεκριμένο κάστρο ουδέτερο, ο Λουδοβίκος εξοργίστηκε και του ζήτησε να εμφανιστεί μπροστά του σαν υποτελής του στην περιοχή και να του δώσει λογαριασμό για τις πράξεις του. Τον Μάρτιο του 1109 οι δυο βασιλείς συναντήθηκαν στα σύνορα των περιοχών τους στην γέφυρα του Νώφλ στον Έπτ. [11] Ο Ερρίκος αρνήθηκε επίμονα να εγκαταλείψει το κάστρο του Γκισόρ, ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ του πρότεινε να λύσουν προσωπικά το ζήτημα ο Ερρίκος Α΄ πάλι αρνήθηκε με αποτέλεσμα να ξεσπάσει εικοσαετής πόλεμος ανάμεσα στην Αγγλία και την Γαλλία. Η πρώτη χρονιά του πολέμου πήγαινε πολύ καλά για τον Λουδοβίκο αλλά στην συνέχεια ο Θεοβάλδος Β΄ της Καμπανίας στράφηκε υπέρ του Ερρίκου (1112). Ο Θεοβάλδος είχε την υποστήριξη ενός μεγάλου αριθμού βαρόνων όπως του Λανσελίν του Μπούλ, του Ράλφ του Μπωγενσί, του Ούγου του Κρεκί, του Γκυ του Ροχφόρτ, του Ούγου ντα Λε Πουισέτ και του Ούγου, κόμητος του Τροί. [12] Ο Λουδοβίκος νίκησε ξανά τον συνασπισμό των βαρόνων του Θεοβάλδου, ο Ερρίκος Α΄ αναγκάστηκε να υπογράψει συνθήκη με την οποία εγκαταλείπει το Γκισόρ αλλά παραμένει κυρίαρχος στην Βρετάνη και στο Μαιν (1113). Η ειρήνη διατηρήθηκε τρία χρόνια, στην συνέχεια ξεκίνησαν πάλι οι εχθροπραξίες (1116).
Μετά από πολλές επιτυχίες και την σύλληψη του Λες Αντελίς ο Λουδοβίκος ετοιμάστηκε για την τελική αναμέτρηση αλλά στην μάχη του Μπρεμούλ τον Αύγουστο του 1119 τα στρατεύματα του Λουδοβίκου ηττήθηκαν. Ο Γάλλος βασιλιάς του οποίου η υγεία δεν ήταν σε καλή κατάσταση αναγκάστηκε να ζητήσει ειρήνη με την μεσολάβηση του πάπα Καλλίστου Δ΄ τον Νοέμβριο του 1120. Οι όροι της ειρήνης ήταν να δίνει ο διάδοχος του Ερρίκου Γουλιέλμος Αντελίν όρκο υποτέλειας στον Λουδοβίκο για την Νορμανδία και την επιστροφή όλων των εδαφών που κυριεύθηκαν από τους δυο βασιλείς, εξαίρεση το Γκισόρ που παραχωρήθηκε στον Ερρίκο.
Επεμβάσεις του Λουδοβίκου στην Φλάνδρα
Ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος ΣΤ΄ σε μικρογραφία του 14ου αιώνα.
Στις 2 Μαρτίου 1127 ο Κάρολος Α΄ της Φλάνδρας δολοφονήθηκε στον καθεδρικό ναό του Αγίου Δονατιανού στη Μπρυζ, η δολοφονία αυτή ήταν μεγάλο σκάνδαλο, ο Κάρολος δεν είχε παιδιά για να κληρονομήσουν την κομητεία. Πολλοί διεκδικητές εμφανίστηκαν για την διαδοχή ανάμεσα τους ο Γουλιέλμος της Υπρ ξάδελφος του Καρόλου, o Τιερί της Αλσατίας γιος της Γερτρούδης της Φλάνδρας (κόρης του Ροβέρτου Α΄ της Φλάνδρας), ο Αρνόλδος της Δανίας ανιψιός του Καρόλου του Καλού που κυρίευσε του Σαν Ομέρ, ο Βαλδουίνος Αινώ και ο Γοδεφρείδος Α΄ της Βραβάντης.
Το στέμμα της Φλάνδρας δόθηκε σύμφωνα με την επιθυμία του ίδιου του Καρόλου του Καλού στον γιο του Ροβέρτου της Νορμανδίας Γουλιέλμο Κλίτο ο οποίος είχε εξοριστεί από τα εδάφη του στην Νορμανδία από τον θείο του Ερρίκο Α΄ της Αγγλίας, ορκίστηκε κόμης των Φλαμανδών στις 23 Μαρτίου 1127. Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ έσπευσε στην Φλάνδρα για να βοηθήσει τον Γουλιέλμο Κλίτο να ορκιστεί βασιλιάς απέναντι στους διεκδικητές του και για να τιμωρήσει τους δολοφόνους του Καρόλου. [13] Στις 2 Απριλίου ο Λουδοβίκος κατέλαβε την Γάνδη, στις 5 Απριλίου την Μπρυζ και στις 26 Απριλίου την Υπρ, συνέλαβε τον Γουλιέλμο της Υπρ και τον φυλάκισε στην Λιλ, γρήγορα κατέλαβε και τις υπόλοιπες πόλεις. Οι δολοφόνοι του Καρόλου του Καλού καταδικάστηκαν σε θάνατο και ρίχτηκαν από την οροφή της εκκλησίας του Αγίου Δονατιανού στην οποία έπραξαν το έγκλημα. Ο νέος κόμης Γουλιέλμος ο οποίος είχε συνηθίσει από την οικογένεια του να διοικεί με αυστηρές φεουδαρχικές μεθόδους γρήγορα ξεσήκωσε μεγάλες αντιδράσεις από τους εξελιγμένους για την εποχή τους Φλαμανδούς οι οποίοι βασικά ήταν έμποροι. Ο λαός της Μπρυζ ήρθε αντιμέτωπος σκληρά με τον Γουλιέλμο, ξεσηκώθηκαν, τον κήρυξαν ανεπιθύμητο ορίζοντας νέο κόμη τον Τιερί της Αλσατίας εγγονό από μητέρα παλιού κόμη της Φλάνδρας Ροβέρτου Α΄. Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ αν και δυσαρεστήθηκε λόγω του δημοκρατικού χαρακτήρα του αναγκάστηκε να δεχτεί την νέα επιλογή, ο Γουλιέλμος Κλίτο πέθανε στις 27 Ιουλίου 1128 στην πολιορκία του Αλόστ. [14]
Αποτυχημένη επίθεση του Γερμανού αυτοκράτορα Ερρίκου Ε΄
Στις 25 Νοεμβρίου 1120 η Αγγλία έζησε μεγάλη τραγωδία, ο μοναδικός γιος και διάδοχος του Ερρίκου Α΄ Γουλιέλμος Αδελίν μεθυσμένος σκοτώθηκε σε ένα ατύχημα στο καράβι το οποίο τον μετέφερε από την Νορμανδία στην Αγγλία. Το Αγγλικό βασίλειο έμεινε χωρίς διάδοχο με την Νορμανδική δυναστεία να κινδυνεύει να ξεκληριστεί σε περίπτωση θανάτου του Ερρίκου Α΄. Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ συνωμότησε με Γάλλους και Νορμανδούς βαρόνους με σκοπό την εκδίωξη των Άγγλων από την Νορμανδία και την τοποθέτηση του Γουλιέλμο Κλίτο στην θέση του δούκα. Ο Ερρίκος αφού αναγνώρισε την συνωμοσία κάλεσε τον γαμπρό του Γερμανό αυτοκράτορα Ερρίκο Ε΄ σύζυγο της κόρης του Ματθίλδης να επιτεθεί στην Γαλλία. [15] Ο Ερρίκος Ε΄ βάδισε για την κατάληψη την Ρενς (1124), ο Γαλλικός λαός που λάτρευε τον βασιλιά του ξεσηκώθηκε σύσσωμος να τον αντιμετωπίσει, ο Ερρίκος Ε΄ τρομοκρατημένος από την απρόσμενη ενότητα του Γαλλικού λαού δεν τόλμησε να προχωρήσει την επίθεση. [16] Ο Ερρίκος Ε΄ πέθανε λίγο αργότερα και ο Ερρίκος Α΄ πάντρεψε την κόρη του Ματθίλδη σε δεύτερο γάμο με τον Γοδεφρείδο Πλανταγενέτη τον ισχυρότερο κόμη της Γαλλίας εκείνη την εποχή γιο του Φούλκωνα των Ιεροσολύμων. Με τον γάμο αυτό η Ματθίλδη θα αποκτήσει τον Ερρίκο του Ανζού πρώτο βασιλιά των Πλανταγενετών στην Αγγλία. Ο γάμος αυτός της Ματθίλδης με τον Γοδεφρείδο θα αποδειχτεί τους επόμενους αιώνες με τους απογόνους τους καταστροφικός για την δυναστεία των Καπετιδών.
Θάνατος και κληρονόμοι
Τελευταία χρόνια και θάνατος
Ανδριάντας του βασιλιά της Γαλλίας Λουδοβίκου ΣΤ΄ επί του τάφου του στην βασιλική του Σαιν-Ντενί
Ο Ερρίκος Α΄ πέθανε στις 9 Απριλίου 1137 και ο Στέφανος του Μπλουά παρά τους όρκους που είχε δώσει στον Ερρίκο Α΄ ότι θα σεβαστεί την επιθυμία του να τον διαδεχτούν η κόρη του Ματθίλδη και ο δεύτερος σύζυγος της Γοδεφρείδος Πλανταγενέτης κατέλαβε τον Αγγλικό θρόνο. Ο Στέφανος ετοιμάστηκε να επιτεθεί στην Γαλλία, όλοι οι Γάλλοι βαρόνοι με επικεφαλής τον Θεοβάλδο Β΄ συσπειρώθηκαν πάλι να υπερασπιστούν τον βασιλιά τους. Στις 9 Απριλίου 1137 ο Γουλιέλμος Ι΄ της Ακουιτανίας πέθανε αφήνοντας τον Γάλλο βασιλιά κηδεμόνα της 15χρονης κόρης του Ελεονώρας της πιο περιζήτητης νύφης της Ευρώπης εκείνη την εποχή. Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ δεν έχασε την ευκαιρία να την παντρέψει με τον δελφίνο Λουδοβίκο Ζ΄ αλλά ο συγκεκριμένος γάμος αργότερα θα ατυχήσει. Ο γάμος πραγματοποιήθηκε στο Μπορντό στις 25 Ιουλίου 1137. [17] Ο Λουδοβίκος ΣΤ΄ πέθανε 7 μέρες αργότερα στις 1 Αυγούστου 1137, ήταν άρρωστος από δυσεντερία που προκλήθηκε από το υπερβολικό του πάχος, η ταφή του έγινε στην βασιλική του Σαιν-Ντενί.
Κληρονόμοι
Με τη δεύτερη σύζυγό του Αδελαΐδα του Μωριέν παιδιά του ήταν :
Φίλιππος της Γαλλίας (1116–1131)
Λουδοβίκος Ζ΄ της Γαλλίας
Ερρίκος της Ρεμς
Ροβέρτος Α΄ του Ντρε
Κωνσταντία της Γαλλίας, κόμισσα της Τουλούζης
Πέτρος ντε Κουρτεναί
Φίλιππος της Γαλλίας
Παραπομπές
"The Kingdom of the Frank to 1108", Constance Brittain Bouchard, The New Cambridge Medieval History, Vol. 4, Part II, ed. David Luscombe, Jonathan Riley-Smith, (Cambridge University Press, 2004), 126.
Norman F. Cantor, The Civilization of the Middle Ages 1993, p 410.
"Government, law and society", R. van Caenegem, The Cambridge History of Medieval Political Thought C.350-c.1450, ed. J. H. Burns, (Cambridge University Press, 1988), 188.
Abbot Suger: Life of King Louis the Fat, Chapter 1.
"The Historia Iherosolimitana of Robert the Monk and the Coronation of Louis VI", James Naus, Writing the Early Crusades: Text, Transmission and Memory, ed. Marcus Bull, Damien Kempf, (Boydell Press, 2014), 112.
"France: Louis VI and Louis VII (1108-1180)", Louis Halphen, The Cambridge Medieval History: Contest of Empire and Papacy, Volume V, ed. J.R. Tanner, C.W. Previte-Orton, and Z.N. Brooke. The Macmillan Company, 1926. p. 596.
The Cambridge Medieval History Volume V, p598
The Cambridge Medieval History, p594
The Cambridge Medieval History Volume V, p594
The Cambridge Medieval History Volume V, p595
The Cambridge Medieval History Volume V p601
The Cambridge Medieval History Volume V p601
The Cambridge Medieval History Volume V, p599
The Cambridge Medieval History Volume V, p599
The Cambridge Medieval History Volume V, p604
Encyclop?dia Britannica
Robert Fawtier, The Capetian Kings of France, transl. Lionel Butler and R.J. Adam, (Macmillan, 1989), 21.
Πηγές
Abbot Suger: Life of King Louis the Fat, Chapter 1.
"France: Louis VI and Louis VII (1108-1180)", Louis Halphen, The Cambridge Medieval History: Contest of Empire and Papacy, Volume V, ed. J.R. Tanner, C.W. Previte-Orton, and Z.N. Brooke. The Macmillan Company, 1926.
Isabella of Angouleme: John's Jezebel, Nicholas Vincent, King John: New Interpretations, ed. S. D. Church, (The Boydell Press, 1999)
Robert Fawtier, The Capetian Kings of France, transl. Lionel Butler and R.J. Adam, (Macmillan, 1989)
Jim Bradbury, The Capetians: kings of France, 987-1328
The Cambridge Medieval History Volume V
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Λουδοβίκος ο Παχύς
Γάλλοι Μονάρχες
Καρολίγγειοι
(751–888, 898–922, 936–987)
Πιπίνος ο Βραχύς (751–768) Καρλομάν Α΄ (768–771) Καρλομάγνος (768–814) Λουδοβίκος ο Ευσεβής (814–840) Κάρολος ο Φαλακρός (843–877) Λουδοβίκος ο Τραυλός (877–879) Λουδοβίκος Γ΄ (879–882) Καρλομάν Β΄ (879–884) Κάρολος ο Παχύς (885–888) Κάρολος Γ΄ (898–922) Λουδοβίκος Δ΄ (936–954) Λοθάριος (954–986) Λουδοβίκος Ε΄ (986–987)
Ροβερτιανοί
(888–898, 922–923)
Εύδης Α΄ (888–898) Ροβέρτος Α΄ (922–923)
Μποσονίδες
(923–936)
Ραούλ Α΄ (923–936)
Οίκος των Καπέτων
(987–1328)
Ούγος Καπέτος (987–996) Ροβέρτος Β' (996–1031) Ερρίκος Α' (1031–1060) Φίλιππος Α' (1060–1108) Λουδοβίκος ΣΤ' (1108–1137) Λουδοβίκος Ζ' (1137–1180) Φίλιππος Β' (1180–1223) Λουδοβίκος Η' (1223–1226) Λουδοβίκος Θ' (1226–1270) Φίλιππος Γ' (1270–1285) Φίλιππος Δ' (1285–1314) Λουδοβίκος Ι' (1314–1316) Ιωάννης Α' (1316) Φίλιππος Ε' (1316–1322) Κάρολος Δ' (1322–1328)
Οίκος των Βαλουά
(1328–1498)
Φίλιππος ΣΤ' (1328–1350) Ιωάννης Β' (1350–1364) Κάρολος Ε' (1364–1380) Κάρολος ΣΤ' (1380–1422) Κάρολος Ζ' (1422–1461) Λουδοβίκος ΙΑ' (1461–1483) Κάρολος Η' (1483–1498)
Οίκος των Βαλουά-Κλάδος της Ορλεάνης
(1498–1515)
Λουδοβίκος ΙΒ΄ (1498–1515)
Οίκος των Βαλουά-Ανγκουλέμ
(1515–1589)
Φραγκίσκος Α΄ (1515–1547) Ερρίκος Β΄ (1547–1559) Φραγκίσκος Β΄ (1559–1560) Κάρολος Θ΄ (1560–1574) Ερρίκος Γ΄ (1574–1589)
Οίκος των Βουρβόνων
(1589–1792, 1814–1815, 1815–1830)
Ερρίκος Δ΄ (1589–1610) Λουδοβίκος ΙΓ΄ (1610–1643) Λουδοβίκος ΙΔ΄ (1643–1715) Λουδοβίκος ΙΕ΄ (1715–1774) Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ (1774–1792) Λουδοβίκος ΙΖ΄ (διεκδικητής του θρόνου, 1792–1795) Λουδοβίκος ΙΗ΄ (1814–1824) Κάρολος Ι΄ (1824–1830) Λουδοβίκος-Αντώνιος του Αρτουά (1830) Ερρίκος Ε΄ (1830)
Οικογένεια Βοναπάρτη
Πρώτη Αυτοκρατορία (1804–1814, 1815)
Μέγας Ναπολέων Α΄ (1804–1814, 1815) Ναπολέων Β΄ (1815)
Οίκος των Βουρβόνων-Ορλεάνης
Ιουλιανή Μοναρχία (1830–1848)
Λουδοβίκος Φίλιππος Α΄ (1830–1848)
Οικογένεια Βοναπάρτη
Δεύτερη Αυτοκρατορία (1852–1870)
Ναπολέων Γ΄ (1852–1870)
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
