Ο Ροβέρτος Β΄ της Γαλλίας ή Ροβέρτος ο Ευλαβής (Robert II le Pieux, Ορλεάνη, 27 Μαρτίου 972 - 20 Ιουλίου 1031) βασιλιάς των Φράγκων (996 - 1031), δεύτερος βασιλιάς των Φράγκων απο τον Οίκο των Καπετιδών ήταν γιος και διάδοχος του Ούγου Καπέτου και της Αδελαΐδας της Ακουιτανίας.
Συμβασιλέας του πατέρα του Ούγου Καπέτου
Αμέσως μετά την ενθρόνισή του ο πατέρας του Ούγος έστεψε συμβασιλέα τον γιο του Ροβέρτο, σύμφωνα με τον Μεσαιωνικό ιστορικό Άντριου Λιούις "Οι πρώτοι Καπέτοι βασιλείς για να εξασφαλίσουν την συνέχεια της δυναστείας του όταν ανέβαιναν στον θρόνο έστεφαν συμβασιλέα τον μεγαλύτερο γιο και διάδοχο τους" [2]. Οι ισχυρισμοί του Ούγου Καπέτου ήταν ότι σχεδίασε εκστρατεία κατά των Μαυριτανών που παρενοχλούσαν τον βασιλιά Μπορέλ Β΄ της Βαρκελώνης γι'αυτό έπρεπε να εξασφαλίσει τον θρόνο στον διάδοχο σε περίπτωση που πέθαινε στην αποστολή, η εκστρατεία όμως δεν έγινε ποτέ. [3] O Ραλφ Γκλάμπερ αποδίδει την στέψη του γιου του στην μεγάλη ηλικία του Ούγου Καπέτου και στην αδυναμία του να ελέγξει την αριστοκρατία. [4] Οι σύγχρονοι ιστορικοί έχουν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι ο Ούγος Καπέτος ήθελε να εδραιώσει την δυναστεία του στο βασίλειο με αποκλεισμό της αριστοκρατίας ή οποιαδήποτε άλλης μορφής εκλογική διαδικασία, αυτό δεν είχε καμιά σχέση με την εκστρατεία του στην Ισπανία που την χρησιμοποίησε ως πρόφαση.[5] Ο Ροβέρτος στέφθηκε συμβασιλέας στις 25 Δεκεμβρίου 987, [6] ο Ούγος Καπέτος δικαιώθηκε για την πράξη του αυτή, όταν πέθανε (996) ο Ροβέρτος εξακολούθησε να κυβερνάει σαν μόνος βασιλιάς χωρίς να ξεσπάσει κανένα πρόβλημα διαδοχής.
Ο Ροβέρτος αμέσως ανέλαβε ισχυρά καθήκοντα στο πλευρό του πατέρα του, βοήθησε τον Ούγο Καπέτο να αποτρέψει τους Φράγκους επισκόπους να ταξιδέψουν μαζί τους σε μια σύνοδο στο Μουσσόν υπό τον πάπα Ιωάννη ΙΕ΄ με τον οποίο ο Ροβέρτος και ο πατέρας του ήταν σε προστριβή.
Γάμοι
Ο αφορισμός του Ροβέρτου Β΄ - έργο του Ζαν Πωλ Λοράν (1875)
Μετά την αποτυχία στην αναζήτηση μιας Βυζαντινής νύφης για τον Ροβέρτο, [7] ο Ούγος Καπέτος τακτοποίησε τον γάμο τού γιου του με την Ροζάλα της Λομβαρδίας, κόρη του Βερεγγάριου Β΄ της Ιταλίας και χήρα του Αρνούλφου Β΄ της Φλάνδρας (989). [8] Ο γάμος ήταν αποτυχημένος και ο Ροβέρτος χώρισε την Ροζάλα αμέσως μετά τον θάνατο του πατέρα του (996). O Ροβέρτος προχώρησε σε δεύτερο γάμο με την Μπέρθα της Βουργουνδίας, κόρη του Κορράδου της Βουργουνδίας και χήρα του Εύδη Α΄ του Μπλουά, που ήταν και εξαδέλφη του, όμως ο πάπας Γρηγόριος Ε΄ αρνήθηκε να δεχτεί τον γάμο και αφόρισε τον Ροβέρτο. [9] Οι διαπραγματεύσεις συνεχίστηκαν με τον επόμενο πάπα, διάδοχο του Γρηγορίου, τον Σιλβέστρο Β΄ και ο γάμος τελικά ακυρώθηκε.
Ο Ροβέρτος στην συνέχεια προχώρησε στον τρίτο του γάμο με την Κωνσταντία των Μποζονιδών (1001) κόρη του [[Γουλιέλμος Α΄ της Προβηγκίας|Γουλιέλμου Α΄[[ μαργράβου της Προβηγκίας. Η βασιλική Αυλή ήταν καχύποπτη μαζί της λόγω των Μεσογειακών της εθίμων· ο σύντροφός της Ούγος του Μπωβέ προσπάθησε να πείσει τον βασιλιά να την χωρίσει, αλλά ευγενείς του Φούλκωνα Γ΄ του Μελανού κόμη του Ανζού δολοφόνησαν τον Ούγο. Ο Ροβέρτος Β΄ και η δεύτερη σύζυγός του Μπέρθα ταξίδευσαν στην Ρώμη σε μια τελευταία προσπάθειά τους να πείσουν τον νέο πάπα Σέργιο Δ΄ να τους επιτρέψει να ξαναπαντρευτούν. [10] Μετά την οριστική αποτυχία και της τελευταίας προσπάθειας, ο Ροβέρτος παρέμεινε με την τρίτη σύζυγό του Κωνσταντία μέχρι το τέλος της ζωής του (1031).
Θρησκευτική πολιτική
Ο Ροβέρτος, παρά τα μεγάλα προβλήματα που είχε στις σχέσεις του με τους πάπες, ήταν πολύ πιστός στην Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία, γι' αυτό απέκτησε το προσωνύμιο «Ροβέρτος ο Ευλαβής». Είχε κλίση στην ποίηση και την μουσική: έγινε και ο ίδιος μουσουργός και ενορχηστρωτής, ιδιαίτερα σε θρησκευτικά άσματα. Μετέτρεψε τα ανάκτορά του σε τόπο θρησκευτικής απομόνωσης· εκεί δημιούργησε τα ανέκδοτα για τους Εβραίους και τα ενδύματά τους. Το προσωνύμιο ευλαβής το πήρε, όχι τόσο για την προσωπική του πίστη, αλλά περισσότερο χάρη στην σκληρή τιμωρία των αιρετικών και ιδιαίτερα των Ιουδαίων. Έφτασε στο σημείο να επαναφέρει ακόμη και τον θάνατο δια πυρός των αιρετικών. [11] Υποστήριξε τις ταραχές που ξέσπασαν εναντίον των Ιουδαίων στην Ορλεάνη, όταν Εβραίοι κατηγορήθηκαν για την καταστροφή της εκκλησίας τού Παναγίου Τάφου στην Ιερουσαλήμ.
Το βασίλειό του ήταν ακόμη αρκετά μικρό και όχι και τόσο ισχυρό, γι'αυτό προσπάθησε να επεκτείνει τα εδάφη του με κάθε τρόπο, όπως με την προσάρτηση νέων από άκληρους φεουδάρχες. Σχεδίαζε επίθεση εναντίον του δουκάτου της Βουργουνδίας (1003), η οποία τελικά πραγματοποιήθηκε μετά από πολλά χρόνια, όταν πήρε την άδεια τού πάπα (1016).
Σύγκρουση με τους γιους του
Ο σκληρός χαρακτήρας του Ροβέρτου είχε σαν αποτέλεσμα να έχει περισσότερους εχθρούς παρά φίλους.Στα τελευταία χρόνια της ζωής του και οι τρεις γιοι του στράφηκαν εναντίον του πατέρα τους. O μεγαλύτερος γιος του Ούγος πέθανε πέφτοντας από το άλογο του (1025). Η σύγκρουση του Ροβέρτου συνεχίστηκε με τους μικρότερους γιους του Ερρίκο και Ροβέρτο, όπου ο βασιλικός στρατός ηττήθηκε και οπισθοχώρησε στο Μπωγενσί, λίγο έξω από το Παρίσι. Ο Ροβέρτος πεβίωσε στις 20 Ιουλίου 1031 στο Μελάν, όταν βρισκόταν στο αποκορύφωμα της σύγκρουσης με τους γιους του. Τάφηκε με την τρίτη σύζυγό του Κωνσταντία στην Βασιλική Σαιν-Ντενί και τον διαδέχθηκε ο δεύτερος γιος του Ερρίκος στο βασίλειο των Φράγκων και στην Βουργουνδία.
Κληρονόμοι
Με την τρίτη σύζυγο του Κωνσταντία του Άρλ απέκτησε:
Χέντβιχ της Γαλλίας (1003 - 1063)
Ούγος Μάγνος
Ερρίκος Α΄ της Γαλλίας
Ροβέρτος Α΄ της Βουργουνδίας
Όντο (1013 - 1056)
Αδέλα της Γαλλίας, κόμισσα της Φλάνδρας
Κωνσταντία της Γαλλίας (1014 - 1052)
Παραπομπές
LIBRIS. 5 Αυγούστου 2015. libris.kb.se/katalogisering/wt79b72f0j6dzf4. Ανακτήθηκε στις 24 Αυγούστου 2018.
Andrew W. Lewis, "Anticipatory Association of the Heir in Early Capetian France" The American Historical Review 83.4 (October 1978:906–927) p. 907; the last co-king was Philip Augustus, who was co-king to the ailing Louis VII.
Lewis, 908.
Lewis, 914.
Lewis, passim.
Robert Fawtier, The Capetian Kings of France, transl. Lionel Butler and R.J. Adam, (Macmillan, 1989), 48.
The letter composed by Gerbert survives, though no Byzantine response is recorded: Constance B. Bouchard, 'Consanguinity and Noble Marriages in the Tenth and Eleventh Centuries" Speculum 56.2 (April 1981:268–287) pp 274, 276.
The most complete account of the marriages of Robert II remains that of Charles Pfister, Etudes sur le règne de Robert le Pieux (Paris 1885:41–69); see Constance Bouchard 1981:273ff.
James Palmer, The Apocalypse in the Early Middle Ages, (Cambridge University Press, 2014), 215.
Nolan. Capetian Women. p. 13.
MacCulloch, Diarmaid. A History of Christianity. Penguin Books, 2010, p. 396.
Πηγές
Andrew W. Lewis, "Anticipatory Association of the Heir in Early Capetian France" The American Historical Review 83.4 (October 1978:906–927)
Constance Brittain Bourchard, Sword, Miter, and Cloister: Nobility and the Church in Burgundy, 980-1188, (Cornell University Press, 1987)
Lewis, Andrew W. "Anticipatory Association of the Heir in Early Capetian France." The American Historical Review, Vol. 83, No. 4. (Oct., 1978), pp 906–927.
James Palmer, The Apocalypse in the Early Middle Ages, (Cambridge University Press, 2014)
Jessee, W. Scott. "A missing Capetian princess: Advisa, daughter of King Robert II of France". Medieval Prosopography, 1990.
Nolan, Kathleen D. Capetian Women, 2003.
Robert Fawtier, The Capetian Kings of France, transl. Lionel Butler and R.J. Adam, (Macmillan, 1989)
Γάλλοι Μονάρχες
Καρολίγγειοι
(751–888, 898–922, 936–987)
Πιπίνος ο Βραχύς (751–768) Καρλομάν Α΄ (768–771) Καρλομάγνος (768–814) Λουδοβίκος ο Ευσεβής (814–840) Κάρολος ο Φαλακρός (843–877) Λουδοβίκος ο Τραυλός (877–879) Λουδοβίκος Γ΄ (879–882) Καρλομάν Β΄ (879–884) Κάρολος ο Παχύς (885–888) Κάρολος Γ΄ (898–922) Λουδοβίκος Δ΄ (936–954) Λοθάριος (954–986) Λουδοβίκος Ε΄ (986–987)
Ροβερτιανοί
(888–898, 922–923)
Εύδης Α΄ (888–898) Ροβέρτος Α΄ (922–923)
Μποσονίδες
(923–936)
Ραούλ Α΄ (923–936)
Οίκος των Καπέτων
(987–1328)
Ούγος Καπέτος (987–996) Ροβέρτος Β' (996–1031) Ερρίκος Α' (1031–1060) Φίλιππος Α' (1060–1108) Λουδοβίκος ΣΤ' (1108–1137) Λουδοβίκος Ζ' (1137–1180) Φίλιππος Β' (1180–1223) Λουδοβίκος Η' (1223–1226) Λουδοβίκος Θ' (1226–1270) Φίλιππος Γ' (1270–1285) Φίλιππος Δ' (1285–1314) Λουδοβίκος Ι' (1314–1316) Ιωάννης Α' (1316) Φίλιππος Ε' (1316–1322) Κάρολος Δ' (1322–1328)
Οίκος των Βαλουά
(1328–1498)
Φίλιππος ΣΤ' (1328–1350) Ιωάννης Β' (1350–1364) Κάρολος Ε' (1364–1380) Κάρολος ΣΤ' (1380–1422) Κάρολος Ζ' (1422–1461) Λουδοβίκος ΙΑ' (1461–1483) Κάρολος Η' (1483–1498)
Οίκος των Βαλουά-Κλάδος της Ορλεάνης
(1498–1515)
Λουδοβίκος ΙΒ΄ (1498–1515)
Οίκος των Βαλουά-Ανγκουλέμ
(1515–1589)
Φραγκίσκος Α΄ (1515–1547) Ερρίκος Β΄ (1547–1559) Φραγκίσκος Β΄ (1559–1560) Κάρολος Θ΄ (1560–1574) Ερρίκος Γ΄ (1574–1589)
Οίκος των Βουρβόνων
(1589–1792, 1814–1815, 1815–1830)
Ερρίκος Δ΄ (1589–1610) Λουδοβίκος ΙΓ΄ (1610–1643) Λουδοβίκος ΙΔ΄ (1643–1715) Λουδοβίκος ΙΕ΄ (1715–1774) Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ (1774–1792) Λουδοβίκος ΙΖ΄ (διεκδικητής του θρόνου, 1792–1795) Λουδοβίκος ΙΗ΄ (1814–1824) Κάρολος Ι΄ (1824–1830) Λουδοβίκος-Αντώνιος του Αρτουά (1830) Ερρίκος Ε΄ (1830)
Οικογένεια Βοναπάρτη
Πρώτη Αυτοκρατορία (1804–1814, 1815)
Μέγας Ναπολέων Α΄ (1804–1814, 1815) Ναπολέων Β΄ (1815)
Οίκος των Βουρβόνων-Ορλεάνης
Ιουλιανή Μοναρχία (1830–1848)
Λουδοβίκος Φίλιππος Α΄ (1830–1848)
Οικογένεια Βοναπάρτη
Δεύτερη Αυτοκρατορία (1852–1870)
Ναπολέων Γ΄ (1852–1870)
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
