Ο Εδουάρδος Ι της Αγγλίας ή Εδουάρδος ο Μακροσκελής (Edward I of England, 17 Ιουνίου 1239 – 7 Ιουλίου 1307) βασιλιάς της Αγγλίας και δούκας της Ακουιτανίας (1272-1307) ήταν μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Ερρίκου Γ΄ της Αγγλίας και της Ελεονώρας της Προβηγκίας. Το προσωνύμιο Μακροσκελής το πήρε από το μεγάλο ύψος του 1.95, είχε μακριά πόδια και χέρια, ήταν μελαχροινός κληρονομώντας τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της μητέρας του από την Προβηγκία. Θεωρείται ο κορυφαίος και σκληρότερος Πλανταγενέτης μονάρχης, ψηφίστηκε 92ος ανάμεσα στους 100 διασημότερους Βρετανούς (2002). Συγκρούστηκε με τον πατέρα του, όταν ο Ερρίκος Γ΄ στο Παρίσι για διαπραγματεύσεις ο νεαρός Εδουάρδος συνωμότησε με τους βαρόνους για να τον εκθρονίσει (1259), ο Ερρίκος επέστρεψε αμέσως στην Αγγλία νίκησε τους επαναστάτες και αφαίρεσε όλες τις αρμοδιότητες από τον γιο του. Ο Εδουάρδος ήταν διαφορετικός χαρακτήρας από τον ήπιο πατέρα του ορμητικός, φιλόδοξος και ικανός στρατιωτικός αρχηγός που νίκησε τον Σιμόν ντε Μονφόρντ στην μάχη του Έβεσαμ (1265). Κατέστειλε τις εξεγέρσεις με βιαιότητα και καταδίωξε όλα τα επιζήσαντα ξαδέλφια του από τον Οίκο του Μονφόρ.
Πρώτα χρόνια
Παιδική ηλικία
Ο Εδουάρδος Α' γεννήθηκε στα ανάκτορα του Ουίντσεστερ στις 17 - 18 Ιουνίου 1239, ο πατέρας του πιστός λάτρης του Εδουάρδου του Εξομολογητή αποφάσισε να δώσει στον μεγαλύτερο γιο και διάδοχο του το όνομα Εδουάρδος για να τιμήσει την μνήμη του. [1] Ανάμεσα στους πιο στενούς παιδικούς του φίλους ήταν ο πρώτος ξάδελφος του Ερρίκος του Αλμαίν γιος του Ριχάρδου της Κορνουάλης,, ανατράφηκε από τον Ούγο Τζιφφάρντ πατέρα του μετέπειτα καρδινάλιου Γοδεφρείδου Τζιφφάρντ, μετά τον θάνατο του (1246) την ανατροφή του συνέχισε ο Βαρθολομαίος Πεκ. [2][3]
Σε μικρή ηλικία αρρώστησε βαριά πολλές φορές (1246, 1247, 1251) και ανησύχησε τους γονείς του για την επιβίωση του ωστόσο έγινε επιβλητικός πανύψηλος άντρας με μακριά χέρια με τα οποία χειριζόταν άνετα το σπαθί γι'αυτό ονομάστηκε Μακροσκέλης.[4] Τα μαλλιά του ήταν σε μικρή ηλικία σγουρά ξανθιά, στην ωριμότητα έγιναν σκούρα και στα γηρατειά του άσπρα, χαρακτηριστικό του επίσης ήταν το πεσμένο δεξί βλέφαρο που κληρονόμησε από τον πατέρα του. [5] Ο φόβος για εισβολή από την Καστίλη στην Αγγλική επαρχία της Γασκώνης οδήγησε τον Ερρίκο να παντρέψει τον 14χρονο Εδουάρδο με την 13χρονη Ελεονόρα ετεροθαλή αδελφή του Αλφόνσου του Σοφού. [6] O γάμος έγινε στο αβαείο της Σάντα Μαρία Λα Ρίαλ ντε λα Ουέγκας στην Καστίλη στις 1 Νοεμβρίου 1254. [7] Ο νεαρός πρίγκιπας επιδοτήθηκε από τα εδάφη στην Γασκώνη με έσοδα που έφταναν τα 15.000 μάρκα τον χρόνο, αλλά τα έσοδα έπαιρνε ο Σίμον του Μόντφορτ, 6ος κόμης του Λέστερ που διορίστηκε διοικητής της Γασκώνης. [8][9] Ο Ερρίκος Γ' προσπάθησε να αποζημιώσει τον μικρό πρίγκηπα που ενοχλήθηκε έντονα, του παραχώρησε το μεγαλύτερο τμήμα της Ιρλανδίας και τμήματα της Ουαλίας μαζί με το Τσέστερ αλλά τον μεγαλύτερο έλεγχο στα εδάφη εξακολουθούσε να έχει ο ίδιος ο βασιλιάς γι'αυτό τα έσοδα του Εδουάρδου παρέμειναν περιορισμένα. [10]
Νεανικές φιλοδοξίες του Εδουάρδου
Την περίοδο (1254 - 1257) ο έφηβος Εδουάρδος βρέθηκε υπό την επίδραση των συγγενών της μητέρας του από τον Οίκο της Σαβοΐας ιδιαίτερα τον θείο του Πέτρο της Σαβοΐας. [11] Από το 1257 βρέθηκε υπό την επίδραση των Λουζινιάν ετεροθαλών αδελφών του πατέρα του, οι επιρροές αυτές και οι σκηνές βιαιότητας μεταξύ τους θα καθορίσουν τον χαρακτήρα του. [12] Από το 1255 ο πρίγκηπας Εδουάρδος άρχισε να αποκτά ανεξαρτησία από τις επιλογές του πατέρα του όπως στον εμφύλιο πόλεμο στην Γασκώνη που τάχθηκε στο πλευρό της οικογένειας των Σολέρ. [13] Τον Μάιο του 1258 ευγενείς νομοθέτησαν μερικές από τις Διατάξεις της Οξφόρδης που περιόριζαν έντονα τις εξουσίες των Λουζινιάν, αυτό έφερε την σκληρή αντίδραση του Εδουάρδου. Στην συνέχεια συμβιβάστηκε και συμμάχησε με τον μεταρρυθμιστή των Διατάξεων της Οξφόρδης Ριχάρδο ντε Κλερ, οι λόγοι για την αλλαγή στάσης παραμένουν ανεξιχνίαστοι. [14]
Όταν ο Ερρίκος Γ' αναχώρησε για την Γαλλία τον Νοέμβριο του 1259 ο Εδουάρδος άρχισε να στρέφεται εναντίον του πατέρα του με ρυθμίσεις που έδωσαν σε πολλούς την εντύπωση ότι προετοίμαζε πραξικόπημα. [15] Όταν επέστρεψε ο Ερρίκος αρχικά αρνήθηκε να δει τον γιο του αλλά τελικά συμφιλιώθηκαν με την παρέμβαση του κόμη της Κορνουάλης και του αρχιεπισκόπου του Καντέρμπερι. [16] Ο Εδουάρδος στάλθηκε στο εξωτερικό τον Νοέμβριο του 1260 και συμμάχησε ξανά με τους Λουζινιάν που είχαν εξοριστεί για την Γαλλία. [17] Επέστρεψε στην Αγγλία την επόμενη χρονιά, ο πατέρα του τον έστειλε στην Ουαλία εναντίον του αντάρτη βαρόνου Λιουέλιν-απ-Γκρίφφιντ αλλά με περιορισμένες επιτυχίες (1262). [18] Ο βαρόνος του Μοντφόρντ ο οποίος είχε επιστρέψει από την εξορία (1261) άρχισε να πραγματοποιεί ρυθμίσεις που έδειχναν συνωμοσία εναντίον του βασιλιά. [19] Ο πρίγκιπας Εδουάρδος κατόπιν άλλαξε στάση και συντάχθηκε με τον πατέρα του προκειμένου να προστατέψει τα δικαιώματα του στον θρόνο. [20] Συμμάχησε με ευγενείς με τους οποίους τον περασμένο καιρό είχε αποξενωθεί όπως ο παιδικός του φίλος Ερρίκος του Αλμαίν και ο Ιωάννης του Βαρέν, 6ος κόμης του Σάρρεϋ ανακαταλαμβάνοντας το κάστρο του Ουίνδσορ από τους επαναστάτες. [21] Ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος Θ' μεσολάβησε για να κλείσει ειρήνη ανάμεσα στις δυο πλευρές, η Συνθήκη της Αμιένης ήταν πολύ ευνοϊκή για τον βασιλιά τόσο που προκάλεσε τους επαναστάτες για νέες μελλοντικές συγκρούσεις. [22]
Β΄ πόλεμος των Βαρόνων
Ανδριάντες του βασιλιά της Αγγλίας Εδουάρδου Α' και της συζύγου του Ελεονόρας της Καστίλης στον καθεδρικό ναό του Λίνκολν
Την περίοδο 1264 - 1267 ξέσπασε εμφύλια σύγκρουση γνωστή σαν Δεύτερος πόλεμος των βαρώνων, οι βαρόνοι υπό την ηγεσία του Σίμονος ντε Μοντφόρντ συγκρούστηκαν με τα βασιλικά στρατεύματα. Στην πρώτη φάση ο Εδουάρδος ανακατέλαβε το Γκλόστερ, ο Ροβέρτος του Φέρρερ κόμης του Ντέρμπι ήρθε να να βοηθήσει τους επαναστάτες και ο πρίγκηπας ήρθε σε συμφωνία μαζί του η οποία σύντομα έσπασε, ο Εδουάρδος κατέλαβε το Νορθάμπτον από τον γιο του Μoντφόρτ Σίμον πριν ξεκινήσει εκστρατεία για αντίποινα στα εδάφη του Ντέρμπι. [23] Η πρώτη μάχη ανάμεσα στους βαρόνους και τις βασιλικές δυνάμεις δόθηκε στο Λέβ στις 14 Μαΐου 1264, ο πρίγκηπας διηύθυνε πολύ καλά την δεξιά πτέρυγα του στρατεύματος νικώντας τον εχθρό αλλά απερίσκεπτα τους καταδίωξε με αποτέλεσμα να ανασυγκροτηθούν και στην επιστροφή τους ο Εδουάρδος ηττήθηκε. [24] Στην Συνθήκη του Λέβ που ακολούθησε ο Εδουάρδος και ο Ερρίκος του Αλμαίν μεταφέρθηκαν αιχμάλωτοι στο Μοντφόρντ. [25]
Ο στρατός ήταν μοιρασμένος σε τρία τμήματα, στα αριστερά οι οπλισμένοι ιππότες κρατούσαν ένα γυμνό σώμα, στο μέσο ένα γυμνό σώμα κείτεται με κομμένα χέρια και πόδια και στα δεξιά υπήρχαν πολλά πτώματα με πανοπλίες. Ο Εδουάρδος βρισκόταν στην φυλακή μέχρι τον Μάρτιο, στην συνέχεια μπήκε σε αυστηρή επιτήρηση αλλά δραπέτευσε και ένωσε τις δυνάμεις του με τον κόμη του Γκλόστερ ο οποίος αυτή την φορά πήγε με το μέρος του. [26] Οι δυνάμεις του Μοντφόρτ όμως ήταν λίγες, ο Εδουάρδος ανακατέλαβε εύκολα του Ουόρκεστερ και το Γκλόστερ. [27] Ο Μοντφόρτ συμμάχησε με τον Λιουέλιν, ενώθηκε με τις δυνάμεις του γιου του Σίμον και ο Εδουάρδος κινήθηκε αιφνιδιαστικά στο κάστρο του Κένιλγουερθ όπου βρισκόταν ο νεαρός Μόντφορτ. [28] Στην μάχη του Έβεσαμ που ακολούθησε στις 4 Αυγούστου 1265 ο βασιλικός στρατός ήταν αυτή την φορά σημαντικό ισχυρότερος, οι βαρόνοι συνετρίβησαν ενώ ο κόμης του Μοντφόρτ σκοτώθηκε και ακρωτηριάστηκε στο πεδίο της μάχης. [29] Ο Εδουάρδος σταδιακά διδάχθηκε από τα παθήματα του τόσο που κέρδισε μεγάλο σεβασμό από τους συγχρόνους του, προσπάθησε να έρθει σε συμφωνία με τον νεώτερο Μοντφόρτ στο Λινκολνσάιρ, ένα τμήμα των επαναστατών βρισκόταν στο κάστρο του Κένιλγουερθ περιμένοντας την υπογραφή της συνθήκης για να παραδοθούν. [30][31] Ο εμφύλιος πόλεμος των βαρόνων τελείωσε με το Διάταγμα του Κένιλγουερθ, οι δυο πλευρές ήρθαν σε συμφωνία αλλά ο Εδουάρδος δεν συμμετείχε επειδή σχεδίαζε την Σταυροφορία. [32]
Συμμετοχή στην Η' Σταυροφορία
Ο Εδουάρδος Α' και η σύζυγος του Ελεονόρα της Καστίλης - τοιχογραφία του 14ου αιώνα.
Ο Εδουάρδος ανέλαβε τον Σταυροφορικό σταυρό σε μεγαλοπρεπή τελετή στις 24 Ιουνίου 1268 με τον αδελφό του Εδμόνδο και τον ξάδελφο του Ερρίκο του Αλμαίν. [33] To μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν το οικονομικό, μετά το κλείσιμο της ειρήνης τα οικονομικά της Αγγλίας βελτιώθηκαν σημαντικά και η συμμετοχή στην Η΄ Σταυροφορία ήταν εφικτή, ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος ο Άγιος σαν αρχηγός της Σταυροφορίας του πρόσφερε δάνειο 17.500 λιρών, τα υπόλοιπα χρήματα θα έπρεπε να τα πάρει μέσω φόρων. [34] Το κοινοβούλιο επέβαλε τον φόρο της εικοστής σε αντάλλαγμα ο Εδουάρδος υποσχέθηκε την αναμόρφωση της Μάγκνα Κάρτα και να υποβάλει περιορισμούς στον δανεισμό χρημάτων από τους Εβραίους. [35] Ο Εδουάρδος εξέπλευσε από το Ντόβερ στις 20 Αυγούστου, οι ιστορικοί εκτιμούν το ύψος της δύναμης του Εδουάρδου σε περισσότερους από 1000 άνδρες ανάμεσα στους οποίους 225 ιππότες. [36] Οι Σταυροφόροι αρχικά είχαν στόχο την κατάληψη της Άκρας αλλά ο Λουδοβίκος την τελευταία στιγμή άλλαξε γνώμη βαδίζοντας στην Τύνιδα, ο Λουδοβίκος Θ' και ο αδελφός του Κάρολος ο Ανδεγαυός αποφάσισαν να κατακτήσουν με ισχυρή δύναμη την βόρεια Αφρική. [37] Τα σχέδια ανατράπηκαν όταν ο στρατός των Σταυροφόρων σαρώθηκε από θανατηφόρα επιδημία με αποτέλεσμα να βρουν τον θάνατο το μεγαλύτερο τμήμα του Γαλλικού στρατού και ο ίδιος ο βασιλιάς. [38] Ο Κάρολος είχε σκοπό να επιστρέψει στην Σικελία προετοιμάζοντας νέα Σταυροφορία την επόμενη χρονιά αλλά μεγάλη τρικυμία θέρισε το υπόλοιπο τμήμα του στόλου του, αποτέλεσμα τόσο ο Κάρολος ο Ανδεγαυός όσο και ο ανιψιός του Φίλιππος Γ΄ της Γαλλίας να διακόψουν κάθε σχέδιο για Σταυροφορία. [39] Ο Εδουάρδος Α' συνέχισε μόνος του και στις 9 Μαΐου 1271 έφτασε στην Άκρα. [40]
Η κατάσταση στους Αγίους Τόπους ήταν δύσκολη, η Ιερουσαλήμ είχε πέσει (1244) και η Άκρα έγινε η πρωτεύουσα του χριστιανικού κράτους, τα μουσουλμανικά κράτη που διοικούσε ο Μπαϊμπάρς απειλούσαν να καταλάβουν και την Άκρα. [41] Ο Εδουάρδος με τις λίγες δυνάμεις του είχε ελάχιστη τύχη, έστειλε επιστολή στον βασιλιά των Μογγόλων του Ιλκχάν Αμπάκα, του έστειλε βοήθεια με την οποία έκανε επίθεση στο Χαλέπι αλλά ούτε η Μογγολική βοήθεια τον βοήθησε να νικήσει τους μουσουλμάνους στο Κουακάν.[42] Η κατάσταση δυσκόλεψε περισσότερο τον Μάιο του 1212 όταν άκουσε ότι ο Ούγος Γ΄ της Κύπρου που ήταν ο δικαιούχος βασιλιάς της Ιερουσαλήμ έκλεισε δεκαετή ειρήνη με τον Μπαϊμπάρς. [43] Ο στρατός του δέχτηκε επίθεση από Μουσουλμάνο δολοφόνο και ο Εδουάρδος αποφάσισε να σκοτώσει τον δολοφόνο και μετά να αποχωρήσει, ένας τραυματισμός στο χέρι και ο φόβος του μήπως εξελιχθεί σε μόλυνση τον εξασθένησε σημαντικά τους επόμενους μήνες. [44] Ο Εδουάρδος Α' αποφάσισε να εγκαταλείψει την Άκρα στις 24 Σεπτεμβρίου 1272, στις 16 Νοεμβρίου 1272 στον δρόμο της επιστροφής στην Σικελία έμαθε τα νέα για τον θάνατο του πατέρα του. [45] Καθυστέρησε τον δρόμο για την επιστροφή παρά την έντονη θλίψη του λόγω της άσχημης υγείας του και επειδή η πολιτική κατάσταση στην Αγγλία μετά την καταστολή της επανάστασης των βαρόνων είχε σταθεροποιηθεί. [46] Την περίοδο της απουσίας του την αντιβασιλεία στην Αγγλία εκτελούσε συμβούλιο υπό τον Ροβέρτο Μπερνέλ, στην επιστροφή επισκέφτηκε τον πάπα Γρηγόριο Ι' και τον νέο βασιλιά της Γαλλίας Φίλιππο Γ', επέστρεψε στην Αγγλία στις 2 Αυγούστου 1274 και στέφθηκε βασιλιάς στις 19 Αυγούστου. [47][48]
Άνοδος στον θρόνο
Κατάκτηση της Ουαλίας
O Εδουάρδος Α' προεδρεύει στο Κοινοβούλιο μαζί με τον βασιλιά της Σκωτίας Αλέξανδρο Γ' και τον Λιουέλιν Β΄ της Ουαλίας - χειρόγραφο 16ου αιώνα.
O Λιουέλιν Β΄ της Ουαλίας βρισκόταν σε πλεονεκτική θέση μετά από τον Β' Πόλεμο των Βαρόνων και του είχε αναγνωριστεί με την Συνθήκη του Μοντγκόμερι (1267) ο τίτλος του πρίγκηπα της Ουαλίας. [49] Οι συγκρούσεις συνεχίστηκαν μαζί του με πολλούς βαρόνους όπως ο Γιλβέρτος του Κλερ, ο κόμης του Γκλόστερ, ο Ρότζερ Μόρτιμερ, 1ος βαρόνος του Μόρτιμερ και ο Χάμφρεϊ του Μπόχυν, κόμης του Χέρεφορντ. [50] Τα προβλήματα ξεκίνησαν όταν ύστερα από αποτυχημένη απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Λιουέλιν ο μικρότερος αδελφός του Ντάφφιντ υποστήριξε τον Εδουάρδο (1274), οι εχθροπραξίες ξεκίνησαν όταν αρνήθηκε να δώσει όρκο υποτέλειας στον Εδουάρδο. [51] Ο βασιλιάς προκλήθηκε περισσότερο όταν έμαθε ότι ο Λιουέλιν σχεδίαζε να παντρευτεί την Ελεονόρα κόρη του Σιμόν του Μοντφόρτ. [52] Ο πόλεμος ξέσπασε (1276), οι εκστρατείες ξεκίνησαν υπό την ηγεσία του Μόρτιμερ, του αδελφού του Εδουάρδου Εδμόνδου και του Γουλιέλμου του Μποσάμπ κόμη του Γουόρικ, ο Εδουάρδος Α' τον πίεσε τον Ιούλιο του 1277 με έναν τεράστιο στρατό 15.500 ανδρών από τους οποίους οι 9.000 ήταν Ουαλοί. [53] Ο Λιουέλιν δεν είχε καμιά επιλογή από το να παραδοθεί, με την Συνθήκη του Αμπερκόνουι (Νοέμβριος 1277) του επετράπη να διατηρήσει τα εδάφη του Γκουινέντ και τον τίτλο του πρίγκηπα της Ουαλίας. [54]
Ο πόλεμος ξέσπασε ξανά υπό διαφορετικές συνθήκες (1282), για τους Ουαλούς ήταν πόλεμος ανεξαρτησίας απέναντι στους Άγγλους. [55] Ο Εδουάρδος Α΄ έβαλε αυτή την φορά στόχο την ολοκληρωτική κατάκτηση της Ουαλίας. [56] Η επανάσταση ξεκίνησε από τον μικρότερο αδελφό του Λιουέλιν Β΄ Ντάφφιντ που στον προηγούμενο πόλεμο είχε υποστηρίξει τον Εδουάρδο Α' αλλά δυσαρεστήθηκε από την μικρή ανταμοιβή (1277). [57] Οι Ουαλοί στην αρχή είχαν μερικές επιτυχίες, στις 6 Νοεμβρίου ενώ ο Τζον Πέκχαμ αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι είχε ξεκινήσει διαπραγματεύσεις για ειρήνη ο στρατηγός του Εδουάρδου Λουκ Ντι Τανι επιτέθηκε αιφνίδια κατασκευάζοντας πλωτή γέφυρα αλλά έπεσε στην παγίδα των Ουαλών και συνετρίβη στην μάχη του Μοελιντόν. [58] Οι επιτυχίες των Ουαλών σταμάτησαν όταν ο Λιουέλιν παρασύρθηκε σε παγίδα και σκοτώθηκε στην μάχη της Ορέουιν Μπριτζ, η κατάκτηση της Ουαλίας για τον Εδουάρδο έγινε εύκολη υπόθεση, ο Ντάφφιντ συνελήφθη τον Ιούνιο του 1283 οδηγήθηκε στο Σρούσμπερυ και εκτελέστηκε το φθινόπωρο με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας. [59] Με την Συνθήκη του Ρούντλαν (1284) η Ουαλία ενσωματώθηκε στο Αγγλικό βασίλειο, ο Εδουάρδος καθιέρωσε Αγγλικό σύστημα διοίκησης με τον Αγγλικό νόμο και σερίφηδες, τα Ουαλικά έθιμα διατηρήθηκαν μονάχα σε ειδικές περιπτώσεις. [60] Ο Εδουάρδος Α' ξεκίνησε από το 1277 και εντατικότερα από το 1283 να οικοδομεί πόλεις σε Ουαλικό έδαφος αποκλειστικά από Άγγλους, στις νέες πόλεις απαγορευόταν η πρόσβαση στους γηγενείς Ουαλούς και περιβάλλονταν από τείχη. [61]
Ενσωμάτωση της Ουαλίας στο Αγγλικό βασίλειο
Πολλά κάστρα οικοδομήθηκαν στην Ουαλία από τον διάσημο αρχιτέκτονα Μάστερ Ιάκωβο του Αγίου Γεωργίου τον οποίο ο Εδουάρδος Α' γνώρισε στην Σαβοΐα όταν επέστρεφε από την Η' Σταυροφορία, η κατασκευή των ομόκεντρων κάστρων που είχαν διαδοθεί τότε σε ολόκληρη την Ευρώπη έγινε στα πρότυπα των κάστρων της Ανατολής.[62] Τα 4 από τα 8 νέα κάστρα στην Ουαλία ήταν ομόκεντρα, είχαν αυτοκρατορικό στυλ με παραπομπές στην Βυζαντινή αυτοκρατορία και τους θρύλους του βασιλιά Αρθούρου. [63] Ο διάδοχος του Εδουάρδου, Εδουάρδος Β' γεννήθηκε σε ένα από αυτά το κάστρο του Κερνάρφον (1284), ο Εδουάρδος Α' προτίμησε για πολιτικούς λόγους να γεννήσει εκεί τον διάδοχο. [64] Ο Ντέιβιντ Πάουελ (1549 - 1598) ιστορικός και κληρικός έγραψε ότι ο διάδοχος που είχε μητρική γλώσσα τα Ουαλικά δεν μπορούσε να προφέρει ούτε λέξη στα Αγγλικά αλλά αποδείχθηκε υπερβολή. [65] Στο Λίνκολν ο νεαρός Εδουάρδος έγινε ο πρώτος Άγγλος διάδοχος που στέφθηκε από τον πατέρα του πρίγκηπας της Ουαλίας (1301). [66]
Αποτυχία για νέα Σταυροφορία
Ο Εδουάρδος μετά το 1274 δεν ανέλαβε ξανά πρωτοβουλίες για Σταυροφορία έδειξε κάποιο ενδιαφέρον 13 χρόνια αργότερα (1287), την περίοδο 1287 - 1291 προσπάθησε να συμφιλιώσει τις βασιλικές οικογένειες της Ευρώπης.[67] Το μεγαλύτερο πρόβλημα ήταν οι διαμάχες του Καρόλου του Ανδεγαυού με τον Πέτρο της Αραγωνίας, οδήγησαν στην έκρηξη του Σικελικού Εσπερινού (1282) και την σφαγή όλων των Γάλλων στο νησί, ο γιος του Καρόλου του Ανδεγαυού Κάρολος Β΄ της Νάπολης συνελήφθη αιχμάλωτος από τους Αραγωνέζους. [68] Ο Εδουάρδος Α' μάταια προσπάθησε να τους συμφιλιώσει, το μόνο που πέτυχε προσωρινά ήταν μια συμφωνία στο Παρίσι (1286) με την οποία ο Κάρολος του Σαλέρνο ελευθερώθηκε. [69] Η κατάληψη της Άκρας από τους Μαμελούκους, η τελευταία περιοχή στους Αγίους Τόπους που είχε παραμείνει σε χέρια χριστιανών (1291) ακύρωσε όλα τα σχέδια για Σταυροφορία. [70]
Μετά την πτώση της Άκρας η πολιτική του Εδουάρδου Α' απέναντι στους υπόλοιπους Ευρωπαίους έγινε ξανά ανταγωνιστική, κύριος στόχος η Γασκώνη που ανήκε στους Άγγλους αλλά την υψηλή ιδιοκτησία είχε ο βασιλιάς της Γαλλίας, έστειλε τον πρωθυπουργό του Ρομπέρ Μπέρνελλ να αντικαταστήσει τον διοικητή του Λουκ Ντι Τανι. [71] Το 1286 ο Εδουάρδος Α' επισκέφτηκε προσωπικά την Γασκώνη και έμεινε τρία χρόνια, το κύριο πρόβλημα ήταν η υποτέλεια που ήταν υποχρεωμένος να δίνει στον Γάλλο βασιλιά.[72] Το 1286 έδωσε όρκο υποτέλειας στον Φίλιππο τον Ωραίο αλλά αρνήθηκε να το κάνει δεύτερη φορά (1294), ο Φίλιππος διέταξε την κατάσχεση της Γασκώνης κάτι που οδήγησε σε μεγάλες στρατιωτικές συγκρούσεις.[73]
Δεύτερος γάμος με την Μαργαρίτα της Γαλλίας
O Εδουάρδος Α' δίνει όρκο υποτέλειας στον Γάλλο βασιλιά Φίλιππο Δ' για την Γασκώνη (1286) - χειρόγραφο 14ου αιώνα.
Η Ελεονόρα της Καστίλης πέθανε στις 28 Νοεμβρίου 1290, το βασιλικό ζεύγος ήταν στενά συνδεδεμένο όπως και οι γονείς του Εδουάρδου κάτι ασυνήθιστο για τα βασιλικά ζεύγη της εποχής, ο Εδουάρδος θρήνησε έντονα τον θάνατο της, χαρακτηριστικό παράδειγμα οι 12 σταυροί που έριξε στα σημεία από τα οποία πέρασε η νεκρική πομπή. [74] Ο Εδουάρδος στην συνέχεια συμφώνησε με τον Φίλιππο Δ΄ να παντρευτεί την ετεροθαλή αδελφή του Λευκή της Γαλλίας, δούκισσα της Αυστρίας αλλά όταν έστειλε τον αδελφό του Εδμόνδο Κράουτσμπακ να συνοδεύσει την νύφη στην Αγγλία ανακάλυψε ότι η Λευκή είχε αρραβωνιαστεί άλλον, αυτό ενόχλησε έντονα τον Εδουάρδο και αποφάσισε να κηρύξει πόλεμο στην Γαλλία. [75]. Ο Εδουάρδος Α' συμμάχησε με τον Γερμανό βασιλιά, τους κόμητες της Φλάνδρας και της Βουργουνδίας και αποφάσισαν να επιτεθούν στον Φίλιππο Δ' από τον βορά. [76] Σύντομα βρέθηκε αντιμέτωπος με εξεγέρσεις στην Ουαλία και στην Σκωτία, οι σύμμαχοι από την άλλη αποδείχτηκαν ανίκανοι, ηττήθηκαν από τον Φίλιππο Δ' και ο Εδουάρδος αναζήτησε ειρήνη. Με νέα συμφωνία ο Εδουάρδος παντρεύτηκε στα τέλη του 1299 την Μαργαρίτα μικρότερη αδελφή της Λευκής και συμφωνήθηκε ο γάμος του διαδόχου Εδουάρδου Β' με την μικρή κόρη του Γάλλου βασιλιά Ισαβέλλα της Γαλλίας όταν ενηλικιωθεί, ο πόλεμος κόστισε υπερβολικά για τους Άγγλους ιδιαίτερα στον οικονομικό τομέα. [77]
Προσωρινή κατάκτηση της Σκωτίας
O Τζων Μπάλλιολ αναγνωρίζει τον Εδουάρδο Α΄ ως κυρίαρχο του (1292 - 1296) - χειρόγραφο 14ου αιώνα.
Οι σχέσεις ανάμεσα στους Άγγλους και τους Σκωτσέζους την δεκαετία του 1280 ήταν καλές. [78] Η υποτέλεια των Σκωτσέζων στους Άγγλους δεν ήταν τόσο εξοντωτική όσο με τους Ουαλούς, ο Αλέξανδρος Γ΄ της Σκωτίας έδινε όρκο υποτέλειας μόνο για τα εδάφη που κατείχαν οι Σκωτσέζοι στο Αγγλικό έδαφος. [79] Τα προβλήματα δημιουργήθηκαν με την κρίση διαδοχής στην Σκωτία, την περίοδο (1281 - 1284) πέθαναν πρόωρα οι δυο γιοί του Αλεξάνδρου Γ', στην συνέχεια πέθανε και ο ίδιος ο βασιλιάς (1286) αφήνοντας διάδοχο την τρίχρονη εγγονή του Μαργαρίτα. [80] Με την Συνθήκη του Μπρίγκαμ συμφωνήθηκε ο γάμος ανάμεσα στον 6χρονο διάδοχο Εδουάρδο και την Μαργαρίτα, αλλά η Μαργαρίτα αρρώστησε και πέθανε σε ηλικία 7 ετών στις Ορκάδες (1290). [81][82]
Η χώρα έμεινε πλέον ακυβέρνητη και οι Σκωτσέζοι ευγενείς θα έπρεπε να επιλέξουν τον νέο βασιλιά για να αποκαταστήσει την τάξη, με διαιτητή τον Άγγλο βασιλιά Εδουάρδο Α' οι κύριοι διοικητές του Σκωτσέζικου θρόνου ήταν ο ευγενής Τζων Μπάλλιολ και ο Ρόμπερτ Μπρους ο πρεσβύτερος, 5ος λόρδος του Άναντεϊλ παππούς του θρυλικού Ροβέρτου Μπρους. [83] Στην εκλογή του νέου βασιλιά συμμετείχαν 104 εκλέκτορες (40 για λογαριασμό του Μπάλλιολ, 40 για λογαριασμό του Μπρους και 24 εκλέκτορες του Εδουάρδου Α'). [84] Στο Μπρίγκχαμ ο Εδουάρδος ζήτησε να μείνει ο ίδιος κυρίαρχος μέχρι την εκλογή του νέου βασιλιά, οι Σκωτσέζοι αρχικά το αρνήθηκαν αλλά αργότερα συμφώνησαν, νέος βασιλιάς της Σκωτίας εξελέγη στις 17 Νοεμβρίου 1292 ο Τζων Μπάλλιολ. [85] Ο Εδουάρδος Α' εξακολουθούσε να διεκδικεί την διοίκηση της Σκωτίας με συνεχείς προκλητικές επεμβάσεις ακόμα και μετά την εκλογή του νέου βασιλιά, αποκορύφωμα όταν αποφάσισε να προχωρήσει σε πόλεμο με την Γαλλία απαίτησε να έχει στην διάθεση του ολόκληρο τον Σκωτσέζικο στρατό κάτι απαράδεκτο. [86] Ο Τζων Μπάλλιολ σε απάντηση όχι μόνο αρνήθηκε αλλά συμμάχησε και με τους Γάλλους κάνοντας ανεπιτυχή επίθεση στο Καρλάιλ, ο Εδουάρδος Α' οργισμένος επιτέθηκε στην Σκωτία και έκανε αιματηρή κατάληψη του Μπέργουικ (1296). [87] Στην μάχη του Ντάνμπαρ που ακολούθησε οι Σκωτσέζοι συνετρίβησαν, ο Εδουάρδος Α' έκανε κατάσχεση της ιερής πέτρας του Πεπρωμένου του Σκωτσέζικου στέμματος στην οποία είδε το όραμα του ο Ιακώβ και την έφερε στα Αββαείο του Ουέστμινστερ. Ο Τζων Μπάλλιολ εκθρονίστηκε, φυλακίστηκε στον Πύργο του Λονδίνου και την διοίκηση της Σκωτίας ανέλαβαν Άγγλοι απεσταλμένοι του Εδουάρδου, η μεγάλη επιτυχία όμως του Άγγλου βασιλιά στην Σκωτία θα είναι προσωρινή. [88][89]
Τελευταία χρόνια
Οικονομική κρίση
Ασημένιο νόμισμα με παράσταση του Εδουάρδου Α' (1282)
Oι ασταμάτητοι πόλεμοι έφεραν μεγάλα οικονομικά προβλήματα, ο Εδουάρδος Α΄ είχε εισπράξει μόνο 3 επιδοτήσεις ως το 1294 αλλά στην συνέχεια μέσω της φορολογίας (1294 - 1297) συγκέντρωσε 200.000 λίρες. [90] Ο Εδουάρδος προχώρησε σε κατάσχεση του μαλλιού και των δερμάτων με ενισχυμένους δασμούς στο μαλλί. [91] Η πολιτική του δημιούργησε ισχυρές αντιδράσεις, η πρώτη αντίδραση αφορούσε τις ενισχυμένες επιδοτήσεις των βασιλικών υπαλλήλων, o βασιλιάς κήρυξε όσους αντιδρούν παράνομους. [92] Ο Ρομπέρ Υιντσέλσεϊ Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπερι επέστρεψε από την Ιταλία τον Ιανουάριο του 1295, ο Εδουάρδος του ζήτησε την συναίνεση για νέο φόρο στον κλήρο. Νέα παπική βούλα (1296) απαγόρευσε στον βασιλιά να επιβάλλει φόρο στους κληρικούς χωρίς την άδεια του πάπα, ο κλήρος αρνήθηκε να πληρώσει και ο Εδουάρδος κήρυξε τους κληρικούς παράνομους, ο Ρομπέρ Υιντσέλσεϊ απάντησε ότι θα επιτρέψει σε κάθε κληρικό να φορολογηθεί ανάλογα με τις οικονομικές του δυνατότητες. [93] [94] Στο τέλος του χρόνου νέα παπική βούλα επέτρεψε την φορολόγηση των κληρικών μόνο σε περίπτωση εκτάκτου ανάγκης. [95]
Επανέκδοση του Χάρτη των Δασών
Οι αντιδράσεις για τις απαιτήσεις του βασιλιά και η αύξηση των φόρων συζητήθηκαν στο κοινοβούλιο του Σόλσμπερι τον Φεβρουάριο του 1297, ο Ρογήρος Μπιγκόντ κόμης του Νόρφολκ σαν αρχιστράτηγος της Αγγλίας αρνήθηκε την αύξηση της στρατιωτικής θητείας. [96] Ο Μπιγκόντ υποστήριξε ότι η αύξηση της στρατιωτικής θητείας μπορεί να γίνει μόνο όταν υπάρχουν βασιλικές ανάγκες. Τον Ιούλιο ο Μπιγκόντ και ο Χάμφρεϊ του Μπόχυν κόμης του Χέρεφορντ υπέβαλαν στον βασιλιά μια σειρά από διαμαρτυρίες για την αύξηση της φορολογίας, ο βασιλιάς δεν τους άκουσε και οι διαμαρτυρίες αυξήθηκαν έντονα επειδή ο Εδουάρδος βασίστηκε στην γνώμη μερικών μεγαλοευγενών αντί το Κοινοβούλιο. [97][98] Την ίδια ώρα που ο Εδουάρδος ετοίμαζε εκστρατεία στην Φλάνδρα ο Μπιγκόντ και ο Μπόχυν επέστρεψαν για να προστατεύσουν τον λαό από την φορολογία, οι βασιλικές δυνάμεις ήταν πολύ μικρές και η χώρα βρισκόταν στα πρόθυρα εμφύλιου. [99][100] Ο Εδουάρδος Α' μετά την ήττα των Άγγλων από τους Σκωτσέζους στην μάχη του Στέρλινγκ Μπριτζ υποχρεώθηκε να κάνει επανέκδοση της Μάγκνα Κάρτα και του Χάρτη των Δασών. [101]
Τα επόμενα χρόνια ο Εδουάρδος Α' υποχρεώθηκε να αποδείξει ότι τηρεί τις υποχρεώσεις του με τον Χάρτη των Δασών , στο Κοινοβούλιο ζήτησε καταγραφή των δασικών εκτάσεων (1301) αλλά νέα παπική βούλα τον απελευθέρωσε από αυτή την δέσμευση (1305). [102] Ο Μποχύν πέθανε (1298) μετά την επιστροφή του από την εκστρατεία του Φόλκερκ, ο Μπιγκόντ ήρθε σε μια επωφελή συμφωνία με τον βασιλιά σύμφωνα με την οποία όρισε διάδοχο του τον Εδουάρδο επειδή δεν είχε παιδιά και σε αντάλλαγμα πήρε ένα μεγάλο χρηματικό ποσό. [103] Ο νέος Πάπας Κλήμης Ε΄ (1305) ήταν φίλος του βασιλιά από την Γασκώνη, ο Εδουάρδος Α' τον επηρέασε τόσο που κατάφερε να απομακρύνει τον Υιντσέλσεϊ από την αρχιεπισκοπή του Καντέρμπερι. [104]
Σκληρές μάχες με τους Σκωτσέζους
Ο βασιλιάς της Αγγλίας Εδουάρδος Α΄ χρίζει τον γιο του Εδουάρδο Β΄ πρίγκηπα της Ουαλίας (1301) - χειρόγραφο 14ου αιώνα, Εθνική βιβλιοθήκη της Αγγλίας
Η κατάσταση στην Σκωτία ενώ είχε εκτονωθεί εμφανίστηκε ένας μεγάλος λαϊκός επαναστάτης ο Γουίλιαμ Γουάλας ο οποίος με τον Άντριου ντε Μάρεϊ και ένα μικρό πεζικό σώμα στην μάχη του μάχη του Στέρλινγκ Μπριτζ στις 11 Σεπτεμβρίου 1297 παρέσυρε στην παγίδα και συνέτριψε το μεγαλύτερο και πιο εξοπλισμένο Αγγλικό ιππικό. [105] Η μάχη του Στέρλινγκ Μπριτζ έμεινε στην Σκωτσέζικη ιστορία σαν σύμβολο του απελευθερωτικού τους αγώνα, οι Άγγλοι παρασύρθηκαν στο βαλτώδες έδαφος της περιοχής και αποδεκατίστηκαν με την στρατηγική του Γουάλας, μόνη απώλεια ο θανάσιμος τραυματισμός και θάνατος του Μάρεϊ. Η ήττα ήταν μεγάλο σοκ για τους Άγγλους, ο βασιλιάς Εδουάρδος ήρθε εσπευσμένα από την Φλάνδρα για να οργανώσει την αντεπίθεση. [106] Στην μάχη του Φόλκερκ στις 22 Ιουλίου 1298 ο Εδουάρδος νίκησε τον Γουάλας αλλά δεν κατάφερε να εκμεταλλευτεί την νίκη του και την επόμενη χρονιά οι Σκωτσέζοι επιχείρησαν να ανακαταλάβουν το κάστρο του Στέρλινγκ. [107] Ο Εδουάρδος Α' ασχολήθηκε από τότε εντατικά με την Σκωτία, ανακατέλαβε το κάστρο του Καρλάβεροκ ενώ οι Σκωτσέζοι αρνήθηκαν να πολεμήσουν ανοιχτά μαζί του, αποφάσισαν με μικρότερες σποραδικές ομάδες να λεηλατήσουν την χώρα (1301). [108] Οι ηττημένοι Σκωτσέζοι προσπάθησαν να κυριαρχήσουν με νομιμοποίηση από τον πάπα αλλά η προσπάθεια σταμάτησε από τον Εδουάρδο, ο Εδουάρδος κατάφερε να βρει άλλους τρόπους να τους αντιμετωπίσει έκλεισε ειρήνη με τους Γάλλους και διέσπασε την Γάλλο - Σκωτσέζικη συμμαχία (1303). [109] Στο πλευρό του Άγγλου βασιλιά τάχθηκαν περισσότεροι Σκωτσέζοι βαρόνοι ανάμεσα τους και ο Ροβέρτος Α΄ της Σκωτίας, ο Εδουάρδος επιχείρησε να ανακαταλάβει το κάστρο του Στέρλινγκ. [110][111] Ο Γουάλας προδόθηκε στους Άγγλους την ίδια χρονιά συνελήφθη από τον Σερ Ιωάννη του Μεντέθ, μεταφέρθηκε αιχμάλωτος στο Λονδίνο όπου εκτελέστηκε δημόσια, ο Εδουάρδος Α' τοποθέτησε δικούς του υπαλλήλους στην Σκωτία. [112]
Άνοδος του Ροβέρτου Μπρους
Στις 10 Φεβρουαρίου 1306 ο Ροβέρτος Μπρους ο νεώτερος, εγγονός του Ροβέρτου Μπρους του πρεσβύτερου και δισέγγονος του Δαυίδ Α΄ της Σκωτίας σκότωσε τον αντίπαλο του διεκδικητή του θρόνου Ιωάννη Κομίν και στις 25 Μαρτίου ανακηρύχθηκε νέος βασιλιάς της Σκωτίας, στην συνέχεια κήρυξε τον αγώνα ανεξαρτησίας από την Αγγλία. [113][114] Ο Εδουάρδος Α' ηλικιωμένος και βαριά άρρωστος δεν μπορούσε να αναλάβει ο ίδιος εκστρατεία εναντίον του Ροβέρτου Μπρους γι'αυτό ανέθεσε την διοίκηση του στρατού στον Αιμέρ του Βαλάνς και στον Ερρίκο Πέρσι με εντολές να δείξουν μεγάλη σκληρότητα στους επαναστάτες, την διοίκηση του βασιλικού στρατού ανέλαβε ο διάδοχος Εδουάρδος. [115] Η βιαιότητα που έδειξαν οι Άγγλοι ήταν τεράστια, όλα τα αδέλφια του Μπρους που είχαν συλληφθεί εκτελέστηκαν και κρεμάστηκαν, η βιαιότητα των Άγγλων λίγο πριν τον θάνατο του Εδουάρδου Α' συσπείρωσε όλους τους Σκωτσέζους γύρω από τον Ροβέρτο Μπρους.[116]
Θάνατος και θρύλοι
Θάνατος του Εδουάρδου Α'
O τάφος του Εδουάρδου Α' σε σκιτσογραφία όπως ανοίχτηκε (1774)
Τον Φεβρουάριο του 1307 ο Ροβέρτος Μπρους ανασυγκροτήθηκε και τον Μάιο νίκησε τον Αιμέρ ντε Βαλάνς στην μάχη του Λάουντουν Χίλλ. [117] Ο Εδουάρδος Α' μετακινήθηκε βόρεια αλλά προσβλήθηκε από δυσεντερία και η κατάσταση του καθημερινά χειροτέρευε, πέθανε στις 6 Ιουλίου 1307 στα σύνορα με την Σκωτία στο Μπεργκ στα χέρια των υπηρετών του που τον είχαν σηκώσει να του δώσουν φαγητό. [118] Έχουν ειπωθεί πολλά για τις τελευταίες του επιθυμίες του Εδουάρδου, η πρώτη ήταν να ταφεί η καρδιά του στους Αγίους Τόπους με ένα όπλο ώστε να φοβούνται οι άπιστοι, είχε μεγάλο παράπονο για την αποτυχία της Σταυροφορίας. Δεύτερη επιθυμία του ήταν να μεταφέρουν οι Άγγλοι στρατιώτες τα οστά του σαν φυλακτό σε όλες τις εκστρατείες τους στην Σκωτία. Άλλη πηγή καταγράφει ότι ο Εδουάρδος Α' συγκέντρωσε γύρω του τους κόμητες του Λίνκολν, του Γουόρικ, τον Αιμέρ του Βάλανς και τον Ροβέρτο Κλίφφορντ, τους σύστησε να είναι προσεκτικοί με τον νεαρό Εδουάρδο και να μην επιτρέψουν να γυρίσει ο Γκάβεστον από την εξορία. [119] Η επιθυμία δεν ακούστηκε και ο νεαρός Εδουάρδος Β' προσκάλεσε αμέσως τον Γκάβεστον μετά τον θάνατο του πατέρα του, η στέψη του νέου βασιλιά έγινε στις 25 Φεβρουαρίου 1308. [120]
Η σωρός του Εδουάρδου Α' μεταφέρθηκε στο αβαείο του Γουόλθαμ, η ταφή έγινε στις 27 Οκτωβρίου στο αβαείο του Ουέστμινστερ, υπάρχουν πληροφορίες ότι το κόστος της ταφής ήταν 473 λίρες. [121] Ο τάφος του Εδουάρδου Α' δεν είχε το βασιλικό ομοίωμα όπως οι τάφοι των υπόλοιπων Άγγλων βασιλέων λόγω έλλειψης χρημάτων, η σαρκοφάγος καλύφτηκε με πλούσια υφάσματα και μια εικόνα λατρείας η οποία χάθηκε. Η Ακαδημία Αρχαιοτήτων άνοιξε τον τάφο του (1774), το σώμα του βρισκόταν διατηρημένο 476 χρόνια σε πολύ καλή κατάσταση. [122] Στον τάφο υπήρχαν διάφορες επιγραφές όπως ο όρκος εκδίκησης στον Ροβέρτο Μπρους. [123] Οι σύγχρονοι ιστορικοί του έδωσαν το προσωνύμιο "σφυρί των Σκωτσέζων". [124]
Γενικά χαρακτηριστικά
Ο Εδουάρδος Α' είχε την φήμη βίαιου βασιλιά που ενέπνεε τρόμο αναφέρεται περιστατικό με τον κοσμήτορα της εκκλησίας του Αγίου Παύλου, πήγε να διαμαρτυρηθεί για την υψηλή φορολογία όταν τον συνάντησε από τον φόβο του αρρώστησε και πέθανε. Το δεύτερο γνωστό περιστατικό καταγράφεται τον τελευταίο χρόνο της ζωής του όταν έβγαλε τα μαλλιά του γιου του Εδουάρδου Β' επειδή του ζήτησε να ευνοήσει τον Γκάβεστον. [125] Οι περισσότεροι σύγχρονοι ιστορικοί τον χαρακτηρίζουν φρικτό ιδιαίτερα τα πρώτα χρόνια, το τραγούδι του Λιους (1264) τον περιγράφει σαν λεοπάρδαλη, ένα ζώο εξαιρετικά ισχυρό και απρόβλεπτο. [126] Άλλοι ιστορικοί αντίστοιχα τον περιγράφουν σαν ιδανικό βασιλιά που ενέπνεε φόβο και σεβασμό ενώ μπορούσε να συνδυάσει τον ρόλο του στρατιώτη με αυτόν του ιππότη, ήταν τακτικός στις θρησκευτικές του υποχρεώσεις, εκκλησιαζόταν και έδινε ελεημοσύνη στους φτωχούς. [127][128] Ο Εδουάρδος Α' διατηρούσε έντονο ενδιαφέρον για τους θρύλους του βασιλιά Αρθούρου, επισκέφτηκε το αβαείο του Γκλάστονμπερι (1278) στο οποίο φημολογείται ότι ήταν ο τάφος του βασιλιά Αρθούρου. Ανέκτησε το στέμμα του Αρθούρου από τον Λιουέλιν όταν κατέκτησε την βόρεια Ουαλία και έχτισε όλα τα Ουαλικά κάστρα σε περιοχές οι οποίες περιγράφοντας σύμφωνα με τον μύθο ως θρυλικές. [129] Αρκετοί πιστεύουν ότι χρησιμοποιούσε τους θρύλους του Αρθούρου για να πετύχει τις πολιτικές του σκοπιμότητες ιδιαίτερα στην Ουαλία. [130]
Η πρώτη του φροντίδα όταν έγινε βασιλιάς της Αγγλίας ήταν η αποκατάσταση των εξουσιών του στέμματος, οι περισσότερες είχαν χαθεί λόγω της ανικανότητας του πατέρα του. Η πιο σημαντική καινοτομία του ήταν ο διορισμός του Ροβέρτου Μπερνέλ στην θέση του καγκελαρίου θέση στην οποία παρέμεινε ως το 1292, αντικατέστησε τους περισσότερους βασιλικούς υπαλλήλους και σερίφηδες. [131][132] Το τελευταίο μέτρο συνδυάστηκε με μια εκτεταμένη ανακριτική επιτροπή σε ολόκληρη την χώρα η οποία άκουγε τα παράπονα για τους βασιλικούς υπαλλήλους, η επιτροπή μοίρασε την χώρα σε 100 διοικητικές περιφέρειες. Ο επόμενος στόχος του ήταν η αποκατάσταση των εδαφών και των εξουσιών του Αγγλικού στέμματος οι οποίες είχαν χαθεί την εποχή του πατέρα του. [133] Οι Νομοθεσίες του Ουέστμινστερ (1275, 1285) κωδικοποίησαν το νομοθετικό σύστημα στην Αγγλία, με το Καταστατικό του Γκλόστερ (1278) ο βασιλιάς μπορούσε να αντικαταστήσει τους βαρόνους με τους γενικούς επόπτες που άκουγαν τα παράπονα των κατοίκων για λογαριασμό του βασιλιά.
Ιστορικές αναφορές
Οι πρώτοι σύγχρονοι ιστορικοί (16ος - 17ος αιώνας) έκαναν ελάχιστες αναφορές για τον Εδουάρδο Α', έκαναν γενικές παρατηρήσεις για την βασιλεία του επαινώντας τον σαν μονάρχη και για τον ρόλο που είχε παίξει στην Αγγλική ιστορία. [134] Τον 17ο αιώνα ο δικηγόρος Εδουάρδος Κούκ γράφει εκτεταμένες εργασίες για την νομοθεσία του Εδουάρδου που ακολούθησε τα πρότυπα της νομοθεσίας του Ιουστινιανού. [135] Οι τότε ιστορικοί ασχολήθηκαν έντονα με τον ρόλο του Κοινοβουλίου την εποχή του Εδουάρδου Α' κάνοντας σύγκριση με τα κοινοβούλια της εποχής τους. Τον επόμενο αιώνα (18ος αιώνας) οι ιστορικοί άρχισαν να γίνονται πιο σκληροί απέναντι του με χαρακτηρισμούς του βίαιου και σκληρού μονάρχη. [136] Ο μεγάλος ιστορικός της Βικτωριανής εποχής Ουίλιαμ Στουμπς (1825 - 1901) τόνισε τον ρόλο του Εδουάρδου Α' στην Ευρωπαϊκή ιστορία και στην συμβολή του με πολλούς επαίνους στην νομοθεσία και στην δημιουργία των θεσμών. [137] Ο μαθητής του Στουμπς Τόμας Φρέντερικ Τάουτ (1855 - 1929) μετά από βαθύτερη μελέτη στα αρχεία της εποχής άλλαξε γνώμη τονίζοντας ότι ο Εδουάρδος ήταν σκληρός, συμφεροντολόγος βασιλιάς που χρησιμοποιούσε το Κοινοβούλιο για τις προσωπικές του επιδιώξεις. [138]
Οι σύγχρονοι ιστορικοί (20ος - 21ος αιώνας) μελέτησαν έντονα την βασιλεία του Εδουάρδου Α' και όλοι συμφώνησαν στον σημαντικό του ρόλο στην Ευρωπαϊκή και την παγκόσμια ιστορία με μεγαλύτερη προσφορά τα πρώτα χρόνια σε σύγκριση με τα τελευταία της ζωής του. [139] Η πρώτη ολοκληρωμένη βιογραφία του ήταν οι τόμοι του Φρειδερίκου Πόουικ που δημοσιοποιήθηκαν (1947, 1953) με εκτεταμένη αναφορά στην βασιλεία του Εδουάρδου Α' ιδιαίτερα στην νομοθεσία και το κοινοβούλιο, τον ανέφερε σαν καλό μονάρχη αλλά δεν παράλειψε να τονίσει και τα ελαττώματα του. [140] Η επόμενη βιογραφία του από τον Μαρκ Μορίς (γεν. 1973) (2008) τονίζει περισσότερο τα ελαττώματα του. [141] Στην λαϊκή συνείδηση έμεινε γνωστός σαν βίαιος και σκληρόκαρδος βασιλιάς όπως παρουσιάζεται στην ταινία Braveheart (1995) με επίκεντρο την ζωή του Ροβέρτου Μπρους και πρωταγωνιστή τον Μελ Γκίμπσον στον ρόλο του Μπρους. [142].
Οικογένεια
Ο πρώτος του γάμος έγινε όταν ήταν 15 ετών (1254), μετά από συμφωνία του πατέρα του με τον Αλφόνσο Ι΄ της Καστίλης. Ο Εδουάρδος πήγε στην Καστίλη και χρίστηκε ιππότης από τον βασιλιά Αλφόνσο Ι΄. Ο Εδουάρδος Α΄ και η Ελεονώρα της Καστίλης απέκτησαν 16 παιδιά, αλλά λίγα επέζησαν :
Ελεονώρα 1269-1298, παντρεύτηκε τον Ερρίκο Γ΄ κόμη τού Μπαρ.
Ιωάννα 1272-1307, παντρεύτηκε πρώτα τον Γκίλμπερτ ντε Κλάρε 7ο κόμη τού Γκλώστερ και μετά τον Ραλφ ντε Μοντερμέρ 1ο βαρόνο τού Μοντερμέρ.
Αλφόνσος 1273-1284, κόμης του Τσέστερ.
Μαργαρίτα 1275-133, παντρεύτηκε τον Ιωάννη Β΄ δούκα της Βραβάντης.
Μαρία 1279-π. 1332, μοναχή Βενεδικτίνων.
Ελισάβετ 1282-1316, παντρεύτηκε πρώτα τον Ιωάννη Α΄ κόμη της Ολλανδίας και μετά τον Χάμφρεϋ ντε Μποχούν 4ο κόμη τού Χέρεφορντ.
Ερρίκος 1268-1274, απεβ. 6 ετών.
Εδουάρδος Β΄ 1284-1327, βασιλιάς της Αγγλίας.
Σε ηλικία 60 ετών (1299) προχώρησε σε δεύτερο γάμο με τη Μαργαρίτα των Καπετιδών, κόρη τού Φιλίππου Γ΄ της Γαλλίας, η οποία ήταν 40 χρόνια μικρότερη του και μαζί της απέκτησε :
Τόμας του Μπρόδερτον 1300-1338, 1ος κόμης τού Νόρφολκ.[143]
Εδμόνδος του Γούντστοκ 1301-1330, 1ος κόμης του Κεντ.[144]
Ελεονόρα 1306-1310, απεβ. 4 ετών.
Παραπομπές
Carpenter, David (2007). "King Henry III and Saint Edward the Confessor: the origins of the cult". English Historical Review. cxxii (498): 865–91.
Prestwich 1997, p. 6
Prestwich 1997, pp. 5–6
Prestwich 1997, p. 6
Prestwich 2007, p. 177
Morris 2009, pp. 14–18
Morris 2009, p. 20
Prestwich 1997, p. 10
Prestwich 1997, pp. 7–8
Prestwich 1997, pp. 11–14
Morris 2009, p. 7
Prestwich 1997, p. 23
Prestwich 1997, pp. 15–16
Carpenter, David (1985). "The Lord Edward's oath to aid and counsel Simon de Montfort, 15 October 1259". Bulletin of the Institute of Historical Research. 58: 226–37.
Prestwich 1997, pp. 32–33
Morris 2009, pp. 44–45
Prestwich 1997, p. 34
Powicke 1962, pp. 171–172
Maddicott 1994, p. 225
Powicke 1962, pp. 178
Prestwich 1997, p. 41
Prestwich 2007, p. 113
Prestwich 1997, pp. 42–43
Sadler 2008, pp. 55–69
Maddicott 1983, pp. 592–599
Prestwich 1997, pp. 48–49
Prestwich 1997, pp. 49–50
Powicke 1962, pp. 201–202
Sadler 2008, pp. 105–109
Prestwich 1997, p. 55
Prestwich 2007, p. 117
Prestwich 1997, p. 63
Morris 2009, pp. 83, 90–92
Prestwich 1997, p. 72
Maddicott 1989, pp. 107–110
Prestwich 1997, p. 71
Riley-Smith 2005, p. 210
The disease in question was either dysentery or typhus; Riley-Smith 2005, pp. 210–211
Riley-Smith 2005, p. 211
Prestwich 1997, p. 75
Morris 2009, p. 95
Morris 2009, pp. 97–98
Prestwich 1997, p. 77
Morris 2009, p. 101
Prestwich 1997, pp. 78, 82
Prestwich 1997, p. 82
Carpenter 2004, p. 466
Powicke 1962, p. 226
Carpenter 2004, p. 386
Davies 2000, pp. 322–323
Prestwich 1997, pp. 174–175
Davies 2000, p. 327
Prestwich 2007, p. 151
Powicke 1962, p. 413
Davies, Rees (1984). "Law and national identity in thirteenth century Wales". In R. R. Davies, R. A. Griffiths, I. G. Jones & K. O. Morgan (eds.). Welsh Society and Nationhood. Cardiff: University of Wales Press. pp. 51–69.
Prestwich 1997, p. 188
Davies 2000, p. 348
Prestwich 1997, pp. 191–192
Carpenter 2004, p. 510
Davies 2000, p. 368
Lilley 2010, pp. 104–106
Coldstream 2010, pp. 39–40
Prestwich 2010, p. 6; Wheatley 2010, pp. 129, 136
Phillips 2011, pp. 35–36; Haines 2003, p. 3
Phillips 2011, p. 36; Haines 2003, pp. 3–4
Phillips 2011, pp. 85–87; Phillips, J. R. S. (2008). "Edward II (Edward of Caernarfon) (1284–1327), king of England and lord of Ireland, and duke of Aquitaine". Oxford Dictionary of National Biography, online edition. Oxford, UK: Oxford University Press.
Prestwich 1997, pp. 326–328
Powicke 1962, pp. 252–253
Prestwich 1997, pp. 323–325
Prestwich 1997, p. 329
Prestwich 1997, p. 304
Morris 2009, pp. 204–217
Morris 2009, pp. 265–270
Morris 2009, pp. 230–231
Prestwich 1997, pp. 395–396
Prestwich 1997, pp. 387–390
Prestwich 1972, p. 172
Carpenter 2004, p. 518
Prestwich 1997, p. 357
Barrow 1965, pp. 3–4
Prestwich 1997, p. 361
Barrow 1965, p. 42
Prestwich 2007, p. 231
Powicke 1962, p. 601
Prestwich 1997, pp. 358, 367
Barrow 1965, pp. 86–8
Barrow 1965, pp. 99–100
Prestwich 1997, pp. 473–474
Prestwich 1997, p. 376
Prestwich 1972, p. 179
Harriss 1975, p. 57
Prestwich 1997, pp. 403–404
Powicke 1962, p. 674
Prestwich 1997, p. 417
Prestwich 1997, p. 430
Prestwich 1972, p. 251
Harriss 1975, p. 61.
Prestwich 1997, p. 422
Powicke 1962, p. 682
Prestwich 1997, p. 425
Prestwich 2007, p. 170
Prestwich 1997, pp. 525–526, 547–548
Prestwich 1997, pp. 537–538
Prestwich 2007, p. 175
Barrow 1965, pp. 123–126
Powicke 1962, pp. 688–689
Watson 1998, pp. 92–93
Prestwich 2007, p. 233
Prestwich 2007, p. 497
Prestwich 2007, p. 496
Powicke 1962, pp. 709–711
Powicke 1962, pp. 711–713
Barrow 1965, pp. 206–207, 212–213
Prestwich 2007, p. 506
Prestwich 1997, pp. 506–507
Prestwich 2007, p. 239
Barrow 1965, p. 244
Prestwich 1997, pp. 556–557
Prestwich 1997, p. 557
Prestwich 2007, p. 179
Duffy 2003, p. 96
Prestwich 1997, pp. 566–567
Morris 2009, p. 378; Duffy 2003, p. 97
Prestwich 1997, p. 566; Duffy 2003, p. 97
Prestwich 1997, p. 552
Prestwich 1997, p. 24
Prestwich 2003, pp. 33–34
Prestwich 1997, pp. 112–113
Morris 2009, p. 192; Prestwich 1997, pp. 120–121
Morris 2009, pp. 164–166; Prestwich 1997, pp. 121–122
Prestwich 1997, p. 92
Prestwich 1997, p. 93
Morris 2009, p. 115
Templeman 1950, pp. 16–18; Morris 2009, pp. 364–365
Templeman 1950, p. 17
Templeman 1950, pp. 21–22
Stubbs 1880; Templeman 1950, p. 22
Templeman 1950, p. 25; Tout 1920, p. 190
Templeman 1950, p. 16; Prestwich 1997, p. 567; Prestwich 2003, p. 38; Gillingham, John (11 July 2008), "Hard on Wales", Times Literary Supplement, Times Literary Supplement, retrieved 26 June 2014; Cazel 1991, p. 225; Spencer 2014, p. 265; Burt 2013, pp. 1–3
Powicke 1947; Powicke 1962; Burt 2013, p. 2; Cazel 1991, p. 225
Morris 2009; Burt 2013, p. 1; Goldsmith, Jeremy (January 2009), "A Great and Terrible King: Edward I and the Forging of Britain", Reviews in History, University of London, ISSN 1749-8155, retrieved 29 June 2014
Tunzelmann, Alex von (31 July 2008). "Braveheart: dancing peasants, gleaming teeth and a cameo from Fabio". The Guardian. UK. Retrieved 3 August 2009.
Waugh, Scott L. (2004). "Thomas, 1st Earl of Norfolk (1300–1338)". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford, UK: Oxford University Press.
Waugh, Scott L. (2004). "Edmund, first earl of Kent (1301–1330)". Oxford Dictionary of National Biography. Oxford, UK: Oxford University Press.
Πηγές
Barrow, G. W. S. (1965). Robert Bruce and the Community of the Realm of Scotland. London, UK: Eyre and Spottiswoode.
Brears, Peter (2010). "Food Supply and Preparation at the Edwardian Castles". In Williams, Diane; Kenyon, John. The Impact of Edwardian Castles in Wales. Oxford, UK: Oxbow Books. pp. 85–98.
Brown, A.L. (1989). The Governance of Late Medieval England 1272–1461. London, UK: Edward Arnold.
Burt, Caroline (2013). Edward I and the Governance of England, 1272–1307. Cambridge, UK: Cambridge University Press.
Carpenter, David (2004). The Struggle for Mastery: Britain, 1066–1284. London, UK: Penguin Books.
Cathcart King, David James (1988). The Castle in England and Wales: An Interpretative History. London, UK: Croom Helm.
Cazel, Fred A. (1991). "Edward I, by Michael Prestwich". Speculum. 66 (1): 225–227.
Coldstream, Nicola (2010). "James of St George". In Williams, Diane; Kenyon, John. The Impact of Edwardian Castles in Wales. Oxford, UK: Oxbow Books. pp. 37–45.
Davies, R. R. (2000). The Age of Conquest: Wales, 1063–1415. Oxford, UK: Oxford University Press.
Denton, J. H. (1989). "Edward I by Michael Prestwich". The English Historical Review. 104 (413): 981–984.
Duffy, Mark (2003). Royal Tombs of Medieval England. Stroud, UK: Tempus.
Friar, Stephen (2003). The Sutton Companion to Castles. Stroud, UK: Sutton Publishing.
Haines, Roy Martin (2003). King Edward II: His Life, his Reign and its Aftermath, 1284–1330. Montreal, Canada and Kingston, Canada: McGill-Queen's University Press.
Harriss, G.L. (1975). King, Parliament and Public Finance in Medieval England to 1369. Oxford: Oxford University Press.
Lilley, Keith D. (2010). "The Landscapes of Edward's New Towns: Their Planning and Design". In Williams, Diane; Kenyon, John. The Impact of Edwardian Castles in Wales. Oxford, UK: Oxbow Books. pp. 99–113.
Loomis, Roger Sherman (1953). "Edward I, Arthurian Enthusiast". Speculum. 28 (1): 114–127.
Maddicott, John (1983). "The Mise of Lewes, 1264". English Historical Review. 98 (338): 588–603. doi:10.1093/ehr/xcviii.ccclxxxviii.588.
Maddicott, John (1989). "The Crusade Taxation of 1268–70 and the Development of Parliament". In P. R. Coss; S. D. Lloyd (eds.). Thirteenth Century England. 2. Woodbridge, UK: Boydell Press. pp. 93–117.
Maddicott, John (1994). Simon de Montfort. Cambridge, UK: Cambridge University Press.
McFarlane, K. B. (1981). The Nobility of Later Medieval England. London, UK: Hambledon.
Morris, Marc (2009). A Great and Terrible King: Edward I and the Forging of Britain. London, UK: Windmill Books.
Phillips, Seymour (2011). Edward II. New Haven, US and London, UK: Yale University Press.
Plucknett, Theodore Frank Thomas (1949). Legislation of Edward I. Oxford, UK: The Clarendon Press.
Powicke, F. M. (1947). King Henry III and the Lord Edward: The Community of the Realm in the Thirteenth Century. Oxford, UK: Clarendon Press.
Powicke, F. M. (1962). The Thirteenth Century, 1216–1307 (2nd ed.). Oxford, UK: Clarendon Press.
Prestwich, Michael (1972). War, Politics and Finance under Edward I. London, UK: Faber and Faber.
Prestwich, Michael (1997). Edward I (Yale ed.). New Haven, US: Yale University Press.
Prestwich, Michael (2003). The Three Edwards: War and State in England, 1272–1377 (2nd ed.). London, UK: Routledge.
Prestwich, Michael (2007). Plantagenet England: 1225–1360 (new ed.). Oxford: Oxford University Press.
Prestwich, Michael (2010). "Edward I and Wales". In Williams, Diane; Kenyon, John. The Impact of Edwardian Castles in Wales. Oxford, UK: Oxbow Books. pp. 1–8.
Raban, Sandra (2000). England Under Edward I and Edward II, 1259–1327. Oxford, UK: Blackwell.
Riley-Smith, Jonathan (2005). The Crusades: A History. London: Continuum.
Sadler, John (2008). The Second Barons' War: Simon de Montfort and the Battles of Lewes and Evesham. Barnsley, UK: Pen and Sword Military.
Spencer, Andrew (2014). Nobility and Kingship in Medieval England: The Earls and Edward I, 1272–1307. Cambridge, UK: Cambridge University Press.
Stubbs, William (1880). The Constitutional History of England. 2. Oxford, UK: Clarendon.
Sutherland, Donald (1963). Quo Warranto Proceedings in the Reign of Edward I, 1278–1294. Oxford, UK: Clarendon Press.
Templeman, G. (1950). "Edward I and the Historians". Cambridge Historical Journal. 10 (1): 16–35.
Tout, Thomas Frederick (1920). Chapters in the Administrative History of Mediaeval England: The Wardrobe, the Chamber and the Small Seals. 2. Manchester, UK: Manchester University Press.
Watson, Fiona J. (1998). Under the Hammer: Edward I and the Throne of Scotland, 1286–1307. East Linton: Tuckwell Press.
Wheatley, Abigail (2010). "Caernarfon Castle and its Mythology". In Williams, Diane; Kenyon, John. The Impact of Edwardian Castles in Wales. Oxford, UK: Oxbow Books. pp. 129–139.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Genealogics
|
Εδουάρδος Α΄ της Αγγλίας
Οίκος των Πλανταγενετών
Γέννηση: 17 Ιουνίου 1239 Θάνατος: 7 Ιουλίου 1307 |
||
| Βασιλικοί τίτλοι | ||
|---|---|---|
| Προκάτοχος Ερρίκος Γ΄ της Αγγλίας |
Βασιλιάς της Αγγλίας 1272-1307 |
Διάδοχος Εδουάρδος Β΄ της Αγγλίας |
Δούκας της Ακουιτανίας 1272-1307 |
||
|
Άγγλοι μονάρχες
|
|
| Βασίλειο των Άγγλων 886–1066 |
 Έθελσταν1 - Έντμουντ Α΄1 - Έντρεντ1 - Έντβιχ1 - Έντγκαρ1 - Εδουάρδος ο Μάρτυρας - Έθελρεντ ο Ανέτοιμος - Σβεν Α΄ της Δανίας - Έντμουντ ο σιδηρόπλευρος - Κνούτος1 - Χάρολντ ο Λαγόπους - Αρθακανούτος - Εδουάρδος ο Εξομολογητής - Χάρολντ Β΄ της Αγγλίας - Έντγκαρ Έθελινγκ |
| Βασίλειο της Αγγλίας 1066–1649 |
|
| Κοινοπολιτεία της Αγγλίας, Σκωτίας και Ιρλανδίας 1653–1659 |
.svg/50px-Arms_of_the_Protectorate_(1653%e2%80%931659).svg.png) Όλιβερ Κρόμγουελ4 - Ρίτσαρντ Κρόμγουελ4 |
| Βασίλειο της Αγγλίας 1660–1707 |
.svg/50px-Royal_Arms_of_England_(1603-1707).svg.png) Κάρολος Β΄3 - Ιάκωβος Β΄3 - Γουλιέλμος Γ΄ και Μαίρη Β΄3 - Άννα3 |
| 1Επικυρίαρχος της Βρετανίας. 2Επίσης κυβερνήτης της Ιρλανδίας. 3Επίσης κυβερνήτης της Σκωτίας. 4Λόρδος Προστάτης. Συζητήσιμοι ή αμφισβητήσιμοι κυβερνήτες είναι με πλάγια γράμματα. |
|
Εγκυκλοπαίδεια του Ηνωμένου Βασιλείου
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
