H Μαρία B΄ (Mary II, 30 Απριλίου 1662 – 28 Δεκεμβρίου 1694) ήταν από κοινού ηγεμόνας της Αγγλίας, της Σκωτίας, και της Ιρλανδίας με τον σύζυγό της (ο οποίος ήταν επίσης πρώτος της εξάδελφος), Γουλιέλμο Γ΄ της Αγγλίας και Β΄ της Σκωτίας, από το 1689 μέχρι τον θάνατό της. Ο Γουλιέλμος και η Μαρία, αμφότεροι Προτεστάντες, έγιναν βασιλιάς και κυβερνώσα βασίλισσα, αντίστοιχα, μετά την Ένδοξη Επανάσταση, η οποία κατέληξε στην εκθρόνιση του Ρωμαιοκαθολικού πατέρα της, Ιακώβου Β΄ και Ζ΄. Ο Γουλιέλμος έγινε μόνος ηγεμόνας με τον θάνατό της το 1694. Οι λαϊκές ιστορίες συνήθως αναφέρουν τη συμβασιλεία τους ως "Γουλιέλμος και Μαρία".
Η Μαρία ασκούσε λιγότερη εξουσία από τον Γουλιέλμο όταν εκείνος ήταν στην Αγγλία, παραχωρώντας την περισσότερη εξουσία της σε αυτόν, αν και εκείνος βασιζόταν πολύ σ' εκείνη. Ωστόσο ενεργούσε μόνη όταν ο Γουλιέλμος συμμετείχε σε στρατιωτικές επιχειρήσεις στο εξωτερικό, αναδεικνυόμενη σε μια ισχυρή, σταθερή και αποτελεσματική κυβερνήτρια.
Πρώιμη ζωή
Η Μαρία, γεννημένη στο Παλάτι του Αγίου Ιακώβου στο Λονδίνο στις 30 Απριλίου 1662, ήταν η μεγαλύτερη κόρη του Ιακώβου, Δούκα της Υόρκης (μελλοντικού Ιακώβου Β΄ και Ζ΄), και της πρώτης συζύγου του, Λαίδης Αν Χάιντ. Θείος της Μαρίας ήταν ο Βασιλιάς Κάρολος Β΄, ο οποίος κυβέρνησε τα τρία βασίλεια της Αγγλίας, της Σκωτίας και της Ιρλανδίας· ο παππούς από τη μητέρα της ήταν, Έντουαρντ Χάιντ, 1ος Κόμης του Κλάρεντον, ήταν για μια μακρά περίοδο κορυφαίος σύμβουλος του Καρόλου. Βαπτίστηκε στην Αγγλικανική πίστη στο Chapel Royal στο Παλάτι του Αγίου Ιακώβου, και ονομάστηκε από την πρόγονό της, Μαρία, Βασίλισσα των Σκώτων. Οι νονοί της περιελάμβαναν τον εξάδελφο του πατέρα της, Πρίγκιπα Ρούπερτ του Ρήνου.[1] Παρότι η μητέρα της γέννησε οκτώ παιδιά, όλα εκτός από τη Μαρία και την νεότερη αδελφή της Άννα πέθαναν πολύ νέα, και ο Βασιλιάς δεν είχε άλλα νόμιμα τέκνα. Συνεπώς, για μεγάλο μέρος της παιδικής της ηλικίας, η Μαρία ήταν δεύτερη στη γραμμή για τον θρόνο μετά τον πατέρα της.[2]
Η Λαίδη Μαρία από τον Κάσπαρ Νέτσερ, 1676, το έτος πριν το γάμο της
Ο Δούκας της Υόρκης μεταστράφηκε στον Ρωμαιοκαθολικισμό το 1668 ή το 1669, αλλά η Μαρία και η Άννα ανατράφηκαν ως Αγγλικανές, σύμφωνα με τις εντολές του Καρόλου Β΄.[3] Μεταφέρθηκαν σε δικά τους διαμερίσματα στο Παλάτι Ρίτσμοντ, όπου ανατράφηκαν από την γκουβερνάντα τους Λαίδη Φράνσις Βίλλιερς, με περιστασιακές μόνο επισκέψεις για να δουν τους γονείς τους στο Παλάτι του Αγίου Ιακώβου ή τον παππού τους Λόρδο Κλάρεντον στο Τουίκεναμ.[4] Η εκπαίδευση της Μαρίας, από ιδιωτικούς δασκάλους, ήταν αρκετά περιορισμένη στη μουσική, τον χορό, το σχέδιο, τα Γαλλικά και την θρησκευτική κατήχηση.[5] Η μητέρα της πέθανε το 1671, και ο πατέρας της νυμφεύθηκε πάλι το 1673, παίρνοντας ως δεύτερη σύζυγο της Μαρία της Μόντενα, μια Καθολική που ήταν μόνο τέσσερα χρόνια μεγαλύτερη από τη Μαρία.[6]
Η Μαρία είχε κάτι το ασυνήθιστο για εκείνη την εποχή το ύψος της ήταν 1,8 μέτρα.
Από την ηλικία των εννέα περίπου μέχρι τον γάμο της, η Μαρία έγραφε παθιασμένα γράμματα σε ένα μεγαλύτερο κορίτσι την Φράνσις Άπσλεϊ, κόρη του αυλικού Άλλεν Άπσλεϊ. Με τον καιρό, η Φράνσις ένιωσε άβολα με την αλληλογραφία,[7] και απαντούσε πιο επίσημα. Στην ηλικία των δεκαπέντε, η Μαρία αρραβωνιάστηκε με τον Προτεστάντη εξάδελφό της, τον Γουλιέλμο της Οράγγης και επικεφαλής δικαστή της Ολλανδίας. Ο Γουλιέλμος ήταν γιος της αποθανούσας αδελφής του Βασιλιά, της Βασιλικής Πριγκίπισσας Μαρίας, και ούτως τέταρτος στη γραμμή διαδοχής μετά τον Ιάκωβο, τη Μαρία και την Άννα.[8] Αρχικά, ο Κάρολος Β΄ αντιτέθηκε στην συμμαχία με τον Ολλανδό κυβερνήτη, διότι προτιμούσε η Μαρία να παντρευτεί τον διάδοχο του Γαλλικού θρόνου, τον Δελφίνο Λουδοβίκο, ούτως συμμαχώντας το βασίλειό του με την Καθολική Γαλλία και δημιουργώντας μεγαλύτερες πιθανότητες ενός τελικά Καθολικού διαδόχου στη Βρετανία· αλλά αργότερα, υπό πίεση από το Κοινοβούλιο και με έναν συνασπισμό με τους Καθολικούς Γάλλους μη ευνοϊκό πολιτικά πλέον, ενέκρινε την ένωση.[9] Ο Δούκας της Υόρκης συμφώνησε με το γάμο, μετά από πιέσεις από τον κορυφαίο υπουργό Λόρδο Ντάνμπι και τον Βασιλιά, ο οποίος λανθασμένα συμπέρανε ότι θα βελτίωνε την εικόνα του Ιακώβου μεταξύ των Προτεσταντών.[10] Όταν ο Ιάκωβος είπε στη Μαρία ότι επρόκειτο να παντευτεί τον εξάδελφό της, "έκλαψε όλο το απόγευμα και όλη την επόμενη ημέρα".[11]
Γάμος
Ο Γουλιέλμος και η δακρύβρεχτη Μαρία παντρεύτηκαν στο Παλάτι του Αγίου Ιακώβου από τον Επίσκοπο Χένρι Κόμπτον στις 4 Νοεμβρίου 1677.[12][13] Η Μαρία συνόδευσε τον σύζυγό της σε μια διάσχιση της ταραγμένης θάλασσας προς τις Κάτω Χώρες αργότερα εκείνο τον μήνα, μετά από αναβολή δύο εβδομάδων λόγω κακών καιρικών συνθηκών.[14][15] Το Ρότερνταμ ήταν απροσπέλαστο λόγω πάγου, και αναγκάστηκαν να αποβιβαστούν στο μικρό χωριό Ter Heijde, και να περπατήσουν μέσα από την παγωμένη εξοχή μέχρι να συναντήσουν συνοδούς που θα τους πήγαιναν στο Huis Honselaarsdijk.[16][17] Στις 14 Δεκεμβρίου, εισήλθαν επίσημα στη Χάγη με μια λαμπρή πομπή.[18]
Η ζωηρή και ευπαρουσίαστη φύση της Μαριας την έκανε δημοφιλή στους Ολλανδούς, και ο γάμος της με έναν Προτεστάντη πρίγκιπα ήταν δημοφιλής στη Βρετανία.[19] Έγινε αφοσιωμένη στο σύζυγό της, αλλά εκείνος έλειπε συχνά σε εκστρατείες, κάτι που έκανε την οικογένεια της Μαρίας να τον θεωρεί ψυχρό και αδιάφορο.[20] Μέσα σε λίγους μήνες η Μαρία έμεινε έγκυος· όμως, σε μια επίσκεψη στον σύζυγό της στην οχυρωμένη πόλη της Μπρέντα, εκείνη απέβαλε, κάτι που πιθανόν κατέστρεψε μόνιμα την ικανότητά της να κάνει παιδιά.[21][22] Είχε επιπλέον περιόδους ασθένειας που ίσως ήταν αποβολές στα μέσα του 1678, τις αρχές του 1679, και τις αρχές του 1680.[23] Η ακληρία της θα ήταν η μεγαλύτερη πηγή δυστυχίας στη ζωή της.[24][25]
Από τον Μάιο 1684, ο νόθος γιος τους Βασιλιά, Τζέιμς Σκοτ, Δούκας του Μόνμαουθ, ζούσε στις Κάτω Χώρες, όπου χαιρετίστηκε από τον Γουλιέλμο και τη Μαρία. Ο Μόνμαουθ θεωρείτο αντίπαλος του Δούκα της Υόρκης, και ως πιθανός Προτεστάντης διάδοχος ο οποίος μπορούσε να υποκαταστήσει τον Ιάκωβο στη γραμμή διαδοχής. Ο Γουλιέλμος, όμως, δεν τον θεωρούσε βιώσιμη εναλλακτική και σωστά έκρινε ότι ο Μόνμαουθ είχε ανεπαρκή υποστήριξη.[26]
Βασιλεία του Ιακώβου
Ο πατέρας της Μαρίας, Ιάκωβος Β΄ και Ζ΄, ήταν ο τελευταίος Καθολικός μονάρχης στις Βρετανικές Νήσους (πορτραίτο από τον Νικολάς ντε Λαρζιλλιέρ, περ. 1686)
Με τον θάνατο του Καρόλου Β΄ χωρίς νόμιμα τέκνα τον Φεβρουάριο του 1685, ο Δούκας της Υόρκης έγινε βασιλιά ως Ιάκωβος Β΄ στην Αγγλία και την Ιρλανδία και Ιάκωβος Ζ΄ στη Σκωτία. Η Μαρία έπαιζε χαρτιά όταν ο σύζυγός της την πληροφόρησε για την ανάρρηση του πατέρα της, και ότι η ίδια ήταν πιθανή διάδοχος.[27] Όταν ο νόθος γιος του Καρόλου Μόνμαουθ συγκέντρωσε μια δύναμη εισβολής στο Άμστερνταμ, και απέπλευσε για τη Βρετανία, ο Γουλιέλμος πληροφόρησε τον Ιάκωβο για την αναχώρηση του Μόνμαουθ, και διέταξε τα Αγγλικά συντάγματα στις Κάτω Χώρες να επιστρέψουν στη Βρετανία.[28] Προς ανακούφιση του Γουλιέλμου, ο Μόνμαουθ ηττήθηκε, αιχμαλωτίστηκε και εκτελέστηκε, αλλά ο ίδιος και η Μαρία δυσαρεστήθηκαν από μελλοντικές ενέργειες του Ιακώβου.[29]
Ο Ιάκωβος είχε μια αμφιλεγόμενη θρησκευτική πολιτική· η προσπάθειά του να δώσει ελευθερία λατρείας σε μη Αγγλικανούς αναστέλλοντας πράξεις του Κοινοβουλίου με βασιλικό διάταγμα δεν είχε θετική αποδοχή.[30]Η Μαρία θεωρούσε τέτοιες πράξεις παράνομες, and her chaplain expressed this view in a letter to the Archbishop of Canterbury, William Sancroft, on her behalf.[31] She was further dismayed when James refused to help when the Catholic King of France, Louis XIV, invaded Orange and persecuted Huguenot refugees there. Σε μια απόπειρα να πλήξει τον Γουλιέλμο, ο Ιάκωβος ενθάρρυνε το προσωπικό της κόρης του να της πουν ότι ο Γουλιέλμος είχε σχέση με την Ελίζαμπεθ Βίλλιερς. Acting on the information, Mary waited outside Villiers's room and caught her husband leaving it late at night. William denied adultery, and Mary apparently believed and forgave him.[32] Possibly, Villiers and William were not meeting as lovers but to exchange diplomatic intelligence.[33] Mary's staff was dismissed and sent back to Britain.[34]
Η Ένδοξη Επανάσταση
Κύριο λήμμα: Ένδοξη Επανάσταση
Μετά το θάνατο του Καρόλου Β΄ της Αγγλίας χωρίς νόμιμη διαδοχή το 1685, ο Δούκας της Υόρκης έγινε βασιλιάς ως Ιάκωβος Β΄ στην Αγγλία και την Ιρλανδία (και ως Ιάκωβος Ζ΄ στη Σκωτία). Είχε μια αμφιλεγόμενη θρησκευτική πολιτική: η προσπάθεια του να εγγυηθεί την θρησκευτική ελευθερία στους μη Αγγλικανούς δεν έτυχε θετικής αποδοχής, καθώς η τεχνική που επέλεξε ήταν να ακυρώσει νόμους του Κοινοβουλίου από το Βασιλικό Διάταγμα.[30] Πολλοί Προτεστάντες πολιτικοί και ευγενείς εισήλθαν σε διαπραγματεύσεις με τον σύζυγο της Μαρίας από το 1687 και δεν παρέμεινε καθόλου δημοφιλής μετά την πίεση που άσκησε στους Αγγλικανούς κληρικούς με τη Διακήρυξη Άφεσης Αμαρτιών.
Διαμαρτυρίες από τους Προτεστάντες υπήρξαν όταν η σύζυγος του βασιλιά, Μαρία της Μόντενα, γέννησε γιο, ο οποίος θα ανατρεφόταν ως Ρωμαιοκαθολικός, σε αντίθεση με τη Μαρία και την Άννα. Κάποιοι μάλιστα υποστήριξαν ότι το νεογέννητο ήταν "έκθετο" κι ότι είχε τοποθετηθεί κρυφά στο δωμάτιο της Βασίλισσας στη θέση του νεκρού της νεογέννητου.[35] Αν και δεν υπήρχαν ενδείξεις για κάτι τέτοιο, η Μαρία αμφισβήτησε ανοιχτά τη νομιμότητα του παιδιού, στέλνοντας έναν κατάλογο με ερωτήματα προς την αδερφή της, Άννα, σχετικά με τις συνθήκες γέννησής του.[36]
Στις 30 Ιουνίου, οι Αθάνατοι Επτά παρακάλεσαν μυστικά τον Γουλιέλμο, ο οποίος τότε βρισκόταν στις Κάτω Χώρες με τη Μαρία, να έρθουν στην Αγγλία με στρατό.[37] Στην αρχή ο Γουλιέλμος ήταν διστακτικός, ζήλευε τη θέση της συζύγου του ως κληρονόμου του αγγλικού στέμματος και φοβήθηκε ότι θα γινόταν πιο ισχυρή από ό,τι ήταν ο ίδιος. Η Μαρία, όμως, έπεισε τον σύζυγό της ότι δεν ενδιαφερόταν για πολιτική δύναμη, λέγοντας του ότι "δεν θα ήταν πια παρά μόνο η σύζυγος του, και ότι θα έκανε ό,τι επαφίετο στη δύναμη της για να τον κάνει βασιλιά ισόβια".[38]
Ο Γουλιέλμος συμφώνησε στην εισβολή και διακήρυξε ότι μοναδικός σκοπός της εκστρατείας του ήταν "η σύσταση ενός ελεύθερου και νόμιμου Κοινοβουλίου".[39] Ο στρατός των Κάτω Χωρών έφτασε στις 5 Νοεμβρίου.[37] Ο αγγλικός λαός εμπιστευόταν ελάχιστα πλέον τον Ιάκωβο, οπότε δεν έκαναν καμία προσπάθεια να σώσουν το βασιλιά τους.[40] Στις 11 Δεκεμβρίου, ο ηττηθείς βασιλιάς προσπάθησε να δραπετεύσει ανεπιτυχώς, ωστόσο στη δεύτερή του απόπειρα στις 23 Δεκεμβρίου κατέφυγε στη Γαλλία, όπου και έζησε εξόριστος μέχρι το θάνατό του.[41]
Η Μαρία ήταν αναστατωμένη σχετικά με τις συνθήκες εκθρόνισης του πατέρα της, αλλά ο Γουλιέλμος τη διέταξε να φανεί πρόσχαρη κατά τη θριαμβευτική τους άφιξη στο Λονδίνο. Το αποτέλεσμα ήταν να κατηγορηθεί η ίδια ότι εμφανίστηκε ψυχρή μπροστά στη δοκιμασία του πατέρα της. Ακόμα και ο ίδιος ο Ιάκωβος την κατηγόρησε για την έλλειψη αφοσίωσής της, κάτι που επηρέασε βαθιά την ευσεβή Μαρία.[39]
Σκωτική και Αγγλική Μοναρχία
Οίκος των Στιούαρτ
Coat of Arms of England (1689-1694).svg
Mαίρη Β' & Γουλιέλμος Γ'
Mαίρη Β'
To 1689 συνεκλήθη συνέδριο από τον Πρίγκιπα της Οράγγης, όπου ακολούθησε μακροσκελής συζήτηση για το ποιος θα ήταν ο τρόπος ενέργειάς τους.[42] Ο Γουλιέλμος της Οράγγης ένιωσε ανασφαλής σχετικά με τη θέση του, καθώς επιθυμούσε να βρίσκεται στο θρόνο ως Βασιλιάς και όχι ως βασιλικός σύζυγος της Μαρίας. Συμβασιλεία είχε σημειωθεί μόνο μια φορά στον παρελθόν το 16ο αιώνα, όταν η Μαρία Α΄ της Αγγλίας παντρεύτηκε τον Ισπανό πρίγκιπα Φίλιππο Β΄, ο οποίος πήρε τον τίτλο του βασιλιά, τον οποίο κράτησε μέχρι το θάνατο της συζύγου του και του τέθηκαν περιορισμοί στην έκταση της εξουσίας του. Ο Γουλιέλμος ωστόσο ζήτησε να παραμείνει Βασιλιάς ακόμα και μετά το θάνατο της Μαρίας. Παρόλο που κάποιοι επιφανείς συμμετέχοντες της πρότειναν να έχει μόνο αυτή την εξουσία, η Μαρία αρνήθηκε, παραμένοντας πιστή στο σύζυγό της.[42]
Στις 13 Φεβρουαρίου 1689, το Κοινοβούλιο σε διακήρυξή του αναγνώριζε πως ο Ιάκωβος, επιχειρώντας να δραπετεύσει στις 11 Δεκεμβρίου 1688, είχε εγκαταλείψει τη διακυβέρνηση του βασιλείου και ο Θρόνος έμεινε κενός.[42][43] Το Κοινοβούλιο δεν πρόσφερε το Στέμμα στο μεγαλύτερο γιο του Ιάκωβου, Ιάκωβο Φραγκίσκο Εδουάρδο, ο οποίος θα ήταν ο πρώτος διάδοχος υπό κανονικές συνθήκες, αλλά στο Γουλιέλμο και τη Μαρία. Ωστόσο, προβλεπόταν ότι "η άσκηση βασιλικής εξουσίας θα γινόταν αποκλειστικά και μόνο από το λεγόμενο Πρίγκιπα της Οράγγης στο όνομα του Πρίγκιπα και Πριγκίπισσας κατά τη διάρκεια της κοινής τους ζωής".[42] Η διακήρυξη επεκτάθηκε αργότερα, ώστε να εξαιρεί όχι μόνο τον Ιάκωβο και τους διαδόχους του από το θρόνο, αλλά όλους τους Καθολικούς, καθώς "λόγω εμπειρίας φαίνεται ότι δεν ταιριάζει με την ασφάλεια και ευημερία του Προτεσταντικού αυτού Βασιλείου να κυβερνείται από Παπικό πρίγκιπα.[43]
Ο Επίσκοπος του Λονδίνου Χένρι Κόμπτον έστεψε τον Γουλιέλμο και τη Μαρία μαζί στο Αββαείο του Ουέστμινστερ στις 11 Απριλίου 1689. Συνήθως τις στέψεις πραγματοποιεί ο Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι, αλλά ο τότε Αρχιεπίσκοπος Ουίλλιαμ Σάνκροφτ, αν και Αγγλικανός, αρνήθηκε να αναγνωρίσει την νομιμότητα της απομάκρυνσης του Ιακώβου Β΄.[44][45] Την ημέρα της στέψης, η Σκωτική Συνέλευση τελικά διακήρυξε πως ο Ιάκωβος δεν ήταν πλέον βασιλιάς της Σκωτίας. Προσφέρθηκε στον Γουλιέλμο και τη Μαρία ξεχωριστά το Σκωτικό Στέμμα και δέχτηκαν στις 11 Μαΐου. Αυτό έγινε γιατί τα δυο βασίλεια δεν ήταν ενωμένα ακόμα μέχρι την Πράξη Ένωσης του 1707.
Ακόμα και μετά τη διακήρυξη, υπήρχε υποστήριξη για τον Ιάκωβο στη Σκωτία. Ο Τζον Γκράχαμ του Κλέιβερχαουζ, υποκόμης του Ντάντι μάζεψε στρατό και κέρδισε στη μάχη του Κίλικρανκι στις 27 Ιουλίου. Ωστόσο, οι απώλειες για το στρατό του ήταν μεγάλες: αυτό, μαζί με το θανάσιμο τραυματισμό του στην αρχή της μάχης συνετέλεσαν ώστε να αποδυναμωθεί η μοναδική αποτελεσματική αντίσταση στον Γουλιέλμο και η εξέγερση γρήγορα καταπνίγηκε, καθώς ηττήθηκαν στη μάχη του Ντάνκελντ τον επόμενο μήνα.[46][47]
Βασιλεία
Ο Γουλιέλμος και η Μαρία σε μια γκινέα του 1691
Το Δεκέμβριο του 1689 τo Κοινοβούλιο της Αγγλίας πέρασε ένα από τα πιο σημαντικά συνταγματικά έγγραφα της αγγλικής ιστορίας, τη Διακήρυξη Δικαιωμάτων, η οποία επαναδιατύπωσε και επικύρωσε πολλές διατάξεις της αμέσως προηγούμενης και καθιέρωσε περιορισμούς στα βασιλικά προνόμια. Διακύρυττε, μεταξύ άλλων, πως ο Ανώτατος Άρχοντας δε θα μπορούσε να ακυρώσει νόμους που έβγαζε το Κοινοβούλιο, να επιβάλλει φόρους χωρίς κοινοβουλευτική αποδοχή, να εμποδίσει την αίτηση ακρόασης, να συγκεντρώσει στρατό εν καιρώ ειρήνης χωρίς κοινοβουλευτική αποδοχή, να αρνηθεί το δικαίωμα ένοπλης άμυνας για προτεσταντικά θέματα και να επιβάλει σκληρές ή ασυνήθιστες τιμωρίες. Η Διακήρυξη Δικαιωμάτων έθετε επίσης το θέμα διαδοχής στο Θρόνο.
Μετά το θάνατο είτε του Γουλιέλμου Γ΄ είτε της Μαρίας Β΄, ο άλλος θα εξακολουθούσε να βασιλεύει. Επόμενος στη σειρά διαδοχής μπορούσε να είναι οποιοδήποτε από τα παιδιά του ζευγαριού, ακολούθως η αδερφή της Μαρίας, Άννα, και τα παιδιά της. Τελευταίοι σε διαδοχή βρίσκονταν τα παιδιά που ίσως αποκτούσε ο Γουλιέλμος Γ΄ από ακόλουθο γάμο.
Από το 1690 και μετά, ο Γουλιέλμος συχνά απουσίαζε από την Αγγλία, αρχικά πολεμώντας τους Ιακωβίτες στην Ιρλανδία. Κατά αυτή την περίοδο, η Μαρία ανέλαβε τη διακυβέρνηση του βασιλείου. Αποδείχτηκε αυστηρή μονάρχης. Διέταξε τη σύλληψη του θείου της, Χένρι Χάιντ, 2ου κόμη του Κλάρεντον, για συνωμοσία για την επαναφορά του Ιακώβου Β΄ στο θρόνο. Το 1692, καθαίρεσε και φυλάκισε τον Τζον Τσώρτσιλ, 1ο κόμη του Μάρλμπορο για παρόμοια κατηγορία. Η καθαίρεση μείωσε κάπως τη δημοτικότητά της και έβλαψε τη σχέση της με την αδερφή της, Άννα, η οποία επηρεαζόταν πολύ από τη σύζυγο του Τσώρτσιλ, Σάρα. Η Άννα εμφανίστηκε με τη Σάρα, εμφανώς υποστηρίζοντας τον Τσώρτσιλ, κάτι που οδήγησε τη Μαρία να απαιτήσει με θυμό από την Άννα να εγκαταλείψει τη Σάρα και να φύγει από τα διαμερίσματά της. Αργότερα, η Μαρία δεν επισκέφτηκε την Άννα κατά την περίοδο που ήταν έγκυος.[39] Μετά τη γέννηση του μωρού, η Μαρία την επισκέφτηκε, αλλά ξόδεψε χρόνο κατηγορώντας την αδερφή της για τη φιλία της με τη Σάρα. Οι αδερφές δεν συναντήθηκαν ποτέ ξανά.[48]
Ο Γουλιέλμος νίκησε τους Ιρλανδούς Ιακωβίτες το 1692, αλλά συνέχισε τις εκστρατείες στο εξωτερικό. Κατά την απουσία του, η Μαρία ενεργούσε στο όνομά της, αλλά υπό τις συμβουλές του. Όσο εκείνος βρισκόταν στην Αγγλία, η Μαρία απέφευγε εντελώς να αναμειχθεί σε πολιτικά ζητήματα, όπως είχε συμφωνηθεί στη Διακήρυξη Δικαιωμάτων. Ωστόσο, συμμετείχε στα ζητήματα της Εκκλησίας της Αγγλίας, καθώς όλα τα θέματα εκκλησιαστικής προστασίας και καθοδήγησης περνούσαν από εκείνη.[49]
Πέθανε από ευλογιά στο Παλάτι του Κένσιγκτον στις 28 Δεκεμβρίου 1694 και ετάφη στο Αββαείο του Ουέστμινστερ. Με το θάνατό της, ο συνθέτης Χένρι Περσέλ προσελήφθη να γράψει μουσική για την κηδεία της.[50] Ο Γουλιέλμος, ο οποίος σταδιακά εξαρτιόταν όλο και περισσότερο από τη Μαρία, επλήχθη βαρύτατα από το θάνατό της, δηλώνοντας ότι "ήταν το πιο χαρούμενο και τώρα είναι το πιο δυστυχισμένο πλάσμα στη Γη".
Διαδοχή
Μετά το θάνατο της Μαρίας, ο Γουλιέλμος Γ΄ συνέχισε να είναι βασιλιάς. Το τελευταίο επιζών παιδί της Πριγκίπισσας Άννας, ο Γουλιέλμος, δούκας του Γκλόστερ, πέθανε τον Ιούλιο του 1700 και εφόσον ήταν προφανές ότι ο Γουλιέλμος Γ΄ δε θα είχε άλλους απογόνους, σύμφωνα με απόφαση του Κοινοβουλίου το Στέμμα μετά την Άννα θα πήγαινε στον κοντινότερο Προτεστάντη συγγενή, τη Σοφία του Ανόβερου, και τους διαδόχους της. Όταν ο Γουλιέλμος Γ΄ πέθανε το 1702, τον διαδέχτηκε η Άννα, την οποία διαδέχτηκε ο γιος της ήδη αποθανούσας Σοφίας, Γεώργιος Α΄ της Μεγάλης Βρετανίας.[51]
Επιρροή στη λαϊκή κουλτούρα
Η ζωή της Μαρίας από τα παιδικά της χρόνια μέχρι το θάνατό της αποτελεί τμήμα της δραματικής σειράς του BBC "The First Churchills" (1969), όπου την ενσάρκωσε η ηθοποιός Λίζα Ντανιέλι. Ο χαρακτήρας της ενσαρκώθηκε επίσης από τη Σάρα Κράουντεν στην ταινία "Ορλάντο" (1992), βασισμένη στο μυθιστόρημα της Βιρτζίνια Γουλφ, και από τη Ρεμπέκα Φροντ στην ταινία "England, My England" (1995), που αφηγείται την ιστορία του συνθέτη Χένρι Περσέλ.
Πρόγονοι
Πρόγονοι Μαρία Β΄ της Αγγλίας
Παραπομπές
Waller, p. 249
Waller, p. 252
Van der Kiste, p. 32
Waller, p. 251
Waller, pp. 251–253
Waller, p. 255
Van der Kiste, p. 34
Waller, p. 256
John Pollock. The Policy of Charles II and James II. (1667–87.).
Van der Kiste, pp. 44–45
Mary's chaplain, Dr Edward Lake, quoted in Waller, p. 257
Van der Kiste, pp. 47–48
Waller, p. 258
Van der Kiste, pp. 50–51
Waller, p. 259
Van der Kiste, p. 51
Waller, pp. 258–259
Van der Kiste, p. 52
Waller, pp. 257–259
Waller, pp. 259–262
Van der Kiste, pp. 55–58
Waller, p. 261
Van der Kiste, pp. 57, 58, 62
Van der Kiste, p. 162
Waller, p. 262
Van der Kiste, pp. 72–73
Van der Kiste, p. 76
Van der Kiste, p. 78
Van der Kiste, p. 79
Van der Kiste, p. 91
Waller, p. 265
Van der Kiste, p. 81; Waller, p. 264
Van der Kiste p. 64; Waller, p. 264
Van der Kiste, p. 82; Waller, p. 264
Nenner, Howard (1998). The Right to be King: the Succession to the Crown of England, 1603–1714. Palgrave Macmillan, σελ. 243. ISBN 0-333-57724-8.
«Enquiry of the Princess of Orange into the Birth of the Prince of Wales». The Jacobite Heritage. 1688. Ανακτήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2006.
Wilkes Jr., Donald E.; Kramer, Matthew (1997). «The Glorious Revolution of 1688: Chronology». Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2006.
«Mary II – Quote from History of my own Time. G Burnet (1883) Oxford.». Encyclopædia Britannica (11η έκδοση). London: Cambridge University Press. 1911.
«English Monarchs: William III and Mary II». The House Of Stuart. 2004. Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2006.
«James II». The Royal Household. Ανακτήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2006.
Van der Kiste, pp. 105–107
«King James' Parliament: The succession of William and Mary». The History and Proceedings of the House of Commons (volume 2). British History Online. 1742, σελ. 255–277. Ανακτήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2006.
«William III and Mary II». The Royal Household. Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2006.
«William Sancroft». Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Online. 2006. Ανακτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2006.
«Historic England: Archbishops of Canterbury». The History of England. Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2006.
«John Graham of Claverhouse, 1st viscount of Dundee». Encyclopædia Britannica. Encyclopædia Britannica Online. 2006. Ανακτήθηκε στις 21 Σεπτεμβρίου 2006.
«The Contemplator's Short History of "Bonnie Dundee" John Graham, Earl of Claverhouse, Viscount of Dundee». Ανακτήθηκε στις 20 Σεπτεμβρίου 2006.
Farquhar, Michael (2001). A Treasure of Royal Scandals. New York: Penguin Books, σελ. 150. ISBN 0-7394-2025-9.
«Gilbert Burnet». NNDB. Ανακτήθηκε στις 19 Σεπτεμβρίου 2006.
«Music for Queen Mary». The Public Library of Cincinnati and Hamilton County. Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2006.
«The House Of Stuart: Queen Anne». English Monarchs. 2004. Ανακτήθηκε στις 18 Σεπτεμβρίου 2006.
Πηγές
Van der Kiste, John (2003). William and Mary. Stroud, Gloucestershire: Sutton Publishing. ISBN 0-7509-3048-9.
Waller, Maureen (2006). Sovereign Ladies: The Six Reigning Queens of England. London: John Murray. ISBN 978-0-7195-6628-8.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
|
Μαρία Β΄ της Αγγλίας
Οίκος των Στιούαρτ
Γέννηση: 30 Απριλίου 1662 Θάνατος: 28 Δεκεμβρίου 1694 |
||
| Βασιλικοί τίτλοι | ||
|---|---|---|
| Κενό
Τελευταίος που έφερε τον τίτλο ήταν
Ιάκωβος Β΄ και Ζ΄ |
Βασίλισσα της Αγγλίας Βασίλισσα της Ιρλανδίας 13 Φεβρουαρίου 1689 – 28 Δεκεμβρίου 1694 με τον Γουλιέλμο Γ΄ |
Διάδοχος Γουλιέλμος Γ΄ και Β΄ ως ο μόνος μονάρχης |
| Βασίλισσα της Σκωτίας 11 Μαΐου 1689 – 28 Δεκεμβρίου 1694 με τον Γουλιέλμο Γ΄ |
||
| Τίτλοι σε διεκδίκηση | ||
| Προκάτοχος Ιάκωβος Β΄ της Αγγλίας |
— ΚΑΤ' ΟΝΟΜΑ — Βασίλισσα της Γαλλίας 1689–1694 με τον Γουλιέλμο Γ΄ της Αγγλίας Λόγος της αποτυχίας διαδοχής: Καπετιανή αποτυχία διαδοχής |
Διάδοχος Γουλιέλμος Γ΄ της Αγγλίας |
|
Άγγλοι μονάρχες
|
|
| Βασίλειο των Άγγλων 886–1066 |
 Έθελσταν1 - Έντμουντ Α΄1 - Έντρεντ1 - Έντβιχ1 - Έντγκαρ1 - Εδουάρδος ο Μάρτυρας - Έθελρεντ ο Ανέτοιμος - Σβεν Α΄ της Δανίας - Έντμουντ ο σιδηρόπλευρος - Κνούτος1 - Χάρολντ ο Λαγόπους - Αρθακανούτος - Εδουάρδος ο Εξομολογητής - Χάρολντ Β΄ της Αγγλίας - Έντγκαρ Έθελινγκ |
| Βασίλειο της Αγγλίας 1066–1649 |
 |
| Κοινοπολιτεία της Αγγλίας, Σκωτίας και Ιρλανδίας 1653–1659 |
.svg/50px-Arms_of_the_Protectorate_(1653%e2%80%931659).svg.png) Όλιβερ Κρόμγουελ4 - Ρίτσαρντ Κρόμγουελ4 |
| Βασίλειο της Αγγλίας 1660–1707 |
.svg/50px-Royal_Arms_of_England_(1603-1707).svg.png) Κάρολος Β΄3 - Ιάκωβος Β΄3 - Γουλιέλμος Γ΄ και Μαίρη Β΄3 - Άννα3 |
| 1Επικυρίαρχος της Βρετανίας. 2Επίσης κυβερνήτης της Ιρλανδίας. 3Επίσης κυβερνήτης της Σκωτίας. 4Λόρδος Προστάτης. Συζητήσιμοι ή αμφισβητήσιμοι κυβερνήτες είναι με πλάγια γράμματα. |
|
Πίκτοι και Σκώτοι Μονάρχες
Μονάρχες των Πικτών
(παραδοσιακοί)
Κελτικός Σταυρός που εμφανίζεται σε Πέτρες των Πίκτων
Ντρεστ Α΄ Τάλορκ Α΄ Νέχταν Α΄ Ντρεστ Β΄ Γκάλαν Ντρεστ Γ΄ Ντρεστ Δ΄ Γκάρτναιτ Α΄ Καίλτραμ Τάλορκ Β΄ Ντρεστ Ε΄ Γκάλαμ Κεννάλαθ Μπρίντει Α΄ Γκάρτναιτ Β΄ Νέχταν Β΄ Κένεθ Γκάρτναιτ Γ΄ Μπρίντει Β΄ Τάλορκ Γ΄ Τάλοργκαν Α΄ Γκάρτναιτ Δ΄ Ντρεστ ΣΤ΄ Μπρίντει Γ΄ Τάραν Μπρίντει Δ΄ Νέχταν Γ΄ Ντρεστ Ζ΄ Άλπιν Α΄ Όνγκους Α΄ Μπρίντει Ε΄ Κίνιοντ Α΄ Άλπιν Β΄ Τάλοργκαν Β΄ Ντρεστ Η΄ Κόναλλ Κωνσταντίνος Όνγκους Β΄ Ντρεστ Θ΄ Ουούεν Ούουραντ Μπρίντει ΣΤ΄ Κίνιοντ Β΄ Μπρίντει Ζ΄ Ντρεστ Ι΄
Μονάρχες των Σκώτων
(παραδοσιακοί)
Το έμβλημα του Βασιλείου της Σκωτίας από το 12ο αιώνα έως και το 1603
Κένεθ Α΄ Ντόναλντ Α΄ Κωνσταντίνος Α΄ Εντ μακ Κένεθ Γκίρικ Έοχεντ μακ Ρουν (υπό αμφισβήτηση) Ντόναλντ Β΄ Κωνσταντίνος Β΄ Μάλκολμ Α΄ Ίντουλφ Νταφ Κόλιν Αμλάιμπ Kένεθ Β΄ Κωνσταντίνος Γ΄ Κένεθ Γ΄ Μάλκολμ Β΄ Ντάνκαν Α΄ Μάκβεθ Λούλαχ Μάλκολμ Γ΄ Ντόναλντ Γ΄ Ντάνκαν Β΄ Ντόναλντ Γ΄ Έντγκαρ Αλέξανδρος Α΄ Δαβίδ Α΄ Μάλκολμ Δ΄ Γουλιέλμος Α΄ Αλέξανδρος Β΄ Αλέξανδρος Γ΄ Μαργαρίτα (υπό αμφισβήτηση) Ιωάννης Α΄ Ροβέρτος Α΄ Δαβίδ Β΄ Ροβέρτος Β΄ Ροβέρτος Γ΄ Ιάκωβος Α΄ Ιάκωβος Β΄ Ιάκωβος Γ΄ Ιάκωβος Δ΄ Ιάκωβος Ε΄ Μαρία Α΄ Ιάκωβος ΣΤ΄1 Κάρολος Α΄1 Κάρολος Β΄1 Ιάκωβος Ζ΄1 Μαρία Β΄1 Γουλιέλμος Γ΄1 Άννα1
Εγκυκλοπαίδεια του Ηνωμένου Βασιλείου
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
