Ο Γουλιέλμος Β΄ της Αγγλίας ή Γουλιέλμος Ρούφος (William II of England, 1056 - 2 Αυγούστου 1100), ο τρίτος γιος του Γουλιέλμου Α' της Αγγλίας, ήταν βασιλιάς της Αγγλίας από το 1087 έως το 1100, με εξουσίες στο Δουκάτο της Νορμανδίας και επιρροή στη Σκωτία. Ο Γουλιέλμος Β' ήταν γιος του Γουλιέλμου του Κατακτητή και της Ματθίλδης της Φλάνδρας, ονομαζόταν Ρούφος από τα κόκκινα μαλλιά του στην παιδική του ηλικία τα οποία αργότερα μεγάλωσαν.[1] Ήταν μια πολύπλοκη προσωπικότητα γνωστός τόσο για την θρησκευτικότητα όσο και για την φαντασία του, δεν παντρεύτηκε, δεν έκανε ποτέ παιδιά ούτε νόθο, ούτε νόμιμο κάτι που οδήγησε πολλούς ιστορικούς στο συμπέρασμα ότι ήταν πιθανώς ομοφυλόφιλος.[2] Πέθανε χτυπημένος από ένα βέλος την ώρα που κυνηγούσε, υπάρχουν πολλές υποψίες ότι δολοφονήθηκε αλλά δεν υπάρχει καμιά σταθερή απόδειξη, τον διαδέχθηκε ο μικρότερος αδελφός του Ερρίκος Α΄ της Αγγλίας.[3]
Ο Μπάρλοου γράφει "ένας τραχύτατος πολεμιστής χωρίς φυσικά χαρίσματα και φυσική αξιοπρέπεια με ελάχιστα δείγματα ευσέβειας ή θρησκευτικής ηθικής έδωσε τροφή στους επικριτές του να τον κατηγορήσουν για ακολασίες και Σοδομισμό". Από την άλλη πλευρά ήταν σοφός κυβερνήτης και πολεμιστής, σύμφωνα με τον Μπάρλοου "οι ικανότητες του στο κυνήγι ήταν προφανείς, κατόρθωσε να διατηρήσει σε ικανοποιητικό βαθμό την δικαιοσύνη στην Αγγλία και την ειρήνη στην Νορμανδία. Επέκτεινε την Άγγλο-Νορμανδική κυριαρχία στην Ουαλία, στην Σκωτία, ανακατέλαβε την Μαιν και κατάφερε να επεκτείνει την πίεση του στο Βεξίν".[4]
Πατρική οικογένεια
Η ακριβή ημερομηνία της γέννησης του Γουλιέλμου δεν είναι γνωστή, βρίσκεται την περίοδο 1056 - 1060. Ο Γουλιέλμος ήταν ο τρίτος από τους τέσσερις γιους των γονέων του, οι μεγαλύτεροι ήταν ο Ροβέρτος Β΄ της Νορμανδίας και ο Ριχάρδος που σκοτώθηκε σε ένα κυνήγι στα βασιλικά δάση (1075) ο μικρότερος αδελφός του ήταν ο Ερρίκος Α΄ της Αγγλίας.[5] Ο Γουλιέλμος διαδέχθηκε τον πατέρα τους στην Αγγλία (1087) ο μεγαλύτερος αδελφός του Ροβέρτος ήταν αντίστοιχα διάδοχος του στην Νορμανδία. Ο Γουλιέλμος είχε 5 ή 6 αδελφές από τις οποίες οι 4 είναι γνωστές:
Αδέλα της Νορμανδίας που παντρεύτηκε τον Στέφανο Β΄ του Μπλουά
Σεσίλ της Νορμανδίας, μοναχή
Αγκάθα, πέθανε άγαμη
Κωνσταντία της Νορμανδίας, παντρεύτηκε τον Αλαίν Δ΄ της Βρετάνης
Οι πηγές καταγράφουν μεγάλη ένταση ανάμεσα στους τρεις γιους του Γουλιέλμου του Κατακτητή όταν ο Γουλιέλμος και ο αδελφός του Ερρίκος έλουσαν τον μεγαλύτερο αδελφό τους Ροβέρτο με ένα δοχείο νερό κάποια στιγμή την διετία 1077 - 1078. Στην συνέχεια ξέσπασε μεταξύ τους μεγάλος καυγάς με επίθεση του Ροβέρτου στα αδέλφια του μέχρι την επέμβαση του πατέρα τους ο οποίος μπόρεσε να τους χωρίσει.[6] Ο Γουλιέλμος του Μαλμέσμπουρι περιγράφει τον 12ο αιώνα τον Γουλιέλμο ως εξής "ήταν καλοφτιαγμένος με κίτρινα μαλλιά, ανοιχτό πρόσωπο, χρωματιστά μάτια, φοβερή δύναμη αν και δεν ήταν ψηλός και κοιλιά που προεξείχε".[7]
Άνοδος στον θρόνο
Η διαίρεση στα δυο του αχανούς βασιλείου του Γουλιέλμου του κατακτητή στα δυο αδέλφια που είχαν εχθρικές σχέσεις μεταξύ τους έφερε πολλά προβλήματα στους βαρόνους των δυο βασιλείων οι οποίοι ήταν υποχρεωμένοι να διαλέξουν τον έναν από τους δυο αδελφούς και να εγκαταλείψουν τον άλλον μαζί με το βασίλειο του.[8] Η μοναδική λύση θα ήταν η ένωση των δυο βασιλείων με έναν βασιλιά, τελικά προτίμησαν τον Ροβέρτο λόγω του αφελούς χαρακτήρα του και επαναστάτησαν εναντίον του Γουλιέλμου (1088) υπό την ηγεσία του Όντο του Μπαγιέ ετεροθαλούς αδελφού του Γουλιέλμου του Κατακτητή.[9] Ο Ροβέρτος δεν μπόρεσε να κάνει επιδρομή στην Αγγλία, ο Γουλιέλμος εξαγόρασε τους ευγενείς και κατάφερε να καταπνίξει την εξέγερση, επιτέθηκε στη Νορμανδία (1091) εξαναγκάζοντας τον Ροβέρτο να υποταχθεί. Τα δυο αδέλφια έλυσαν τελικά τις διαφορές τους και ο Γουλιέλμος συμφώνησε με τον αδελφό του να τον βοηθήσει να ανακτήσει τα Αγγλικά εδάφη του ιδιαίτερα το Μαιν. Η προσπάθεια τελικά απέτυχε αλλά ο Γουλιέλμος εξακολουθούσε να στηρίζει με φανατισμό τα συμφέροντα του στην Γαλλία μέχρι το τέλος της ζωής του όπως φαίνεται από την απάντηση που έδωσε στον Ηλία του Μαιν όταν του ζήτησε να πάρει το Λε Μαν (1099).[10]
Ο Γουλιέλμος Ρούφος κατάφερε να δημιουργήσει το ισχυρότερο βασίλειο στην Ευρώπη την εποχή που η αυτοκρατορία των Σαλίων βρέθηκε σε παρακμή. Οι επίσκοποι και οι ηγούμενοι θα μπορούσαν σύμφωνα με τα Νορμανδικά έθιμα να είναι δεμένοι με φεουδαρχικούς όρκους την ίδια εποχή που η σύγκρουση κράτους - εκκλησίας έφερε τον αφορισμό του αυτοκράτορα Ερρίκου Δ΄. Οι Άγγλο-Νορμανδοί βασιλείς απέκτησαν απεριόριστη εξουσία σε αντίθεση με τους Φράγκους βασιλείς της δυναστείας των Καπετιδών που βρίσκονταν υπό την εξουσία της εκκλησίας, η διοίκηση και οι νόμοι του βασιλιά ένωσαν το βασίλειο με ανεξαρτησία από την εξουσία του πάπα.
Συγκρούσεις με την εκκλησία
Ο Γουλιέλμος Ρούφος σε μικρογραφία του 1312
Σε λιγότερο από δυο χρόνια μετά από την άνοδο του στον θρόνο ο Γουλιέλμος Β΄ έχασε τον βασικό του σύμβουλο τον Ιταλό-Νορμανδό Λανφράνκ, αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπερι , μετά τον θάνατο του Λανφράνκ (1089) ο Γουλιέλμος με μεγάλη καθυστέρηση διόρισε τον νέο αρχιεπίσκοπο με βάση τα προσωπικά του οφέλη. Ο βασιλιάς σε κατάσταση πανικού λόγω σοβαρής αρρώστιας διόρισε νέο αρχιεπίσκοπο τον Νορμανδο-Ιταλό Άνσελμο τον κορυφαίο θεολόγο της γενιάς του, ακολούθησε μια περίοδος μεγάλης εχθρότητας ανάμεσα στο κράτος και στη εκκλησία αφού ο Άνσελμος έγινε φανατικότερος οπαδός των εκκλησιαστικών Γρηγοριανών μεταρρυθμίσεων σε σχέση με τον Λανφράνκ. O Γουλιέλμος και ο Άνσελμος διαφώνησαν μεταξύ τους σε μια σειρά από εκκλησιαστικά θέματα σε τόσο μεγάλο βαθμό που ο βασιλιάς αναγκάστηκε να δηλώσει για τον Άνσελμο "χθες τον μίσησα σφοδρά, σήμερα τον μισώ περισσότερο και αύριο πιθανό να τον μισήσω πολύ περισσότερο".[11] Ο Αγγλικός κλήρος ο οποίος ανήκε στον βασιλιά δεν τολμούσε να υποστηρίξει τον Άνσελμο, το 1095 ο Γουλιέλμος συγκάλεσε συμβούλιο στο Ρόκινγκχαμ προσπαθώντας να αλλάξει γνώμη στον Άνσελμο αλλά ο επίσκοπος ήταν ακλόνητος, τον Οκτώβριο του 1097 εξορίστηκε μεταφέροντας το ζήτημα στον πάπα. Ο νέος Πάπας Ουρβανός Β΄ βρέθηκε σε σύγκρουση με τον αυτοκράτορα Ερρίκο Δ΄ ο οποίος υποστήριζε έναν αντίπαπα, ο Ουρβανός Β΄ ήρθε σε συμφωνία με τον Γουλιέλμο Ρούφο με την οποία ο Γουλιέλμος θα αναγνώριζε τον Ουρβανό σαν πάπα από την άλλη ο Ουρβανός θα αναγνώριζε την εκκλησιαστική κατάσταση στην Αγγλία. Ο Άνσελμος παρέμεινε στην εξορία και ο Γουλιέλμος κατόρθωσε να εξασφαλίσει τα έσοδα από την αρχιεπισκοπή του Καντέρμπερι μέχρι το τέλος της βασιλείας του.[12]
Οι συγκρούσεις μεταξύ των βασιλέων και της εκκλησίας ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στην Αγγλική μεσαιωνική πολιτική με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την δολοφονία του Τόμας Μπέκετ όταν ήταν βασιλιάς ο Ερρίκος Β΄ της Αγγλίας και τις θρησκευτικές δραστηριότητες του Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας πολλούς αιώνες αργότερα. Οι κληρικοί τότε δεν είχαν εμπλακεί ακόμα σε τέτοιες πολιτικές, ακούγεται ότι όταν ο αρχιεπίσκοπος Λανφράνκ ζήτησε από τον Γουλιέλμο τον Κατακτητή να φυλακίσει τον επίσκοπο Όντο του Μπαγιέ εκείνος αναφώνησε "Αυτός είναι κληρικός!". Ο Λανφράνκ του απάντησε "δεν θα συλλάβεις τον επίσκοπο του Μπαγιέ αλλά θα περιορίσεις τον κόμη του Κεντ".[13] Ωστόσο αν και δεν υπάρχουν καταγγελίες σύγχρονων ιστορικών για την συμπεριφορά του Γουλιέλμου Ρούφου είχε σημαντικό ρόλο στην ίδρυση του αβαείου του Μπέρμοντσει το οποίο χρηματοδότησε με τα τσιφλίκια του Μπέρμοντσει. Ο Γουλιέλμος Β΄ κληρονόμησε την Άγγλο-Νορμανδική επαρχία όπως περιγράφεται στο Domesday Book μια εργασία που έγινε υπό τις οδηγίες του πατέρα του με στόχο να δικαιολογήσει το φορολογικό του σύστημα και τον έλεγχο του στην Αγγλική μοναρχία. Είχε λιγότερα προσόντα από τον πατέρα του σε θέματα αντιμετώπισης των εξεγέρσεων αλλά ήταν πάντοτε ικανός να ξεπεράσει τις συνέπειες. Το 1095 ο Ροβέρτος του Μόουμπραι, κόμης της Νορθουμβρίας αρνήθηκε να δεχτεί το τριετές δικαστήριο στο οποίο ο βασιλιάς ανήγγειλε τις αποφάσεις του στους λόρδους, ο Γουλιέλμος οδήγησε έναν στρατό εναντίον του Ροβέρτου που τον νίκησε και τον φυλάκισε ενώ ο Ροβέρτος του Ε ένας άλλος ευγενής που κατηγορήθηκε για προδοσία τυφλώθηκε και ευνουχίστηκε.[14]
Πόλεμοι με την Σκωτία
Η μεγάλη σφραγίδα του Γουλιέλμου Ρούφου
Στις εξωτερικές υποθέσεις ο Γουλιέλμος είχε μερικές επιτυχίες, πραγματοποίησε επίθεση εναντίον του Μάλκολμ Γ΄ της Σκωτίας πιέζοντας τον Μάλκολμ να του αποδόσει φόρο υποτέλειας (1091), την επόμενη χρονιά έκτισε το κάστρο του Καρλάιλ και απέκτησε τον έλεγχο του Κάμπερλαν και του Γουέστμορλαν που είχαν διεκδικηθεί από τους Σκωτσέζους.[15] Οι δυο βασιλείς στην συνέχεια βρέθηκαν σε σύγκρουση σχετικά με τις θέσεις του Μάλκολμ στην Αγγλία, ο Μάλκολμ επιτέθηκε και λεηλάτησε την Νορθουμβρία. Στις 13 Νοεμβρίου 1093 στην μάχη του Άλνουικ ο Μάλκολμ έπεσε στην παγίδα των Νορμανδικών δυνάμεων υπό τον Ροβέρτο του Μόουμπραι και σκοτώθηκε μαζί με τον γιο του Εδουάρδο, τον διαδέχθηκε ο Ντόναλντ Γ΄ της Σκωτίας. O Γουλιέλμος υποστήριξε τον γιο του Μάλκολμ Ντάνκαν Β΄ της Σκωτίας που αναδείχτηκε για λίγο και στην συνέχεια υποστήριξε έναν άλλο γιο του Μάλκολμ τον Έντγκαρ της Σκωτίας. Ο Έντγκαρ κατέκτησε το Λόθιαν (1094) και στην συνέχεια εκθρόνισε τον Ντόναλντ με την βοήθεια του Γουλιέλμου (1097) σε μια νέα εκστρατεία υπό την ηγεσία του Έντγκαρ Έθελινγκ. Ο Έντγκαρ Έθελινγκ αναγνώρισε την κυριαρχία του Γουλιέλμου στο Λόθιαν και παραβρέθηκε στην αυλή του. Ο Γουλιέλμος έκανε δυο εκστρατείες στην Ουαλία (1097), δεν κατάφερε τίποτα το σημαντικό, οικοδόμησε μόνο μια σειρά από κάστρα σαν αμυντική γραμμή.[16]
Το 1096 ο αδελφός του Γουλιέλμου Ροβέρτος αποφάσισε την συμμετοχή του στην Α΄ Σταυροφορία, ήθελε χρήματα για την συμμετοχή του γι'αυτό αποφάσισε να υποθηκεύσει στον αδελφό του το δουκάτο της Νορμανδίας με το ποσό των 10.000 μάρκων. Σε μια προκλητική επίδειξη των δυνατοτήτων του ο Γουλιέλμος έβαλε στην συνέχεια έναν βαρύ φόρο σε ολόκληρη την Αγγλία, κυβέρνησε σαν αντιβασιλιάς της Νορβηγίας την περίοδο της απουσίας του Ροβέρτου ο οποίος επέστρεψε τον Σεπτέμβριο του 1100 έναν μήνα μετά τον θάνατο του Γουλιέλμου Ρούφου. Σαν αντιβασιλιάς για λογαριασμό του αδελφού του Ροβέρτου Ρούφου ο Γουλιέλμος εξεστράτευσε στην Γαλλία την περίοδο 1097 - 1099, κατόρθωσε να υποτάξει το βόρειο Μαιν αλλά απέτυχε να κυριεύσει την Γαλλοκρατούμενη περιοχή του Βεξίν, ο Γουλιέλμος του Μαλμέσμπουρι γράφει ότι την εποχή του θανάτου του σχεδίαζε επίθεση στην Ακουιτανία.[17]
Θάνατος
Τάφος του Γουλιέλμου Ρούφου στον Καθεδρικό ναό του Ουίντσεστερ
Ο Γουλιέλμος στις 2 Αυγούστου 1100 στην διάρκεια κυνηγιού στο Νέο δάσος κοντά στο Μπρόκενχαρστ σκοτώθηκε από ένα βέλος, οι συνθήκες του θανάτου του παραμένουν ασαφείς. Το Αγγλοσαξωνικό χρονικό στην νεώτερη του έκδοση σημειώνει "σκοτώθηκε από ένα βέλος που του έριξε κάποιος από τους άνδρες του".[18] Οι μετέπειτα ιστορικοί αναφέρουν τον δολοφόνο έναν άντρα με το όνομα Γούολτερ Τίλερ αν και μετέπειτα προστέθηκαν πολλές πληροφορίες οι οποίες ήταν ανακριβείς.[19] Η πρώτη καταγραφή σχετικά με την τοποθεσία της θέσης του Νέου δάσος προέρχεται από τον Τζον Λέλαντ (1530) που γράφει ότι ο Γουλιέλμος πέθανε στο Θόρουγκχαμ μια τοποθεσία που το όνομα της δεν είναι διαδεδομένο αλλά αναφέρεται στα πάρκα της φάρμας των κτημάτων του Μπωλιέ.[20][21] Το σώμα του βασιλιά εγαταλείφθηκε από τους ευγενείς στο σημείο που έπεσε, το βρήκε αργότερα κάποιος χωρικός. Ο μικρότερος αδελφός του Γουλιέλμου Ερρίκος έσπευσε αμέσως να στεφθεί βασιλιάς στο Λονδίνο πριν φτάσει οποιοσδήποτε επίσκοπος, η στέψη του έγιναν σε λίγες μέρες. Ο Γουλιέλμος του Μαλμέσμπουρι στις δικές του αναφορές γράφει ότι το σώμα του βασιλιά μεταφέρθηκε στον Καθεδρικό ναό του Ουιντσέστερ από λίγους αυλικούς του.[22]
Οι θρησκευόμενοι χρονικογράφοι αναφέρουν την πράξη της δολοφονίας του Γουλιέλμου σαν "τιμωρία θεού" επειδή ήταν εξαιρετικά ασεβής βασιλιάς που συγκρούστηκε με τις θείες εντολές.[23] Τους επόμενους αιώνες είχε γίνει αποδεκτό από τους ιστορικούς ότι ο δολοφόνος του βασιλιά Τίλερ ήταν δεινός τοξότης που πάντοτε έβρισκε με επιτυχία τον στόχο του. Ο Μπάρτλετ από την άλλη πλευρά γράφει ότι η εχθρότητα ανάμεσα στα αδέλφια ήταν η αιτία της δολοφονίας, ο μικρότερος αδελφός και διάδοχος του Ερρίκος βρισκόταν στην συνοδεία του Γουλιέλμου στο κυνήγι.[24]
Σύγχρονοι σχολιαστές άνοιξαν το ζήτημα του θανάτου του Γουλιέλμου με τον ισχυρισμό ότι δεν ήταν δολοφονία αλλά η θεωρία τους δεν έγινε αποδεκτή.[25] Ο Μπάρτλετ γράφει ότι το κυνήγι πάντα ήταν ένα άθλημα επικύνδινο και συχνά θανατηφόρο, δεν υπάρχει καμιά απόδειξη ότι πρόκειται για δολοφονία.[26][27] Ο Τζον Τζιλλίνγκαμ (γεν. 1940) σημειώνει ότι αν ο Ερρίκος είχε σχεδιάσει να σκοτώσει τον αδελφό του θα μπορούσε να περιμένει να το κάνει αργότερα. Φαίνεται ωστόσο να είχε ξεσπάσει πόλεμος ανάμεσα στον Γουλιέλμο και στον αδελφό του Ροβέρτο ο οποίος θα επέτρεπε στον Ερρίκο να ανέβει στον θρόνο με μια απλή δολοφονία.[28] Ο Τιρέλ κατόρθωσε να εξαφανιστεί αμέσως και ο Ερρίκος ωφελήθηκε στον μέγιστο βαθμό από την δολοφονία του αδελφού του όπως έδειξαν οι πράξεις του στην συνέχεια που έκανε αμέσως επιδρομή στο Ουίντσεστερ, λεηλάτησε τον βασιλικό θησαυρό και την επόμενη μέρα εξελέγη νέος βασιλιάς.[29][30]
Ταφή
Ασημένιο νόμισμα του Γουλιέλμου Ρούφου
Τα οστά του Γουλιέλμου βρέθηκαν διάσπαρτα στο βασιλικό θυσιαστήριο του Καθεδρικού ναού του Ουίντσεστερ, το κρανίο λείπει αλλά αναγνωρίστηκαν μερικά από τα μακριά οστά του μηρού.[31][32] Μια πέτρα γνωστή ως "πέτρα του Ρούφου" που βρέθηκε κοντά στο χωριό του Μίνστιντ σχετίζεται με το σημείο που έπεσε ο βασιλιάς Γουλιέλμος Β΄. Η διεκδίκηση της τοποθεσίας του θανάτου του βασιλιά από το συγκεκριμένο σημείο εμφανίστηκε για πρώτη φορά τον 17ο αιώνα όταν ο Κάρολος Β΄ της Αγγλίας επισκέφτηκε το δάσος.[33] Οι ιστορικές πηγές γράφουν ότι ο βασιλιάς χτυπήθηκε από ένα βέλος το οποίο προεξείχε πάνω σε ένα δέντρο, ο βασιλιάς Κάρολος Β΄ είχε υποδείξει το συγκεκριμένο δέντρο, το περιοδικό "Τζέντλεμανς Μάγκαζιν" έγραψε ότι το δέντρο έπεσε και κάηκε τον 18ο αιώνα.[34] Στην θέση του δέντρου ανεγέρθηκε αργότερα μνημείο που έμεινε γνωστό σαν "πέτρα του Ρούφου", το μνημείο είχε ύψος 1,78 με μια πέτρινη μπάλα στην κορυφή.[35] Ο Γεώργιος Γ΄ του Ηνωμένου Βασιλείου επισκέφτηκε το μνημείο (1789) και πρόσθεσε μια επιγραφή στην πέτρα για να απομνημονεύσει την επίσκεψη του, ένας σιδερένιος θώρακας κατασκευάστηκε (1841) για να το προστατέψει από τους βανδαλισμούς.[36] Η επιγραφή του βασιλιά Γεωργίου Γ΄ γράφει :
"Εδώ στέκεται η βελανιδιά κάτω από την οποία ένα βέλος το οποίο εκτοξεύτηκε από τον Σερ Βάλτερ Τιρέλ χτύπησε τον Γουλιέλμο Ρούφο στο στήθος, ο βασιλιάς πέθανε ακαριαία την δεύτερη μέρα του Αυγούστου του 1100" Η σωρός του βασιλιά Γουλιέλμου Β΄ του Ρούφου μεταφέρθηκε με μια άμαξα στον Καθεδρικό ναό του Ουίντσεστερ στον οποίο έγινε η ταφή του.[37]
Ιστορικές αναφορές
Ο Γουλιέλμος δεν ήταν μονάχα δυναμικός μαχητής αλλά επιπλέον ήταν πολύ σκληρός βασιλιάς και κυβερνήτης, το Αγγλοσαξωνικό χρονικό γράφει ότι "ήταν μισητός από όλο τον κόσμο".[38] Οι χρονικογράφοι περιγράφουν τον χαρακτήρα του Γουλιέλμου υπό το πρίσμα των συγκρούσεων του με την εκκλησία, οι χρονικογράφοι ήταν κληρικοί και μπορούμε άνετα να υποθέσουμε ότι ήταν προκατειλημμένοι εναντίον του. Ο κύριος υπουργός του ήταν ο Ρανούλφ Φλαμπάρτ ο οποίος διορίστηκε επίσκοπος του Νταρχάμ (1099) μια πολιτική κίνηση του βασιλιά για να δώσει ένα πλούσιο δώρο σε κάποιον οπαδό του. Οι σύγχρονοι ιστορικοί γράφουν με μελανό τρόπο την προεδρεία του στο βασιλικό συμβούλιο, περιφρονούσε κάθε αντίθετη γνώμη, διατήρησε την Νορμανδική παράδοση περιφρονώντας παντελώς την Αγγλία και τα Αγγλικά έθιμα.[39]
Μετά τον θάνατο του οργίασαν οι φήμες για τους σεξουαλικούς του προσανατολισμούς και την πιθανότητα να ήταν ο Γουλιέλμος Ρούφος ομοφυλόφιλος, την εποχή που ζούσε ακόμα δεν έγραψε κανένας τίποτα σχετικό αλλά μετά τον θάνατο του οι φήμες για ομοφυλοφιλία και Σοδομισμό οργίασαν.[40] Οι σύγχρονοι ιστορικοί είναι διχασμένοι στις γνώμες του σχετικά με την ομοφυλοφιλική συμπεριφορά του Γουλιέλμου, το βέβαιο είναι όχι μονάχα ότι δεν παντρεύτηκε ποτέ αλλά δεν απέκτησε κανένα νόθο παιδί με καμιά ερωμένη, είχε δεχτεί απεριόριστες προτάσεις για γάμο αλλά τις απέρριψε όλες. Οι εξηγήσεις είναι είτε ότι δεν επιθύμησε ποτέ γυναίκα λόγω της ομοφυλοφιλίας του ή είχε πάρει θρησκευτικό όρκο παρθενίας όπως ο Εδουάρδος ο Εξομολογητής η δεύτερη περίπτωση έχει αποκλειστεί λόγω των κακών του σχέσεων με την εκκλησία.[41]
Παραπομπές
Barlow William Rufus pp. 11–12
Mason, King Rufus: The Life and Murder of William II of England, p. 16
Mason, King Rufus: The Life and Murder of William II of England, pp. 9-11
Frank Barlow, "William II (c.1060–1100)", Oxford Dictionary of National Biography (Oxford University Press, 2004)
Douglas William the Conqueror p. 393
Barlow William Rufus pp. 33–34
William of Malmesbury History of the Norman Kings p. 70
Carpenter Struggle for Mastery pp. 125–126
Carpenter Struggle for Mastery p. 129
Barlow William Rufus pp. 402–406
Bosanquet (tr.) Eadmer's History p. 53
Carpenter Struggle for Mastery p. 132
William of Malmesbury History of the Norman Kings p. 60
Carpenter Struggle for Mastery p. 131
Carpenter Struggle for Mastery p. 129
Philip J. Potter, Gothic Kings of Britain: The Lives of 31 Medieval Rulers, 1016-1399 (2009), p.47.
Gillingham, John (2015). William II: The Red King. Allen Lane. p. 97.
Quoted in Barlow William Rufus p. 421
Barlow William Rufus pp. 420–423
Lloyd, Arthur (2000). The Death of Rufus. The New Forest Ninth Centenary trust. pp. 19–20
Lloyd, Arthur (2000). The Death of Rufus. The New Forest Ninth Centenary trust. p. 1.
Lloyd, Arthur (2000). The Death of Rufus. The New Forest Ninth Centenary trust. pp. 11–12.
Plumtree, James. "Stories of the Death of Kings: Retelling the Demise and Burial of William I, William II and Henry I", Southern African Journal of Medieval and Renaissance Studies 21 (2012 for 2011), pp. 10-17
Robert Bartlett, England under the Norman and Angevin Kings 1075-1225 (2000) p 6
Grinnell-Milne Killing of William Rufus
Barlow William Rufus pp. 408–432
Robert Bartlett, England under the Norman and Angevin Kings 1075-1225 (2000) p. 240
John Gillingham, "The Early Middle Ages" in The Oxford Illustrated History of Britain ed. Kenneth O. Morgan, Oxford University Press 1984, p.115
Austin Lane Poole, From Domesday Book to Magna Carta 1087-1216 (1955) p 113-14
C. Warren Hollister, "The Strange Death of William Rufus," Speculum (1973) 48#4 pp. 637-653
"Royal connections". Winchester Cathedral website. Dean and Chapter of Winchester Cathedral. 2011.
Lloyd, Arthur (2000). The Death of Rufus. The New Forest Ninth Centenary trust. p. 41
Lloyd, Arthur (2000). The Death of Rufus. The New Forest Ninth Centenary trust. pp. 22–26.
Lloyd, Arthur (2000). The Death of Rufus. The New Forest Ninth Centenary trust. pp. 22–26.
Lloyd, Arthur (2000). The Death of Rufus. The New Forest Ninth Centenary trust. pp. 22–26.
Lloyd, Arthur (2000). The Death of Rufus. The New Forest Ninth Centenary trust. pp. 22–26.
Hollister Henry I pp. 102–103
Garmonsway (ed.) Anglo-Saxon Chronicle p. 235
Cantor Civilization of the Middle Ages pp. 280–284
Mason, King Rufus: The Life and Murder of William II of England, pp. 9–25
Mason, King Rufus: The Life and Murder of William II of England, pp. 9–25
Πηγές
Barlow, Frank (2000). William Rufus (Second ed.). New Haven, CT: Yale University Press.
Bosanquet, G. (translator) (1964). Eadmer's History of Recent Events in England. Cresset.
Cantor, Norman F. (1993). The Civilization of the Middle Ages. Harper Collins.
Carpenter, David (2004). The Struggle for Mastery: The Penguin History of Britain 1066–1284. New York: Penguin.
Douglas, David C. (1964). William the Conqueror: The Norman Impact Upon England. Berkeley, CA: University of California Press.
Freeman, Edward Augustus (1882). The Reign of William Rufus and the Accession of Henry the First. Clarendon Press.
Garmonsway, G.N. (editor) (1972). The Anglo-Saxon Chronicle. Dent, UK: Dutton.
Grinnell-Milne, Duncan (1968). The Killing of William Rufus: An Investigation in The New Forest. Newton Abbot, UK: David & Charles.
Hollister, C. Warren (1973). "The Strange Death of William Rufus". Speculum. 48 (4): 637–653.
Mason, Emma (2008). King Rufus: The Life and Murder of William II of England. Stroud, Gloucestershire: History Press.
Mason, Emma (2005). William II: Rufus, the Red King. Stroud, UK: Tempus.
Mason, Emma (1977). "William Rufus: myth and reality". Journal of Medieval History. 3 (1): 1–20.
Plumtree, James (2012). "Stories of the Death of Kings: Retelling the Demise and Burial of William I, William II and Henry I". Southern African Journal of Medieval and Renaissance Studies. 21: 1–30.
Rodgers, John & Parson, Elsie Clews. "The New Forest". The English Woodland (Second ed.).
Timbs, John (1869). Historic Ninepins: A book of curiosities. London.
Tout, Thomas Frederick (1920). "William II., Rufus (1087–1100)". An Advanced History of Great Britain from the Earliest Times to 1918. Longmans, Green, and Company. p. 94.
Warren, W. L. (1959). "The Death of William Rufus". History Today. 9.
William of Malmesbury (1989). A History of the Norman Kings (1066–1125). Llanerch.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Πορτραίτα του Γουλιέλμου Ρούφου
|
Γουλιέλμος Β΄ της Αγγλίας
Οίκος της Νορμανδίας
Γέννηση: 1056 Θάνατος: 2 Αυγούστου 1100 |
||
| Βασιλικοί τίτλοι | ||
|---|---|---|
| Προκάτοχος Γουλιέλμος ο Κατακτητής |
Βασιλιάς της Αγγλίας 1087 – 1100 |
Διάδοχος Ερρίκος Α΄ της Αγγλίας |
|
Άγγλοι μονάρχες
|
|
| Βασίλειο των Άγγλων 886–1066 |
 Έθελσταν1 - Έντμουντ Α΄1 - Έντρεντ1 - Έντβιχ1 - Έντγκαρ1 - Εδουάρδος ο Μάρτυρας - Έθελρεντ ο Ανέτοιμος - Σβεν Α΄ της Δανίας - Έντμουντ ο σιδηρόπλευρος - Κνούτος1 - Χάρολντ ο Λαγόπους - Αρθακανούτος - Εδουάρδος ο Εξομολογητής - Χάρολντ Β΄ της Αγγλίας - Έντγκαρ Έθελινγκ |
| Βασίλειο της Αγγλίας 1066–1649 |
 |
| Κοινοπολιτεία της Αγγλίας, Σκωτίας και Ιρλανδίας 1653–1659 |
.svg/50px-Arms_of_the_Protectorate_(1653%e2%80%931659).svg.png) Όλιβερ Κρόμγουελ4 - Ρίτσαρντ Κρόμγουελ4 |
| Βασίλειο της Αγγλίας 1660–1707 |
.svg/50px-Royal_Arms_of_England_(1603-1707).svg.png) Κάρολος Β΄3 - Ιάκωβος Β΄3 - Γουλιέλμος Γ΄ και Μαίρη Β΄3 - Άννα3 |
| 1Επικυρίαρχος της Βρετανίας. 2Επίσης κυβερνήτης της Ιρλανδίας. 3Επίσης κυβερνήτης της Σκωτίας. 4Λόρδος Προστάτης. Συζητήσιμοι ή αμφισβητήσιμοι κυβερνήτες είναι με πλάγια γράμματα. |
|
Εγκυκλοπαίδεια του Ηνωμένου Βασιλείου
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
