Ο Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας (Μόνμουθ, 16 Σεπτεμβρίου 1386 – 31 Αυγούστου 1422), δεύτερος μονάρχης της Αγγλίας από τον Οίκο του Λάνκαστερ (1413 - 1422), ήταν ο μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Ερρίκου Δ΄ της Αγγλίας και της Μαρίας του Μπόχουν[1]. Ο Ερρίκος ήρθε γρήγορα σε σύγκρουση με τον πατέρα του που η κατάσταση της υγείας του από το 1405 χειροτέρεψε ταχύτατα. Μετά το θάνατο του πατέρα του ανέλαβε πλήρως τον έλεγχο της χώρας (1412) και ξεκίνησε εκ νέου τον Εκατονταετή Πόλεμο με τη Γαλλία (1337-1453), με αποκορύφωμα των στρατιωτικών του επιτυχιών το θρίαμβο στη μάχη του Αζενκούρ (1415), στην οποία παραλίγο να κατακτήσει ολόκληρη τη Γαλλία. Μετά από μήνες διαπραγματεύσεων με τον Κάρολο ΣΤ΄ της Γαλλίας υπέγραψε τη Συνθήκη της Τρουά (1420) που όριζε το γάμο του με την κόρη του Καρόλου ΣΤ' Αικατερίνη του Βαλουά, και ορίστηκε αντιβασιλιάς της Γαλλίας και διάδοχος του γαλλικού θρόνου. Ο αιφνίδιος και πρόωρος θάνατος του δυο χρόνια αργότερα σταμάτησε τα αυτοκρατορικά του σχέδια, τον διαδέχθηκε δε ο Ερρίκος ΣΤ΄ της Αγγλίας, γιος του με την Αικατερίνη, σε βρεφική ηλικία. [2]
Νεώτερα χρόνια
Παιδική ηλικία
Την εποχή που γεννήθηκε βασιλιάς της Αγγλίας ήταν ο πρώτος εξάδελφος του πατέρα του Ριχάρδος Β΄ της Αγγλίας από τον Οίκο της Υόρκης, γι' αυτό δεν προοριζόταν για βασιλιάς, και την κηδεμονία του ανέλαβε ο παππούς του Ιωάννης της Γάνδης. Τη χρονιά που ο πατέρας του εξορίστηκε από την Αγγλία από τον βασιλιά ξάδελφό του (1398), ο Ριχάρδος Β΄ πήρε τον μικρό Ερρίκο στην αυλή του και του συμπεριφέρθηκε πολύ ιπποτικά. Ο μικρός Ερρίκος συνόδευσε τον Ριχάρδο σε όλες τις εκστρατείες, επισκέφτηκαν δε μαζί το Κάστρο του Τριμ, τη θέση του αρχαίου ιρλανδικού κοινοβουλίου. Το 1399 πέθανε ο παππούς του Ιωάννης της Γάνδης, την ίδια χρονιά ο πατέρας του Ερρίκος του Μπόλινμπροκ ανέτρεψε τον Ριχάρδο Β΄, και ο μικρός Ερρίκος κλήθηκε από την Ιρλανδία και ορίστηκε διάδοχος του θρόνου. Ο Ερρίκος Δ΄ μετέτρεψε το Δουκάτο της Ουαλίας σε πριγκηπάτο, και παραχώρησε τον τίτλο του Πρίγκηπα της Ουαλίας στον μικρό Ερρίκο μαζί με τον τίτλο του Δούκα του Λάνκαστερ (10 Νοεμβρίου 1399). Ήταν ο τρίτος κάτοχος του τίτλου μέσα στο 1399. Οι υπόλοιποι τίτλοι του μικρού Ερρίκου ήταν : Δούκας της Κορνουάλης, Κόμης του Τσέστερ και Δούκας της Ακουιτανίας. Ο Ερρίκος πέρασε εκείνη τη χρονιά στο Πανεπιστήμιο της βασίλισσας στην Οξφόρδη, και τη φροντίδα του είχε αναλάβει ο θείος του και πρύτανης του Πανεπιστημίου Ερρίκος Μπωφόρ. [3] Την περίοδο 1400-1404 ο Ερρίκος ανέλαβε τα καθήκοντα του Υψηλού Σερίφη της Κορνουάλης.
Συγκρούσεις με τον πατέρα του
Τρία χρόνια αργότερα ο 16χρονος Ερρίκος ανέλαβε την ηγεσία των αγγλικών δυνάμεων στην Ιρλανδία στον πόλεμο εναντίον του Όουεν Γκλύντουρ, και πολέμησε στη μάχη του Σριούσμπερυ εναντίον του Χάρρι Πέρσι (1403). [4] Στη μάχη αυτή τραυματίστηκε από βέλος που δέχτηκε στο κεφάλι, κατάσταση στην οποία οποιοσδήποτε άλλος στρατιώτης θα είχε πεθάνει, αλλά ο Ερρίκος διασώθηκε χάρη στις άοκνες φροντίδες από τους κορυφαίους γιατρούς της εποχής. Ο βασιλικός γιατρός Ιωάννης Μπράντμορ, μετά από μια δύσκολη και πετυχημένη χειρουργική επέμβαση, κατάφερε να αφαιρέσει το βέλος από το κεφάλι, αλλά έμειναν έντονα σημάδια στο πρόσωπο του Ερρίκου σε όλη την υπόλοιπη ζωή του. [5] Την περίοδο 1410-1411 είχε στα χέρια του τον έλεγχο της χώρας λόγω της κακής υγείας του πατέρα του, αλλά όταν ο πατέρας του ανάρρωσε του αφαίρεσε τις εξουσίες και τον απομάκρυνε από το βασιλικό συμβούλιο. [6]
Η επανάσταση των Ουαλών απασχόλησε τον Ερρίκο Δ΄ έως το 1408, και στη συνέχεια με την ασθένεια του βασιλιά η δύναμη του πρίγκηπα αυξήθηκε με τη βοήθεια των θείων του, Ερρίκου Μποφώρ και Τόμας Μποφώρ. Οι δύο αδελφοί Μποφώρ είχαν προτείνει την παραίτηση του βασιλιά και την αντικατάστασή του με τον πρίγκηπα Ερρίκο, κάτι που ενόχλησε έντονα τον πατέρα του που τον εκδίωξε από το βασιλικό συμβούλιο. Πολλοί καταγράφουν τη βίαιη νεότητα του Ερρίκου Ε΄, το ίδιο και ο Ουίλλιαμ Σαίξπηρ στο αντίστοιχο έργο του, με πιο γνωστό περιστατικό σύμφωνα με τον σερ Τόμας Έλιοτ (1531) τη σύγκρουση με τον εθνικό δικαστή. [7] Το έργο του Σαίξπηρ "Φάλσταφ" αναφέρει τη φιλία του Ερρίκου με τον σερ Ιωάννη Όλντκαστλ, οπαδό της αίρεσης των Λολλάρδων (προτεσταντική αίρεση), σύμφωνα δε με τις πηγές το παλαιότερο όνομα του Φάλσταφ ήταν Όλντκαστλ. Η φιλία του αυτή και η σύγκρουσή του με τον Θωμά του Άραντελ, αρχιεπίσκοπο του Καντέρμπερι, δημιούργησαν πολλές ελπίδες στους Λολλάρδους για την επικράτησή τους. Οι ίδιοι συγγραφείς όμως λένε ότι ο Ερρίκος Ε΄ άλλαξε απότομα συμπεριφορά όταν έγινε βασιλιάς. [8]
Βασιλιάς της Αγγλίας
Άνοδος στο θρόνο
Χρυσό νόμισμα του Ερρίκου Ε΄
Γάμος του Ερρίκου Ε΄ με την Αικατερίνη Βαλουά σε μικρογραφία του 15ου αιώνα.
Ο Ερρίκος Δ΄ πέθανε στις 20 Μαρτίου 1413, και ο Ερρίκος Ε΄ στέφθηκε βασιλιάς της Αγγλίας στις 9 Απριλίου 1513 στο Αββαείο του Ουέστμινστερ. Η τελετή έγινε στη διάρκεια χιονοθύελλας, ο λαός παραβρέθηκε παρά την κακοκαιρία, αλλά πολλοί προληπτικοί το θεώρησαν κακό σημάδι.[9] Ο Ερρίκος Ε΄ περιγράφεται ως πολύ ψηλός, αδύνατος, με σκούρα μαύρα και κοντά μαλλιά κουρεμένα μέχρι ένα δάκτυλο πάνω από το αυτί και φρεσκοξυρισμένος, σε αντίθεση με τις μακριές γενειάδες των τελευταίων προκατόχων του, επίσης είχε αδύνατο πρόσωπο, μύτη που προεξείχε και μάτια που έλαμπαν. [10]
Ο Ερρίκος Ε΄ έδωσε από την αρχή μεγάλη προτεραιότητα στη δημιουργία μιας εθνικής πολιτικής με την ένωση όλων των Άγγλων εναντίον των αντιπάλων τους χωρίς εμφύλιες διαμάχες. Συγχώρεσε όλους τους προηγούμενους εχθρούς του, έθαψε ξανά με τιμές τον Ριχάρδο Β΄, αποκατέστησε τον νεαρό Εδμόνδο Μόρτιμερ και επέστρεψε τους τίτλους, τις τιμές και τα εδάφη σε όλους όσους είχαν αδικηθεί τα τελευταία χρόνια. Από την άλλη πλευρά στάθηκε πολύ σκληρός σε όλους όσοι απειλούσαν να διαταράξουν την ενότητα του βασιλείου του, όπως έγινε με την καταστολή της εξέγερσης των Λολλάρδων τον Ιανουάριο του 1414, οπότε θανάτωσε στην πυρά τον παλαιό του φίλο σερ Ιωάννη Όλντκαστλ (1417). Την εποχή του σταμάτησαν οι εξεγέρσεις στο εσωτερικό της Αγγλίας, με μοναδική εξαίρεση το κίνημα του Σαουθάμπτον τον Ιούλιο του 2015, στο οποίο μετείχαν ο Ερρίκος Σκροπ, 3ος βαρόνος του Σκροπ, και ο Ριχάρδος του Κέιμπριτζ, παππούς του μελλοντικού Εδουάρδου Δ΄ της Αγγλίας. Καθιέρωσε για πρώτη φορά τα Αγγλικά ως επίσημη γλώσσα του βασιλείου, της βασιλικής αυλής και της προσωπικής του αλληλογραφίας του από την εποχή της νορμανδικής κατάκτησης πριν από 350 χρόνια, και δημιούργησε στους υπηκόους του αγγλική συνείδηση. [11] [12]
Προετοιμασία για πόλεμο με τη Γαλλία
Μετά την αποκατάσταση της ειρήνης στο εσωτερικό της Αγγλίας ο Ερρίκος Ε΄ στράφηκε σε πόλεμο με τη Γαλλία. Κάποιος συγγραφέας της επόμενης γενιάς έγραψε ότι ένας κληρικός τού πρότεινε πόλεμο με τη Γαλλία για να ενώσει τους Άγγλους, αλλά η θεωρία αυτή είναι αστήρικτη, δεδομένου ότι οι παλαιές εμπορικές διαφορές και η στήριξη των Γάλλων στον Όουεν Γκλύντουρ ήταν οι αφορμές του πολέμου. Την κατάσταση ώθησαν οι έντονες εμφύλιες διαμάχες στο εσωτερικό της Γαλλίας ανάμεσα στον Κάρολο ΣΤ΄ και τον γιο του, και η διανοητική ασθένεια του Γάλλου βασιλιά. Τα παλιά δικαιώματα διεκδίκησης του γαλλικού στέμματος του Εδουάρδου Γ΄, προπάππου του Ερρίκου Ε΄, ήρθαν ξανά στην επικαιρότητα στην αγγλική κοινή γνώμη.
Μετά τη μάχη του Αζενκούρ ο Σιγισμόνδος της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας επισκέφτηκε τον Ερρίκο με την ελπίδα να αποτρέψει τον πόλεμο με τη Γαλλία. Ο Ερρίκος Ε΄ διασκέδασε πλουσιοπάροχα τον Σιγισμόνδο και τον έχρισε ιππότη του Τάγματος της Περικνημίδας, ο δε Σιγισμόνδος με τη σειρά του έχρισε τον Ερρίκο Ε΄ Ιππότη του Τάγματος του Δράκου. [13] Ο στόχος του πολέμου με τη Γαλλία ήταν όπως εξήγησε στον Σιγισμόνδο η ένωση των λαών της Αγγλίας και της Γαλλίας ειρηνικά κάτω από το ίδιο στέμμα, αλλά πέθανε τελικώς πριν εκπληρώσει τις επιθυμίες του. [14] Ο Σιγισμόνδος έφυγε από την Αγγλία λίγους μήνες αργότερα, ενώ πριν φύγει υπέγραψε τη Συνθήκη του Καντέρμπερι με την οποία αναγνώριζε τα δικαιώματα του Ερρίκου Ε΄ στο θρόνο της Γαλλίας. Ο Ερρίκος επιχειρούσε να διεκδικήσει τα δικαιώματά του στο θρόνο της Γαλλίας πέρα από τον πόλεμο και με διεθνή διπλωματική συνεννόηση με ξένους μεγάλους ηγέτες.
Η νίκη του Αζενκούρ
Ο Ερρίκος, Πρίγκηπας της Ουαλίας, παρουσιάζει το βιβλίο του Τόμας Χόκκλιβ "Το Καθεστώς του Πρίγκηπα" στον δούκα του Νόρφολκ (1411 - 1413), Βρετανική βιβλιοθήκη.
Ο Ερρίκος εξέπλευσε για τη Γαλλία στις 12 Αυγούστου 1415, και στις 22 Σεπτεμβρίου οι δυνάμεις του πολιόρκησαν και κατέλαβαν το κάστρο του Αρφλέρ, ενώ στη συνέχεια, παρά τις προειδοποιήσεις των συμβούλων του, προχώρησε στην κατάληψη του Καλαί. [15] Στις 25 Οκτωβρίου 1415 βρέθηκε αντιμέτωπος με τους Γάλλους στις πεδιάδες του Αζενκούρ, όπου αποφάσισε να προχωρήσει σε μάχη εναντίον των Γάλλων παρά το ότι υστερούσε σημαντικά σε στρατό και οπλισμό και ο στρατός του ήταν υποσιτισμένος. Οι βαριά οπλισμένοι Γάλλοι παγιδεύτηκαν όμως και πνίγηκαν στη λάσπη λόγω της καταρρακτώδους βροχής που έπεσε την προηγούμενη νύχτα, και οι τοξότες του Ερρίκου, παρά τα προβλήματά τους, βρήκαν την κατάλληλη ευκαιρία να τους αποδεκατίσουν. Ο θρίαμβος του Αζενκούρ ήταν η τρίτη μεγάλη νίκη των Άγγλων επί των Γάλλων μετά τις μάχες του Κρεσί και του Πουατιέ τον προηγούμενο αιώνα με πρωταγωνιστές τότε τον Εδουάρδο Γ΄ και τον γιο του Εδουάρδο τον Μαύρο Πρίγκηπα. Τα υπολείμματα του γαλλικού στρατού επιχείρησαν τότε να ανασυνταχθούν και ο Ερρίκος Ε΄ έδωσε εντολή για την εκτέλεση των Γάλλων ιπποτών αιχμαλώτων. [16] Ο Ερρίκος Ε΄ ήταν ο πρώτος βασιλιάς που έσπασε τον κώδικα τιμής μεταξύ των αιχμαλώτων, καθώς η διαφύλαξη της ζωής τους ήταν έως τότε ιερό καθήκον για τους Άγγλους βασιλείς. Ο ιστορικός Μπρετ Τίνγκλεϊ αναφέρει ότι στην ενέργεια αυτή ο Ερρίκος προχώρησε από φόβο μήπως οι Γάλλοι αιχμάλωτοι ιππότες ενωθούν με το τμήμα του γαλλικού στρατού που ανασυντάχθηκε.
Η νίκη του Αζενκούρ ήταν το πρώτο μεγάλο βήμα για τον Ερρίκο Ε΄ προκειμένου να πραγματοποιήσει τις φιλοδοξίες του για την κατάκτηση του γαλλικού στέμματος και να ενώσει τα δύο βασίλεια. Την ώρα που ο Ερρίκος έκανε διαπραγματεύσεις μια μικτή φρουρά Γάλλων και Γενουατών πολιόρκησε το Αρφλέρ. Ο Ερρίκος έστειλε στις 14 Αυγούστου τον αδελφό του Ιωάννη του Λάνκαστερ, και στις 15 Αυγούστου μετά από μια εξαντλητική επτάωρη μάχη ο γαλλογενουάτικος στόλος ηττήθηκε. Το 1416 ο Ερρίκος υπέγραψε με τον αυτοκράτορα Σιγισμόνδο τη Συνθήκη του Καντέρμπερι, μια σημαντική διπλωματική επιτυχία που τερμάτισε το Σχίσμα στη Δυτική Εκκλησία.
Διάδοχος του γαλλικού θρόνου
Η Συνθήκη της Τρουά μεταξύ του Ερρίκου Ε΄ και του Καρόλου ΣΤ΄ της Γαλλίας
Ο Ερρίκος Ε΄ ξεκίνησε νέες επιθέσεις μετά από δυο χρόνια σκληρής προετοιμασίας (1417), οπότε κατέκτησε τη βόρεια Νορμανδία και στη συνέχεια πολιόρκησε την πόλη Ρουέν, που βρισκόταν στο δρόμο για το Παρίσι. Η πολιορκία στάθηκε άλλο ένα μελανό σημείο για τον Ερρίκο μετά από την άσχημη συμπεριφορά που επέδειξε στους αιχμαλώτους στη μάχη του Αζεκούρ. Οι κάτοικοι υπέφεραν από την πείνα και ήταν ανίκανοι να υπερασπίσουν τα γυναικόπαιδα, και παρακάλεσαν τον Ερρίκο να τους ανοίξει τις πύλες να φύγουν ανενόχλητοι, ο Ερρίκος όμως το αρνήθηκε με αποτέλεσμα να πεθάνουν. Ο Ερρίκος εκμεταλλεύτηκε επιδέξια τον εμφύλιο πόλεμο που ξέσπασε στους Γάλλους ανάμεσα στους Βουργούνδιους και τον Οίκο των Αρμανιάκ, χωρίς να χαλαρώσει καθόλου την πολεμοχαρή συμπεριφορά του.
Η Ρουέν έπεσε τον Ιανουάριο του 1419 και ακολούθησε η τιμωρία των Γάλλων που αντιστάθηκαν. Ο Αλαίν Μπλανσάρ, διοικητής του σώματος των Γάλλων τοξοτών της δύναμης της Ρουέν, ο οποίος είχε κρεμάσει Άγγλους αιχμαλώτους έξω από τα τείχη της πόλης, εκτελέστηκε, και ο επίσκοπος της Ρουέν Ροβέρτος ντε Λιβέ, που είχε αφορίσει τον Ερρίκο Ε΄, καταδικάστηκε σε φυλάκιση πέντε ετών. [17] Τον Αύγουστο του 1419 ο Ερρίκος έφτασε έξω από το Παρίσι, ενώ την ίδια στιγμή δολοφονήθηκε ο Ιωάννης Β΄ της Βουργουνδίας από τους ακολούθους του δελφίνου Καρόλου στο Μοντερώ (Σεπτέμβριος 1419). Ο νέος δούκας της Βουργουνδίας, Φίλιππος, μαζί με τους Γάλλους ακόλουθούς του πολέμησε στο πλευρό του Ερρίκου. Μετά από έξι μήνες σκληρών διαπραγματεύσεων έγινε η συμφωνία να παντρευτεί ο Ερρίκος Ε΄ την Αικατερίνη του Βαλουά, κόρη του Καρόλου ΣΤ΄, και να οριστεί ο ίδιος ο Ερρίκος διάδοχος του γαλλικού θρόνου. Ο γάμος έγινε στις 2 Ιουνίου 1240 στον καθεδρικό ναό της Τρουά, και στις 6 Δεκεμβρίου 1421 γεννήθηκε ο γιος τους Ερρίκος στα Ανάκτορα του Ουίντσορ. Ο Ερρίκος συνέχισε τις πολεμικές επιχειρήσεις, κατέλαβε το κάστρο του Μοντερώ, επίσης το Μελάν λίγο έξω από το Παρίσι μετά από πολιορκία, και επέστρεψε κατόπιν στην Αγγλία.
Θάνατος
Το Μάρτιο του 1421 ο αδελφός του Ερρίκου, Θωμάς του Κλάρενς, διεξήγαγε απερίσκεπτα νέα επίθεση, και γνώρισε μεγάλη συντριβή από τις δυνάμεις των Γάλλων και των Σκωτσέζων στη μάχη της Μπωζέ, όπου σκοτώθηκε και ο ίδιος. Στις 10 Ιουνίου 1421 ο Ερρίκος Ε΄ αποφάσισε να πραγματοποιήσει νέα εκστρατεία στη Γαλλία για να αποκαταστήσει την καταστροφή που προκάλεσε ο αδελφός του. Οι δυνάμεις του Ερρίκου πολιόρκησαν και κατέλαβαν το Ντρε, ανακουφίζοντας έτσι από την πολιορκία τις συμμαχικές δυνάμεις στην πόλη Σαρτρ. Τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου ξεκίνησαν την πολιορκία της Μω, που έπεσε στα χέρια των Άγγλων στις 2 Μαΐου 1422. [18] Ο Ερρίκος Ε΄ πέθανε στη συνέχεια αιφνιδίως σε ηλικία 35 ετών, με πιθανότερη αιτία θανάτου τη δυσεντερία από την οποία προσβλήθηκε κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Μω.
Λίγο πριν το θάνατό του όρισε αντιβασιλέα και κηδεμόνα του γιου του Ερρίκου, που ήταν βρέφος μόλις λίγων μηνών, τον αδελφό του Ιωάννη του Λάνκαστερ. Ο Ερρίκος Ε΄ δεν πρόλαβε έτσι να γίνει βασιλιάς της Γαλλίας, αν και ο ασθενής Κάρολος ΣΤ΄ πέθανε μόλις δυο μήνες μετά. Ο λόρδος Ιωάννης Σάττον μετέφερε τη σορό του στην Αγγλία, και η ταφή του έγινε στο Αββαείο του Ουέστμινστερ στις 7 Νοεμβρίου 1422.[19] Σύμφωνα με δική του επιθυμία, ετάφη δίπλα στον στενό του φίλο Ριχάρδο Κουρτεναί, ο οποίος είχε πεθάνει το 1415, γεγονός που επιβεβαιώθηκε όταν ανοίχτηκε ο τάφος του (1953). Ο Κουρτεναί είχε διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στη διακυβέρνηση, ενώ ακούγεται ότι ήταν και ο καθοδηγητής του Ερρίκου. [20]
Παραπομπές
http://www.archontology.org/nations/uk/england/king_england/henry5.php
Lingard, John, A History of England, Vol. V, 1854, pg. 90.
http://www.british-history.ac.uk/vch/oxon/vol3/pp132-143
Harriss, Gerald Leslie (2005). Shaping the Nation: England 1360–1461. Oxford, England, UK: Oxford University Press. p. 532
"John Bradmore and His Book Philomena", Social History of Medicine, 5: 121–30, 1992
Pearsall, DA (1999). "The first English Life of Henry V". Chaucer to Spenser: an anthology of writings in English, 1375–1575. Oxford: Blackwell. p. 571.
Weis, Rene (1998). "Introduction". Henry IV, part 2. Oxford, England, UK: Oxford University Press. p. 27.
Patterson, Annabel (1996). "Sir John Oldcastle and Reformation histiography". In Hamilton, Donna; Strier, Richard. Religion, literature, and politics in post-Reformation England, 1540–1688. Cambridge, England, UK: Cambridge University Press. pp. 8–12.
"1413", TimeRef (History timelines), archived from the original on 5 May 2009, retrieved 27 May 2009
Andrews, Allen (1976), Kings and Queens of England and Scotland, London: Marshall Cavendish Publications, p. 76.
Mugglestone, Lydia (2006), The Oxford History of English, UK: Oxford University Press, p. 101
Fisher 1996, p. 22.
Rezachevici, Constantin (1999). Miller, Elizabeth, ed. "From the Order of the Dragon to Dracula". Journal of Dracula Studies. St John's, NL, Canada: Memorial University of Newfoundland. 1. Archived from the original on 14 April 2008. Retrieved 18 April 2008.
Mowat, Robert Balmain (1919). Henry V. London: John Constable. p. 176.
Barker 2005, p. 220
Hibbert, Christopher (1964). "During the battle". Agincourt. London: Batsford. p. 114.
Kingsford, Charles Lethbridge (1901), Henry V, the Typical Medieval Hero, London, New York: CP Putnam's Sons.
http://www.bbc.co.uk/history/historic_figures/henry_v_king.shtml
Wilson, Derek (2005), The Uncrowned Kings of England: The Black History of the Dudleys and the Tudor Throne, Carroll & Graf
Was my ancestor King Henry V's lover?, Daily Telegraph, 7 April 2017
Πηγές
This article incorporates text from the Encyclopædia Britannica Eleventh Edition, a publication now in the public domain.
Christopher Allmand, Henry V (London, 1992)
Henry V. The Practice of Kinship, edited by G.L. Harris (Oxford, 1985)
P. Earle, The Life and times of Henry V (London, 1972)
H.F. Hutchinson, Henry V. A Biography (London, 1967)
Juliet Barker, Agincourt: Henry V and the Battle That Made England (London, 2005)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ερρίκος Ε΄
Το Κολλέγιο της βασίλισσας
Ερρίκος Ε΄
|
Ερρίκος Ε΄ της Αγγλίας
Οίκος του Λάνκαστερ
Νεότερος κλάδος του Οίκου των Πλανταγενετών
Γέννηση: 16 Σεπτεμβρίου 1387 Θάνατος: 31 Αυγούστου 1422 |
||
| Βασιλικοί τίτλοι | ||
|---|---|---|
| Προκάτοχος Ερρίκος του Μπόλινγκμπροκ |
Βασιλιάς της Αγγλίας και Λόρδος της Ιρλανδίας 1413 – 1422 |
Διάδοχος Ερρίκος ΣΤ' της Αγγλίας |
Δούκας της Ακουιτανίας 1400 – 1422 |
||
Δούκας του Λάνκαστερ 1399 - 1413 |
Διάδοχος Κατάσχεση του τίτλου |
|
| Αγγλική βασιλική οικογένεια | ||
| Κενό
Τελευταίος που έφερε τον τίτλο ήταν
Ριχάρδος της Μπορντό |
Πρίγκιπας της Ουαλίας 1399 – 1413 |
Κενό
Τελευταίος που έφερε τον τίτλο ήταν
Εδουάρδος του Ουεστμίνστερ |
| Δούκας της Κορνουάλης 1399 – 1413 |
Κενό
Τελευταίος που έφερε τον τίτλο ήταν
Ερρίκος ΣΤ' της Αγγλίας |
|
| Προκάτοχος Ερρίκος του Μπόλινγκμπροκ |
Δούκας του Λάνκαστερ 1399 – 1413 |
Συγχωνεύθηκε στο Στέμμα |
| Επίτιμοι τίτλοι | ||
| Προκάτοχος Σερ Τόμας Έρπυνχαμ |
Λόρδος Φύλακας των Πέντε Λιμένων 1409 – 1412 |
Διάδοχος Ο Κόμης του Άρουντελ |
Δούκες της Κορνουάλης
Κάρολος (1952–σήμερα)
Εδουάρδος Η΄ (1910–1936) Γεώργιος Ε΄ (1901–1910) Εδουάρδος Ζ΄ (1841–1901) Γεώργιος Δ΄ (1762–1820) Πρίγκιπας Φρειδερίκος (1727–1751) Γεώργιος Β΄ (1714–1727) Ιάκωβος Φραγκίσκος Εδουάρδος Στιούαρτ "Ο Πρεσβύτερος Μνηστήρας" (1688–1689) Κάρολος Β΄ (1630–1649) Κάρολος Α΄ (1612–1625) Ερρίκος Φρειδερίκος (1603–1612) Εδουάρδος ΣΤ΄ (1537–1547) Ερρίκος Τυδώρ (1515) Ερρίκος Τυδώρ (1513) Ερρίκος Τυδώρ (1511) Ερρίκος Η΄ (1502–1509) Αρθούρος Τυδώρ (1486–1502) Εδουάρδος του Μίντλχαμ (1483–1484) Εδουάρδος Ε΄ (1470–1483) Εδουάρδος του Ουέστμινστερ (1453–1471) Ερρίκος ΣΤ΄ (1421–1422) Ερρίκος Ε΄ (1399–1413) Ριχάρδος Β΄ (1376–1377) Εδουάρδος ο Μαύρος Πρίγκπας (1337–1376)
|
Άγγλοι μονάρχες
|
|
| Βασίλειο των Άγγλων 886–1066 |
 Έθελσταν1 - Έντμουντ Α΄1 - Έντρεντ1 - Έντβιχ1 - Έντγκαρ1 - Εδουάρδος ο Μάρτυρας - Έθελρεντ ο Ανέτοιμος - Σβεν Α΄ της Δανίας - Έντμουντ ο σιδηρόπλευρος - Κνούτος1 - Χάρολντ ο Λαγόπους - Αρθακανούτος - Εδουάρδος ο Εξομολογητής - Χάρολντ Β΄ της Αγγλίας - Έντγκαρ Έθελινγκ |
| Βασίλειο της Αγγλίας 1066–1649 |
 |
| Κοινοπολιτεία της Αγγλίας, Σκωτίας και Ιρλανδίας 1653–1659 |
.svg/50px-Arms_of_the_Protectorate_(1653%e2%80%931659).svg.png) Όλιβερ Κρόμγουελ4 - Ρίτσαρντ Κρόμγουελ4 |
| Βασίλειο της Αγγλίας 1660–1707 |
.svg/50px-Royal_Arms_of_England_(1603-1707).svg.png) Κάρολος Β΄3 - Ιάκωβος Β΄3 - Γουλιέλμος Γ΄ και Μαίρη Β΄3 - Άννα3 |
| 1Επικυρίαρχος της Βρετανίας. 2Επίσης κυβερνήτης της Ιρλανδίας. 3Επίσης κυβερνήτης της Σκωτίας. 4Λόρδος Προστάτης. Συζητήσιμοι ή αμφισβητήσιμοι κυβερνήτες είναι με πλάγια γράμματα. |
|
Εγκυκλοπαίδεια του Ηνωμένου Βασιλείου
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
