.
Ο Ευσέβιος ο Νικομηδείας υπήρξε επίσκοπος της Βηρυτού της Φοινίκης, στη συνέχεια της Νικομηδείας όπου βρισκόταν η αυτοκρατορική νομική σχολή και, τελικά, της Κωνσταντινούπολης από το έτος 338 ως το θάνατό του, το 341.
Όντας μακρινός συγγενής της αυτοκρατορικής οικογένειας του Κωνσταντίνου, προωθήθηκε στην ανέλιξή του στις επισκοπικές θέσεις και απέκτησε ισχύ μέσα στην Εκκλησία. Με εξαίρεση μια σύντομη περίοδο, έχαιρε της πλήρους εμπιστοσύνης τόσο του Κωνσταντίνου όσο και του Κωνσταντίου. Όπως ο Άρειος, ήταν μαθητής του επισκόπου της Αντιοχείας Λουκιανού, και πιθανόν να είχε από την αρχή τις ίδιες απόψεις με τον Άρειο. Στη συνέχεια μετέβαλε κάπως τις ιδέες του, ή πιθανόν απλά υπέκυψε στις πιέσεις των συνθηκών εκείνης της περιόδου. Εντούτοις, υπήρξε ηγέτης και οργανωτής —αν όχι δάσκαλος— της ομάδας των Αρειανιστών.
Στην Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο της Νίκαιας, το 325, υπέγραψε την απόφαση της συνόδου παρά μόνο μετά από μακρά και έντονη αντιπαράθεση. Το γεγονός ότι υπερασπίστηκε τον Άρειο εξόργισε τον αυτοκράτορα και λίγους μήνες μετά την σύνοδο καταδικάστηκε σε εξορία. Μετά από διάστημα τριών ετών, πέτυχε να επανακτήσει την αυτοκρατορική εύνοια. Αφού επέστρεψε το 329, έθεσε σε κίνηση όλο τον κρατικό μηχανισμό έτσι ώστε να επιβάλει τις απόψεις του. Ο Ευσέβιος βάφτισε τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο το έτος 337, ο οποίος λίγο αργότερα πέθανε.
Δεν πρέπει να συγχέεται με τον σύγχρονό του Ευσέβιο τον Παμφίλου, επίσκοπο Καισαρείας και συγγραφέα του γνωστού έργου Εκκλησιαστική Ιστορία.
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
