.
Ο Σίξτος Δ΄ (21 Ιουλίου 1414 – 12 Αυγούστου 1484), γεννημένος Φραντσέσκο ντε λα Ρόβερε, ήταν Πάπας από το 1471 μέχρι το 1484. Τα επιτεύγματά του ως Πάπα περιελάμβαναν την θεμελίωση της Καπέλα Σιξτίνα· η ομάδα καλλιτεχνών που δημιούργησε εισήγαγε την Πρώιμη Αναγέννηση στη Ρώμη με το πρώτο αριστούργημα της νέας καλλιτεχνικής εποχής της πόλης, τα Αρχεία του Βατικανού. Ο Σίξτος επίσης επεξέτεινε την ατζέντα της Ισπανικής Ιεράς Εξέτασης και ακύρωσε τα διατάγματα της Συνόδου της Κωνσταντίας. Φημιζόταν για τον νεποτισμό του και αναμείχθηκε προσωπικά στην διαβόητη Συνωμοσία Πάτσι.[1]
Βιογραφία
Πρώιμη καριέρα
Ο Φραντσέσκο γεννήθηκε από μια οικογένεια ταπεινών πόρων από την Λιγουρία στην Ιταλία, γιος του Λεονάρντο ντε λα Ρόβερε και της Λουκίνα Μονλεόνι. Γεννήθηκε στο Τσέλλε Λίγκουρε,μαι κωμόπολη κοντά στη Σαβόνα.
Σε νεαρή ηλικία εισήλθε στο Φραγκισκανικό Τάγμα,μια μη ενδεδειγμένη επιλογή για πολιτική καριέρα, και οι διανοητικές του ικανότητες αποκαλύφθηκαν ενώ σπούδασε φιλοσοφία και θεολογία στο Πανεπιστήμιο της Παβίας. Έδωσε διαλέξεις σε πολλά επιφανή Ιταλικά πανεπιστήμια.
Παπική εκλογή
Κύριο λήμμα: Παπικό κονκλάβιο 1471
Με την εκλογή του ως Πάπα επέλεξε το όνομα Σίξτος – ένα όνομα που δεν είχε χρησιμοποιηθεί από τον 5ο αιώνα. Μία από τις πρώτες ενέργειές του ήταν να κηρύξει μια ανανεωμένη σταυροφορία εναντίον των Οθωμανών Τούρκων στην Σμύρνη. Η συλλογή κεφαλαίων για την σταυροφορία ήταν πιο επιτυχής από τις άψυχες προσπάθειες να βομβαρδιστεί η Σμύρνη, με μικρά κέρδη. Μερικές φρούδες απόπειρες έγιναν για την ενοποίηση με την Ελληνική Εκκλησία. Για το υπόλοιπο του ποντιφικάτου του, ο Σίξτος στράφηκε σε κοσμικά θέματα και δυναστικές υποθέσεις. Ο Σίξτος συνέχισε μια διαμάχη με τον Βασιλιά Λουδοβίκο ΙΑ΄ της Γαλλίας, ο οποίος upheld the Pragmatic Sanction of Bourges (1438), σύμφωνα με την οποία τα παπικά διατάγματα χρειάζονταν βασιλική έγκριση προτού δημοσιευθούν στη Γαλλία. Αυτό ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος για τα προνόμια που διεκδικούντο για την Γαλλικανική Εκκλησία, και δεν μπορούσε ποτέ να αναστραφεί όσο ο Λουδοβίκος ΙΑ΄ προσπαθούσε να αντικαταστήσει τον Βασιλιά Φερδινάνδο Α΄ της Νάπολης με έναν Γάλλο πρίγκιπα. Ο Λουδοβίκος ήταν συνεπώς σε διαμάχη με την παποσύνη και ο Σίξτος (ως έξοχος στρατηγός ο ίδιος) δεν μπορούσε να το επιτρέψει.
Νεποτισμός
Sixtus IV.png
Όπως ένας αριθμός Παπών, ο Σίξτος Δ΄ ήταν προσκολλημένος στο σύστημα του νεποτισμού. Στην τοιχογραφία του Μελότσο ντα Φόρλι συνοδεύεται από τους ανιψιούς του Ντελα Ρόβερε και Ριάριο, οι οποίοι δεν ήταν όλοι καρδινάλιοι: ο αποστολικός πρωτονοτάριος Πιέτρο Ριάριο (στα δεξιά του), ο μελλοντικός Πάπας Ιούλιος Β΄ στέκεται πίσω του, και ο Τζιρόλαμο Ριάριο και ο Τζοβάννι ντε λα Ρόβερε πίσω από τον γονατιστό Πλατίνα, συγγραφέας της πρώτης ουμανιστικής ιστορίας των Παπών. Ο ανιψιός του Πιέτρο Ριάριο επίσης επωφελήθηκε από τον νεποτισμό του. Ο Πιέτρο έγινε ένας από τους πλουσιότερους άνδρες στη Ρώμη και του είχε ανατεθεί η εξωτερική πολιτική του Σίξτου Δ΄. Όμως, ο Πιέτρο πάθανε πρόωρα το 1474, και ο ρόλος του πέρασε στον Τζουλιάνο ντε λα Ρόβερε.
Εξωτερική πολιτική
Ένα μεταγενέστερο πορτρέτο του Σίξτου Δ΄ από τον Τιτσιάνο, Ουφίτσι
Ως κοσμικός πρίγκιπας ο οποίος κατασκεύασε stout φρούρια στα Παπικά Κράτη, ο Σίξτος Δ΄ ενώθηκε με την εχθρότητα της Βενετίας ενάντια στον Έρκολε Α΄ ντ'Έστε, Δούκα της Φερράρα, υποκινώντας την επίθεση των Βενετών το 1482 κατά τον αποκαλούμενο Πόλεμο της Φερράρα. Η συνδυασμένη τους επίθεση αντιμετώπισε την συμμαχία των Σφόρτσα του Μιλάνο, τους Μέδικους της Φλωρεντίας μαζί με τον Βασιλιά της Νάπολης, έναν συνήθως κληρονομικό σύμμαχο και υπερασπιστή του Παπισμού. Λόγω της άρνησης του να απέχει από τις μεγάλες εχθρότητες τις οποίες ο ίδιος είχε δημιουργήσει (και επειδή ήταν μεγάλος αντίπαλος των δυναστικών φιλοδοξιών των Ντελα Ρόβερε στο Μάρκε, ο Σίξτος έθεσε την Βενετία σε απαγόρευση (interdict) το 1483.
Την 1η Νοεμβρίου 1478 ο Σίξτος δημοσίευσε την Παπική βούλα Exigit Sinceras Devotionis Affectus, με την οποία ιδρύθηκε η Ισπανική Ιερά Εξέταση στο Βασίλειο της Καστίλης. Ο Σίξτος Δ΄ συναίνεσε υπό πολιτική πίεση από τον Φερδινάνδο της Αραγονίας, ο οποίος απείλησε να αποσύρει την στρατιωτική υποστήριξή από το βασίλειο της Σικελίας.[εκκρεμεί παραπομπή] Παρόλα αυτά, ο Σίξτος Δ΄ φιλονικούσε για το πρωτόκολλο και τα προνόμια δικαιοδοσίας, ήταν δυσαρεστημένος με τις υπερβολές της Ιεράς Εξέτασης και καταδίκασε τις χειρότερες πράξεις της το 1482.[2]
Στα εκκλησιαστικά ζητήματα, ο Σίξτος Δ΄ καθιέρωσε την 8η Δεκεμβρίου ως ημέρα εορτής της Άμωμης Σύλληψης της Παρθένου Μαρίας. Ακύρωσε επίσημα τα διατάγματα της Συνόδου της Κωνσταντίας το 1478.
Δουλεία
Οι δύο παπικές βούλες που εκδόθηκαν από τον Πάπα Νικόλαο Ε΄, η Dum Diversas του 1452 και η Romanus Pontifex του 1455, είχαν αποτελεσματικά δώσει το δικαίωμα στους Πορτογάλους να αποκτούν σκλάβους κατά μήκος της Αφρικανικής ακτής μέσω της ισχύος ή του εμπορίου. Αυτές οι παραχωρήσεις επιβεβαιώθηκαν από τον Σίξτο στην δική του βούλα, την Aeterni regi της 21ης Ιουνίου 1481.[3] Arguably the "ideology of conquest" expounded in these texts became the means by which commerce and conversion were facilitated.[4] Οι πρότερες απειλές του Σίξτου να αφορίσει όλους του καπετάνιους ή τους πειρατές που υποδούλωναν Χριστιανούς στη ν βούλα Regimini Gregis του 1476 ίσως στόχευαν στο να δώσουν έμφαση στην ανάγκη να προσηλυτιστούν οι ιθαγενείς των Καναρίων Νήσων και της Γουινέας και να δημιουργηθεί μια καθαρή διαφορά μεταξύ αυτών που είχαν προσηλυτιστεί και εκείνων που αντιστέκονταν.[5] Οι εκκλησιαστικές ποινές απευθύνονταν σε εκείνους οι οποίοι υποδούλωναν τους πρόσφατα μεταστραφέντες.[6]
Σεξουαλικότητα
Αν και ο Σίξτος έχει κατηγορηθεί ότι είχε αρσενικούς εραστές,[7][8] φαίνεται ότι υπάρχουν λίγα στοιχεία για να τεκμηριωθεί αυτό εκτός των αρχείων ημερολογίων του 1484 του ιστορικού Στέφανο Ινφέσσουρα[9] Ο αναξιόπιστος Ινφέσσουρα τον αποκαλούσε "λάτρη των αγοριών και των σοδομιτών", και ισχυρίστηκε ότι τους επιβράβευε με ενορίες και επισκοπές σε αντάλλαγμα για σεξουαλικές χάρες και πρότεινε έναν αριθμό νεαρών ανδρών για καρδινάλιους, μερικοί από τους οποίους φημίζονταν για την εμφάνισή τους (περιλαμβανομένων των ανιψιών του).
Ενώ είναι αδιαμφισβήτητο ότι ο Σίξτος ευνόησε τους συγγενείς του με την ελπίδα ότι θα είχε πιστούς εκτελεστές της πολιτικής του, όπως συνηθιζόταν εκείνη την εποχή, υπάροχυν λίγα στοιχεία απευθεάις διαφθοράς ή ευνοιοκρατίας. Η εξαίρεση ίσως είναι ο Τζοβάννι Σκλαφενάτο, ο οποίος διορίστηκε καρδινάλιος σύμφωνα με τον παπικ΄οεπιτάφιο στον τάφο του για "αφέλεια, αφοσίωση και άλλα δώρα ψυχής και σώματος"[10] Αθυρόστομα pasquinades were also said to have appeared on the statues της Ρώμης.
Θάνατος
Ο τάφος του καταστράφηκε κατά την Λεηλασία της Ρώμης το 1527. Σήμερα τα λείψανα του μαζί με αυτά του ανιψιού του Πάπα Ιουλίου Β΄ (Τζουλιάνο ντε λα Ρόβερε), αναπαύονται στην Βασιλική του Αγίου Πέτρου στο πάτωμα μπροστά από το μνημείο για τον Πάπα Κλήμεντα Ι΄.
Αναφορές
"The Historical Encyclopedia of World slavery", Editor Junius P. Rodriguez, ABC-CLIO, 1997, ISBN 0-87436-885-5
"Black Africans in Renaissance Europe", Thomas Foster Earle, K. J. P. Lowe, Cambridge University Press, 2005, ISBN 0-521-81582-7
"Christopher Columbus and the enslavement of the Amerindians in the Caribbean. (Columbus and the New World Order 1492–1992).", Sued-Badillo, Jalil, Monthly Review. Monthly Review Foundation, Inc. 1992. HighBeam Research. 10 Aug. 2009
"Castile, Portugal, and the Canary Islands: Claims and Counterclaims, 1344–1479", Joseph F. O'Callaghan, 1993, p. 287–310, Viator, Volume 24
Περαιτέρω ανάγνωση
"Pope Sixtus IV" in the 1913 Catholic Encyclopedia
Clark, J. W., On the Vatican Library of Sixtus IV}}
Short Biography
Marek, Miroslav. Genealogy of Leonardo della Rovere. Genealogy.EU., father of Francesco della Rovere, Pope Sixtus IV
Σημειώσεις
↑ Lauro Martines, April Blood: Florence and the Plot Against the Medici, Oxford: Oxford University Press, 2003, pp. 150–196.
↑ "Sixtus IV." Encyclopædia Britannica. Encyclopaedia Britannica 2008 Ultimate Reference Suite. Chicago: Encyclopædia Britannica, 2008.
↑ Raiswell, p. 469 see also "Black Africans in Renaissance Europe", P. 281
↑ Traboulay 1994, P. 78-79.
↑ Sued-Badillo (2007, see also O'Callaghan, p. 287-310
↑ "Slavery and the Catholic Church", John Francis Maxwell, p. 52, Barry Rose Publishers, 1975
↑ http://books.google.com
↑ Nigel Cawthorne (1996). Sex Lives of the Popes. Prion. σσ. 160.
↑ Stefano Infessura, Diario della città di Roma (1303-1494), Ist. St. italiano, Tip. Forzani, Roma 1890, pp. 155-156
↑ Mario Masini and Giuseppe Portigliotti, 'Attraverso il Rinascimento. Pier Luigi Farnese', "Archivio di antropologia criminale", vol. XXXVIII 1917, p. 473
.
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
