.
Ο Πάπας Γρηγόριος ΙΕ΄ (9 Ιανουαρίου 1554 - 8 Ιουλίου 1623) διετέλεσε Πάπας από το 1621 έως το 1623.
Βιογραφία
Γεννήθηκε στη Μπολόνια στις 9 Ιανουαρίου του 1554. Το κοσμικό του όνομα ήταν Αλεσάντρο Λουντοβίζι. Ήταν ένα από τα επτά παιδιά του κόμη Πομπέο Λουντοβίζι και της Καμίλα Μπιατζίνι.
O Γρηγόριος ΙΕ΄ με τον καρδινάλιο-ανιψιό του Λουδοβίκο Λουντοβίζι
Σπούδασε αρχικά στο Παπικό Γρηγοριανό Κολέγιο των Ιησουιτών στη Ρώμη και συνέχισε στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια από όπου πήρε πτυχία κανονικού και Ρωμαϊκού Δικαίου τον Ιούνιο του 1575. Δεν υπάρχουν στοιχεία για χειροτονία του. Το αρχικό του επάγγελμα ήταν παπικός νομικός σύμβουλος στη Ρώμη. Το 1612 ο Πάπας Παύλος Ε΄ τον διόρισε αρχιεπίσκοπο της Μπολόνια και τον Αύγουστο του 1616 τον έστειλε σαν νούντσιο στο δουκάτο της Σαβοΐας, για να μεσολαβήσει στη διαμάχη του Καρόλου Εμμανουήλ Α΄ και του Φίλιππου Γ΄ της Ισπανίας με αφορμή το μαρκησάτο του Μονφερράτου του οίκου των Γκονζάγκα[1]. Το Σεπτέμβριο του 1616 ο Πάπας Παύλος τον τοποθέτησε σε θέση καρδινάλιου - ιερέα στη Σάντα Μαρία στην Τρανσποντίνα. Ο Λουντοβίζι παρέμεινε στην αρχιεπισκοπή του μέχρι και το θάνατο του Πάπα Παύλου το 1621, οπότε και μετέβη στη Ρώμη προκειμένου να συμμετάσχει στο κονκλάβιο το οποίο τελικά τον εξέλεξε.
Την περίοδο της εκλογής του, επηρεασμένος από τον προκάτοχό του, και δεδομένης της μεγάλης ηλικίας του, ήταν ήδη 66 ετών, και της κακής κατάστασης της υγείας του, αντιλήφθηκε αμέσως ότι χρειαζόταν ένα δραστήριο συνεργάτη, ο οποίος θα έχαιρε της άκρας εμπιστοσύνης του, και θα τον βοηθούσε στη διακυβέρνηση της εκκλησίας. Θεώρησε ότι ο καταλληλότερος για αυτή τη θέση ήταν ο ανιψιός του Λουδοβίκος Λουντοβίζι, ο οποίος ήταν μόλις 25 ετών και, διακινδυνεύοντας να κατηγορηθεί για νεποτισμό, τον έκανε καρδινάλιο μόλις τρεις ημέρες μετά την εκλογή του. Την ίδια ημέρα, ο αδελφός του Οράτιος, διορίστηκε αρχηγός του παπικού στρατού. Στην πορεία αποδείχθηκε ότι ο Λουδοβίκος δεν διέψευσε τις προσδοκίες του θείου του. Η Καθολική Εγκυκλοπαίδεια αναφέρει ότι «ο Λουδοβίκος, είναι αλήθεια ότι, προασπίστηκε τα συμφέροντά της οικογένειας του με κάθε δυνατό τρόπο, αλλά επίσης χρησιμοποίησε τα θαυμάσια ταλέντα του και την τεράστια επιρροή του για το καλό της Εκκλησίας, και ήταν πραγματικά αφοσιωμένος στον Πάπα». Ο Γρηγόριος εξασφάλισε για τους Λουντοβίζι δύο δουκάτα, ένα για το νεότερο αδερφό του Οράτιο, τον οποίο έκανε Nobile Romano και δούκα του Φιάνο το 1621, και το άλλο, το δουκάτο του Ζαγκαρόλο, το οποίο αγόρασε από την οικογένεια Κολόνα ο Λουδοβίκος το 1622. Ένας ακόμη ανιψιός του, ο Νικολό Λουντοβίζι, έγινε πρίγκιπας του Πιομπίνο έχοντας όλη την εξουσία διακυβέρνησης του και λόρδος της νήσου Έλβα το 1634, έχοντας ήδη παντρευτεί την κληρονόμο στις 30 Μαρτίου του 1632.
Πέρα από την ενίσχυση που παρείχε στον Φερδινάνδο Β΄ της Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και στην Καθολική Λίγκα στον αγώνα τους ενάντια στους Προτεστάντες, η οποία άγγιξε το ένα εκατομμύριο δουκάτα, και τη στήριξή του στον αγώνα του Σιγισμόνδου ενάντια στους Τούρκων, παρενέβη ελάχιστα στην ευρωπαϊκή πολιτική. Το διάταγμά του εναντίον των μαγισσών (Omnipotentis Dei, 20 Μαρτίου 1623) απετέλεσε το τελευταίο παπικό διάταγμα κατά της μαγείας. Οι παλαιότερες ποινές έγιναν χαλαρότερες και η θανατική καταδίκη περιορίστηκε σε όσους «αποδεδειγμένα έκαναν συμφωνία με το διάβολο και διέπραξαν ανθρωποκτονία με τη συνδρομή του» (CE). Ήταν εξαιρετικός θεολόγος και and προώθησε ένα πνεύμα μεταρρύθμισης. Η σφραγίδα του στο Aeterni Patris της 15 Νοεμβρίου 1621 ρύθμισε τη διαδικασία εκλογής νέων Παπών, η οποία έπρεπε να είναι μυστική και γραπτή. Επιτρέπονταν τρεις μέθοδοι εκλογής: με εξονυχιστικό έλεγχο, με συμβιβασμό και με επευφημία . Στις 6 Ιανουαρίου του 1622, ίδρυσε το Propaganda Fide που αποτέλεσε το ιεραποστολικό τμήμα της Ρωμαϊκής Κουρίας. Η περίοδος παραμονής του στον παπικό θρόνο σημαδεύτηκε από την αγιοποίηση της Τερέζας της Άβιλα, του Φράνσις Ξαβιέ, του Ιγνάτιου Λογιόλα, του Φίλιπ Νέρι και του Ισίδωρου του αγρότη. Αγιοποίησε επίσης μέχρι το τρίτο στάδιο αγιοποίησης (Beatificatio) τον Αλοΐσιο Γκονζάγκα και τον Πέτρος της Αλκάντρα. Η επιρροή του στην έλευση του διάσημου Μπολονέζου ζωγράφου Γκουερτσίνο στη Ρώμη υπήρξε καταλυτική και αποτέλεσε ορόσημο για την ανάπτυξη του Μπαρόκ. Ποζάρισε για πορτραίτα - προτομές τόσο στον Τζιαν Λορέντσο Μπερνίνι όσο και στον αντίπαλό του Αλεσάντρο Αλγκάρντι, το έργο του οποίου βρίσκεται σε ένα τόντο στο ναό της Σάντα Μαρία στη Βαλιτσέλα.
Ο Γρηγόριος ΙΕ΄ πέθανε στο Παλάτι του Κουιρινάλε στις 8 Ιουλίου του 1623, και τάφηκε στο ναό του αγίου Ιγνατίου. Τον διαδέχθηκε ο Ουρβανός Η΄.
Σημειώσεις
↑ Η διαμάχη αυτή οδήγησε τελικά στον Πόλεμο της διαδοχής της Μάντουας, 1628–31.
Πηγές
Günther Wassilowsky, Hubert Wolf: Päpstliches Zeremoniell in der Frühen Neuzeit – Das Diarium des Zeremonienmeisters Paolo Alaleone de Branca während des Pontifikats Gregors XV. (1621–1623). Rhema-Verlag, Münster 2007, ISBN 978-3-930454-80-8 (γερμανικά)
Ο Πάπας Γρηγόριος ΙΕ΄ στην Καθολική Εγκυκλοπαίδεια του 1913 (αγγλικά)
Ορισμένο αναθεωρημένο κείμενο από την ένατη έκδοση της (1880) of the Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα). (αγγλικά)
Καρδινάλιοι της Αγίας Καθολικής Εκκλησίας: Αλεσάντρο Λουντοβίζι (αγγλικά)
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
