.
Ο Ιννοκέντιος ο 4ος, Πάπας της Ρώμης (1243 - 1254, κατά κόσμον Sinobald de Fieschi), διαδέχτηκε τον πάπα Κελεστίνο τον Δ'. Ανήκε σε ευγενή οικογένεια της Λιγουρίας, τους Φιέσκι (Fieschi), κόμητες της Λαβάνια.
Στέφθηκε πάπας με την υποστήριξη του Γερμανού αυτοκράτορα Φρειδερίκου Β' που είχε μεγάλη επιρροή στους εκλέκτορες. Σύντομα όμως ήρθε σε σύγκρουση μαζί του αφού ο Φρειδερίκος, λόγω εξέγερσης του επισκόπου Ρανιέρι, αρνήθηκε να κρατήσει τον λόγο του για την απελευθέρωση των αιχμαλώτων επισκόπων από την εποχή του Γρηγορίου του Θ'.
Κατέφυγε στην γαλλική Λυών όπου μετά από συμβούλιο ενός μηνός καταράστηκε τον Φρειδερίκο, τον κήρυξε «αντίχριστο εχθρό της εκκλησίας», «Σαρακηνό φίλο του σουλτάνου» και όρισε νέο αυτοκράτορα τον ευγενή Ερρίκο Ράσπε, με την εντολή να δολοφονήσει τον Φρειδερίκο. Είχε και σκληρές διαμάχες με τον βασιλιά της Νίκαιας Ιωάννη Γ' Βατάτζη, σύμμαχο του Φρειδερίκου.
Βρέθηκε σε δύσκολη θέση αφού ο Φρειδερίκος Β' είχε κατακτήσει σχεδόν ολόκληρη την Ιταλία, αλλά η κατάσταση ανατράπηκε μετά την εξέγερση της Λομβαρδικής Πάρμας (Ιούνιος 1247). Ο Φρειδερίκος, που είχε στρατοπεδεύσει έξω από αυτήν, έπαθε πανωλεθρία. Αντιμετώπιζε μεγάλο πρόβλημα με τις ιταλικές πόλεις που ο λαός τους ήταν υπο την επιρροή του Μανφρέδου, γιου του Φρειδερίκου. Προσπάθησε να προσαρμόσει το Βασίλειο της Νάπολης στο κράτος του, μετά από αποτυχημένες συνομιλίες με τον Κάρολο του Ανζού, όρισε διάδοχο του θρόνου τον Εδμούνδο, 9χρονο γιο του βασιλιά της Αγγλίας Ερρίκου του Γ'.
Το 1252 προέβη σε σκληρές θρησκευτικές μεταρρυθμίσεις συνεχίζοντας την τακτική του προκατόχου του Γρηγόριου Θ'. Όρισε μάλιστα στους ιεροεξεταστές νόμιμα δικαιώματα ώστε να μπορούν να καταφεύγουν σε σωματικά βασανιστήρια απέναντι σε ανθρώπους που θεωρούσαν ότι έχουν ξεφύγει από τον δρόμο του Θεού.
Παράλληλα όμως, αυτήν την περίοδο άρχισε να κάνει ανοίγματα προς τον Ορθόδοξο κόσμο. Το 1251 τοποθέτησε λεγάτο του για την Ανατολή τον καρδινάλιο Επί-σκοπο Tusculum Eudes de Châteauroux, απαλλάσσοντας έτσι τους Ορθοδόξους από την πίεση της τοπικής λατινικής ιεραρχίας και επιτρέποντάς τους, για πρώτη φορά μετά την 4η Σταυροφορία την εγκατάσταση των Πατριαρχών Αντιοχείας και Ιεροσολύμων στις έδρες τους. Επίσης με αιχμή του δώρατος του Φραγκισκανούς ξανάρχισε τις διαπραγματεύσεις με τον Βατάτζη, για την Ένωση των Εκκλησιών και με αντάλλαγμα την αποκατάσταη του Βυζαντίου και διευθετήσεις στο θέμα του Filioque. Ο ταυτόχρονος θάνατος Αυτοκράτορα και Πάπα το 1254 έθεσε τέρμα σε αυτές τις διαπραγματεύσεις[1].
Παραπομπές
↑ Michael Angold, «Greeks and Latins after 1204: The perspective of exile», Latins and Greeks in the Eastern Mediterranean after 1204, 63-86.
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
