.

Πτολεμαίος Β’ ο Φιλάδελφος (Κως 309 π.Χ. – Αλεξάνδρεια 246 π.Χ.) Φαραώ της Αιγύπτου από το 283 έως το 245 π.Χ. , ο δεύτερος της Δυναστείας των Πτολεμαίων, οι οποίοι κυβέρνησαν τη χώρα κατά την ελληνιστική περίοδο. Πατέρας του ήταν ο Πτολεμαίος Α’ ο Σωτήρ, στρατηγός του Αλεξάνδρου του Μέγα και ιδρυτής της δυναστείας. Μητέρα του ήταν η τέταρτη και ευνοούμενη σύζυγος του βασιλιά, η Βερενίκη Α’. Κατά τη διάρκεια της βασιλείας του ισχυροποίησε τον έλεγχο της Αλεξάνδρειας πάνω στην Παλαιστίνη και τη Βόρεια Αφρική και τη μεταμόρφωσε σε κέντρο του ελληνικού πολιτισμού.

Νεανικά Χρόνια & Μόρφωση

Το κλίμα της Αιγύπτου δεν είχε αλλάξει ακόμη τα ευρωπαϊκά μακεδονικά χαρακτηριστικά των Πτολεμαίων, όπως συνέβη στους μεταγενέστερους από αυτούς. Ο Πτολεμαίος είχε ανοιχτόχρωμη επιδερμίδα και ίσως και μια τάση να παχύνει. Θεωρείται πως στη δυναστεία υπήρχε η γενετική προδιάθεση τα άτομα να γίνονται παχουλά σε μεγαλύτερες ηλικίες.

Ο πατέρας του Πτολεμαίου, ο Πτολεμαίος ο Σωτήρ, ήταν ένας από τους στρατηγούς του Αλεξάνδρου, αυτός στον οποίο επίσημα ανατέθηκε το βασίλειο της Αιγύπτου μετά τη διάσπαση του απέραντου κράτους του Μακεδόνα στρατηλάτη. Είχε τέσσερις γνωστές σε εμάς συζύγους. Όταν η τρίτη από αυτές η Ευρυδίκη, πριγκίπισσα της Μακεδονίας και κόρη του Αντίπατρου, έφτασε στην Αίγυπτο για να παντρευτεί, έφερε μαζί της μια νεαρή χήρα, τη Βερενίκη σαν κυρία επί των τιμών της. Ωστόσο η τελευταία σύναψε σχέσεις με το βασιλιά, έγινε η ευνοούμενη του και τον παντρεύτηκε αποτελώντας την τέταρτη σύζυγό του. Του χάρισε τρία παιδιά: την Αρσινόη, τη Φιλωτέρα και τον Πτολεμαίο. Ο θρόνος ανήκε δικαιωματικά στο γιο της Ευρυδίκης, τον Πτολεμαίο Κεραυνό που ήταν μεγαλύτερος, όμως ο πατέρας του επέλεξε το γιο της Βερενίκης, τον Πτολεμαίο. Σε ηλικία 18 ετών, το 290 π.Χ. έγινε συμβασιλέας του πατέρα του για να εξασφαλιστεί η διαδοχή του. Ο ετεροθαλής αδερφός του, ο Πτολεμαίος Κεραυνός, φιλονίκησε με τον πατέρα του και εγκατέλειψε την Αλεξάνδρεια. Αργότερα έγινε βασιλιάς της Μακεδονίας.

Ο Πτολεμαίος λοιπόν, ο γιος της Βερενίκης, διαδέχτηκε τον πατέρα του στην ηλικία των 25 ετών το έτος 283 π.Χ. Την εποχή εκείνη ήταν απλά γνωστός με τον όνομα “Πτολεμαίος ο γιος του Πτολεμαίου”. Ακόμη το όνομα Πτολεμαίοι δεν είχε καθιερωθεί στις συνειδήσεις σαν μια μακριά δυναστεία αντρών με το ίδιο όνομα. Απλά έτυχε πατέρας και γιος να έχουν το ίδιο όνομα. Δεν υπήρχε ακόμη η πρόθεση όλοι οι βασιλείς που θα τους διαδέχονταν, υποθέτοντας πάντα πως η δυναστεία θα συνεχιζόταν, θα ονομάζονταν Πτολεμαίοι. Αργότερα οι σύγχρονοί τους θα απένειμαν στον καθένα από ένα τίτλο - παρατσούκλι ώστε να γίνεται η διάκριση μεταξύ τους. Οι σύγχρονοι μελετητές τούς παρείχαν και αριθμούς. Το δεύτερο μέλος της δυναστείας λοιπόν, έμεινε στην ιστορία ως ο Πτολεμαίος Β’ ο Φιλάδελφος, δηλαδή αυτός που αγαπά την αδερφή του. Το επίσημο αιγυπτιακό του όνομα ήταν Meryamun Setepenre, που σημαίνει “Πολυαγαπημένος του Άμμωνος, Εκλεκτός του Ρε”.

Ο Πτολεμαίος σαν χαρακτήρας ήταν πολύ διαφορετικός από τον πατέρα του. Το σκληροτράχηλο στρατηγό του Αλεξάνδρου διαδέχτηκε ένας άντρας με αγάπη για τις επίγειες απολαύσεις, με ενδιαφέρον για τις επιστήμες και τις τέχνες. Η συνήθεια τού να προσλαμβάνονται οι καλύτεροι εκπαιδευτικοί ή ποιητές για να μορφώσουν τον πρίγκιπα – διάδοχο, ήταν κάτι που ο Πτολεμαίος ο Σωτήρ γνώριζε από την πατρίδα του, τη Μακεδονία, όπου ο νεαρός Αλέξανδρος διδάχτηκε από τον ίδιο τον Αριστοτέλη. Παιδαγωγός του υπήρξε ο Στράτων της Λαμψάκου, ένας από τους κύριους αντιπροσώπους της Σχολής του Αριστοτέλη. Θεωρείται πως από εκεί πηγάζει το ενδιαφέρον που επέδειξε ο μετέπειτα βασιλιάς για τη ζωολογία και τη γεωγραφία, μιας και ο Αριστοτέλης και οι αρχές του ήταν στραμμένες προς τη μελέτη των επιστημών.

Κοινωνικό και Πολιτιστικό Έργο

Όπως και ο πατέρας του, ο Πτολεμαίος Β’ ήταν ένας έξυπνος διπλωμάτης. Όταν έχανε σε στρατιωτικό επίπεδο, αναπλήρωνε το χαμένο έδαφος κανονίζοντας στρατηγικούς γάμους που μετέτρεπαν τους εχθρούς του σε συγγενείς. Ήταν επίσης και ικανός κυβερνήτης, οργανώνοντας την αιγυπτιακή οικονομία για να ιδρύσει μια περίοδο ευμάρειας, τουλάχιστον για τις ανώτερες κοινωνικά τάξεις και τους εμπόρους. Η Αλεξάνδρεια μεγάλωσε τόσο σε μέγεθος που έπρεπε να χωριστεί σε τρεις συνοικίες: τη Ρακότιδα, όπου κατοικούσαν οι ντόπιου Αιγύπτιοι, το Βρούχιο, το βασιλικό ελληνομακεδονικό κομμάτι της πόλης και η Εβραϊκή συνοικία.

Η Αλεξάνδρεια δεν μεγάλωσε όμως μόνο σε μέγεθος, αλλά και σε ποιότητα. Ήταν ο Πτολεμαίος ο Β’ που κάλεσε στην Αίγυπτο τα πιο λαμπρά πνεύματα των επιστημών και των γραμμάτων κάνοντάς την λαμπρό κέντρο πολιτισμού. Τους ενέταξε στην τοπική κοινωνία και τους χάρισε απαλλαγές από φόρους και άλλες υποχρεώσεις, επιτρέποντάς τους να ασχοληθούν απερίσκεπτοι με το πνευματικό τους έργο. Κάτω από την καθοδήγησή του τα έργα ανοικοδόμησης που είχε ξεκινήσει ο πατέρας του, όπως ο Φάρος και η Βιβλιοθήκη, ολοκληρώθηκαν και το Μουσείον έγινε κέντρο των ελληνικών γραμμάτων, που θα μπορούσε να ανταγωνιστεί την Ακαδημία των Αθηνών.

Οι εβραϊκές πηγές του αποδίδουν τη μετάφραση των ιερών τους γραφών στα ελληνικά, ένα έργο που βοήθησε τον εξελληνισμό των Εβραίων και έκανε τη δική τους γραμματεία προσβάσιμη στον υπόλοιπο κόσμο. Ο θρύλος αναφέρει πως το έργο αυτό πραγματοποίησαν εβδομήντα γραφείς, με αποτέλεσμα ο καρπός της δουλειάς τους να λάβει το όνομα «Η Μετάφραση των Εβδομήκοντα». Ο Πτολεμαίος συνέχισε τα εξελληνιστικά του σχέδια στην Παλαιστίνη μετατρέποντας παλιά σημιτικά κέντρα σε ελληνικές πόλεις. Η Ράμπα στη Ιορδανία ( το σημερινό Αμμάν ) ξαναχτίστηκε ως Φιλαδέλφεια. Η πόλη Άκκο στη φοινικική ακτή έγινε Πτολεμαΐδα. Και οι δύο πήραν τα ονόματα αυτά για να τον τιμήσουν. Καθώς ο Πτολεμαίος δεν έκανε αλλαγές στην Ιερουσαλήμ και την Ιουδαία, η εβραϊκή παράδοση των τιμά σαν ευεργέτη.

Για να προωθήσει το εμπόριο με την Ανατολή κατασκεύασε ένα κανάλι ώστε να ενώσει το Νείλο με τον κόλπο του Σουέζ. Η κατασκευή για την ακρίβεια είχε ξεκινήσει υπό τον φαραώ Νεκώ και συνεχίστηκε από το Δαρείο, που όμως εγκατέλειψε τα σχέδιά του όταν του είπαν πως η Ερυθρά θάλασσα βρισκόταν σε υψηλότερο επίπεδο από το Νείλο. Το κανάλι ονομάστηκε προς τιμήν του βασιλιά «Ποτάμι του Πτολεμαίου». Κι ακόμη κι αν πολλά από τα επιτεύγματα του Πτολεμαίου χάθηκαν για εμάς από την αναπόφευκτη φθορά του χρόνου, μια από τις συνεισφορές του που άντεξαν περισσότερο στο χρόνο είναι ορατή ακόμη και σε εμάς σήμερα. Ήταν ο πρώτος που έφερε καμήλες στην Αίγυπτο.

Έθεσε έτσι τις βάσεις για όλα εκείνα τα πράγματα που έκαναν την Αλεξάνδρεια γνωστή. Δεν προήλθαν βέβαια όλα αυτά από την ανιδιοτελή αγάπη του βασιλιά για τα γράμματα. Ήταν και ένα τρόπος αυτοπροβολής, όχι και τόσο διαφορετικό από τη σημερινή χρήση της του τύπου και της τηλεόρασης. Όπως ακριβώς οι λόγιοι επωφελούνταν της πατρωνίας του βασιλιά, έτσι ήταν υποχρεωμένοι να τον εκθειάζουν στα γραπτά τους και να του αποδίδουν θεϊκά χαρακτηριστικά. Φυσικά, αυτή η διαφήμιση δεν έφτανε και πολύ καλά μέχρι τα πέρατα του βασιλείου. Η χώρα αποτελούνταν από δυο διαφορετικούς κόσμους που δεν συμφιλιώθηκαν κατά το μεγαλύτερο μέρος της βασιλείας των Πτολεμαίων φαραώ. Πολλοί από τους Έλληνες δεν έμπαιναν στον κόπο να μάθουν την αιγυπτιακή γλώσσα, και πιστεύεται πως η πρώτη ηγεμόνας που το έκανε δεν είναι άλλη από τη διάσημη Κλεοπάτρα, την τελευταία μονάρχη της δυναστείας. Οπότε όλες οι διαδικασίες γίνονταν διαμέσου διερμηνέων. Η περίπλοκη γραφειοκρατία ήταν αυτή που κυβερνούσε, αλλά και αυτή που αυστηρά απέδιδε στον Πτολεμαίο το μερίδιό του.

Εξωτερική Πολιτική

Η φιλοδοξία του Οίκου των Πτολεμαίων ήταν να επεκτείνει την κυριαρχία του εκτός της Αιγύπτου, σε περιοχές της Ασίας, καθώς και να κυριαρχήσει στο θαλάσσιο χώρο της Μεσογείου και να αποκτήσει επιρροή στα πολιτικά πράγματα του ελληνικού κόσμου. Σαν αποτέλεσμα οι διαμάχες με τα γειτονικά κράτη ήταν αναπόφευκτες. Η βασιλεία του Πτολεμαίου περιελάμβανε πολλούς πολέμους, μα συνήθως διεξάγονταν από τους στρατηγούς και τους ναυάρχους του. Μόνο σε μια εκστρατεία στο Νείλο μαθαίνουμε πως συμμετείχε αυτοπροσώπως ο Πτολεμαίος, αντίθετα με τον πατέρα του ή με άλλους σύγχρονους του όπως ο Αντίοχος Α' ή ο Αντίγονος Β' Γονατάς. Κατά τη διάρκεια των ετών που κυβερνούσε ο Πτολεμαίος, σημειώθηκε πολλές πολιτικές ζυμώσεις στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου. Το 281 οι δύο τελευταίοι επίγονοι και παλαιοί στρατηγοί του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Λυσίμαχος και ο Σέλευκος συγκρούστηκαν για να διευθετήσουν τις πολιτικές τους διαφορές. Ο Λυσίμαχος ηττήθηκε και έχασε τη ζωή του. Όσο για το Σέλευκο, ο δρόμος προς το θρόνο του Αλεξάνδρου ήταν πια ανοικτός για εκείνον. Η κατάσταση για το νεαρό Πτολεμαίο, ο οποίος ήταν ταυτόχρονα και πεθερός και γαμπρός του νεκρού Λυσίμαχου, ήταν πολύ επικίνδυνη. Μαζί με το Σέλευκο ήταν και ο ετεροθαλής αδερφός του, ο Πτολεμαίος Κεραυνός, και υπήρχε πάντα η πιθανότητα ο γηραιός βασιλιάς να βοηθούσε τον Κεραυνό να διεκδικήσει τα δικαιώματά του στο θρόνο της Αλεξάνδρειας.

Ωστόσο η κατάσταση άλλαξε απρόσμενα, όταν ο Πτολεμαίος Κεραυνός δολοφόνησε τον Σέλευκο στο Άργος της Θράκης το 281 π.Χ., λίγο καιρό μετά τη διάβασή τους από τον Ελλήσποντο. Οι φιλοδοξίες του Κεραυνού αφορούσαν πλέον μονάχα τη Μακεδονία, την οποία διεκδίκησε με νύχια και με δόντια με μια σειρά μαχών ενάντια σε σημαντικά πρόσωπα της εποχής. Όταν πλέον τα είχε καταφέρει έστειλε ένα μήνυμα στον Πτολεμαίο αναφέροντας πως αποποιόταν πια τα δικαιώματά του στο θρόνο της Αιγύπτου, μιας και το βασίλειο της Μακεδονίας ήταν πιο ικανοποιητικό για εκείνον. Αυτό ήταν σίγουρα μια ανακούφιση για τον Πτολεμαίο. Οι συγκρούσεις βέβαια δεν σταμάτησαν στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, καθώς μια σειρά από ισχυρούς βασιλείς μάχονταν να ενισχύσουν τη θέση τους, ο καθένας ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Μια τυπική ανακωχή συνέβη μεταξύ τους κατά τη διάρκεια μιας εισβολής Γαλατών από το Δούναβη το 279 π.Χ. , σπέρνοντας το πολιτικό χάος: ο Κεραυνός χάθηκε και οι επόμενοι βασιλείς της Μακεδονίας διαδέχονταν ο ένας τον άλλο με μεγάλη ταχύτητα. Τελικά η κατάσταση σταθεροποιήθηκε κάπως ως εξής: στη Μακεδονία κυβέρνησε ο Αντίγονος Β' Γονατάς, στην βόρεια Συρία, ένα μεγάλο μέρος της Μικράς Ασίας, στις Μεσοποταμία, Βαβυλωνία και Περσία, οι Σελευκίδες, σε άλλα μέρη της Μικράς Ασίας, οι νέες τοπικές δυναστείες, ενώ στην Αίγυπτο, στην Παλαιστίνη, στην Κυρήνη και στην Κύπρο, οι Πτολεμαίοι. Στην ηπειρωτική και νησιωτική Ελλάδα, στο Βόσπορο και τη Μαύρη Θάλασσα, οι παλαιές πόλεις – κράτη συνέχισαν να έχουν σχετική ανεξαρτησία, συμμαχώντας πότε με τον ένα μονάρχη και πότε με τον άλλο.

Μια ευκαιρία για τον Πτολεμαίο να κυριαρχήσει στον ελλαδικό χώρο προέκυψε όταν η Μακεδονία γνώριζε μια περίοδο παλινόρθωσης υπό την ηγεμονία του Αντίγονου Β' Γονατά. Η Ελλάδα και το Αιγαίο βρίσκονταν στη μακεδονική σφαίρα επιρροής ήδη από τις μέρες του Φιλίππου του Β’ και ο Γονατάς δεν σκόπευε να εγκαταλείψει το ρόλο του αυτό. Όταν ο Γονατάς ξεκίνησε να ξαναχτίζει την ναυτική κυριαρχία των Μακεδόνων στη θάλασσα, ο Πτολεμαίος θορυβήθηκε. Άρχισε λοιπόν να υποδαυλίζει την ανησυχία των εχθρών της Μακεδονίας στην περιοχή. Η Αθήνα, που βρισκόταν κάτω από τον έλεγχο των Μακεδόνων, ήταν ένας από τους εχθρούς αυτούς. Η Αίγυπτος ήδη ήταν αυτή που προμήθευε σιτάρι στους Αθηναίους. Γνώριζε καλά πως η πλειοψηφία των κατοίκων της πόλης επιθυμούσε βαθιά την ελευθερία της και την αυτονομία της από τη Μακεδονία. Επιπροσθέτως ήθελαν να ανακτήσουν τον έλεγχο του Πειραιά. Επίσης ο Πτολεμαίος απευθύνθηκε στο Σπαρτιάτη βασιλιά Αρέο για συμμαχία. Τελικά, όταν κατάλαβε πως η στιγμή ήταν κατάλληλη, μέσω των πρακτόρων του, ενθάρρυνε τους Αθηναίους να κηρύξουν τον πόλεμο στον Αντίγονο. Τη δουλειά αυτή στην Αθήνα έκανε ένας ιδεαλιστής και όμορφος πολίτης που ονομαζόταν Χρεμονίδης, από τον οποίο πήρε και ο πόλεμος αυτός το όνομά του.

Ωστόσο ο πόλεμος αυτός είχε το αντίθετο αποτέλεσμα για τον Πτολεμαίο Β’ και τους Έλληνες. Ο Πτολεμαίος στην πραγματικότητα έκανε ελάχιστα για να βοηθήσει τους Αθηναίους. Όταν ο Σπαρτιάτης βασιλιάς συνάντησε τον Αντίγονο έξω από την Κόρινθο, σκοτώθηκε στη πεδίο της μάχης, αφήνοντας στον Αντίγονο την ευκαιρία να πολιορκήσει την Αθήνα. Η Αίγυπτος δεν αντέδρασε και τελικά οι Έλληνες βρέθηκαν σε κατάσταση χειρότερη από την προπολεμική. Πάντως ο Πτολεμαίος κέρδισε έδαφος και συνέχισε να ανάβει σπίθες κατά των Μακεδόνων. Καμιά φορά κέρδιζε περιοχές, κι άλλοτε τις έχανε με τον ίδιο τρόπο.

Πρώτος και Δεύτερος Συριακός Πόλεμος

(*)

Ο πολιτικός ανταγωνισμός ανάμεσα στη Δυναστεία των Σελευκιδών και των Πτολεμαίων ήταν σχεδόν μόνιμος. Τελικά οδηγήθηκε σε πραγματικό πόλεμο μάλλον την άνοιξη του 276 π.Χ., όταν ο Πτολεμαίος εισέβαλε στη Συρία, όπως μας πληροφορεί μια επιγραφή από τη Βαβυλώνα. Το περιστατικό αυτό ονόμασαν οι σύγχρονοι μελετητές “Πρώτο Συριακό Πόλεμο”. Δεν γνωρίζουμε τίποτα για το τι συνέβη τότε. Μόνο σκόρπια στοιχεία. Ο Παυσανίας σύντομα αναφέρει πως οι αιγυπτιακές δυνάμεις, χτυπώντας εδώ κι εκεί στα εδάφη των αντιπάλων τους εμπόδισαν την εισβολή τους στην Αίγυπτο. Επίσης είναι γνωστό πως ο Αιγύπτιοι περίμεναν κάποια επίθεση. Η στήλη του Pithom αναφέρει μια επίσκεψη του Πτολεμαίου στην Ηρωόπολη, στον Ισθμό του Σουέζ, τον Ιανουάριο του 273 π.Χ., να επιθεωρήσει τα αμυντικά μέτρα. Η σύζυγός του, η Αρσινόη Β', ήταν μαζί του, ήταν πιθανόν ο πραγματικός επιθεωρητής. Από την αιγυπτιακή πλευρά έχουμε μόνο δύο αναφορές του πολέμου: μια ιερογλυφική επιγραφή, που σήμερα βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου, και ένα ποίημα του Θεόκριτου.

Στο “Δεύτερο Συριακό Πόλεμο”, με αντίπαλο τον Αντίοχο Β' τον Θεό ο Πτολεμαίος υπέφερε σημαντικές απώλειες στις ακτές της Μικράς Ασίας και συμφώνησε να κάνει ειρήνη παντρεύοντας τον Αντίοχο με την κόρη του Βερενίκη.

Αυτό ήταν το πολιτικό κλίμα την εποχή του Πτολεμαίου Β’, κατά τη βασιλεία του οποίου η Αίγυπτος έφτασε σε μεγάλα ύψη δύναμης και δόξας. Ιστορίες σχετικά με τις πράξεις του βασιλιά αυτού, των στρατηγών και των πρέσβεών του, έχουν χαθεί για πάντα. Ωστόσο διαθέτουμε πληροφορίες από τις επιτομές μεταγενέστερων συγγραφέων, από κάποιες αναφορές και λίγες σποραδικές επιγραφές, πράγμα που μας επιτρέπει να φτιάξουμε ένα αμφίβολο χρονικό της βασιλείας του Πτολεμαίου Φιλάδελφου.

Πτολεμαίος και Αρσινόη

Μεταξύ του 279 και του 274 π.Χ. μια βούληση ισχυρότερη από αυτή του Πτολεμαίου κατέφθασε στην Αλεξάνδρεια: η αδερφή του Αρσινόη, μετέπειτα γνωστή ως Αρσινόη Β’ η Φιλάδελφος. Ήταν αδερφή του από τους ίδιους γονείς, και είχε παντρευτεί αρχικά το βασιλιά της Θράκης Λυσίμαχο. Δολοπλοκώντας ενάντια στους πολιτικούς της αντιπάλους, είχε συμβάλει στα γεγονότα που οδήγησαν στην πτώση του συζύγου της. Κατέφυγε με τα παιδιά της στην Κασσάνδρεια, όπου και ο Πτολεμαίος Κεραυνός, που ήταν ετεροθαλής αδερφός της, τής πρότεινε γάμο ώστε να συμμαχήσουν. Εκείνη θεώρησε την προσφορά συμφέρουσα, αλλά ξεγελάστηκε: ο Κεραυνός θανάτωσε δύο από τα τρία παιδιά της, που στο μέλλον πιθανόν να διεκδικούσαν το θρόνο του στη Μακεδονία. Μετά από μια σύντομη περιπλάνηση και διαμονή στη Σαμοθράκη, η Αρσινόη επέστρεψε στην ασφάλεια του πατρικού της σπιτιού. Με τα όνειρά της να γίνει βασίλισσα της Μακεδονίας κατεστραμμένα, κουβάλησε στις αποσκευές της ένα φιλόδοξο σχέδιο. Να βασιλέψει στο βασίλειο του πατέρα της.

Ο Πτολεμαίος ο Β’ ήταν ήδη παντρεμένος με την Αρσινόη Α’, κόρη του αποθανόντα συζύγου της Αρσινόης Β’, του Λυσίμαχου. Του είχε μάλιστα χαρίσει ήδη τρία παιδιά: δυο γιους, τον Πτολεμαίο και το Λυσίμαχο, και μια κόρη, τη Βερενίκη τη Φερνοφόρο. Αυτό δεν εμπόδισε την Αρσινόη τη Β’ να πραγματοποιήσει τα σχέδια της. Κατάφερε να πείσει τον βασιλιά Πτολεμαίο πως η σύζυγός του συνομωτούσε κατά της ζωής του. Δυο από τους υποτιθέμενους συνεργούς της, κάποιος Αμύντας και ένας Ροδίτης με το όνομα Χρύσιππος, ο γιατρός της, θανατώθηκαν και η ίδια η βασίλισσα εξορίστηκε στην Άνω Αίγυπτο. Με την ανταγωνίστριά της μακριά, η Αρσινόη παντρεύτηκε τον αδερφό της Πτολεμαίο Β' και έγινε βασίλισσα της Αιγύπτου. Ο γάμος μεταξύ δυο ομοαίματων αδερφών ήταν ανήκουστος στον ελληνικό κόσμο, και πολλοί σκανδαλίστηκαν. Μάλιστα η Αρσινόη εκείνη την εποχή ήταν περίπου σαράντα ετών, μερικά χρόνια μεγαλύτερη από τον άνδρα της. Ωστόσο η πρακτική αυτή ήταν συνηθισμένη στις δυναστείες των φαραώ της αρχαίας Αιγύπτου. Κι εφόσον οι Πτολεμαίος και Αρσινόη θεωρούνταν θεοί, οι Έλληνες έπρεπε να θεωρήσουν πως ο Δίας και η Ήρα που ήταν επίσης αδέρφια και σύζυγοι, έδιναν τη συγκατάθεσή τους για το γάμο αυτό. Ο Πτολεμαίος και η Αρσινόη έλαβαν το επίθετο “Φιλάδελφος”, δηλαδή αυτός που αγαπά τον αδερφό του. Η Αρσινόη μάλλον δεν μπόρεσε να προσφέρει άλλα παιδιά στο βασιλιά, ωστόσο από τα επίσημα έγγραφα φαίνεται πως υιοθέτησε εκείνα της άλλης Αρσινόης. Υπάρχει και μια πιθανότητα να υιοθέτησε και ο Πτολεμαίος τον επιζήσαντα γιο της Αρσινόης από το γάμο της με τον Λυσίμαχο, τον Πτολεμαίο Νιο, τον οποίο έκανε συμβασιλέα την περίοδο 267 - 259 π.Χ. Αυτή η συμβασιλεία πιθανώς έληξε μετά την επανάσταση που αυτός υποκίνησε με τον Τίμαρχο στη Μίλητο το 259 π.Χ.

Ο Σωτάδης ο Κρης, ένας κωμικός ποιητής που έγραφε άσεμνους στίχους, ιδιαίτερα δημοφιλής στην εποχή του, σατύρισε το γάμο αυτό ως ανήθικο. Αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αλεξάνδρεια αμέσως μετά τη δημοσίευση του ποιήματος. Συνελήφθη όμως από τον Πάτροκλο, το ναύαρχο του βασιλιά Πτολεμαίου, και λίγο έξω από τις ακτές τις Καρίας, βρήκε το θάνατο αφού τον πέταξαν μέσα στη θάλασσα σε ένα δοχείο από μολύβι.

Σύμφωνα με ένα σύντομο σχόλιο του ιστορικού Παυσανία, ήταν κάτω από τη δραστική καθοδήγηση της Αρσινόης που πολλά ανεπιθύμητα μέλη της οικογένειας εξολοθρεύτηκαν. Ο αδερφός του Πτολεμαίου, ο Αργαίος, θανατώθηκε με την κατηγορία της προδοσίας. Με την Αρσινόη στο τιμόνι, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος αν οι κατηγορίες ήταν κατασκευασμένες ή όχι. Επίσης, ένας άλλος ανώνυμος ετεροθαλής αδερφός τους από τη σύζυγο του πατέρα τους, την Ευρυδίκη, κατηγορήθηκε πως προκαλούσε αναστάτωση στην Κύπρο και θανατώθηκε και αυτός. Επιπροσθέτως, ήδη από την εποχή εκείνη είχε γίνει αντιληπτό στον ελληνικό κόσμο πως την εξωτερική πολιτική του κράτους χάραζε το στιβαρό χέρι της Αρσινόης. Για κάποιους μελετητές απλά ασκούσε μεγάλη επιρροή, αλλά ο Πτολεμαίος ήταν εξίσου ικανός να τα καταφέρει μόνος του. Δεν θα μάθουμε ποτέ πως αισθανόταν ο Πτολεμαίος για όλα αυτά. Έκανε μεγάλη επίδειξη σεβασμού προς το πρόσωπό της μετά το θάνατό της το 268 π.Χ. , μα αυτό δεν αποδεικνύει και πολλά. Μα ακόμη κι αν δεν είχε τα αισθήματα ενός εραστή απέναντι στην αδερφή του, είναι σχεδόν σίγουρο πως λυπήθηκε για την απώλεια του καθοδηγητικού και πρακτικού μυαλού της συντρόφου του. Προώθησε όχι μόνο τη λατρεία των γονέων τους σαν θεούς, αλλά και απεικόνισε αυτόν και την Αρσινόη σαν αδερφές θεότητες. Το όνομα της Αρσινόης επικαλούνταν οι ψαράδες για να τους προστατεύει ακόμη κι όσο ζούσε, ίσως γιατί έβλεπαν σε αυτή μια ενσάρκωση της Ίσιδας. Αργότερα αυτή την τακτική υιοθέτησαν οι μετέπειτα Σελευκίδες, για παράδειγμα ο Αντίοχος Γ’ ο Μέγας και ο Αντίοχος Δ' Επιφανής, αλλά και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες, καθώς επίσης και οι δικοί του απόγονοι.

Διαδοχή

Ο Πτολεμαίος Β' Φιλάδελφος πέθανε ειρηνικά στην Αλεξάνδρεια και τάφηκε εκεί. Τον διαδέχτηκε ο γιος του από την Αρσινόη Α’, ο Πτολεμαίος Γ’ Ευεργέτης. Άλλα παιδιά από την ένωση αυτή ήταν ο Λυσίμαχος και η Βερενίκη η Φερνοφόρος. Ο Πτολεμαίος ο Β' είχε επίσης σχέσεις με τη Βιλιστίχη, ένωση που πρέπει να είχε σαν αποτέλεσμα τη γέννηση του Πτολεμαίου Ανδρόμαχου. Ο Πτολεμαίος είχε επίσης σχέσεις με την Κλεινώ, την Δίδυμη, τη Μνήσιδα, τη Μυρτίον, την Ποθείνη και τη Στρατονίκη. Πιθανές επίσης είναι οι σχέσεις του με την Αγαθοκλέα, την Αγλαΐδα και τη Γλαύκη. Δεν γνωρίζουμε για τυχόν παιδιά που προέκυψαν από τις ενώσεις αυτές.

Δυναστεία των Πτολεμαίων

Βασιλείς

Βασίλισσες

Αρσινόη Α'
Αρσινόη Β'
Αρσινόη Γ'
Αρσινόη Δ'
Βερενίκη Α'
Βερενίκη Β'
Βερενίκη Γ'
Ευρυδίκη
Κλεοπάτρα Α'
Κλεοπάτρα Β'
Κλεοπάτρα Γ'
Κλεοπάτρα Δ'
Κλεοπάτρα Ε'
Κλεοπάτρα Στ'
Κλεοπάτρα Ζ'
Κλεοπάτρα Σελήνη Α'
Κλεοπάτρα Σελήνη Β’

Άλλα μέλη...

Έτος (π.Χ.)	Γεγονός

309 π.Χ.	Γέννηση του Πτολεμαίου Β' του Φιλάδελφου, γιου του Πτολεμαίου του Σωτήρος και της Βερενίκης.
290 π.Χ.	Ανακηρύσσεται συμβασιλέας από τον πατέρα του, παρόλο που ο τελευταίος είχε γιο από την προηγούμενη του σύζυγο, τον Πτολεμαίο Κεραυνό.
285 π.Χ.	Γάμος με την Αρσινόη Α'.
284 π.Χ.	Γέννηση του γιου του και μελλοντικού του διαδόχου, Πτολεμαίου Γ' του Ευεργέτη.
283 π.Χ.	Ο Πτολεμαίος διαδέχεται τον πατέρα του στο θρόνο της Αιγύπτου.
281 π.Χ.	Εξελίσσεται η Μάχη του Κουροπεδίου, ανάμεσα στο Σέλευκο και το Λυσίμαχο, τους τελευταίους εν ζωή διαδόχους του Αλεξάνδρου του Μέγα. Νικητής αναδεικνύεται ο πρώτος, χάνει ωστόσο τη ζωή του από τον Πτολεμαίο Κεραυνό. Ο τελευταίος αποποιείται τα δικαιώματα του στην Αίγυπτο.
279 π.Χ.	Εισβολή Γαλατών στη Βόρεια και Κεντρική Ελλάδα. Τελικά ηγεμόνας της Μακεδονίας αναδεικνύεται ο Αντίγονος Β' Γονατάς. Η βασίλισσα της Αιγύπτου, Αρσινόη Α' εξορίζεται και τα παιδιά της πλέον αναφέρονται ως παιδιά της αδερφής του Αρσινόης Β', την οποία και παντρεύεται μέχρι το 274 π. Χ.
278-274 π.Χ.	Επέκταση του κράτους της Αιγύπτου προς την Αραβία.
276 π.Χ.	Έναρξη του Πρώτου Συριακού Πολέμου με τον Πτολεμαίο να εισβάλλει στη Συρία.
275 π.Χ.	Εκστρατεία στη Νουβιά και ίδρυση της Βερενίκης, ένα νέο λιμάνι στην Ερυθρά Θάλασσα. Ο Μάγας γίνεται βασιλιάς της Κυρήνης και συμμαχεί με τον Πτολεμαίο.
273 π.Χ.	Επίσκεψη του Πτολεμαίου στον Ισθμό του Σουέζ. Υπογραφή συνθήκης με τη Ρώμη.
271 π.Χ.	Λήξη του Πρώτου Συριακού Πολέμου ενάντια στον Αντίοχο Α'. Καμιά ουσιαστική αλλαγή στα εδάφη των δύο κρατών.
268 π.Χ.	Θάνατος της Αρσινόης Β'. Ο Πτολεμαίος την περιλαμβάνει στην οικογενειακή λατρεία.
267 π.Χ.	Έναρξη της συμβασιλείας από τον Πτολεμαίο Νιο.
267-261 π.Χ.	Ο Πτολεμαίος Β' υποστηρίζει την Αθήνα και τη Σπάρτη στο Χρεμονίδειο Πόλεμο ενάντια στο Μακεδόνα βασιλιά, Αντίγονο Β' τον Γονατά.
260 π.Χ.	Έναρξη του Δεύτερου Συριακού Πολέμου. Με το σύμμαχό του, Ευμένη Α' της Περγάμου, ο Πτολεμαίος έχει κάποιες επιτυχίες ενάντια στον Αντίοχο Β' το Θεό.
259 π.Χ.	Λήξη της συμβασιλείας, καθώς ο Πτολεμαίος Νιος κατηγορήθηκε για υποκίνηση επανάστασης.
258 π.Χ.	Νέοι νόμοι Οικονομικού Δικαίου για την Αίγυπτο.
255 π.Χ.	Ο Αντίγονος Β' Γονατάς νικά τον Πτολεμαίο κοντά στην Κω.
254 π.Χ.	Συμφωνία ειρήνης ανάμεσα στη Μακεδονία και την Αίγυπτο.
253 π.Χ.	Ειρήνη ανάμεσα στον Αντίοχο Β' και την Αίγυπτο. Ανάμεσα στους όρους της ειρήνης είναι να αποπέμψει ο Αντίοχος την πρώτη του σύζυγο Λαοδίκη και να παντρευτεί την κόρη του Πτολεμαίου, τη Βερενίκη.
251 π.Χ.	Ειρήνη με το Μάγα της Κυρήνης. Συμφωνία ώστε η κόρη του Βερενίκη Β' να παντρευτεί το διάδοχο του Πτολεμαίου, τον Πτολεμαίο Γ' τον Ευεργέτη.
250 π.Χ.	Θάνατος του Μάγα. Τη Βερενίκη παντρεύεται τελικά ο Δημήτριος ο Καλός, γιος του Δημήτριου του Πολιορκητή. Δολοφονείται λίγο αργότερα και η Κυρήνη γίνεται και πάλι μέρος της Αιγύπτου.
246 π.Χ.	Στις 28 Ιανουαρίου, ο Πτολεμαίος Β' πεθαίνει. Τον διαδέχεται ο γιος του Πτολεμαίος Γ' Ευεργέτης.

Δυναστεία των Πτολεμαίων

Φαραώ
♀ γυναίκα Φαραώ • αβέβαιο

Προδυναστική περίοδος
(πριν από 3150 π.Χ.)

Κάτω Αίγυπτος

Χσέκιου Κάγιου Τιου Τες Νεχέμπ Γουάζνερ Μεκ Ώρος Σερέκ

Άνω Αίγυπτος

Σκορπιός Α΄ Ώρος Ιρύ Ώρος Κα Σκορπιός Β΄ Νάρμερ/Μήνης

Πρώιμη δυναστική περίοδος
(3150–2686 π.Χ.)

1η Δυναστεία

Νάρμερ/Μήνης Ώρος Αχά Ζερ Ώρος Ζετ Μερνείθ♀ Ντεν Ανετζίμπ Σεμερκέτ Ώρος Κάα Σνεφέρκα Ώρος Πουλί

2η Δυναστεία

Ώρος Χετέπ Σεχεμουί Καιέχως Ώρος Νινουτέρ Μπα Νουμπνεφέρ Ώρος Σα Τλας Ουατζένες Σεθένης Περιψέν Σέσωχρις Νεφερκάρα Α' Νεφερχέτης Χουνττζέφα Α' Χασεχεμουί

Αρχαίο βασίλειο
(2686–2181 π.Χ.)

3η Δυναστεία

Νέμπκα Ζοζέρ Σεχεμχέτ Σανάχτ Χαμπά Καχετντζέντ Ουνί

4η Δυναστεία

Σνεφρού Χέωψ Ρετζεντέφ Χεφρήν Βίχερις Μυκερίνος Σεψεσκάφ Θαμφθίς

5η Δυναστεία

Ουζερκάφ Σαχουρέ Νεφεριρκαρέ Νεφερεφρέ Σεψεσκάρε Νιουζερέ Μενκαουχόρ Ζεντκαρέ Ουνίς

6η Δυναστεία

Τετί Ουσερκαρέ Πεπί Α΄ Μερενρέ Α΄ Πεπί Β΄ Μερενρέ Β΄ Νετζερκαρέ Σιπτά

1η Μεταβατική περίοδος
(2181–2040 π.Χ.)

7η & 8η Δυναστεία

Γουαντζκάρε Κακαρέ Ιμπί