.
Ο Κωνσταντίνος Κόλλιας (1901 - 13 Ιουλίου 1998) ήταν δικαστικός, προσωρινός Πρωθυπουργός της Ελλάδας.
Διατέλεσε Αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου από το 1946 και Εισαγγελέας από το 1962. Ως Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου αναμίχθηκε παρατύπως στην ανάκριση για την υπόθεση της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη από παρακρατικούς. Η ανάμιξή του είχε στόχο να συσκοτίσει την υπόθεση. Επιδίωξή του ήταν ο χωρισμός της δικογραφίας και η χωριστή ανάκριση για τους φυσικούς και τους ηθικούς αυτουργούς (αυτούς που έδωσαν εντολή για τη δολοφονία), ώστε τελικά οι ηθικοί αυτουργοί (αξιωματικοί της χωροφυλακής) να παραμείνουν ατιμώρητοι. Επίσης παρενέβη ώστε να μην προφυλακισθεί κανείς αξιωματικός της αστυνομίας ή της χωροφυλακής. Μετά την ανάληψη της εξουσίας από την κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου διατάχθηκε έρευνα για τις ενέργειές του που ανατέθηκε στον αρεοπαγίτη Αντώνιο Φλώρο. Ο αρεοπαγίτης συντάσσει έκθεση, στην οποία καταγράφει τις παράνομες παρεμβάσεις του εισαγγελέα Κόλλια στο έργο της ανάκρισης. Ο Υπουργός Δικαιοσύνης ασκεί κατά του Κόλλια πειθαρχική δίωξη και τον παραπέμπει στο πειθαρχικό συμβούλιο. Τελικά του επιβάλλεται ποινή εξάμηνης αργίας από τον ίδιο τον Υπουργό Δικαιοσύνης. Ο Κόλλιας προσφεύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας, το οποίο με την 2942/1964 απόφασή του ακυρώνει την υπουργική απόφαση για νομικές πλημμέλειες και αναπέμπει την υπόθεση στον Υπουργό. Ο Υπουργός επιβάλλει εκ νέου ποινή τρίμηνης αργίας στον Κόλλια και παραπέμπει την υπόθεση στην Ολομέλεια του Αρείου Πάγου με το ερώτημα της οριστικής απόλυσης του Εισαγγελέα. Η Ολομέλεια του Αρείου Πάγου όμως κρίνει ότι κατά ορθή ερμηνεία του νόμου ο Υπουργός δεν έχει εξουσία να επιβάλει μόνος του πειθαρχική ποινή σε ανώτατους δικαστές, παρά μόνο το Ανώτατο Πειθαρχικό Συμβούλιο, και κρίνει την υπουργική απόφαση άκυρη. Έτσι ο Κόλλιας επανέρχεται στην ενεργό υπηρεσία.
Υπήρξε ο πρώτος Πρωθυπουργός της Καθεστώτος της 21ης Απριλίου 1967. Ο διορισμός του στο αξίωμα αυτό ήταν προϊόν συμβιβασμού μεταξύ του βασιλιά Κωνσταντίνου και των πρωταιτίων του πραξικοπήματος. Ο πρώτος έθεσε ως όρο για να νομιμοποιήσει την κυβέρνηση των δικτατόρων ο πρωθυπουργός να μην είναι στρατωτικός, ενώ οι συνταγματάρχες δεν επιθυμούσαν αντίστοιχα κανέναν φιλοβασιλικό. Έτσι επελέγη ο Κόλλιας με γνώμονα τα υπερσυντηρητικά του φρονήματα. Στην πράξη βέβαια αυτοί που κυβερνούσαν ήταν οι στρατιωτικοί με προεξάρχοντα τον Γεώργιο Παπαδόπουλο.
Διατηρήθηκε στην πρωθυπουργία μέχρι το αποτυχημένο Κίνημα του Βασιλιά Κωνσταντίνου ενάντια στη Χούντα, στις 13 Δεκεμβρίου του 1967, οπότε την πρωθυπουργία ανέλαβε και τυπικά ο Παπαδόπουλος.
Πηγές
* Η απόφαση της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, εφημερίδα «Ελευθερία» της 27/3/1965 (σελ. 5) [1]
* Επιστολή του Ευάγγελου Γιαννόπουλου στο Βήμα της 2/8/1998 [2]
* Επιστολή του ανακριτή της υπόθεσης Λαμπράκη Χρ. Σαρτζετάκη στο Βήμα της 26/7/1998 (με λίγο διαφορετική εκδοχή) [3]
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
