.

Σερβία

Η Σερβία, επίσημα Δημοκρατία της Σερβίας (Σερβικά: Република Србија/Republika Srbija), είναι χώρα των κεντρικών Βαλκανίων. Πρωτεύουσα της είναι το Βελιγράδι (πληθυσμος 1.756.534), ενώ άλλες μεγάλες πόλεις είναι το Νόβι Σαντ (380.507), η Νις (305.518), το Κραγκούγιεβατς (210.108) και η Σουμπότιτσα (145.067). Συνορεύει βόρεια με την Ουγγαρία, δυτικά με την Κροατία, τη Βοσνία και Ερζεγοβίνη, το Μαυροβούνιο και την Αλβανία, νότια με την Π.Γ.Δ.Μ. και ανατολικά με τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία. Υπήρξε μέλος του ομοσπονδιακού κράτους της Γιουγκοσλαβίας, ενώ μέχρι τον Ιούνιο του 2006 ήταν μία από τις δύο δημοκρατίες που αποτελούσαν την ομοσπονδιακή Δημοκρατία Σερβίας και Μαυροβουνίου.

View Larger Map

Έχει πληθυσμό 7.565.761 κατοίκους (χωρίς να συμπεριλαμβάνεται το Κόσοβο με βάση εκτιμήσεις για το 2011[2]) και έκταση 77.474 τ.χλμ. Αποτελείται από την κεντρική Σερβία, την περιοχή του Κοσόβου στο νότο, και τη Βοϊβοντίνα στο βορρά. Η επαρχία του Κοσόβου, παρ' ότι είναι μέρος της Σερβίας, από τον πόλεμο του 1999 κι έπειτα είναι προτεκτοράτο του ΟΗΕ και de facto εκτός του ελέγχου των σερβικών αρχών.

Μετά από δημοψήφισμα που διεξήχθη στο Μαυροβούνιο στις 21 Μαΐου 2006, η ένωση Σερβίας-Μαυροβούνιου διαλύθηκε, συνεπώς Μαυροβούνιο και Σερβία πλέον αποτελούν ανεξάρτητα κράτη. Στις 5 Ιουνίου 2006, η Σερβία επίσημα κήρυξε τη διάλυση της Ομοσπονδίας με το Μαυροβούνιο.

Γεωγραφία

Το κλίμα της βόρειας Σερβίας είναι ηπειρωτικό (κρύοι χειμώνες και θερμά καλοκαίρια με πολλή υγρασία και καλό επιμερισμό βροχοπτώσεων), στο κεντρικό της τμήμα είναι ηπειρωτικό - μεσογειακό, ενώ στα νότια, κοντά στα παράλια το κλίμα είναι αδριατικό, με θερμά ξηρά καλοκαίρια και φθινόπωρα και σχετικά ψυχρούς χειμώνες με βαριές χιονοπτώσεις στην ενδοχώρα.

Το ανάγλυφο του εδάφους έχει μεγάλες διαφοροποιήσεις. Στα βόρεια, κυρίως στην περιοχή της Βοϊβοντίνα κυριαρχούν οι εύφορες πεδιάδες, στα ανατολικά οι ασβεστολιθικές οροσειρές και τα λεκανοπέδια, ενώ στα νοτιοανατολικά βρίσκονται βουνά και πλαγιές.

Οι κυριότεροι φυσικοί πόροι είναι: πετρέλαιο, φυσικό αέριο, κάρβουνο, αντιμόνιο, χαλκός, μόλυβδος, ψευδάργυρος, νικέλιο, χρυσός, σιδηροπυρίτης, χρώμιο, υδροηλεκτρική ενέργεια.[3]
Ιστορία

Η Σερβική Ιστορία στα Βαλκάνια ξεκινά τον 6ο αιώνα όταν οι Νότιοι Σλάβοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή . Η πρώτη αυτονομημένη σερβική κρατική οντότητα αναγνωρίστηκε από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία στην περιοχή της Ρασκίας τον 9ο αιώνα. Με την άνοδο στο θρόνο του Στέφαν Νεμάνια, ιδρυτή της δυναστείας της βασιλικής οικογένειας, ξεκινά η ιστορία του Σερβικού βασιλείου. Η Σερβία έγινε επίσημα ανεξάρτητο βασίλειο το 1217. Τελευταίος διάδοχος της δυναστείας υπήρξε ο Ούρος ο Αδύνατος. Ο Νεμάνια και οι διάδοχοι του, ηγήθηκαν της Σερβίας τον 12ο, 13ο και 14ο αιώνα. Στα χρόνια της βασιλείας του Στέφανου Δουσάν, η Σερβία έφτασε στο απώγειο της ακμής και της εδαφικής της επέκτασης και ανακηρύχθηκε ως Αυτοκρατορία. Μετά τον 14ο αιώνα η Σερβική Αυτοκρατορία εξασθένησε και χωρίστηκε σε μικρά πριγκηπάτα. Ο πρίγκηπας Λάζαρ Χρεμπελιάνοβιτς προσπάθησε να επαναφέρει τη Σερβία στην προηγούμενή της ακμή και θα μπορούσε να είχε επιτύχει το όραμά του, αν οι Οθωμανοί δεν εμφανίζονταν στα Βαλκάνια. Μετά τη μάχη του Κοσόβου στις 28 Ιουλιου 1389 οι Οθωμανοί εδραιώθηκαν στη Βαλκανική, ενώ μετά και την πτώση της Κωνσταντινούπολης και την κατάλυση της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, παραδοσιακού συμμάχου της Σερβίας, το 1453, ακολούθησε και η πτώση του Σερβικού Βασιλείου το 1459. Ως υπόδουλη στην Οθωμανική Αυτοκρατορία η Σερβία θα περιέλθει σε παρακμή για περισσότερο από 400 χρόνια.

Ο Οθωμανικός ζυγός τερματίστηκε τον 19ο αιώνα. Οι οικογένειες των Ομπρένοβιτς και Καρατζόρτζεβιτς υπήρξαν και οι ηγέτες των επαναστάσεων ενάντια στους Τούρκους, ενώ μετά την απελευθέρωση εναλλάσσονταν στο θρόνο, αφήνοντας τα σημάδια τους στη σερβική ιστορία και την τέχνη. Στις αρχές του 20ου αιώνα το Βασίλειο της Σερβίας γνώρισε σημαντική πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη. Οι Jovan Cvijic, Νίκολα Τέσλα, Mihajlo Pupin, Josif Pancic, και Μιλουτίν Μιλάνκοβιτς είναι μερικά από τα ονόματα με ιδιαίτερα σημαντική συμβολή στην παγκόσμια επιστημονική κοινότητα.

Ευρισκόμενη στο σταυροδρόμι της κεντρικής Ευρώπης με τα Βαλκάνια, η Σερβία ενεπλάκη στους Βαλκανικούς και στους παγκόσμιους πολέμους με πολλές πληγές και ακολούθως στους εμφύλιους πολέμους της Γιουγκοσλαβίας. Μετά από τους βομβαρδισμούς του ΝΑΤΟ (1999) η Σερβία βρέθηκε και πάλι σε τροχιά ανάπτυξης, ενώ μετά και τη διάλυση της συνομοσπονδίας με το Μαυροβούνιο το 2006 αποτελεί και πάλι μόνη της ανεξάρτητο κράτος.

Το 2008 η επαρχία του Κοσόβου αποσχίστηκε από τη Σερβία κηρύσσοντας την ανεξαρτησία της. Έκτοτε αποτελεί μια de facto ανεξάρτητη κρατική οντότητα, αναγνωρισμένη από ορισμένα κράτη, χωρίς όμως να αποτελεί ακόμη (2012) μέλος των Ηνωμένων Εθνών.[4]

Πολιτισμός

Μεγάλος αριθμός μνημείων διασκορπισμένων σε όλη την έκταση της Σερβίας αποτελούν παραδείγματα της πλούσιας πολιτιστικής της κληρονομιάς. Τα σπουδαιότερα μνημεία είναι από την εποχή του μεσαιωνικού Σερβικού Βασιλείου και έχουν μείνει μέχρι σήμερα σύμβολα της σερβικής ιστορίας. Στη λίστα των μνημείων της παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO είναι τα εξής (σε παρένθεση η ημερομηνία ένταξής τους):

Το Μοναστηρι του Σοποτσάνι και τα μνημεία της πόλης Στάρι Ρας, της πρώτης σερβικής πρωτεύουσας (1979)
Το Μοναστήρι της Στουντένιτσα (1986)
Μοναστήρια του Κοσόβου:
Το Μοναστήρι στο Μεγάλο Ντέτσανι (2004)
Το Πατριαρχικό Μοναστήρι στο Πετς (2006)
Το Μοναστήρι της Γκρασάνιτσα (2006)
Το Μοναστήρι της Παρθένου στο Λιέβιτς (2006)
Η Ρωμαϊκή πόλη Felix Romuliana στο Γκαμζιγκραντ (2007)

Δημογραφία

Σύμφωνα με εκτιμήσεις για το 2009, το προσδόκιμο ζωής στους άνδρες είναι 71,09 χρόνια, στις γυναίκες 76,89 χρόνια και στο σύνολο του πληθυσμού τα 73,9 χρόνια[2].
Εθνoτικές ομάδες

Σέρβοι: 82,86%
Ούγγροι: 3,91%
Βόσνιοι: 1,82%
Αθίγγανοι: 1,44%
Γιουγκοσλάβοι: 1,08%
Κροάτες: 0,94%
Μαυροβούνιοι: 0,92%
Αλβανοί: 0,82%
Σλοβένοι: 0,79%
Βλάχοι: 0,53%
Άλλοι: 4,90%
Θρησκεία

Η πλειοψηφία των κατοίκων είναι Χριστιανοί Ορθόδοξοι. Το Σερβικό Πατριαρχείο, με έδρα το Βελιγράδι, είναι μία από τις αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες , το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας, το Πατριαρχείο Αντιοχείας, Πατριαρχείο Ιεροσολύμων και το Πατριαρχείο Ρωσίας.
Διακυβέρνηση

Κύριο λήμμα: Πολιτική της Σερβίας

Εκλογές

Δικαίωμα ψήφου παρέχεται σε άνδρες και γυναίκες, ηλικίας 18 ετών και άνω.
Προεδρικές εκλογές 2008

Οι προεδρικές εκλογές διεξήχθησαν στις 20 Ιανουαρίου του 2008. Στον πρώτο γύρο, νικητής αναδείχθηκε ο υπερεθνικιστής Τόμισλαβ Νίκολιτς (Tomislav Nikolić), με 39,9% των ψήφων έναντι 35,3% για τον σοσιαλιστή Μπόρις Τάντιτς (Boris Tadić). Ο δεύτερος γύρος διεξήχθη στις 3 Φεβρουαρίου και τον κέρδισε ο Μπόρις Τάντιτς με 51,61%.
Οικονομία

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο ενέκρινε δάνειο προς τη Σερβία στις αρχές του 2009, ύψους 402,5 εκατομ. ευρώ[5].
Μεταφορές

Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.
Παραπομπές

↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 "World Economic Outlook Database". ΔΝΤ. Οκτώβριος 2009. Ανακτήθηκε την 18-10-2009.
↑ 2,0 2,1 CIA World Factbook
↑ http://www.setimes.com/cocoon/setimes/xhtml/el/infoCountryPage/setimes/resource_centre/countries/serbia?country=Serbia
↑ http://www.herculestravel.rs/istorijagr.html
↑ Καθημερινή, Το ΔΝΤ ενέκρινε δάνειο 402,5 εκατομμυρίων ευρώ προς τη Σερβία, 18 Ιανουαρίου 2009.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Πληροφορίες σχετικά με τη Σερβία και τον πολιτισμό της
Σερβική Προεδρία
Εθνικός Οργανισμός Τουρισμού της Σερβίας
Σερβική Εθνοσυνέλευση

Χώρες της Ευρώπης

1. Κράτος μερικώς σε ασιατικό έδαφος. 2. Γεωγραφικά ανήκει στην Ασία, αλλά θεωρείται ευρωπαϊκό κράτος για ιστορικούς και πολιτισμικούς λόγους. 3. Βρετανικό έδαφος μέσα στην Κυπριακή Δημοκρατία.

Εγκυκλοπαίδεια Σερβίας

Κόσμος

Αλφαβητικός κατάλογος

Hellenica World - Scientific Library

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License