Αυτοκράτορας του Βυζαντίου (780-797). Γιος του Λέοντος Δ' (775-780) και της Ειρήνης της Αθηναίας. Γεννήθηκε το 770 και στέφθηκε συμβασιλιάς το 776. Μετά τον θάνατο του πατέρα του υπήρξε ο νόμιμος διάδοχος του θρόνου και επιτροπευόταν από τη βασιλομήτορα Ειρήνη, η οποία ασκούσε ουσιαστικά την εξουσία. Η πολιτική της στο ζήτημα της τιμής των ιερών εικόνων, που σφραγίστηκε με το έργο της Ζ' Οικουμενικής Συνόδου (787), προκάλεσε την αντίδραση της στρατιωτικής ιεραρχίας, η οποία υποστήριζε την εικονομαχία και ευνοούσε την ανάληψη της εξουσίας από τον νεαρό Κωνσταντίνο. Η φιλόδοξη Ειρήνη αξίωσε όρκο πίστεως της στρατιωτικής ιεραρχίας για την αναγνώριση της αυτοδύναμης εξουσίας της και της πρωτοκαθεδρίας της έναντι του γιου της, ο οποίος τασσόταν έτσι σε δεύτερη μοίρα (790). Η αντίδραση του στρατού των ανατολικών θεμάτων υπήρξε μεγάλη και η Ειρήνη αναγκάστηκε να εγκαταλείψει το Παλάτι, αλλά ο Κωνσταντίνος την επανέφερε σύντομα στο Παλάτι χωρίς να της περιορίσει το πεδίο δραστηριότητας. Η φίλαρχη Ειρήνη ανέκτησε την προηγούμενη επιρροή της στον δημόσιο βίο μετά τις αποτυχίες στους Βυζαντινοβουλγαρικούς πολέμους, ιδιαίτερα μετά τις μεγάλες απώλειες κοντά στο φρούριο των Μαρκελλών (792) και την υπογραφή ταπεινωτικής για το Βυζάντιο ειρήνης. Η δυσφορία των στρατιωτικών ήταν εύλογη, αλλά η αποτυχία της στάσης του Νικηφόρου ενίσχυσε τη θέση του Κωνσταντίνου. Ο γάμος του όμως με την αυλική Θεοδότη μετά τον χωρισμό της νόμιμης συζύγου του Μαρίας προκάλεσε την αντίδραση και της κοινής γνώμης. Η Στάση του Σταυρακίου, η οποία οργανώθηκε με την ενθάρρυνση και της Ειρήνης, βρήκε ισχυρά ερείσματα στο Παλάτι, ο δε Κωνσταντίνος συνελήφθη και τυφλώθηκε στην αίθουσα της πορφύρας του Παλατιού (797). Η εξουσία περιήλθε πλέον στη βασιλομήτορα Ειρήνη την Αθηναία.
Εγκυκλοπαίδεια Βυζαντινής Αυτοκρατορίας
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
