Ιστορία

Άποψη του Ορεινού Κορακοβουνίου

Ο ναός του Αγίου Δημητρίου στην κεντρική πλατεία

Το χωριό, σύμφωνα με την παράδοση, ιδρύθηκε μετά την καταστροφή του Παλαιού Κορακοβουνίου (οικισμός που υπήρχε κοντά στον Πραστό) από τα τουρκικά στρατεύματα το 1687.[2] Μαζί με το Παλαιό Κορακοβούνι καταστράφηκαν επίσης ο Άγιος Ιωάννης, η Μελιγού, η Καστάνιτσα και ο Πραστός. Μετά την καταστροφή του χωριού οι κάτοικοι ίδρυσαν ένα νέο χωριό στην θέση όπου βρίσκεται σήμερα το Ορεινό Κορακοβούνι. Κατά τα έτη της Τουρκοκρατίας ο οικισμός υπαγόταν στο Βιλαέτι Αγίου Πέτρου. Σύμφωνα με ενετική απογραφή του 1699 το χωριό διέθετε δύο εκκλησίες: τον Άγιο Δημήτριο και την Παναγία, καθώς και δύο εφημέριους.[3] Τον 18ο και 19ο οι Κορακοβουνίτες ανέπτυξαν εμπορικές σχέσεις με διάφορες περιοχές, καθώς οι Κορακοβουνίτες ζούσαν και εμπορεύονταν σε μέρη όπως οι Σπέτσες, η Ύδρα, η Κωνσταντινούπολη, η Οδησσός κ.α.

Κατά τα έτη 1750 - 1775 στο χωριό έδρασε ο κλέφτης Γεώργιος Λεβέντης (παππούς του φιλικού), ο οποίος ήταν πρωτοπαλίκαρο του Κωνσταντή Κολοκοτρώνη.[4] Με την ίδρυση της Φιλικής Εταιρίας πολλοί Κορακοβουνίτες έγιναν μέλη της, με σημαντικότερο τον έμπορο Γεώργιο Λεβέντη (1790 - 1847). Η συνεισφορά των Κορακοβουνιτών στην Επανάσταση του 1821 ήταν σημαντική, καθώς πάνω από 100 αγωνιστές διακρίθηκαν στις μάχες των Δολιανών, Βερβένων, της Τριπολιτσάς κ.α. Το 1826 το χωριό καταστράφηκε ολοσχερώς από τις ορδές του Ιμπραήμ πασά. Μετά την απελευθέρωση το χωριό υπήχθη στον Δήμο Βρασιών (1834 - 1912). Από το Ορεινό Κορακοβούνι προήλθε το Χειμερινό Κορακοβούνι, το οποίο δημιουργήθηκε κατά τον 18ο αι. και αποτελεί μόνιμη κατοικία των Κορακοβουνιτών.

Το χωριό

Ο ναός της Παναγίας στην είσοδο του χωριού

Το Ορεινό Κορακοβούνι είναι ένα ορεινό χωριό χτισμένο αμφιθεατρικά στις πλαγιές ενός βουνού. Είναι κατάφυτο από δέντρα, ενώ διαθέτει και πολλά παραδοσιακά αρχοντικά σπίτια που συνδυάζουν την Τσακώνικη με την Σπετσιώτικη αρχιτεκτονική. Σημείο κατατεθέν αποτελεί η μαρμάρινη βρύση μαζί με την μικρή πλατεία και τον ναό της Παναγίας, που βρίσκονται στην είσοδο του χωριού. Το χωριό έχει εκκλησίες όπως: του Αγίου Δημητρίου (πολιούχος) στην κεντρική πλατεία του χωριού, κτίσμα του 1688, της Παναγίας στην είσοδο του χωριού, που αποτελούσε καθολικό της Μονής Παναγίας Κατακεκρυμμένης, κτίσμα και πάλι του 1688. Διαθέτει επίσης και εξωκκλήσια όπως του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου στην θέση «Κλήμα», των Αγίων Αναργύρων στη θέση «Κλήμα», του Αγίου Γεωργίου (πρώην μονή Ενδύσσενας), του Αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στη θέση «Τσερμπενά» και το προσκυνητάρι του Προφήτη Ηλία, πάνω από το χωριό.

Το Ορεινό Κορακοβούνι διαθέτει και ένα παραδοσιακό καφενείο - ταβέρνα. Κοντά στο χωριό, βρίσκονται τα χωριά Κορακοβούνι, Άγιος Ανδρέας και τα τσακωνοχώρια Πραστός, Καστάνιτσα και Σίταινα. Σημαντικό αξιοθέατο αποτελεί και το βυζαντινό, ερειπωμένο Κάστρο της Αρτίκαινας, που βρίσκεται ανατολικότερα του χωριού. Το χειμώνα το χωριό μένει με ελάχιστους κατοίκους, ενώ το καλοκαίρι «ξαναζωντανεύει» κυρίως στις γιορτές του Προφήτη Ηλία και του Δεκαπενταύγουστου.
Παραπομπές

Ελληνική Στατιστική Αρχή - Απογραφή Πληθυσμού-Kατοικιών 2011
«Eῖς δέ τούς 1687 μήναν Μάρτιον, ἢλθεν ὀ Μεϊμέτ πασάς διά προσταγής τοῦ σερασκέρη Ἱσμαῆλ πασά ὄπου εὐρίσκετον εἶς τήν Πάτραν, εἶς ταῖς Τσακωνίαις καί μή θέλοντας τά χωρία να τόν προσκυνήσουν, ἐσκλάβωσεν καί ἐκαψεν τόν Ἂγιον Ἱωάννην, τήν Μελιγκοῦ, τήν Καστάνιτζαν, Κορακοβούνη και Πραστόν, καί ἒγινε μεγάλη ζημία τῶν χριστιανῶν». Πηγή: Andrea Naneti - La concuista della Morea nella cronaca breve del prete Teofillato Agorasto (1683 - 1690), εκδόσεις FrancoAngeli, Μιλάνο 2005
Τάσου Αθ. Γριτσόπουλου, «Η επισκοπή Ρέοντος - Πραστού κατά τον ΙΖ΄ αιώνα», Πρακτικά Α΄ Τσακώνικου συνεδρίου, 1986.

Χρονικά των Τσακώνων, τόμος Ε΄, σελ 105 - 106, 1980

Πηγές

Φορέας Διαχείρισης Όρους Πάρνωνα, Εκδόσεις Πεντάλοφος, 2015, ISBN 978-960-99424-2-3
Πέτρος Σαραντάκης, Αρκαδία: Οι δρόμοι και οι τόποι του νερού, Eκδόσεις Οιάτης, Αθήνα 2006
Πέτρος Σαραντάκης, Αρκαδία: Τα μοναστήρια και οι εκκλησίες της, Eκδόσεις Οιάτης, Αθήνα 2006
Πέτρος Σαραντάκης - Αρκαδία: Οι ακροπόλεις, τα κάστρα & οι πύργοι της - σιωπηλά ερείπια μιας δοξασμένης γης, Εκδόσεις Οιάτης, Αθήνα 2000, ISBN 960-91420-3-6