Περιοχή του Δήμου Κερατσινίου, κοντά στο παλαιό νεκροταφείο του Πειραιά "Ανάσταση". Αρχικός πυρήνας της περιοχής ήταν ο προσφυγικός συνοικισμός που κτίσθηκε εκεί γύρω στο 1930-32 για να στεγασθούν πρόσφυγες από τη Μικρά Ασία, (Ιωνία, Πόντο, Καππαδοκία, Σινασό κ.λ.π.). Αποτελείτο από 25 πέτρινες κεραμοσκεπείς τετρακατοικίες, δηλαδή 100 διαμερίσματα των 2 δωματίων,με 2 διαμερίσματα ισόγεια και 2 διαμερίσματα στον επάνω όροφο με ανεξάρτητες είσόδους.Ο εργολάβος που τις κατασκεύασε ήταν ο Αθανασόπουλος, τον οποίο λίγα χρόνια αργότερα δολοφόνησαν η γυναίκα του και η πεθερά του στην Καλλιθέα όπου έμεναν και για το γεγονός αυτό κυκλοφόρησε και το σχετικό ρεμπέτικο τραγούδι "Στου Χαροκόπου και στην Καλλιθέα" του Μοντανάρη. Το κάθε διαμέρισμα είχε και από ενα μικρό οικόπεδο στο οποίο αργότερα μπόρεσαν αρκετοί να κτίσουν ενα-δύο επί πλέον δωματιάκια για τις ανάγκες των οικογενειών τους.Ο συνοικισμός περικλειόταν από τις οδούς:Αναλήψεως, Γραβιάς (νυν Α.Μιαούλη),Αιβατζίδη και Μεσολογγίου(νυν Αδριανού). Πρός βορά ήταν το νεκροταφείο και τα Ταμπούρια,προς νότο συνόρευε με την Δραπετσώνα, δυτικά με τον συνοικισμό της Ευγένιας, (που τους χώριζε η λωφόρος 25ης Μαρτίου από την οποία περνούσαν εναερίως τα βαγωνάκια που μετέφεραν την πρώτη ύλη στο τσιμεντάδικο από λατομείο της Αμφιάλης) και ανατολικά με την οδό Ελ. Βενιζέλου και τον Δήμο Πειραιά. Οι περισσότεροι κάτοικοι ήσαν αξιόλογοι άνθρωποι και επαγγελματίες όπως Καθηγητές, Δικηγόροι, Συμβολαιογράφοι, Εκτελωνιστές, Γιατροί, Λογιστές,Υπάλληλοι κ.λ.π. Είχε χαρακτηρησθεί "Το Κολωνάκι του Πειραιά". Υπήρχαν επίσης οι δρόμοι: Πραξιτέλους, Σφακτηρίας(νυν Σπάρτης), Φωκίδος(νυν Σινασού) και Αγριτέλη, καθώς και η πλατεία Αναστάσεως, κοινώς περιβολάκι, όπου το 1948 ο τότε δήμαρχος Κερατσινίου και μετέπειτα βουλευτής της Ε.Ρ.Ε. Χρήστος Μπουγάς, ανήγειρε ηρώο πεσόντων της μάχης Η.Ε.Α.Π.,(πρώην ΠΑΟΥΕΡ) και τώρα Δ.Ε.Η., του 1944 ή 45, με ένα άγαλμα "Εργάτριας" του γλύπτη Ζογγολόπουλου.Στο ηρώο αυτό μέχρι τη δεκαετία '60 τα Σχολεία και οι διάφοροι άλλοι φορείς π.χ. Σωματεία,σύλλογοι κ.λ.π. κατέθεταν στεφάνια στις εθνικές εορτές. Οι κάτοικοι είχαν ιδρύσει και σύλλογο με την επωνυμία ΕΝΩΣΗ ΟΙΚΙΣΤΩΝ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ (με διατελέσαντες Προέδρους τους:Ο.Σταυρίδη ,Δ.Μειμάρη,Η.Βλασιάδη κ ά.) και με σπουδαία δραστηριότητα, όπως την ανέγερση του ι.ν. της Θείας Αναλήψεως που ήταν και είναι ο ενοριακός ναός της περιοχής,Σχολεία,Λεωφορ.γραμμή σύνδεσης με τον Πειραιά, κ.λ.π.Είχε εναν θερινό κινημ/γράφο το "ΤΙΤΑΝΙΑ" και αργότερα τη 10ετία '50-΄60 την "ΑΝΕΜΩΝΗ".Υπήρχε μιά Παιδική Στέγη,για παιδιά πριν από το δημοτικό σχολείο,(σαν Νηπιαγωγείο),την οποία ίδρυσε (πιθανόν) η Αγγλίδα Κρόσφιλδ, ένα Πολυιατρείο, το 4ο Δημοτικό Σχολείο,που το έλεγαν του "Αυγουλά",από το όνομα ενός παλιού δάσκαλου και ένα ιδιωτικό δημοτικό της Μαίρης Γιουρμετάκη-Καραγιαννάκη. Είχε ένα Ζαχαροπλαστείο,(του Δημόπουλου),έναν φούρνο(του Παπά),δύο καφενεία(Ιωαννίδη και Ψωμιάδη), δύο-τρία Παντοπωλεία καί διάφορα άλλα μικρομάγαζα.Δεν υπήρχε ούτε ένας αθλητικός χώρος,εκτός από μερικά οικόπεδα ( αλάνες)οπως π.χ. του Τσαλαπάτα,και έτσι τα παιδιά της περιοχής μετέτρεψαν την Πλατεία (το περιβολάκι) σε γήπεδο ποδοσφαίρου. Αλλά ο "φύλακας άγγελος" της πλατείας, Ηλ. Βλασιάδης μονίμως τα έδιωχνε και τα κινηγούσε για προστασία του πράσινου της πλατείας. Για θαλασσινά μπάνια οι κάτοικοι πήγαιναν οικογενειακώς στο ακρωτήρι "Ακροκέραμο", στο νοτιοδυτικό άκρο της Δραπετσώνας, 1/2 ώρα απόσταση με τα πόδια,όπου υπήρχαν δύο παραλίες (τα Πρώτα και τα Δεύτερα,όπως τα έλεγαν), με βότσαλα, εξαιρετικές και πολύ καθαρές,αλλά στο σημείο ακριβώς αυτό,κατά το '70, έγινε η εκβολή του αποχετευτικού αγωγού του λεκανοπεδίου της Αττικής και κατεστράφη όλη η περιοχή με τα γνωστά αποτελέσματα! Μετά τη 10ετία '40-'50 επεξετάθηκε η περιοχή με την ανέγερση σπιτιών πρός τα δυτικά,και κατά τη 10ετία,'60-'70 αρκετές οικογένειες προσφύγων μετοίκισαν σε άλλες περιοχές και τα σπίτια τους αγόρασαν άνθρωποι από διάφορα μέρη της χώρας.Γύρω στα '90 το νεκροταφείο μεταφέρθηκε στην περιοχή του Σχιστού.Το παλαιό νεκροταφείο όμως που λειτουργεί τώρα μόνο για τους οικογενειακούς τάφους, περιείχε και περιέχει πάρα πολλά μνημεία με αξιόλογα έργα τέχνης,(επιτύμβιες πλάκες, αγάλματα κ.λ.π.) και αξίζει πραγματικά να το επισκέπτεται κόσμος για να βλέπει αυτά τα εξαιρετικά έργα πολλών σπουδαίων καλλιτεχνών.

Κοντά στον συνοικισμό υπήρχαν διάφορα κέντρα με λαική μουσική, βεβαίως κατά την προ του Β΄παγκοσμίου πολέμου εποχή,π.χ. του Κεραντζάκη, όπου για πρώτη φορά τραγούδησε η Ρόζα Εσκενάζι,που μαζί με την ταβέρνα του Σαραντόπουλου στη Δραπετσώνα,όπου εκεί πρωτοεμφανίσθηκε η γνωστή "Τετράς του Πειραιά" (Μάρκος, Στράτος, Μπάτης και Ανέστης),ήταν και τα δύο από τα πρώτα στέκια του ρεμπέτικου τραγουδιού στον Πειραιά. Είναι σημαντικό το γεγονός της μεγάλης μόλυνσης του περιβάλλοντος και ειδικά της ατμόσφαιρας,που υπήρχε από τα κάθε είδους εργοστάσια της γύρω περιοχής, όπως της Η.Ε.Α.Π., (αργότερα Δ.Ε.Η.), του τσιμεντάδικου ΗΡΑΚΛΗΣ-ΟΛΥΜΠΟΣ, των Λιπασμάτων (του Μποδοσάκη), του Γυψάδικου,του βυρσοδεψείου (ταμπάκικο) κ.λ.π. τα οποία ευτυχώς έκλεισαν πριν μερικά χρόνια. Υπάγεται στον Δήμο Κερατσινίου.