.
Ο Μπόριλ (βουλγαρικά: Борил) ήταν αυτοκράτορας (τσάρος) της Βουλγαρίας από το 1207 έως το 1218. Ήταν γιος ανώνυμης αδελφής του προκατόχου του Καλογιάν. Μετά το θάνατο του Καλογιάν απροσδόκητα τον Οκτώβριο του 1207, ο Μπόριλ νυμφεύτηκε τη χήρα του, μια πριγκίπισσα των Κουμάνων, για να καταλάβει το θρόνο. Ο εξάδελφός του, ο Ιβάν Ασέν Α΄ έφυγε από τη Βουλγαρία, επιτρέποντας στον Μπόριλ να ενισχύσει τη θέση του. Οι άλλοι συγγενείς του, Στρεζ και Αλέξιος Σλαβ, αρνήθηκαν επίσης να τον αναγνωρίσουν ως νόμιμο μονάρχη. Ο Στρεζ κατέλαβε γη μεταξύ των ποταμών Στρούμα και Βαρντάρ με την υποστήριξη του Στεφάνου Β΄ των Νεμάνιτς της Σερβίας. Ο Αλέξιος Σλαβ εξασφάλισε την κυριαρχία του στα Όρη της Ροδόπης με τη βοήθεια του Ερρίκου Λατίνου αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης.
Ο Μπόριλ ξεκίνησε ανεπιτυχείς στρατιωτικές εκστρατείες εναντίον της Λατινικής αυτοκρατορίας και του βασιλείου της Θεσσαλονίκης κατά τα πρώτα χρόνια της βασιλείας του. Συγκάλεσε Σύνοδο της Βουλγαρικής Εκκλησίας στις αρχές του 1211. Στη συνέλευση οι επίσκοποι καταδίκασαν τους Βογόμιλους για αίρεση. Μετά από μία εξέγερση που ξέσπασε εναντίον του στο Βίντιν μεταξύ του 1211 και του 1214, ζήτησε βοήθεια από τον Ανδρέα Β΄ της Ουγγαρίας, που έστειλε ενισχύσεις για να καταστείλει τις ταραχές. Συνήψε ειρήνη με τη Λατινική αυτοκρατορία στα τέλη του 1213 ή στις αρχές του 1214. Αφού ο Ερρίκος απεβίωσε το 1216 και ο Ανδρέας Β΄ εγκατέλειψε την Ουγγαρία για σταυροφορία, ο Ιβάν Ασέν Α΄ επέστρεψε στη Βουλγαρία. Καταδίκασε τον Μπόριλ, ο οποίος συνελήφθη και τυφλώθηκε στο Τάρνοβο το 1218.
Πρώιμη ζωή
Ο Μπόριλ ήταν γιος μιας αδελφής του Πέτρου Β΄, του Ιβάν Ασέν Α΄ και του Καλογιάν, οι οποίοι ήταν αυτοκράτορες (ή τσάροι) της αποκαταστημένης Βουλγαρικής Αυτοκρατορίας.[3] Η ετυμολογία του ονόματός του είναι αβέβαιη, διότι μπορεί να συνδέεται είτε με το σλαβικό ρήμα boriti ("να αγωνιστεί"), είτε με το τουρκικό ουσιαστικό böri ("λύκος"),.[4][5] Ο ιστορικός Αλεξάντρου Μαντγκεάρου λέει ότι οι περισσότερες καταγεγραμμένες παραλλαγές του ονόματος (Μποριλού, Μπουρίλε, Μπορίλους, Μπουρίλους) υποδηλώνουν ότι "προφερόταν ως Μπορίλε, όπως και στα ρουμανικά".[6]
Ο Καλογιάν απεβίωσε ξαφνικά κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Θεσσαλονίκης τον Οκτώβριο του 1207.[7] Άρχισαν να διαδίδονται φήμες, ισχυριζόμενες ότι ο πολιούχος της πολιορκημένης πόλης, ο Άγιος Δημήτριος, τον σκότωσε.[8] Μια εκδοχή αυτών των ιστοριών ονομάζουν ένα Μανάστρα ως τον δολοφόνο.[8] Ο Λατίνος αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης, Ερρίκος, ανέφερε σε μία από τις επιστολές του, ότι ο Μπόριλ "είχε επιβάλει τη βούλησή του με βία και σφετερίστηκε το αυτοκρατορικό όνομα και τα διακριτικά".[9] Ο Ανρί ντε Βαλενσιέν (ο οποίος συνέχισε το χρονικό του Τζέφρεϊ του Βιλαρντουέν μετά το 1207) περιέγραψε ομοίως τον Μπόριλ ως αποστάτη, που κατέλαβε παράνομα τον αυτοκρατορικό θρόνο.[10] Σύμφωνα με τον Μαντγκεάρου και οι δύο αναφορές υποδεικνύουν, ότι ο Μπόριλ δολοφόνησε τον θείο του, πιθανότατα σε συνεργασία με τη σύζυγο τού Καλογιάν.[11] Από την άλλη πλευρά ο ιστορικός Τζον Β. Α. Φάιν τονίζει, ότι "δεν υπάρχουν στοιχεία εναντίον του Μπόριλ".[8]
Βασιλεία
Αποσύνθεση
Ο Μπόριλ παντρεύτηκε τη χήρα του Καλογιάν, είτε για να ενισχύσει την αξίωσή του στο θρόνο,[12] ή για να εξασφαλίσει την υποστήριξη του Κουμάν.[13] Ωστόσο, πολλοί ευγενείς (μεταξύ των οποίων μέλη της οικογένειάς του) τον θεωρούσαν πάντοτε ως σφετεριστή.[14] Ο ανήλικος και συνονόματος γιος του Ιβάν Ασέν σύντομα κατέφυγε στους Κουμάν και αργότερα στα "εδάφη των Ρώσων"[15] (Χαλίτς ή Κίεβο).[8][12] Ο ίδιος ο αδελφός του Μπόριλ, Στρεζ, ζήτησε καταφύγιο στη Σερβία.[16] Αντί να τον εκδώσει, ο Στέφαν Νεμάνιτς της Σερβίας του χορήγησε το φρούριο του Πρόσεκ.[16] Ένας τρίτος συγγενής, ο Αλέξιος Σλάβος, κατέλαβε την περιοχή του κάστρου του στην Τσεπίνα στα Όρη της Ροδόπης.[17]
Πόλεμος με τους Λατίνους
Η Βουλγαρία υπό τον Μπόριλ (1207-1218)
Οι Έλληνες ευγενείς της ανατολικής Θράκης ανέβηκαν και ζήτησαν βοήθεια από τη Λατινική Αυτοκρατορία ήδη κατά τη διάρκεια της βασιλείας του Καλογιάν.[18] Ο Μπόριλ έφυγε για τη Θράκη για να ανακαταλάβει την περιοχή τον Μάιο του 1208.[17][18] Κατά τη διάρκεια της πορείας του, κατέλαβε τμήματα του εδάφους του Αλεξίου Σλάβου πριν σταματήσει στη Στάρα Ζαγόρα.[19] Ο Λατινικός αυτοκράτορας οδήγησε προσωπικά το στρατό του ενάντια στον Μπόριλ, αναγκάζοντάς τον να αποσυρθεί στο Πλόβντιβ.[19] Αν και ο στρατός του Μπόριλ ξεπερνούσε τα Λατινικά στρατεύματα, ο Ερρίκος τον νίκησε κοντά στην πόλη στις 8 Ιουλίου.[19][20] Οι Λατίνοι κατέλαβαν τη Φιλιππούπολη[20] και ο Αλέξιος Σλάβος έδωσε φόρο τιμής στον Ερρίκο.[19] Ενώ ο Μπόριλ διεξήγαγε πόλεμο εναντίον των Λατίνων, ο Στέφαν Νεμάνιτς εισήλθε στη Μακεδονία και κατέλαβε τη γη μεταξύ των ποταμών Στρούμα και Βαρδάρη.[21][22] Παρείχε τα κατεχόμενα εδάφη στον Στρεζ, αλλά άφησε σερβικά στρατεύματα στην περιοχή για να εξασφαλίσει την αφοσίωσή του.[23]
Οι Έλληνες δημότες των Σερρών στο Βασίλειο της Θεσσαλονίκης έστειλαν απεσταλμένους στον διοικητή του Μπόριλ στο Μελνίκ, ζητώντας την βοήθεια του ενάντια στον άρχοντα τους στις αρχές του 1209.[24] Ο Ερρίκος παρενέβη και έκανε τον δικό του υποστηρικτή του ηγεμόνα των Σερρών.[24] Ο Μπορίλ συνήψε μια συμμαχία με τον Αυτοκράτορα της Νίκαιας Θεόδωρο Α΄ Λάσκαρη και τον Μιχαήλ Α΄ Κομνηνό Δούκα, τον Έλληνα ηγεμόνα της Ηπείρου, εναντίον των Λατίνων.[24] Επίσης έκανε ειρήνη με τον Στρεζ που είχε στραφεί εναντίον του Νεμάνιτς.[21][23]
Ο Μπόριλ συγκάλεσε μια σύνοδο της Εκκλησίας του βασιλείου του στο Τάρνοβο στις αρχές του 1211.[25] Οι επίσκοποι επιβεβαίωσαν την ορθόδοξη ομολογία που υιοθετήθηκε στη Σύνοδο της Κωνσταντινούπολης το 843 και καταδίκασαν τους Μπογκομίλ, διατάσσοντας τον διωγμό τους ως αιρετικούς.[25][26] Η Σύνοδος καθόρισε την ημερομηνία του Πάσχα σύμφωνα με το καθολικό ημερολόγιο.[25] Ο Μπορίλ, ο οποίος είχε προεδρεύσει της συνόδου, διέταξε τη δημοσίευση των αποφάσεών του στα βουλγαρικά στις 11 Φεβρουαρίου 1211.[25]
Ο Μπόριλ έστειλε στρατό σε ένα ορεινό πέρασμα για να προετοιμάσει μια ενέδρα για τον Λατίνο αυτοκράτορα Ερρίκο ο οποίος επέστρεφε από τη Θεσσαλονίκη στην Κωνσταντινούπολη τον Απρίλιο του 1211.[27][28] Έχοντας ενημερωθεί για το σχέδιο του Μπόριλ, ο Ερρίκος συγκέντρωσε τα στρατεύματά του από τα κοντινά λατινικά φρούρια και ανάγκασε τον Μπόριλ να αποσύρει το στρατό του.[28] Ο Στρεζ εισέβαλε στο Βασίλειο της Θεσσαλονίκης, αλλά ο Μιχαήλ της Ηπείρου, που είχε κάνει ειρήνη με τους Λατίνους, εισέβαλε στο βασίλειό του.[29] Ο Μπόριλ παρενέβη στη σύγκρουση για λογαριασμό του Στρεζ, αλλά οι ενωμένοι στρατοί τους νίκησαν κοντά στη Μπίτολα στις αρχές του καλοκαιριού.[29] Ξεκίνησε μια επίθεση στη Θεσσαλονίκη τον Οκτώβριο, αλλά ο Ευστάθιος της Φλάνδρας, ο οποίος διοικούσε το βασίλειο ως αντιβασιλέας, τον ανάγκασε να άρει την πολιορκία με τη βοήθεια του Αλέξιου Σλάβου.[30] Ο Αλέξιος Σλάβας συνέλαβε επίσης το Μέλνικ.[29]
Εξέγερση
Ο Φάιν λέει ότι ο Μπόριλ διεξήγαγε την Σύνοδο της Εκκλησίας για να εξασφαλίσει την υποστήριξη των κληρικών για τον εαυτό του, επειδή "η λαϊκή δυσαρέσκεια με τη βασιλεία του μπορεί να υπήρχε ακόμα" το 1211.[26] Μια εξέγερση που ξέσπασε στο Βίντιν μεταξύ του 1211 και του 1214 κατέδειξε την ύπαρξη λαϊκής δυσαρέσκειας.[20][31][32] Οι ακριβείς συνθήκες του κινήματος είναι αβέβαιες, διότι ένας ουγγρικός βασιλικός χάρτης, που εκδόθηκε το 1250, διατήρησε όλες τις πληροφορίες για τα γεγονότα.[32]
Ο Μπορίλ ήταν ανίκανος να καταστείλει την εξέγερση χωρίς εξωτερική βοήθεια.[32] Ζήτησε βοήθεια από τον Ανδρέα Β΄ της Ουγγαρίας, υπενθυμίζοντας του "την αξιόπιστη φιλία τους".[32][33] Ο Άντριου απέστειλε τον Ιωακείμ, κάτοικο του Χέρμανσταντ (το σημερινό Σίμπιου στη Ρουμανία) στη Βουλγαρία, για να ηγηθεί ενός στρατού των στρατευμάτων από Σάξονες, Βλάχους, Σεκέλι και Πετσενέγους.[20][33] Ο Ιωακείμ διεύθυνε πρώτα τρεις οπλαρχηγούς των Κουμάνων που προσπάθησαν να σταματήσουν την εισβολή του, στη συνέχεια κατέλαβαν το Βίντιν και το παρέδωσαν στον Μπόριλ.[34][35]
Συμφιλίωση
Θυρεός του Ερρίκου της Φλάνδρας, Λατίνου Αυτοκράτορα της Κωνσταντινούπολης
Ένας παπικός έξαρχος (που προσδιορίζεται ως Πελάγιος του Αλμπάνο) ήρθε στη Βουλγαρία το καλοκαίρι του 1213.[26][36] Συνέχισε το ταξίδι του προς την Κωνσταντινούπολη, υπονοώντας ότι η διαμεσολάβηση του συνέβαλε στη μεταγενέστερη συμφιλίωση μεταξύ του Μπόριλ και του Ερρίκου.[36] Ο Μπορίλ είχε ήδη συνειδητοποιήσει ότι δεν θα μπορούσε να ξανακερδίσει τα θρακικά εδάφη που χάθηκαν υπέρ της Λατινικής Αυτοκρατορίας.[31] Από την άλλη πλευρά, ο Ερρίκος θέλησε να επαναλάβει τον πόλεμο εναντίον του Θεόδωρου Α΄ Λάσκαρη, για τον οποίο θέλησε να τερματίσει τη σύγκρουσή του με τη Βουλγαρία.[26] Μετά από μακρές διαπραγματεύσεις, ο Ερρίκος παντρεύτηκε τη προγονή του Μπόριλ (που οι σύγχρονοι ιστορικοί αποκαλούν λανθασμένα ως Μαρία) στα τέλη του 1213 ή στις αρχές του 1214.[37]
Στις αρχές του 1214, ο Μπόριλ πρότεινε το χέρι της κόρης του στον Ανδρέα Α΄ της Ουγγαρίας και τον κληρονόμο του Μπέλα.[38] Ο Μαντγκεάρου λέει ότι παραιτήθηκε επίσης από τα εδάφη που ο Ανδρέας είχε ζητήσει από τη Βουλγαρία (συμπεριλαμβανομένου του Μπρανίτσεβο).[39] Ο Ερρίκος έστειλε ενισχύσεις στον Μπόριλ, ο οποίος εισέβαλε στη Σερβία και κατέστρεψε τη Νις το 1214.[40] Ο Στρεζ εισέβαλε επίσης στη Σερβία από το νότο, αλλά σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια της εκστρατείας.[40][41] Οι συγκρούσεις μεταξύ του Μπόριλ και των Λατινικών στρατευμάτων τους εμπόδισαν από το να καταλάβουν την πόλη.[40][42]
Πτώση
Ο Λατίνος αυτοκράτορας Ερρίκος πέθανε τον Ιούλιο του 1216. Ο Ανδρέας Β΄ έφυγε από την Ουγγαρία για να οδηγήσει μια σταυροφορία στους Αγίους Τόπους το 1217.[43][44] Όντας στερημένος από τους δύο βασικούς συμμάχους του, η θέση του Μπόριλ αποδυναμώθηκε, γεγονός που επέτρεψε στον ξάδερφο του, τον Ιβάν Ασέν, να επιστρέψει στη Βουλγαρία.[45] Ο Μπόριλ νικήθηκε και αναγκάστηκε να αποσυρθεί στο Τάρνοβο.[39] Ο Βυζαντινός ιστορικός Γεώργιος Ακροπολίτης, δήλωσε ότι η πολιορκία διήρκεσε "για επτά χρόνια",[15] αλλά πρέπει να έχει μπερδέψει τους μήνες με τα χρόνια, σύμφωνα με τους περισσότερους ιστορικούς.[39] Αφότου τα στρατεύματα του Ιβάν Ασέν εισήλθαν στην πόλη, ο Μπόριλ προσπάθησε να φύγει, αλλά συνελήφθη και τυφλώθηκε.[44][39]
Οικογένεια
Ο Ακροπολίτης περιέγραψε την πρώτη σύζυγο του Μπόριλ (τη χήρα του θείου του) ως «Σκυθία» (ή Κουμάν).[46] Ο γάμος του Μπόριλ παραβίαζε τον κανόνα του νόμου, αλλά η Εκκλησία δεν διαμαρτυρήθηκε εναντίον της.[13] Ο Βαλδουίνος του Αβεσνέ, το Χρονικό της Φλάνδρας και άλλα δυτικοευρωπαϊκά χρονικά λένε ότι μια ανώνυμη ανιψιά του λατίνου αυτοκράτορα Ερρίκου (κόρη της αδελφής του, Γιολάντας της Φλάνδρας και Πέτρου Β΄ Κουρτενέ) δόθηκε σε γάμο με τον "Γιοχάνις" σχετίζεται με τον Μπόριλ.[36] Οι ιστορικοί που αποδέχονται την αξιοπιστία αυτής της αναφοράς[36] λένε ότι ο Μπόριλ παντρεύτηκε την ανιψιά του Ερρίκου μετά τη συνθήκη ειρήνης τους το 1213 ή το 1214.[31][47][13] Εάν η θεωρία αυτή είναι έγκυρη, η πρώτη σύζυγος του Μπόριλ είτε είχε πεθάνει είτε είχε σταλεί σε μοναστήρι.[36] Η κόρη του Μπόριλ αρραβωνιάστηκε με τον βασιλιά της Ουγγαρίας Μπέλα το 1214, αλλά ο γάμος δεν έγινε ποτέ.[38]
Παραπομπές
p14554.htm#i145532.
Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
Vásáry 2005, σελ. 53.
Madgearu 2016, σελ. 177.
Barbolova, Zoya (25 March 2016). «Тюркските компоненти в имената на царете от династията Асеневци [Turkic elements of the names of the tsars of the Asenid dynasty»] (στα bg). Електронно списание LiterNet (LiterNet) 3 (196). Ανακτήθηκε στις 22 October 2017.
Madgearu 2016, σελίδες 175–176.
Fine 1994, σελ. 87.
Fine 1994, σελ. 91.
Madgearu 2016, σελ. 171.
Madgearu 2016, σελίδες 5, 171.
Madgearu 2016, σελίδες 170–171.
Vásáry 2005, σελ. 57.
Levin 1989, σελ. 155.
Fine 1994, σελ. 92.
George Akropolites: The History (ch. 20.), p. 161.
Madgearu 2016, σελ. 182.
Madgearu 2016, σελ. 178.
Fine 1994, σελ. 93.
Madgearu 2017, σελ. 178.
Curta 2006, σελ. 385.
Madgearu 2017, σελ. 183.
Fine 1994, σελ. 95.
Fine 1994, σελ. 96.
Fine 1994, σελ. 97.
Madgearu 2017, σελ. 184.
Fine 1994, σελ. 100.
Fine 1994, σελ. 98.
Madgearu 2017, σελ. 186.
Fine 1994, σελ. 99.
Madgearu 2017, σελίδες 186–187.
Fine 1994, σελ. 101.
Madgearu 2017, σελ. 191.
Vásáry 2005, σελ. 58.
Madgearu 2017, σελίδες 191–192.
Vásáry 2005, σελίδες 58–59.
Madgearu 2017, σελ. 188.
Madgearu 2017, σελίδες 187–188.
Madgearu 2017, σελ. 192.
Madgearu 2017, σελ. 193.
Madgearu 2017, σελ. 190.
Fine 1994, σελ. 103.
Fine 1994, σελ. 104.
Madgearu 2017, σελ. 194.
Fine 1994, σελ. 106.
Curta 2006, σελ. 386.
Madgearu 2017, σελ. 147.
Vásáry 2005, σελ. 61.
Πηγές
Πρωτοβάθμιες πηγές
George Akropolites: The History (Translated with and Introduction and Commentary by Ruth Macrides) (2007). Oxford University Press. (ISBN 978-0-19-921067-1).
Δευτεροβάθμιες πηγές
Curta, Florin (2006). Southeastern Europe in the Middle Ages, 500–1250. Cambridge University Press. ISBN 978-0-521-85085-8.
Fine, John V. A. (1994). The Late Medieval Balkans: A Critical Survey from the Late Twelfth Century to the Ottoman Conquest. The University of Michigan Press. ISBN 0-472-08260-4.
Levin, Eve (1989). Sex and Society in the World of the Orthodox Slavs, 900–1700. Cornell University Press. ISBN 0-8014-8304-2.
Madgearu, Alexandru (2017). The Asanids: The Political and Military History of the Second Bulgarian Empire, 1185–1280. BRILL. ISBN 978-9-004-32501-2.
Vásáry, István (2005). Cumans and Tatars: Oriental Military in the Pre-Ottoman Balkans, 1185–1365. Cambridge University Press. ISBN 0-521-83756-1.p14553.htm#i145523.
|
Μεγάλη Βουλγαρία (632–681) 1η Βουλγαρική Αυτοκρατορία (681–1018) Ασπαρούχ · Τέρβελ · Κορμέσιι · Σεβάρ · Κορμισός · Βίνεχ · Τέλετς · Σαμπίν · Ούμορ · Τόκτου · Πάγκαν · Τέλεριγκ · Κάρνταμ · Κρούμος · Ομούρταγ · Μαλαμίρ · Πρεσιάνος Α΄ · Βόρις Α΄ · Βλαδίμηρος · Συμεών Α' · Πέτρος ο Α' (Καλόγηρος) · Βόρις Β΄,· Ρομάν · Σαμουήλ · Γαβριήλ Ρωμανός · Ιβάν Βλαντισλάβ · Πέτρος Δελεάνος (Πέτρος Β΄) διεκδικητής · Κωνσταντίνος Μπόντιν (Πέτρος Γ΄) διεκδικητής 2η Βουλγαρική Αυτοκρατορία (1186–1396) Πέτρος Δ' · Ιβάν Ασέν Α΄ · Πέτρος Δ' · Καλογιάννης · Μπορίλ · Ιβάν Άσεν Β' · Καλιμάν - Ασέν Α' · Μιχαήλ - Ασέν Α' · Καλιμάν - Ασέν Β' · Μήτσο - Ασέν · Κωνσταντίνος Τίκη · Ιβαήλος · Ιβάν Άσεν Γ' · Γεώργιος Τέρτερ Α' · Σμίλετς · Τσάκας · Θεόδωρος Σβετοσλάβ · Γεώργιος Τέρτερ Β'· Μιχαήλ - Σισμάν · Ιβάν Στεφάν · Ιβάν Αλεξάντερ · Ιβάν Σισμάν · Ιβάν Σρατσιμίρ Βασίλειο της Βουλγαρίας (1908–1946) |
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
