.
Κολομβία
H Κολομβία είναι χώρα που βρίσκεται στην βορειοδυτική γωνία της Λατινικής Αμερικής, με έκταση 1.138.910 km² και πληθυσμό 45.644.023 κατοίκους.[2] Το όνομα της πρωτεύουσας είναι Μπογκοτά. Πρόεδρος είναι ο Χουάν Μανουέλ Σάντος και Αντιπρόεδρος ο Ανχελίνο Γκαρσόν. Εθνική εορτή είναι η 20η Ιουλίου.
Ετυμολογία
Ο Χριστόφορος Κολόμβος.
Η ονομασία Κολομβία προέρχεται από τον Χριστόφορο Κολόμβο, πρωτοπόρο εξερευνητή της ηπείρου της Αμερικής. Χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά από τον επαναστάτη της Βενεζουέλας Φρανσίσκο ντε Μιράντα, για να περιγράψει στο σύνολό του τον Νέο Κόσμο, αλλά ειδικότερα με αναφορά στις αποικίες και κτήσεις της Πορτογαλίας και της Ισπανίας στη νέα ήπειρο.
Η ονομασία Κολομβία υιοθετήθηκε το 1819 από τη Δημοκρατία της Κολομβίας, στην οποία υπάγονταν όλες οι περιοχές της πρότερης ισπανικής Αντιβασιλείας της Νέας Γρανάδα, δηλαδή τα σημερινά κράτη της Κολομβίας, του Παναμά, της Βενεζουέλας και του Εκουαδόρ. Το 1830, με τη διάλυση αυτού του κράτους και την απόσπαση του Εκουαδόρ και της Βενεζουέλας, η ευρύτερη περιοχή της Κουντιναμάρκα παρέμεινε ως μία νέα ανεξάρτητη χώρα με την ονομασία Δημοκρατία της Νέας Γρανάδα, περιλαμβάνοντας τις περιοχές Αντιοκία, Μπογιακά, Καούκα, Κουντιναμάρκα και Μαγκνταλένα. Το 1858 μετονομάστηκε σε Συνομοσπονδία της Γρανάδα, ενώ αργότερα το 1863 σε Ηνωμένες Πολιτείες της Κολομβία, πριν το σημερινό όνομα υιοθετηθεί επίσημα το 1886.
Ιστορία
Ο Ζίπα κάλυπτε το σώμα του με χρυσό και από τη σχεδία του προσέφερε δώρα στη θεά Γκουαταβίτα στο κέντρο της ιερής λίμνης. Αυτή η παλαιά παράδοση του πολιτισμού των Μουίσκα τροφοδότησε για χρόνια το θρύλο του Ελ Ντοράντο.
Ο Φρανσίσκο ντε Πάουλα Σανταντέρ, ο Σιμόν Μπολιβάρ και άλλοι ήρωες της ανεξαρτησίας της Κολομβίας στο κοινοβούλιο της Κούκουτα.
Χάρτης απεικόνισης της Μεγάλης Κολομβίας.
Προκολομβιανή περίοδος
Περίπου το 10.000 π.Χ. καταγράφονται ορισμένες κοινότητες θηρευτών και κυνηγών στις περιοχές της σημερινής πρωτεύουσας Μπογκοτά, και συγκεκριμένα στις τοποθεσίες Ελ Άμπρα και Τεκεντάμα. Οι κοινότητες αυτές εμπορεύονταν τόσο μεταξύ τους όσο και με πολιτισμούς που εκτείνονταν στην κοιλάδα του ποταμού Μαγκνταλένα. Την πρώτη χιλιετηρίδα π.Χ., ομάδες ιθαγενών ανέπτυξαν το πολιτικό σύστημα των κασικάσγκος, με μία διοικητική δομή πυραμίδας και ηγέτες γνωστούς με την ονομασία κασίκες. Οι πολιτισμοί της Κολομβίας με την πιο πολύπλοκη δομή διοίκησης ήταν οι Ταϊρόνας στις παράκτιες περιοχές της Καραϊβικής, και οι Μουίσκας στα υψίπεδα της σημερινής Μπογκοτά. Και οι δύο αυτές φυλές άνηκαν στη γλωσσική οικογένεια των Τσίμπτσα. Οι Μουίσκα θεωρούνται ότι είχαν ένα από τα πιο ανεπτυγμένα πολιτικά συστήματα στη Νότια Αμερική, μετά τους Ίνκας.
Ανακάλυψη, κατάκτηση και αποικισμός από τους Ισπανούς
Ισπανοί εξερευνητές έφτασαν στις νότιες ακτές της Καραϊβικής το 1499 με αρχηγό τον Ροντρίγκο ντε Μπαστίδας. Ο Χριστόφορος Κολόμβος παρέπλευσε την Καραϊβική το 1502. Το 1508, ο Βάσκο Νούνιες ντε Μπαλμπόα ξεκίνησε την κατάκτηση των περιοχών της Ουραμπά. Το 1513, ήταν ο πρώτος Ευρωπαίος που έφτασε στον Ειρηνικό ωκεανό, τον οποίο και αποκάλεσε Μαρ ντελ Σούρ (Θάλασσα του Νότου), ανοίγοντας έτσι το δρόμο στους Ισπανούς για το Περού και τη Χιλή. Η ευρύτερη περιοχή κατοικούνταν από ποικίλες φυλές ιθαγενών, όπως οι Τσίμπτσα και οι Καρίμπες, τις οποίες οι Ισπανοί κατέκτησαν σταδιακά είτε με στρατιωτικές επεμβάσεις είτε με συμμαχίες. Παράλληλα, οι ασθένειες που έφεραν μαζί τους οι κατακτητές, όπως η ιλαρά, η κατάκτηση και οι εθνικές εκκαθαρίσεις, προκάλεσαν μία ραγδαία εξαφάνιση των αυτόχθονων πληθυσμών. Τον 16ο αιώνα, ξεκίνησε και η εισαγωγή Αφρικανών σκλάβων στην περιοχή.
Ανεξαρτησία από την Ισπανία
Μετά την κατάκτηση της Κολομβίας από τους Ισπανούς και τη μακρά περίοδο της ισπανικής αποικιοκρατίας, αρκετά επαναστατικά κινήματα εκδηλώθηκαν με στόχο την αυτοδιάθεση ή και ανεξαρτησία περιοχών της χώρας. Τα περισσότερα από αυτά κατεστάλησαν βίαια, ενώ άλλα ήταν αρκετά αδύναμα για να προκαλέσουν κάποια σημαντική αλλαγή. Το τελευταίο κίνημα ανεξαρτησίας από την Ισπανία ξεκίνησε γύρω στο 1810, μετά την χορήγηση ανεξαρτησίας στο νησί του Σάντο Ντομίνγκο (σημερινή Αϊτή) το 1804. Το γεγονός αυτό παρείχε σημαντική υποστήριξη στους μετέπειτα ηγέτες της κολομβιανής επανάστασης, δηλαδή τους Σιμόν Μπολιβάρ και Φρανσίσκο ντε Πάουλα Σανταντέρ. Ο Μπολιβάρ έγινε στη συνέχεια, μετά τη νικηφόρα μάχη της Μπογιακά, ο πρώτος πρόεδρος της ανεξάρτητης Κολομβίας, ενώ ο Σανταντέρ αντιπρόεδρος. Μετά την αποχώρηση του Μπολιβάρ, ο Σανταντέρ τον διαδέχθηκε ως δεύτερος πρόεδρος της χώρας. Η επανάσταση ολοκληρώθηκε με επιτυχία το 1819, με την παραχώρηση της επικράτειας της ισπανικής Αντιβασιλείας της Νέας Γρανάδα στη νεοσύστατη Δημοκρατία της Κολομβίας, η οποία ήταν μία ένωση των σημερινών κρατών της Κολομβίας, της Βενεζουέλας και του Εκουαδόρ. Ο Παναμάς αποτελούσε εκείνη την περίοδο αναπόσπαστο κομμάτι της κολομβιανής επικράτειας.
Μετα-επαναστατική περίοδος και σύγχρονη ιστορία
Οι εσωτερικές πολιτικές και εδαφικές διαμάχες οδήγησαν στην αποχώρηση της Βενεζουέλας και της περιοχής του Κίτο (δηλαδή του σημερινού κράτους του Εκουαδόρ) από την ένωση το 1830. Η επονομαζόμενη περιοχή της Κουντιναμάρκα υιοθέτησε την ονομασία Νέα Γρανάδα, την οποία και διατήρησε ως το 1856, όταν μετονομάστηκε σε Συνομοσπονδία της Γρανάδα. Μετά από έναν διετή εμφύλιο πόλεμο, ιδρύθηκαν το 1863 οι Ηνωμένες Πολιτείες της Κολομβίας, σχήμα το οποίο διατηρήθηκε μέχρι το 1886, όταν η χώρα υιοθέτησε επίσημα και οριστικά την ονομασία Δημοκρατία της Κολομβίας. Οι εσωτερικές διαμάχες μεταξύ αντίθετων πολιτικών δυνάμεων παρέμειναν ενεργές, πυροδοτώντας περιστασιακά αιματηρούς εμφύλιους πολέμους. Πιο γνωστός είναι ο Εμφύλιος των Χιλίων Ημερών, το διάστημα 1899 - 1902, ο οποίος οδήγησε στο διαχωρισμό της περιοχής του Παναμά το 1903 και την ίδρυση του ανεξάρτητου κράτους. Ο πόλεμος αυτός θεωρείται και απόρροια των βλέψεων των ΗΠΑ να αποκτήσουν ερείσματα στην περιοχή και ιδιαίτερα στην κατασκευή και έλεγχο της Διώρυγας του Παναμά. Στη συνέχεια, η Κολομβία ήρθε σε σύρραξη με το Περού για μία εδαφική διαφορά που αφορούσε την περιοχή Αμαζόνας και την πρωτεύουσά της Λετίσια.
Μετά από αυτό το διάστημα, η χώρα πέτυχε έναν βαθμό πολιτικής σταθερότητας, η οποίο όμως ανατράπηκε από μία αιματηρή διαμάχη στο τέλος της δεκαετίας του 1940 και στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Η περίοδος αυτή είναι γνωστή με την ονομασία Λα Βιολένσια (Η Βία). Οι αιτίες εντοπίζονται στις έντονες διαφορές των δύο βασικών πολιτικών κομμάτων, οι οποίες εκδηλώθηκαν μετά τη δολοφονία του φιλελεύθερου υποψήφιου πρόεδρου Χόρχε Ελιέσερ Γκαϊτάν το 1948. Η δολοφονία προκάλεσε διαδηλώσεις στην Μπογκοτά και έμεινε γνωστή με την έκφραση Ελ Μπογκοτάσο. Η βία εξαπλώθηκε σε όλη τη χώρα και ο αριθμός των θυμάτων έφτασε τους 180.000. Από το 1953 ως το 1964, οι εντάσεις ανάμεσα στα δύο κόμματα μειώθηκαν, αρχικά με την παύση του Γκουστάβο Ρόχας με πραξικόπημα από την προεδρία και τις διαπραγματεύσεις του με τους αντάρτες, και στη συνέχεια με τη στρατιωτική δικτατορία του στρατηγού Γκαμπριέλ Παρίς Γκορντίγιο.
Μετά την πτώση του Ρόχας, τα δύο πολιτικά κόμματα, οι συντηριτικοί και οι φιλελεύθεροι, συμφώνησαν στη δημιουργία ενός εθνικού μετώπου με στόχο την κοινή διακυβέρνηση της χώρας. Η προεδρία θα εναλλάσονταν μεταξύ των υποψηφίων των κομμάτων κάθε τέσσερα χρόνια, για τέσσερις θητείες, ενώ ο αριθμός των θεσμικών θέσεων θα κατανέμονταν ισοδύναμα. Η ίδρυση του εθνικού μετώπου έβαλε τέλος στην εποχή της Λα Βιολένσια και οι κυβερνήσεις του προσπάθησαν να θεσμοθετήσουν ριζικούς κοινωνικούς και οικονομικούς μετασχηματισμούς σε συνεργασία με την παράταξη της Προοδευτικής Συμμαχίας. Τελικά, οι αντιθέσεις μεταξύ των διαδοχικών διοικήσεων συντηριτικών και φιλελευθέρων αλλοίωσαν τα πραγματικά αποτελέσματα για τη χώρα, με συνέπεια τη διαίωνιση κοινωνικών και πολιτικών προβλημάτων, παρά την πρόοδο σε ορισμένους τομείς. Σε αντίδραση, δημιουργήθηκαν επίσημες ομάδες ανταρτών, όπως η FARC, η ELC και η M-19, με ένοπλη αντίσταση απέναντι στο πολιτικό σύστημα. Οι περισσότερες ομάδες είχαν μαρξιστικό χαρακτήρα.
Στο τέλος της δεκαετίας του 1970, παρατηρήθηκε η ανάπτυξη ισχυρών και βίαιων καρτέλ ναρκωτικών, τα οποία ενισχύθηκαν και τις επόμενες δεκαετίες. Το καρτέλ Μεντελίν με αρχηγό τον Πάμπλο Εσκομπάρ και το καρτέλ Κάλι, είχαν παράλληλα ισχυρή παρουσία στην πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή της Κολομβίας. Με χρηματοδότηση και καθοδήγηση παράνομων ένοπλων ομάδων, τα καρτέλ επηρρέαζαν όλο το πολιτικό φάσμα της χώρας, ενώ συμμαχίες μεταξύ κοινών εχθρών ενέτειναν την ισχύ τους.
Το νέο σύνταγμα της Κολομβίας το 1991 εγκρίθηκε από το συνταγματικό κοινοβούλιο και περιλάμβανε σημαντικές αποφάσεις για τα πολιτικά, εθνικά, ανθρώπινα και φυλετικά δικαιώματα. Το νέο σύνταγμα αρχικά απαγόρευε την έκδοση Κολομβιανών στο εξωτερικό, κάτι για το οποίο κατηγορήθηκε το κοινοβούλιο ως πάροχος προστασίας στα καρτέλ. Τα καρτέλ είχαν προσπαθήσει να επηρρεάσουν τις πολιτικές αποφάσεις με μία σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων και εκτελέσεων, αλλά και με τη διαφθορά των δημοσίων λειτουργών.
Έκρηξη ηφαιστείου Νεβάδο ντελ Ουίλα
Στις 21 Νοεμβρίου του 2008, το ηφαίστειο Νεβάδο ντελ Ουίλα εξερράγη στις 0245 GMT.[4] Στις 23 Νοεμβρίου του 2008 οι αρχές ανακοίνωσαν το θάνατο 10 ανθρώπων, ενώ 12.000 περίοικοι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους.[5]
Οικονομία
Το ΑΕΠ της Κολομβίας ήταν το 2005 περίπου 252 εκατομμύρια πέσος, δηλαδή περίπου 80 εκατομμύρια ευρώ. Η παραγωγή κατανέμεται κατά δραστηριότητα σε 13,9% γεωργία, 30,3% βιομηχανία και 55,8% υπηρεσίες.
Το 1999 η Κολομβία είχε την πρώτη της αρνητική ανάπτυξη από την δεκαετία του τριάντα και έσπασε το ρεκόρ της πιο μακρόχρονης συνεχούς (όμως αργής) ανάπτυξης στην περιοχή. Η κρίση είχε διάφορους λόγους: πτώση της ιδιωτικής κατανάλωσης μετά από χρόνια μεγάλης ανόδου (καρπό της φιλελευθεροποίησης της οικονομίας), συνεχή άνοδο του δημοσιονομικού ελλείμματος ως αποτέλεσμα του Συντάγματος του 1991, προβλήματα με το νομισματικό σύστημα λόγω της ασιατικής κρίσης και πτώση της αξιοπιστίας μετά από διαφορές αποτυχημένες προσπάθειες υπεράσπισης του νομίσματος από την Κεντρική Τράπεζα της Κολομβίας.
Τα κυρίως προϊόντα της Κολομβίας είναι ο καφές και το πετρέλαιο. Και τα δυο έχουν ένα αβέβαιο μέλλον, καθώς οι διεθνείς τιμές του καφέ παρουσιάζουν διεθνή πτώση και η δε πετρελαιοπαραγωγή παρουσιάζει πτώση λόγω της εξάντλησης των αποθεμάτων.
Μεταφορές
Κυριότεροι λιμένες της χώρας είναι η Μπαρανκίγια και η Καρταχένα. Η κολομβιανή εμπορική ναυτιλία το 1974 αριθμούσε 49 πλοία ολικής χωρητικότητας 231.389 κόρους ο.χ. και κατείχε την 52η θέση διεθνώς. Η οδήγηση γίνεται στα δεξιά.
Διακυβέρνηση
Η χώρα είναι Προεδρική Δημοκρατία. Αρχηγός κράτους και κυβερνήσεως είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Από τις 7 Αυγούστου του 2002 πρόεδρος είναι ο Άλβαρο Ουρίμπε και Αντιπρόεδρος ο Φρανσίσκο Σάντος. Το Σύνταγμα που είναι σήμερα σε ισχύ άρχισε να ισχύει στις 5 Ιουλίου του 1991 και έχει τροποποιηθεί αρκετές φορές. Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω.
Εκλογές
Προεδρικές εκλογές
Η θητεία του Προέδρου και του αντιπροέδρου είναι τετραετής. Στις τελευταίες προεδρικές εκλογές,οι οποίες διενεργήθηκαν στις 30 Μαΐου του 2010 προηγήθηκε στον πρώτο γύρο ο πρώην υπουργός άμυνας Χουάν Μανουέλ Σάντος με ποσοστό γύρω στο 47% έναντι σχεδόν 21% για τον Αντάνας Μόκους.[6] Ο δεύτερος γύρος διεξήχθη στις 20 Ιουνίου και πρόεδρος εξελέγη ο Σάντος με ποσοστό γύρω στο 70% των ψήφων έναντι 27,5% για τον Μόκους.
| Υποψήφιοι – Κόμματα | 1ος γύρος | 2ος γύρος | ||
|---|---|---|---|---|
| Ψήφοι | % | Ψήφοι | % | |
| Χουάν Μανουέλ Σάντος – Κόμμα της Ε(νότητας) (Partido de «la U») | 6.802.043 | 46,68 | 9.004.221 | 69,1 |
| Αντάνας Μόκους – Πράσινο Κόμμα (Partido Verde) | 3.134.222 | 21,51 | 3.588.819 | 27,5 |
| Χερμάν Βάργκας Γιέρας – Ριζική Αλλαγή (Cambio Radical) | 1.473.627 | 10,11 | ||
| Γκουστάβο Πέτρο – Εναλλακτικός Δημοκρατικός Πόλος (Polo Democrático Alternativo) | 1.331.267 | 9,14 | ||
| Νοεμί Σανίν – Κολομβιανό Συντηρητικό Κόμμα (Partido Conservador Colombiano) | 893.819 | 6,13 | ||
| Ραφαέλ Πάρδο – Κολομβιανό Φιλελεύθερο Κόμμα (Partido Liberal Colombiano) | 638.302 | 4,38 | ||
| Ρόμπινσον Ντέβια – Φωνή του Κινήματος Συνείδησης (Movimiento la Voz de la Consciencia) | 31.338 | 0,22 | ||
| Χάιρο Καλδερόν – Φιλελεύθερο Άνοιγμα (Movimiento Apertura Liberal) | 29.151 | 0,20 | ||
| Χάιμε Αραούχο – Αφρο-Κολομβιανή Κοινωνική Συμμαχία (Alianza Social Afrocolombiano) | 14.847 | 0,10 | ||
| Σύνολο ψήφων | 14.348.616 | 98,46 | ||
| Λευκά | 223.977 | 1,54 | ||
| Σύνολο Έγκυρα | 14.572.593 | 100,00 | ||
| Άκυρα | 170.874 | |||
| Ψηφοδέλτια χωρίς σταυρό | 37.553 | |||
| Σύνολο ψήφων | 14.781.020 | |||
| Πηγή: Registraduría Nacional del Estado Civil | ||||
Βουλευτικές εκλογές
Η νομοθετική εξουσία ασκείται από το Κογκρέσο, το οποίο απαρτίζεται από δύο σώματα: τη Γερουσία (Senado) με 102 έδρες και τη Βουλή των Αντιπροσώπων (Camara de Representantes), με 166 μέλη. Οι βουλευτές και οι γερουσιαστές εκλέγονται από το λαό για τετραετή θητεία. Οι τελευταίες εκλογές για Γερουσία και Βουλή έγιναν στις 14 Μαρτίου του 2010. Ο συνασπισμός του προέδρου Αλβάρο Ουρίμπε κέρδισε τις εκλογές και στα δύο σώματα του Κογκρέσου . Η Εθνική Ένωση και το Συντηρητικό Κόμμα, τα οποία πρόσκεινται στον Ουρίμπε, εξασφάλισαν τις περισσότερες έδρες, 27 και 24 αντίστοιχα, στη Γερουσία. Το αντιπολιτευόμενο Φιλελεύθερο Κόμμα εξασφάλισε 18 έδρες[7]. Καταγγέλθηκαν παρατυπίες, που αφορούν την παράνομη ανοιχτή εκστρατεία για επιβολή υπέρ συγκεκριμένων υποψηφίων του κυβερνώντος κόμματος εκ μέρους εκλογικών και δικαστικών αντιπροσώπων. Οι διεθνείς παρατηρητές ανέφεραν ότι "νεο-παραστρατιωτικές ομάδες" επιδόθηκαν σε όργιο εκφοβισμού και τρομοκρατίας προς τους ψηφοφόρους κυρίως στις νότιες και δυτικές επαρχίες, ενώ επίσης κατήγγειλαν προσπάθειες για εξαγορά ψήφων εκ μέρους του πρωτοεμφανιζόμενου στις εκλογές Κόμματος Εθνικής Ενσωμάτωσης[8]..
| Κόμματα | Ψήφοι | % | Έδρες |
|---|---|---|---|
| Κόμμα της Ε(νότητας) (Partido de la U) | 2.804.123 | 25,8 | 28 |
| Κολομβιανό Συντηρητικό Κόμμα (Partido Conservador Colombiano) | 2.298.748 | 21,2 | 22 |
| Κολομβιανό Κόμμα Φιλελευθέρων (Partido Liberal Colombiano) | 1.763.908 | 16,3 | 17 |
| Κόμμα Εθνικής Ενσωμάτωσης (Partido de Integración Nacional) | 907.468 | 8,4 | 9 |
| Ριζική Αλλαγή (Cambio Radical) | 888.851 | 8,2 | 8 |
| Εναλλακτικός Δημοκρατικός Πόλος (Polo Democrático Alternativo) | 848.905 | 7,8 | 8 |
| Ανεξάρτητο Κίνημα για την Απόλυτη Ανανέωση (Movimiento Independiente de Renovación Absoluta) | 298.862 | 2,8 | 2 |
| Κόμμα Πρασίνων (Partido Verde) | 531.293 | 4.9 | 5 |
| Υπόσχεση των Πολιτών για την Κολομβία (Compromiso Ciudadano por Colombia) | 182.286 | 1,7 | 1 |
| Λοιπά | 326.763 | 3,0 | — |
| Σοσιαλιστική Συμμαχία Αυτοχθόνων (Alianza Social Indigena) | — | — | 1 |
| Αυτόχθονες Αρχές της Κολομβίας (Autoridades Indígenas de Colombia) | — | — | 1 |
| Σύνολο - έγκυρα ψηφοδέλτια (συμμετοχή 44,2%) | 10.851.207 | 100,0 | 102 |
| Πηγές: Adam Carr's Election Archive | |||
| Κόμματα | Ψήφοι | % | Έδρες |
|---|---|---|---|
| Σοσιαλιστική Συμμαχία Αυτοχθόνων (Alianza Social Indigena) | 26.428 | 25,1 | 1 |
| Αυτόχθονες Αρχές της Κολομβίας (Autoridades Indigenas de Colombia) | 23.809 | 22,6 | 1 |
| Κόμμα Εθνικής Ενσωμάτωσης (Partido de Integración Nacional) | 20.887 | 19,9 | — |
| Λοιπά | 34.111 | 32,4 | — |
| Σύνολο (συμμετοχή %) | 105.235 | 100,0 | 2 |
| Πηγή: Adam Carr's Election Archive | |||
| Κόμματα | Ψήφοι | % | Έδρες |
|---|---|---|---|
| Κόμμα του U (Partido de la U) | 2.486.824 | 25,9 | 47 |
| Κολομβιανό Συντηρητικό Κόμμα (Partido Conservador Colombiano) | 2.057.849 | 21,4 | 38 |
| Κολομβιανό Κόμμα Φιλελευθέρων(Partido Liberal Colombiano) | 1.856.068 | 19,3 | 37 |
| Ριζική Αλλαγή (Cambio Radical) | 743.758 | 7,7 | 15 |
| Κόμμα Εθνικής Ενσωμάτωσης (Partido de Integración Nacional) | 714.476 | 7,4 | 12 |
| Εναλλακτικός Δημοκρατικός Πόλος (Polo Democrático Alternativo) | 563.555 | 5,9 | 4 |
| Ανεξάρτητο Κίνημα για την Απόλυτη Ανανέωση (Movimiento Independiente de Renovación Absoluta) | 284.244 | 3,0 | 3 |
| Κόμμα Πρασίνων(Partido Verde) | 283.293 | 3,0 | 3 |
| Σοσιαλιστική Συμμαχία Αυτοχθόνων (Alianza Social Indigena) | 182.515 | 1,9 | 1 |
| Φιλελεύθεροι Εναλλακτικοί (Alternativa Liberal) | 171.090 | 1,8 | 1 |
| Φιλελεύθερο Άνοιγμα (Apertura Liberal) | 117.871 | 1,2 | 2 |
| Περιφερειακή Ένταξη (Integración Regional) | 5.045 | 0,1 | 1 |
| Λοιπά | 143.883 | 1,5 | — |
| Σύνολο-έγκυρα (συμμετοχή 43,8%) | 9.610.471 | 100,0 | 164 |
| Πηγές: Adam Carr's Election Archive | |||
Δημογραφία
Η επίσημη γλώσσα είναι τα Ισπανικά. Οι κάτοικοι σε ποσοστό 90% πρεσβεύουν το Ρωμαιοκαθολικό χριστιανικό δόγμα. Οι περισσότεροι είναι μιγάδες (mestizo) σε ποσοστό 58%, το 20% είναι λευκοί, mulatto είναι το 14%, μαύροι το 4% ενώ οι υπόλοιποι είναι Αμερικανοί Ινδιάνοι. Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού ήταν σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2009 τα 72,81 χρόνια (68,98 χρόνια οι άνδρες και 76,76 οι γυναίκες).[2]
Παραπομπές
Americas (orthographic projection).svg Πύλη: Αμερική
↑ Εθνική απογραφή 2005, σε μορφή .PDF.
↑ 2,0 2,1 2,2 CIA World Factbook
↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 "World Economic Outlook Database". ΔΝΤ. Οκτώβριος 2009. Ανακτήθηκε την 18-10-2009.
↑ "Nevado del Huila Volcano Erupts in Colombia". Latin America Herald Tribune. 23 Νοεμβρίου 2008. Ανακτήθηκε την 23-11-2008.
↑ "Colombia volcano claims 10 lives". BBC News. 23-11-2008. Ανακτήθηκε την 23-11-2008.
↑ "Ex-Minister Juan Manuel Santos leads in Colombia vote". BBC News. 30-05-2010. Ανακτήθηκε την 31-05-2010.
↑ Σημερινή, Νίκησε ο συνασπισμός Ουρίμπε, 16-03-2010.
↑ Ριζοσπάστης, Νικητής η βία και η νοθεία, 16-03-2010.
Εξωτερικές συνδέσεις
Εξάντας: Ο πόλεμος της κοκαΐνης (μέρος 1ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της Ε.Ρ.Τ.)
Εξάντας: Ο πόλεμος της κοκαΐνης (μέρος 2ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της Ε.Ρ.Τ.)
Εξάντας: Ο πόλεμος της κοκαΐνης (μέρος 3ο) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της Ε.Ρ.Τ.)
|
Χώρες της Νότιας Αμερικής Κράτη και Εξαρτημένες Περιοχές που μπορεί να θεωρηθούν τμήματα και άλλης ηπείρου γράφονται με πλάγια γραφή Ανεξάρτητα Κράτη: Αργεντινή | Βενεζουέλα | Βολιβία | Βραζιλία | Γουιάνα | Ισημερινός | Κολομβία | Ουρουγουάη | Παναμάς | Παραγουάη | Περού | Σουρινάμ | Τρινιντάντ και Τομπάγκο | Χιλή Εξηρτημένα εδάφη: Αρούμπα (Ολλανδία) | Γαλλική Γουιάνα (Γαλλία) | Ολλανδικές Αντίλλες (Ολλανδία) | Νότιος Γεωργία και Νότιοι Σάντουιτς Νήσοι (Ηνωμένο Βασίλειο) | Νήσοι Φώκλαντ (Ηνωμ. Βασίλειο) Χώρες της Κεντρικής Αμερικής | Χώρες της Βόρειας Αμερικής |
|
Χώρες της Βόρειας Αμερικής Ανεξάρτητα Κράτη Αγία Λουκία | Άγιος Βικέντιος και Γρεναδίνες | Άγιος Χριστόφορος και Νέβις | Αϊτή | Αντίγκουα και Μπαρμπούντα | Γουατεμάλα | Γρενάδα | Δομινικανή Δημοκρατία | Ελ Σαλβαδόρ | Ηνωμένες Πολιτείες | Καναδάς | Κολομβία* | Κόστα Ρίκα | Κούβα | Μεξικό | Μπαρμπάντος | Μπαχάμες | Μπελίζε | Νικαράγουα | Ντομίνικα | Ονδούρα | Παναμάς | Τζαμάικα | Τρινιντάντ και Τομπάγκο Εξηρτημένα εδάφη Δανία: Γροιλανδία Γαλλία: Άγιος Βαρθολομαίος | Άγιος Μαρτίνος | Γουαδελούπη | Μαρτινίκα | Σαιν Πιερ και Μικελόν Ολλανδία: Αρούμπα | Ολλανδικές Αντίλλες Ηνωμένο Βασίλειο: Ανγκουίλα | Βερμούδες | Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι | Μοντσερράτ | Νησιά Καϋμάν | Νήσοι Τερκς και Κέικος Ηνωμένες Πολιτείες: Αμερικανικές Παρθένοι Νήσοι | Νήσος Ναβάσσα | Πουέρτο Ρίκο |
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
