Η πολιτική του Πάλμερστον επηρέασε σημαντικά και την εξέλιξη του νεοσύστατου τότε Ελληνικού Κράτους. Ενώ ήταν αρχικά φιλέλληνας, έτρεφε αισθήματα συμπάθειας για τους Έλληνες και ήταν υποστηρικτής της ανεξαρτησίας της Ελλάδας, πολλές φορές όμως υποστήριξε τα βρετανικά συμφέροντα που ήταν με την διαφύλαξη της εδαφικής ακεραιότητας της Οθωμανική αυτοκρατορία έναντι των ελληνικών, επειδή φοβόταν αφενός τον έλεγχο των στενών των Δαρδανελλίων από τους Ρώσους και αφετέρου την εγκατάσταση των Γάλλων στην Αίγυπτο. Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που επεδίωξε και πέτυχε την υπογραφή της συνθήκης του 1839 με τις υπόλοιπες Μεγάλες Δυνάμεις, μέσω της οποίας προστατευόταν πλέον η ακεραιότητα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η Γαλλία έπαψε να υποστηρίζει την εκστρατεία απόσχισης του ηγεμόνα της Αιγύπτου Μωχάμετ Άλη από την Υψηλή Πύλη, αλλά και ακόμη αντιτάχθηκε στην επέκταση της Ρωσίας στη Κεντρική Ασία και Ινδία που είχε ως συνέπεια την πρόκληση του πολέμου κατά της Κίνας. Γενικά ως Υπουργός αναμιγνυόταν με οξύτητα σε υποθέσεις ευρωπαϊκών Χωρών φερόμενος υπεροπτικά σε ξένους πρεσβευτές, ήταν ισχυρογνώμων και αυταρχικός, διέγειρε εντός αλλά και εκτός της Αγγλίας ισχυρές αντιπάθειες προσπαθώντας να διατηρεί με το μέρος του την αγγλική κοινή γνώμη από την θέρμη με την οποία υπεράσπιζε τα αγγλικά συμφέροντα.

Όταν το 1841 η κυβέρνηση των Ουΐγων παραιτήθηκε, ο Πάλμερστον για μια πενταετία περιορίσθηκε στη δράση του βουλευτού μέχρι το 1846 που ανέλαβαν πάλι οι Ουΐγοι και ο ίδιος πάλι ως Υπουργός των Εξωτερικών. Τότε υποστήριξε τα κινήματα ευρωπαϊκών λαών για την ανεξαρτησία τους, αλλ΄ όμως δεν δίστασε το 1850 , κατόπιν επεισοδίου του ισπανοεβραίου και Άγγλου υπηκόου Δαυίδ Πατσίφικο να μετέλθει κατά της Ελλάδας βιαιοτάτη πολιτική χωρίς προηγουμένη στοιχειώδη έρευνα, λόγω αντιπάθειας που έτρεφε προς τον βασιλιά Όθωνα. Αντιμετωπίζοντας τότε ο ίδιος εξέγερση μέσα στη Βουλή των Κοινοτήτων εκφώνησε βαρυσήμαντο λόγο υποστηρίζοντας ότι η Μεγάλη Βρετανία στην υπεράσπιση των υπηκόων της έχει και το δικαίωμα να υποκαθιστά τα ξένα δικαστήρια και ότι κάθε Βρετανός υπήκοος οπουδήποτε στη Γη ευρισκόμενος μπορεί επί των ημερών του να λέγει υπερήφανα μπροστά σε όλο τον κόσμο «Είμαι Άγγλος πολίτης!».
Το 1851 αναμίχθηκε κρυφά στο πραξικόπημα του Ναπολέοντα Γ΄ παρότι υποστήριξε ότι δεν είχε καμία ανάμιξη στα εσωτερικά της Γαλλίας, τότε εξήγειρε πολλούς δυσαρεστημένους από την πολιτική του και της έντονα εριστικής του προκλητικότητας, προκάλεσε ακόμα και την Βασίλισσα Βικτωρία που με επιστολή της ζήτησε από τον Πρωθυπουργό Ράσελ τη παύση του. Το 1852 ως έντονα αντιπολιτευόμενος πλέον τον Ράσσελ κατάφερε με τη πολεμική των εριστικών του λόγων την πτώση της Κυβέρνησής του και μετέχων στη νέα Κυβέρνηση του Λόρδου Αμπερτίν ανέλαβε το υπουργείο Εσωτερικών. Παρά ταύτα συνέχισε να επηρεάζει τις εξωτερικές υποθέσεις της Αγγλίας εξωθώντας αυτήν ακόμη και σε πόλεμο με την Ρωσία σε συμμαχία με την Γαλλία. Όταν δε απέτυχαν οι επιχειρήσεις στη Κριμαία και η κυβέρνηση Αμπερτίν παραιτήθηκε τότε το 1855 του ανατέθηκε η Πρωθυπουργία. Τρία χρόνια μετά το 1858 όταν καταψηφίστηκε νομοσχέδιο που είχε υποβάλει στη Βουλή κατά των συνωμοτών, για χάρη του Ναπολέοντα Γ΄, μετά την εναντίον του δολοφονική απόπειρα του Ιταλού μετανάστη Ορσίνι παραιτήθηκε. Όμως τον επόμενο χρόνο το 1859 κλήθηκε και πάλι στη πρωθυπουργία που και διατήρησε μέχρι του θανάτου του.

Ο Πάλμερστον υπήρξε ένας από τους ισχυρότερους πολιτικούς της Μεγάλης Βρετανίας αλλά και ένας από τους φανατικότερους θιασώτες της ιδέας της αγγλικής υπερ-ηγεμονίας του κόσμου.\