Η περιοχή χτίστηκε ως η κύρια βάση του Ιταλικού Βασιλικού Ναυτικού στα Δωδεκάνησα ξεκινώντας το 1923. Η πόλη του Πορτολάγκο ιδρύθηκε τη δεκαετία του 1930 υπό ιταλική κυριαρχία, ως νέα πρότυπη πόλη όπου οι περισσότεροι κάτοικοι ήταν από τον ιταλικό στρατό. Το 1947 η Λέρος περιήλθε στην Ελλάδα και ακολούθως το Πόρτο Λάγο μετονομάστηκε σε Λακκί.

Κατά τη διάρκεια της Δικτατορίας της 21ης Απριλίου αποτέλεσε τόπο εξορίας πολιτικών κρατούμενων[2].
Ιστορία
Ο ναός του Αγίου Θεολόγου.

Όπως και τα υπόλοιπα Δωδεκάνησα, η Λέρος είχε κυβερνηθεί από την Ιταλία το 1912-1943. Οι ιταλικές αρχές, ίδρυσαν την πόλη του Πόρτο Λάγο στη δεκαετία του 1930 ως νέα πρότυπη πόλη. Το όνομα προέρχεται από τον Μάριο Λάγο, κυβερνήτη της ιταλικής αποικίας από το 1922 έως το 1936. Είναι ένα από τα καλύτερα παραδείγματα της ιταλικής ορθολογιστικής και φασιστικής αρχιτεκτονικής, με κτίρια από τους Αρμάντο Μπερναμπίτι και Ροντόλφο Πετράκο[3][4][5]. Λέγεται ότι ο Μουσολίνι είχε έπαυλη για τον εαυτό του κοντά στην πόλη.

Τα κτίρια περιλαμβάνουν:[3][4]

Κάζα ντέϊ Μπαλίλλα (Σπίτι της Φασιστικής Νεολαίας) (1933), Μπερναμπίτι
Σκεπαστή αγορά (1934-1936), Πετράκο
Δημοτικό σχολείο και παιδικός σταθμός (1934-1936), Πετράκο
Το Δημαρχείο και Κάζα ντελ Φάσιο (Έδρα του Φασιστικού Κόμματος) (1935-1938), Μπερναμπίτι
Κινηματογράφος/Θέατρο (1936-1938), Μπερναμπίτι
Εκκλησία του Αγίου Φραγκίσκου (σημερινός Άγιος Νικόλαος, 1935-1939), Μπερναμπίτι

Ναυτική βάση

Το Πορτολάγκο χτίστηκε ως η κύρια βάση του ιταλικού βασιλικού ναυτικού στα Δωδεκάνησα αρχίζοντας το 1923, καθώς το λιμάνι της Ρόδου ήταν πολύ μικρό. Ο κόλπος είναι βαθύς, με μήκος 3.5 χλμ. και πλάτος άνω του 1 χλμ., καθιστώντας το κατάλληλη θέση για ναυτική βάση, στην πραγματικότητα μια από τις καλύτερες στην ανατολική Μεσόγειο. Υπό ιταλική κυριαρχία, ο Κόλπος Πορτολάγκο (όπως ονομαζόταν τότε) ήταν οχυρωμένος. Υπήρχε διπλός βραχίονας πέρα από τη στενή είσοδο και αρκετός οπλισμός.[6]

Η ναυτική βάση περιλάμβανε πολλά κτίρια και εγκαταστάσεις του ναυτικού. Είχε χώρο προσγείωσης για υδροπλάνα. Η φρουρά του νησιού περιλάμβανε περίπου 6.500 άνδρες. Ήταν το λιμάνι για δύο αντιτορπιλικά, δύο μικρές πυραυλακάτους και τέσσερα υποβρύχια.[6]
Παραπομπές

(Ελληνικά) Βάση δεδομένων της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής.
«Τα νησιά του Αιγαίου που έγιναν κολαστήρια από τη χούντα». rodiaki.gr. Ροδιακή. 1 Οκτωβρίου 2017. Ανακτήθηκε στις 13 Μαρτίου 2022.
Fascismo - Architettura - Arte / Arte fascista web site
Alex Sakalis.
Arch.
Charles W. Koburger, Wine-dark, Blood Red Sea: Naval Warfare in the Aegean, 1941-1946, 1999, σελ. 29