.
Περιφέρεια : Κρήτη
Νομός : Ρεθύμνης
-- Δήμος Λάμπης --
Η Δρίμισκος (παλαιότερα γραφόταν και Δρύμισκος)[1] είναι οικισμός του δήμου Αγίου Βασιλείου του νομού Ρεθύμνης της Κρήτης. Βρίσκεται σε απόσταση 45 χλμ νότια από την πόλη του Ρεθύμνου σε υψόμετρο 440 μέτρων.[2] Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της απογραφής του 2011, ο πληθυσμός του οικισμού ανέρχεται σε 32 κατοίκους.[3] Η κεντρική εκκλησία του χωριού είναι αφιερωμένη στην Αγία Τριάδα και είναι κτίσμα του 1920.[2]
Ονομασία
Σχετικά με την ονοματοδοσία του οικισμού υπάρχουν τρεις εκδοχές: σύμφωνα με την πρώτη, η ονομασία Δρίμισκος προέρχεται από έναν δρομίσκο που περνούσε μέσα από το γειτονικό δάσος. Έτερη εκδοχή θέλει το όνομα του χωριού να σχετίζεται με τη λέξη δρυμός, ενώ μια τρίτη θεωρία αναφέρει πως το όνομα προέρχεται από τον δριμύ αέρα που πνέει στην περιοχή.[2][4]
Ιστορικά στοιχεία
Ιστορικά η Δρίμισκος φέρεται να ιδρύθηκε κατά τα πρώτα χρόνια της Βενετοκρατίας. Πρώτη αναφορά στον οικισμό γίνεται το 1577 κατά την απογραφή του Φραντσέσκο Μπαρότσι, ο οποίος τον ανέφερε με την ονομασία Dhrimisco. Λίγα χρόνια αργότερα, σύμφωνα με την απογραφή του Πέτρου Καστροφύλακα ο πληθυσμός της Δριμίσκου ανερχόταν στους 316 κατοίκους, ενώ μνεία γίνεται και κατά την βενετική απογραφή του 1630. Μερικές δεκαετίες αργότερα, σύμφωνα με οθωμανικό κτηματολόγιο που συντάχτηκε λίγο μετά το 1670, η Δρίμισκος διέθετε 38 ιδιοκτήτες γης[5].
Το 1823 το χωριό πυρπολήθηκε από τα οθωμανικά στρατεύματα, ενώ το 1834 αιγυπτιακή απογραφή βρίσκει στον οικισμό δέκα οικογένειες, από τις οποίες οι μισές ήταν μουσουλμανικού θρησκεύματος.[2] Τα επόμενα χρόνια, η Δρίμισκος ανέδειξε αρκετούς τοπικούς οπλαρχηγούς που έλαβαν μέρος στις κρητικές επαναστάσεις του 19ου αιώνα. Μάλιστα κατά το 1867 ο οικισμός καταστράφηκε εκ νέου από τον οθωμανικό στρατό.[2] Το 1879 η Δρίμισκος εντάχθηκε στο δήμο Αγίου Πνεύματος της επαρχίας Αγίου Βασιλείου και σύμφωνα με οθωμανική απογραφή που διενεργήθηκε δύο έτη αργότερα, ο πληθυσμός της ανερχόταν στους 170 κατοίκους, άπαντες Έλληνες.[6] Το 1894, σύμφωνα με εκτίμηση του αξιωματικού του ελληνικού στρατού, Νικόστρατου Καλομενόπουλου, στο χωριό ζούσαν 45 ελληνικές οικογένειες[7], ενώ η απογραφή που πραγματοποιήθηκε το 1900 από την Κρητική Πολιτεία αναφέρει πληθυσμό 233 κατοίκων.[8] Μάλιστα, την ίδια εποχή λειτούργησε για πρώτη φορά σχολείο στον οικισμό, στο οποίο κατά το πρώτο έτος λειτουργίας του φοιτούσαν 22 μαθητές. Κατά την περίοδο 1904-1908, δύο κάτοικοι της Δριμίσκου συμμετείχαν ως εθελοντές στον Μακεδονικό Αγώνα με τον έναν από αυτούς να σκοτώνεται το 1905.[2]
Κατά τη διάρκεια της μάχης της Κρήτης και της Κατοχής, σκοτώθηκαν δέκα κάτοικοι του χωριού. Παράλληλα, αρκετές οικογένειες της Δριμίσκου περιέθαλψαν και φυγάδευσαν περίπου 30 Βρετανούς στρατιώτες που είχαν αποκλειστεί στην Κρήτη μετά την κατάκτηση του νησιού από τα γερμανικά στρατεύματα.[2] Κατά τις επόμενες δεκαετίες ο πληθυσμός του οικισμού μειώθηκε σημαντικά με αποτέλεσμα το 1984 να καταργηθεί το σχολείο του χωριού.[2] Παράλληλα, η Δρίμισκος δοκιμάστηκε σημαντικά κατά την καταστροφική πυρκαγιά του 2008.[9]
Διοικητικά, η Δρίμισκος υπήχθη το 1879 στο δήμο Αγίου Πνεύματος της επαρχίας Αγίου Βασιλείου, ενώ με την κατάργηση του προαναφερθέντος δήμου το 1902, εντάχθηκε στον δήμο Λάμπης. Με την ενσωμάτωση της Κρήτης στο ελληνικό κράτος αναγνωρίστηκε ως κοινότητα της επαρχίας Αγίου Βασιλείου ενώ το 1997 με τη διοικητική μεταρρύθμιση του Σχεδίου Καποδίστρια εντάχθηκε στο δήμο Λαμπής. Από το 2011 αποτελεί μέρος του δήμου Αγίου Βασιλείου.
Στη Δρίμισκο γεννήθηκαν οι οπλαρχηγοί Στυλιανός Περισσάκης, Νικόλαος Κατσογριδάκης και Μιχαήλ Μαράκης, ο επίτιμος αρχηγός του ΠΝ και νομάρχης Κέρκυρας Ηλίας Περισσάκης και ο πανεπιστημιακός Ιάκωβος Φαρσεδάκης.[4]
Μνημεία
Σημαντικό μνημείο του οικισμού αποτελεί ο ιερός ναός της Παναγίας της Γέννησης, οι αγιογραφίες της οποίας χρονολογούνται στις αρχές του 14ου αιώνα. Άλλοι παλιοί ναοί είναι η Παναγία η Κοίμηση που βρίσκεται στο παλιό νεκροταφείο του χωριού και ο Άγιος Κωνσταντίνος[4], ο οποίος διαθέτει τοιχογραφίες που απεικονίζουν σκηνές από την τιμωρία των αμαρτωλών στην Κόλαση[10].
Απογραφές πληθυσμού
| Απογραφή | 1583 | 1881 | 1900 | 1928 | 1940 | 1951 | 1961 | 1971 | 1981 | 1991 | 2001 | 2011 |
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Πληθυσμός | 316[2] | 170[7] | 233[9] | 225[13] | 197[13] | 162[13] | 143[13] | 100[13] | 93[13] | 80[13] | 56[14] | 32[3] |
Παραπομπές
Σύγχρονος Εγκυκλοπαιδεία Ελευθερουδάκη, τ. 8, σ. 780.
Δήμος Αγίου Βασιλείου: Δρύμισκος
Ρεθεμνιώτικα Νέα: Αλματώδης η αύξηση του πληθυσμού στα προάστια του Ρεθύμνου.
Ρεθεμνιώτικα Νέα: Δρύμισκος Αγ. Βσιλείου
Ευαγγελία Μπαλτά, Μουσταφά Ογκούζ (επιμ.), Το Οθωμανικό Κτηματολόγιο του Ρεθύμνου. Tapu-Tahrir 822, Ινστιτούτο Νεοελληνικών Ερευνών (ΕΙΕ) - 98, Ιστορική και Λαογραφική Εταιρεία Ρεθύμνου, Ρέθυμνο 2007, σελ. 42.
Κρήτης Ανθρωπογεωγραφία, Ένθετο εφημερίδας Πατρίς, Φεβρουάριος 2008, τόμος Β', σ. 131.
Κρήτης Ανθρωπογεωγραφία, τόμος Β', σ. 148.
Κρήτης Ανθρωπογεωγραφία, τόμος Β', σ. 166.
Made in Creta: «Οι συνταξιούχοι των 300 ευρώ θα ξεκάμουνε το Σαμαρά…».
Γεωργίου Αντουράκη, Τοιχογραφημένοι βυζαντινοί ναοί της Κρήτης. Ιστορική και Αρχαιολογική Μελέτη, β΄ έκδοση, Αθήναι 1987, σ. 26.
Μιχαήλ Σταματελάτος - Φωτεινή Βαμβά Σταματελάτου, Γεωγραφικό Λεξικό της Ελλάδας, ΤΑ ΝΕΑ, 2012, Α' τόμος, σ. 203.
«Απογραφή 2001, σ. 276». Ανακτήθηκε στις 4 Ιουλίου 2015.
| Δημοτική Ενότητα Λαμπής |
|---|
| Τοπική Κοινότητα Αγίας Γαλήνης |
| Αγία Γαλήνη, η |
| Ξηρόκαμπος, ο |
| Τοπική Κοινότητα Ακουμίων |
| Ακούμια, τα |
| Βρύσαι, αι |
| Τριόπετρα, η |
| Τοπική Κοινότητα Αρδάκτου |
| Αγία Παρασκευή, η |
| Ακτούντα, τα |
| Άρδακτος, ο |
| Βάτος, ο |
| Τοπική Κοινότητα Δριμίσκου |
| Δρίμισκος, η |
| Τοπική Κοινότητα Καρινών |
| Καρίναι, αι |
| Τοπική Κοινότητα Κεντροχωρίου |
| Κεντροχώρι, το |
| Πλατανές, ο |
| Τοπική Κοινότητα Κεραμέ |
| Αγαλιανός, ο |
| Αγία Φωτεινή, η |
| Κεραμές, ο |
| Τοπική Κοινότητα Κισσού |
| Κισσός, ο |
| Κισσού Κάμπος, ο |
| Τοπική Κοινότητα Κρύας Βρύσης |
| Κρύα Βρύση, η |
| Νέα Κρύα Βρύση, η |
| Τοπική Κοινότητα Λαμπινής |
| Λαμπινή, η |
| Τοπική Κοινότητα Μελάμπων |
| Άγιος Γεώργιος, ο |
| Μέλαμπες, αι |
| Τοπική Κοινότητα Μουρνές |
| Μουρνέ, η |
| Τοπική Κοινότητα Μυξόρρουμα |
| Αγία Πελαγία, η |
| Άνω Μυξόρρουμα, το |
| Μυξόρρουμα, το |
| Φρατίον, το |
| Τοπική Κοινότητα Ορνές |
| Ορνέ, η |
| Τοπική Κοινότητα Σακτουρίων |
| Άγιος Παύλος, ο |
| Κάτω Σακτούρια, τα |
| Παξιμάδια δύο, τα (νησίς) |
| Παξιμάδια ένα, τα (νησίς) |
| Σακτούρια, τα |
| Τοπική Κοινότητα Σπηλίου |
| Δαριβιανά, τα |
| Σπήλιον, το |
|
Νομός Ρεθύμνης : Δήμος, Κοινότητα Ρεθύμνου | Ανωγείων | Αρκαδίου | Γεροποτάμου | Κουλούκωνα | Κουρήτων | Λάμπης | Λαππαίων | Νικηφόρου Φωκά | Σιβρίτου | Φοίνικα | Για πλήρη κατάλογο των πόλεων και οικισμών του νομού, δείτε: Διοικητική διαίρεση νομού Ρεθύμνης |
Γεωγραφία της Ελλάδας : Αλφαβητικός κατάλογος
Α - Β - Γ - Δ - Ε - Ζ - Η - Θ - Ι - Κ - Λ - Μ -
Ν - Ξ - Ο - Π - Ρ - Σ - Τ - Υ - Φ - Χ - Ψ - Ω
|
Χώρες της Ευρώπης Άγιος Μαρίνος | Αζερμπαϊτζάν1 | Αλβανία | Ανδόρρα | Αρμενία2 | Αυστρία | Βατικανό | Βέλγιο | Βοσνία και Ερζεγοβίνη | Βουλγαρία | Γαλλία | Γερμανία | Γεωργία2 | Δανία | Δημοκρατία της Ιρλανδίας | Ελβετία | Ελλάδα | Εσθονία | Ηνωμένο Βασίλειο | Ισλανδία | Ισπανία | Ιταλία | Κροατία | Κύπρος2 | Λεττονία | Λευκορωσία | Λιθουανία | Λιχτενστάιν | Λουξεμβούργο | Μάλτα | Μαυροβούνιο | Μολδαβία | Μονακό | Νορβηγία | Ολλανδία | Ουγγαρία | Ουκρανία | ΠΓΔΜ | Πολωνία | Πορτογαλία | Ρουμανία | Ρωσία1 | Σερβία | Σλοβακία | Σλοβενία | Σουηδία | Τουρκία1 | Τσεχία | Φινλανδία Κτήσεις: Ακρωτήρι3 | Δεκέλεια3 | Νήσοι Φερόες | Γιβραλτάρ | Γκέρνσεϋ | Τζέρσεϋ | Νήσος Μαν 1. Κράτος μερικώς σε ασιατικό έδαφος. 2. Γεωγραφικά ανήκει στην Ασία, αλλά θεωρείται ευρωπαϊκό κράτος για ιστορικούς και πολιτισμικούς λόγους. 3. Βρετανικό έδαφος μέσα στην Κυπριακή Δημοκρατία. |
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
