Νικολά Σαρκοζί

.

Ο Νικολά Σαρκοζί (γαλλικά: Nicolas Paul Stéphane Sarközy de Nagy-Bocsa) ήταν Πρόεδρος της Γαλλικής Δήμοκρατιας. Ο γεννημένος στο Παρίσι στις 28 Ιανουαρίου 1955, Γάλλος πολιτικός ήταν αρχηγός του κόμματος Ένωση για ένα Λαϊκό Κίνημα (Union pour un mouvement populaire - UMP) που τοποθετείται στη δεξιά. Διετέλεσε υπουργός εσωτερικών, και μετά τις προεδρικές εκλογές του 2007 ορκίστηκε Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας.

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Νικολά Σαρκοζί είναι ο δευτερότοκος γιος του Paul Sarközy de Nagy-Bocsa, Ούγγρου μετανάστη, και της Andrée Mallah, κόρη ενός Σεφαραδίτη Εβραίου γιατρού με καταγωγή από την Θεσσαλονίκη[1].

Ο πατέρας του, που ανήκε στην ελάσσονα ουγγρική αριστοκρατία, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Ουγγαρία το 1944 με την άφιξη του Κόκκινου Στρατού. Φτάνοντας στα γαλλο-γερμανικά σύνορα, κατατάχτηκε στην Λεγεώνα των Ξένων όπου και υπηρέτησε μέχρι το 1948. Το 1949 συναντά την Andrée Mallah, φοιτήτρια της Νομικής, την οποία και παντρεύεται. Το 1959, τέσσερα χρόνια μετά την γέννηση του Νικολά, το ζεύγος χωρίζει και η Andrée Mallah μετακομίζει με τα παιδιά της στην οικία του πατέρα της, Benoît Mallah.

Ο Νικολά δεν ήταν ιδιαίτερα καλός μαθητής, καταφέρνει ωστόσο να πάρει το baccalauréat το 1973. Σπουδάζει Νομική και πολιτικές επιστήμες στο πανεπιστήμιο Paris X και μετά την στρατιωτική του θητεία το 1978 και ένα αποτυχημένο πέρασμα από το Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών αρχίζει να εργάζεται ως δικηγόρος, το 1981. Την ίδια χρονιά υποστηρίζει τη μεταπτυχιακή του εργασία με θέμα το δημοψήφισμα της 27ης Απριλίου 1969 σχετικό με την διοικητική αποκέντρωση και την μεταρρύθμιση της Γερουσίας.

Το 1982 παντρεύεται την Marie-Dominique Culioli, με την οποία αποκτά δύο παιδιά, τον Pierre και τον Jean. Μετά από ένα επίπονο διαζύγιο με την τελευταία, παντρεύεται το 1996 την Cécilia Ciganer-Albeniz με την οποία αποκτά ένα γιο, τον Λουί.

Πολιτική Σταδιοδρομία

Η καριέρα του Νικολά Σαρκοζί στην πολιτική ξεκινά το 1976 όταν προσχωρεί στο δεξιό, γκωλικό κόμμα RPR και το 1977 εκλέγεται δημοτικός σύμβουλος του Neuilly-Sur-Seine όντας ο 37ος υποψήφιος στους 37 εκλεγμένους. Το 1980 ηγείται της νεανικής επιτροπής υποστήριξης της υποψηφιότητας του Ζακ Σιράκ για τις προεδρικές εκλογές και το 1983 εκλέγεται δήμαρχος του Neuilly-Sur-Seine στη θέση του θανόντος Achille Peretti, επωφελούμενος από την εγχείρηση στην οποία αναγκάστηκε να υποβληθεί την ίδια περίοδο ο επικρατέστερος αντικαταστάτης και κουμπάρος στον πρώτο γάμο του, Σαρλ Πασκουά. Η εκλογή του τον ανέδειξε ως τον νεότερο δήμαρχο στην ιστορία της Γαλλίας, για δήμους άνω των 50.000 κατοίκων. Παρέμεινε δήμαρχος έως το 2002.

Στο μεταξύ, το 1988 εκλέγεται βουλευτής του Γαλλικού Κοινοβουλίου και το 1993, με την ευρεία νίκη της δεξιάς στις βουλευτικές εκλογές, αναλαμβάνει το υπουργείο οικονομικών της κυβέρνησης του Εντουάρ Μπαλαντύρ. Το 1995 επιλέγει να υποστηρίξει τον τελευταίο για την προεδρία της Γαλλικής Δημοκρατίας, τις εκλογές όμως κερδίζει ο Ζακ Σιράκ. Το γεγονός αυτό τον απομονώνει πολιτικά και οι επικριτές του βρίσκουν την ευκαιρία να τον κατηγορήσουν για την μη μείωση του δημοσίου χρέους και για την ατολμία του να προχωρήσει στην μεταρρύθμιση του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης.

Το 1997 η δεξιά ηττάται στις βουλευτικές εκλογές, γεγονός που επαναφέρει τον Νικολά Σαρκοζί στο προσκήνιο. Η παραίτηση του Philippe Séguin το 1999 τον φέρνει στην προεδρία του κόμματος, ιδιότητα που θα κρατήσει μόνο για μερικούς μήνες, αφού στις ευρωεκλογές του 1999, το κόμμα του θα καταποντιστεί, καταλαμβάνοντας μόνο το 12,8% των ψήφων. Μετά την εξέλιξη αυτή, ο Νικολά Σαρκοζί αποσύρεται από την πολιτική σκηνή και συγγράφει ένα βιβλίο με τίτλο Libre (Ελεύθερος).

Ωστόσο, το 2002 αναλαμβάνει χρέη υπουργού εσωτερικών στην κυβέρνηση του Ζαν Πιερ Ραφαρέν. Η θητεία του επικεντρώνεται στην καταστολή της εγκληματικότητας που επικρατεί στα γαλλικά προάστια, με αποκορύφωμα τον νόμο περί εσωτερικής ασφάλειας, γνωστός και ως νόμος Σαρκοζί, που καθιστά πιο αυστηρό το γαλλικό δίκαιο σε θέματα εγκληματικότητας. Με τον ανασχηματισμό του 2004, μετακομίζει στο υπουργείο οικονομικών, εθνικής οικονομίας και βιομηχανίας και σαν πρώτο στόχο ορίζει την μείωση του κρατικού ελλείμματος, στόχο στον οποίο τελικά δεν θα επιμείνει ύστερα από διαμάχη που θα έχει με τον πρόεδρο Ζακ Σιράκ. Παρόλα αυτά, το 2005 δεσμεύεται ότι η Γαλλία θα εκπληρώσει τα κριτήρια του ευρωπαϊκού συμφώνου σταθερότητας, δέσμευση που θα τηρηθεί.

Τον Μάιο του 2005, το όχι των Γάλλων στο δημοψήφισμα για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα, εξαναγκάζει την κυβέρνηση Ραφαρέν σε παραίτηση. Στην νέα κυβέρνηση, με νέο πρωθυπουργό τον Ντομινίκ ντε Βιλπέν, επανέρχεται στο υπουργείο εσωτερικών. Στις ταραχές των γαλλικών προαστίων του 2005, υιοθετεί στάση μηδενικής ανοχής στους ταραξίες. Αυτή του η στάση, προκαλεί πολλές κριτικές, ωστόσο σε σφυγμομέτρηση φαίνεται ότι το 68% των πολιτών εγκρίνουν την πολιτική του. Το 2006 καταθέτει νομοσχέδιο αναφορικά με την πολιτική απέναντι στους μετανάστες. Το νομοσχέδιο χαρακτηρίζεται από την σκλήρυνση των κριτηρίων για την νομιμοποίηση των χωρίς άδεια μεταναστών και από την διευκόλυνση εγκατάστασης στο γαλλικό έδαφος πτυχιούχων μεταναστών. Το νομοσχέδιο ψηφίστηκε στις 30 Ιουνίου του ίδιου έτους.

Στις 14 Ιανουαρίου 2007 παίρνει από το κόμμα του το χρίσμα για την υποψηφιότητα στις προεδρικές εκλογές της 22ας Απριλίου. Στον πρώτο γύρο των προεδρικών εκλογών, στις 22 Απριλίου 2007 προηγήθηκε της Σεγκολέν Ρουαγιάλ με 31,1% των ψήφων. Στο δεύτερο γύρο, στις 6 Μαΐου 2007, εξελέγη Πρόεδρος με 53% των ψήφων. Ορκίστηκε και ανέλαβε καθήκοντα στις 16 Μαΐου 2007.

Υποσημειώσεις

↑ Ελευθεροτυπία, 9ης Ιανουαρίου 2008, επισκόπηση του βιβλίου Εγώ, ο εγγονός ενός Ελληνα: Η Θεσσαλονίκη του Νικολά Σαρκοζί, των Γ. Αναστασιάδη, Λ. Α. Ναρ και Χ. Ράπτη.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

* Επίσημος δικτυακός τόπος του κόμματος UMP

* Επίσημος δικτυακός τόπος του ιδίου

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License