Βιογραφία

Γεννήθηκε στις 9 Αυγούστου 1939 στο Ρέτζιο Εμίλια (ο 8ος από τα 9 παιδιά της οικογενείας του, τα 7 εκ των οποίων έγιναν αργότερα πανεπιστημιακοί λέκτορες). Μετά την ολοκλήρωση των σπουδών του στο Καθολικό Πανεπιστήμιο του Μιλάνου συνέχισε στο London School of Economics και στο Στάνφορντ. Το 1971 εκλέχθηκε καθηγητής βιομηχανικής πολιτικής στο Πανεπιστήμιο της Μπολόνια, το εγγύτερο αστικό κέντρο της γενέτειράς του, όπου και παρέμεινε μέχρι το 1999.

Πολιτική καριέρα

Στα μέσα της δεκαετίας του '70 εισέρχεται στη πολιτική σκηνή της Ιταλίας. Ως ευλαβής καθολικός ένωσε τις δυνάμεις του με τους Χριστιανοδημοκράτες του Τζούλιο Αντρεότι και το 1978 διετέλεσε για 6 μήνες Υπουργός Βιομηχανίας. Στη συνέχεια παρέμεινε ενεργός πολιτικός στο κρατικό μηχανισμό, ως διοικητής της κρατικής εταιρείας χαρτοφυλακίου IRI (στα διαστήματα 1982–1989 και 1993-1994) και η οποία έχει υπό τον έλεγχό της τις περισσότερες ιταλικές ΔΕΚΟ. Σ' αυτή τη κυβερνητική θέση έγινε πολλές φορές αντικείμενο έρευνας για σύγκρουση οικονομικών συμφερόντων, όμως ποτέ δεν κατηγορήθηκε.

Η ανάδειξή του στη κορυφή ήλθε όταν «μεταπήδησε» από τους πλήρεις σκανδάλων Χριστιανοδημοκράτες στους αναμορφωμένους Κομμουνιστές στο Κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς. Έτσι το 1995 γίνεται αρχηγός της Κεντροαριστερής Συμμαχίας της «Ελιάς» και κερδίζει τις εκλογές αναλαμβάνοντας Πρωθυπουργός στην πρώτη αυθεντικά αριστερή μεταπολεμική κυβέρνηση της Ιταλίας.

Η πρωθυπουργική του θητεία θεωρήθηκε επιτυχής και συνοδεύεται από την είσοδο της Ιταλίας στο «Ευρώ». Με την αυστηρή και γενναία περικοπή δαπανών και την επιβολή του φόρου «για την Ευρώπη» (για ένα έτος) κατάφερε το απρόσμενο αυτό αποτέλεσμα. Μετά όμως από κομματικές διαμάχες που έπληξαν την ενότητα του συνασπισμού της Ελιάς, το Κόμμα της Κομμουνιστικής Επανίδρυσης, (το δεύτερο γκρουπ που προήλθε από το ενιαίο Κομμουνιστικό Κόμμα), απέσυρε την υποστήριξή του στον Πρόντι, τον ανάγκασε σε παραίτηση και προκάλεσε το σχηματισμό νέας Κυβέρνησης υπό τον Μάσσιμο Ντ' Αλέμα.

Όμως η ανατροπή αυτή έφερε τον Πρόντι στις Βρυξέλλες. Θερμός ευρωπαϊστής, με ομόφωνη επιλογή διαδέχθηκε τον Ζακ Σαντέρ στη θέση του Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής το 1999 μετά τη συλλογική παραίτηση της προηγούμενης Επιτροπής, λόγω αποκαλύψεων απάτης και σωρείας πρακτικών νεποτισμού. Θιασώτης ενός Ευρωπαϊκού ομοσπονδιακού κράτους με κοινή εξωτερική πολιτική και δικαιοδοσία στην επιβολή φόρων το όραμα του Πρόντι θεωρήθηκε πολύ πιο ριζοσπαστικό από ο,τιδήποτε είναι διατεθειμένα να δεχθούν τα κράτη μέλη σήμερα. Και όμως τα πέντε χρόνια της θητείας του στην Κομισιόν στέφθηκαν με επιτυχίες με πιο σημαντική την εποπτεία της ομαλής εισαγωγής του ευρώ και τη συμφωνία για την διεύρυνση από 15 σε 25 χώρες.

Η επιστροφή του «Ιλ Προφεσόρε» (Καθηγητή) όπως τον αποκαλούν οι οπαδοί του ή του «Μορταντέλλα» (αλλαντικό της περιοχής του) όπως τον αποκαλούν οι εχθροί του, στην Ιταλική πολιτική έγινε ως ηγέτης ενός Συνασπισμού με κοινή απέχθεια των μελών του προς τον πολωτικό Πρωθυπουργό Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Ακόμα και ο παροιμιώδης ήπιος χαρακτήρας του κάτω από τις προεκλογικές συνθήκες των «ντιμπέιτ» παρουσίασε τον αντίπαλό του «μεθύστακα».

Η εμπάθεια όμως που είχε προκαλέσει ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι ήταν αρκετή για να φέρει στις τελευταίες εκλογές τη συμμαχία του Ρομάνο Πρόντι στην εξουσία.
Παραίτηση 2007

Στις 21 Φεβρουαρίου 2007 ο Πρόντι υπέβαλε την παραίτηση της κυβέρνησής του, έχοντας απωλέσει τον έλεγχο της Γερουσίας. Στις 28 Φεβρουαρίου η κρίση τερματίστηκε προσωρινά, καθώς με οριακή διαφορά η νέα κυβέρνηση Πρόντι έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Γερουσία.
Κρίση με Μαστέλα

Στις αρχές Ιανουαρίου του 2008 παραιτήθηκε ο Υπουργός Δικαιοσύνης Κλεμέντε Μαστέλα έπειτα από τις κατηγορίες εναντίον της συζύγου του για διαφθορά. Ο Μαστέλα κατηγόρησε την κυβέρνηση για έλλειψη συμπαράστασης και απέσυρε το κόμμα του.[1]

Παραίτηση 2008

Έτσι, ο Πρόντι ζήτησε ψήφο εμπιστοσύνης και από τα δύο νομοθετικά σώματα: Στις 23 Ιανουαρίου έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή[2], όχι όμως και από τη Γερουσία την επόμενη ημέρα. Με διαφορά 5 ψήφων, η κυβέρνηση απέτυχε να λάβει ψήφο εμπιστοσύνης από τη Γερουσία και συνακόλουθα ο Πρόντι υπέβαλε την παραίτησή του στον Πρόεδρο Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, ο οποίος του ζήτησε να παραμείνει στη θέση του ως υπηρεσιακός Πρωθυπουργός.[3] Οι προσπάθειες για σχηματισμό μεταβατικής κυβέρνησης (με σκοπό την αλλαγή του εκλογικού νόμου) απέτυχαν κι έτσι στις 6 Φεβρουαρίου ο Ναπολιτάνο διέλυσε τη Βουλή. Στις εκλογές που θα ακολουθήσουν ο Πρόντι δήλωσε ότι δεν θα είναι ξανά υποψήφιος.[4]

Στις 10 Μαρτίου 2008, ο Πρόντι ανακοίνωσε ξανά την πρόθεσή του να μη λάβει μέρος στις βουλευτικές εκλογές[5]και εξήγγειλε την αποχώρησή του από την πολιτική ζωή της Ιταλίας.
Παραπομπές

↑ Italy's ruling coalition weakened. BBC News. 17-01-2008. Ανακτήθηκε στις 24-01-2008.
↑ Embattled Italy PM backed by MPs. BBC News. 23-01-2008. Ανακτήθηκε στις 24-01-2008.
↑ Prodi resigns after losing vote. BBC News. 24-01-2008. Ανακτήθηκε στις 24-01-2008.
↑ Πρόωρες εκλογές στην Ιταλία. Α.Π.Ε.. 06-02-2008. Ανακτήθηκε στις 06-02-2008.
↑ in.gr, Την αποχώρησή του από την ιταλική πολιτική ζωή ανακοίνωσε ο Πρόντι, 10 Μαρτίου 2008

Εξωτερικές συνδέσεις

Προσωπική Ιστοσελίδα

Πρωθυπουργοί της Ιταλικής Δημοκρατίας (1946-) Άλτσιντε ντε Γκάσπερι · Τζιουζέπε Πέλλα · Αμιντόρε Φανφάνι · Μάριο Σκέλμπα · Αντόνιο Σένι · Άντονε Ζόλι · Φερνάντο Ταμπρόνι · Τζιοβάνι Λεόνε · Άλντο Μόρο · Μαριάνο Ρούμορ · Εμίλιο Κολόμπο · Τζούλιο Αντρεότι · Φραντσέσκο Κοσίγκα · Αρνάντο Φορλάνι · Τζιοβάνι Σπαντολίνι · Μπετίνο Κράξι · Τζιοβάνι Γκορία · Κιρίακο ντε Μίτα · Τζουλιάνο Αμάτο · Κάρλο Ατζέλιο Τσιάμπι · Σίλβιο Μπερλουσκόνι · Λαμπέρτο Ντίνι · Ρομάνο Πρόντι · Μάσιμο ντ' Αλέμα · Μάριο Μόντι · Ενρίκο Λέτα · Ματέο Ρέντσι · Πάολο Τζεντιλόνι ·

Ιταλοί

Εγκυκλοπαίδεια Ιταλίας

Κόσμος

Αλφαβητικός κατάλογος

Hellenica World - Scientific Library

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License