Συμπεριλήφθη στη λίστα που εξέδωσε το περιοδικό Time για τα «Πρόσωπα με τη Μεγαλύτερη Επιρροή Παγκοσμίως» για το έτος 2012.[1]

Μόρφωση και ακαδημαϊκή καριέρα

Ο Μόντι γεννήθηκε στο Βαρέζε στις 19 Μαρτίου 1943.[2] Ο πατέρας του είναι Αργεντινός ιταλικής καταγωγής.[3] Ο Μόντι διαθέτει πτυχίο οικονομικών και διοίκησης από το Πανεπιστήμιο Μποκόνι στο Μιλάνο. Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Πανεπιστήμιο Γέιλ,[4] υπό την εποπτεία του Τζέημς Τόμπιν, βραβευμένου με Νόμπελ οικονομολόγου.[5]

Την ακαδημαϊκή του σταδιοδρομία ξεκίνησε το 1969 όταν και ανέλαβε καθηγητής οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Τρέντο και τον επόμενο χρόνο μεταπήδησε στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο (1970-85) απ΄ όπου το 1985 μετέφερε την έδρα του στο Πανεπιστήμιο Μποκόνι, του οποίου διετέλεσε Πρύτανης (1989-94) και κατόπιν Πρόεδρος (από το 1994). Υπήρξε επίσης Πρόεδρος του SUERF (1982-85).[6] Οι έρευνές του οδήγησαν στη δημιουργία του «μοντέλου Κλάιν-Μόντι», το οποίο έχει σαν στόχο την περιγραφή της συμπεριφοράς των τραπεζών υπό καθεστώς μονοπωλίου.

Ο Μόντι είναι μέλος του Προεδρείου των Φίλων της Ευρώπης, ενός κορυφαίου ευρωπαϊκού think tank, ενώ ήταν ο πρώτος πρόεδρος του Bruegel, ενός ευρωπαϊκού think tank που ιδρύθηκε το 2005. Επίσης είναι ο Ευρωπαίος Πρόεδρος της Τριμερούς Επιτροπής, ενός think tank που ιδρύθηκε το 1973 από τον Ντέιβιντ Ροκφέλλερ.[7] Τέλος, ο Μόντι είναι ηγετικό στέλεχος της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ.[8]

Ο Μόντι αποτελεί διεθνή σύμβουλο των πολυεθνικών Goldman Sachs και The Coca-Cola Company.[9]
Πολιτική καριέρα

Στις 9 Νοεμβρίου 2011 ο Μόντι διορίστηκε Ισόβιος Γερουσιαστής από τον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας Τζόρτζιο Ναπολιτάνο.[10] Παρουσιάστηκε ως επικρατούσα προσωπική προεδρική επιλογή για να αντικαταστήσει το Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην κεφαλή μιας νέας κυβέρνησης ενότητας στην Ιταλία προκειμένου να υλοποιηθούν μεταρρυθμίσεις και μέτρα λιτότητας.[11] Στις 12 Νοεμβρίου 2011, ο Πρόεδρος Ναπολιτάνο, χωρίς να έχει σχετική συνταγματική αρμοδιότητα, ανέλαβε προσωπικά την ευθύνη, χωρίς συναινέσεις πολιτικών κομμάτων, όπως αντίθετα συνέβη στην Ελλάδα και έδωσε στο Μόντι εντολή σχηματισμού κυβέρνησης περιορισμένου σχήματος.[12]

Στις 16 Νοεμβρίου 2011, o Monti ορκίστηκε πρωθυπουργός της Ιταλίας , συγκροτώντας ένα τεχνοκρατικό υπουργικό συμβούλιο που αποτελείται εξ ολοκλήρου από μη εκλεγμένους επαγγελματίες.[13] Επίσης, επέλεξε να κρατήσει το θέση του Υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών.[14][15] Στις 17 και 18 Νοεμβρίου 2011, η ιταλική Γερουσία καθώς και η ιταλική Βουλή των Αντιπροσώπων έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στη κυβέρνηση Monti, με μόνο τη Λέγκα του Βορρά που ψήφισαν κατά.[16][17]

Πολιτικές εξελίξεις

Στις αρχές Δεκεμβρίου του 2012 το κόμμα του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, "Ο Λαός της Ελευθερίας" απέσυρε την υποστήριξή του προς την κυβέρνηση του τεχνοκράτη Μάριο Μόντι με συνέπεια να ξεσπάσει πολιτική (κυβερνητική) αστάθεια στην Ιταλία[18]. Σημειώνεται ότι η κυβέρνηση του Μάριο Μόντι είχε ως τώρα την υποστήριξη του Λαού της Ελευθερίας, του κεντροαριστερού Δημοκρατικού Κόμματος και της Ένωσης Κέντρου (Ιταλίας). Το γεγονός αυτό είχε ως άμεση συνέπεια τα λεγόμενα "σπρέντ" να πάρουν την ανιούσα, ενώ σύμφωνα με πολιτικούς διεθνείς αναλυτές η Ιταλία να οδεύει προς πρόωρες εκλογές με πρόβλεψη προκήρυξης αυτών στα τέλη Φεβρουαρίου ή τις αρχές Μαρτίου.
Ο γραμματέας του Λαού της Ελευθερίας, Αντζελίνο Αλφάνο, έχοντας προηγουμένως συνάντηση με τον Ιταλό πρόεδρο, Τζόρτζιο Ναπολιτάνο, δήλωσε στη Βουλή της Ιταλίας: «Η εμπειρία της κυβέρνησης Μόντι ολοκληρώθηκε. Δεν τηρήθηκαν οι δεσμεύσεις για την μεταρρύθμιση σχετικά με την ποινική ευθύνη των δικαστικών και για ένα νέο νόμο που έπρεπε να ρυθμίζει τις τηλεφωνικές παρακολουθήσεις με δικαστική εντολή». Το ότι οι περισσότεροι βουλευτές του κόμματος Λαός της Ελευθερίας συνεχίζουν να απέχουν, αυτό δεν σημαίνει ότι θα ανατρέψουν αναγκαστικά την κυβέρνηση Μόντι, η οποία μπορεί να τύχει ψήφου εμπιστοσύνης, αν και παραμένει περισσότερο ευάλωτη από τη Δεξιά. Σημειώνεται πάντως πως μια τέτοια εξέλιξη για πρόωρες εκλογές διακόπτει τις συζητήσεις για ένα νέο εκλογικό νόμο που θα απαγόρευε υποψηφιότητες καταδικασθέντων για ποινικά αδικήματα.

Παραίτηση

Τις βραδυνές ώρες στις 21 Δεκεμβρίου του 2012 ο Μάριο Μόντι υπέβαλε την παραίτησή του στον Πρόεδρο της Ιταλικής Δημοκρατίας, όπου και αρχίζει τυπικά η προεκλογική περίοδος. Η κυβέρνηση Μόντι συνέχισε τις εργασίες της μέχρι τις εκλογές που διεξήχθησαν το 2013.[19] Τον διαδέχθηκε στην πρωθυπουργία ο Ενρίκο Λέτα.
Παραπομπές

↑ Mario Monti, The 100 Most Influential People in the World, Time Magazine, Απρίλιος 2012.
↑ "«Mario Monti nominato senatore a vita - La mossa del Colle, il via libera del premier»" (στα ιταλικά). La Repubblica. 9 Νοεμβρίου 2011.
↑ La Nación, 14 Νοεμβρίου 2011
↑ Public hearing: Strengthening economic governance in the EU (Βρυξέλλες, 13 Ιανουαρίου 2011) — Curriculum vitae of speakers.
↑ Jeremy Clift (Ιούνιος 2005). «Super Mario and the Temple of Learning». Finance and Development. Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
↑ Past SUERF Presidents and Vice Presidents.
↑ www.trilateral.org. www.trilateral.org.
↑ Steering Committee. Bilderberg Meetings.
↑ Mario Monti.
↑ della Sera «Napolitano nomina Monti senatore a vita». 9 Νοεμβρίου 2011.
↑ Vagnoni, Giselda; Hornby, Catherine (10 Νοεμβρίου 2011). "«Mario Monti emerges as favorite to lead Italy»". Reuters (Ρώμη).
↑ "«Incarico a Monti: "Occorre crescita ed equità"»". La Repubblica. 12 Νοεμβρίου 2011.
↑ "Monti Unveils Technocratic Cabinet for Italy" (16 November 2011). BBC News. Retrieved 17 November 2011.
↑ Squires, Nick (16 November 2011). "Mario Monti Appoints Himself Economy Minister as He Unveils Italy Government". The Daily Telegraph. Ανακτήθηκε στις 16 November 2011.
↑ Monti Unveils Technocratic Cabinet for Italy. BBC News. 16 November 2011. Ανακτήθηκε στις 17 November 2011.
↑ Winfield, Nicole (18 November 2011). Italian leader Mario Monti wins second confidence vote. The Independent. Ανακτήθηκε στις 10 February 2012.
↑ New Italy PM wins confidence vote on tough reform plans. Reuters. 17 November 2011. Ανακτήθηκε στις 13 February 2012.
↑ http://www.tovima.gr/world/article/?aid=487583
↑ http://www.tanea.gr/kosmos/article/?aid=4777325

Πρωθυπουργοί της Ιταλικής Δημοκρατίας (1946-) Άλτσιντε ντε Γκάσπερι · Τζιουζέπε Πέλλα · Αμιντόρε Φανφάνι · Μάριο Σκέλμπα · Αντόνιο Σένι · Άντονε Ζόλι · Φερνάντο Ταμπρόνι · Τζιοβάνι Λεόνε · Άλντο Μόρο · Μαριάνο Ρούμορ · Εμίλιο Κολόμπο · Τζούλιο Αντρεότι · Φραντσέσκο Κοσίγκα · Αρνάντο Φορλάνι · Τζιοβάνι Σπαντολίνι · Μπετίνο Κράξι · Τζιοβάνι Γκορία · Κιρίακο ντε Μίτα · Τζουλιάνο Αμάτο · Κάρλο Ατζέλιο Τσιάμπι · Σίλβιο Μπερλουσκόνι · Λαμπέρτο Ντίνι · Ρομάνο Πρόντι · Μάσιμο ντ' Αλέμα · Μάριο Μόντι · Ενρίκο Λέτα · Ματέο Ρέντσι · Πάολο Τζεντιλόνι ·

Ιταλοί

Εγκυκλοπαίδεια Ιταλίας

Κόσμος

Αλφαβητικός κατάλογος

Hellenica World - Scientific Library

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License