Ο Ιωάννης Βαρβιτσιώτης του Μιλτιάδη (2 Αυγούστου 1933) είναι σύγχρονος Έλληνας νομικός και πολιτικός που διετέλεσε επί σειρά ετών βουλευτής της ΕΡΕ και της Νέας Δημοκρατίας, πολλές φορές υπουργός, ευρωβουλευτής και αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας (1993 - 1997).
Χρημάτισε υφυπουργός Εσωτερικών (1974), υφυπουργός Εξωτερικών (1974 - 1975), υπουργός Εμπορίου (1975 - 1977), υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (1977 - 1980), υπουργός Εθνικής Άμυνας (1989 και 1990 - 1993) και υπουργός Δικαιοσύνης (1992, ταυτόχρονα με τη θητεία του στο Εθνικής Άμυνας).
Βιογραφία
Είναι γόνος σημαντικής πολιτικής οικογένειας, με απώτερη καταγωγή από τη Βαρβίτσα Λακωνίας (από κει και το επώνυμο Βαρβιτσιώτης), που έχει εκπροσώπους στη Βουλή των Ελλήνων από τις πρώτες δεκαετίες της ιστορίας του σύγχρονου ελληνικού κράτους. Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Αυγούστου του 1933. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια στο Πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ της τότε Δυτικής Γερμανίας, με ειδίκευση στο Εταιρικό Δίκαιο. Με την επιστροφή του στην Αθήνα άρχισε να δικηγορεί και το 1960 αναγορεύτηκε διδάκτωρ της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, κατόπιν εισηγήσεως του καθηγητή Κωνσταντίνου Ρόκα. Την εποχή εκείνη γνωρίζεται τυχαία με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, γνώριμο του πατέρα του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη, που είχε διατελέσει βουλευτής του Λαϊκού Κόμματος, ο οποίος και του ανέθεσε να συντάξει σχετικές εισηγήσεις προς κυβερνητικούς παράγοντες, ενώ λίγο αργότερα τον ορίζει υποψήφιο βουλευτή της ΕΡΕ στη Β΄ Περιφέρεια Αθηνών. Έτσι με τη βοήθεια και του οικογενειακού φίλου Γεωργίου Ράλλη, στις εκλογές του 1961 εκλέχθηκε αμέσως με την πρώτη φορά βουλευτής, επανεκλεγείς και στις εκλογές του 1963, του 1964 και στις υπόλοιπες που ακολούθησαν (στη Β΄ Αθηνών από το 1974 ως και το 1996 και Επικρατείας το 2000).[2]
Την περίοδο της Δικτατορίας, και συγκεκριμένα ένα χρόνο μετά την επιβολή της, τον Ιούλιο του 1968, μαζί με άλλους βουλευτές, αρχίζει να προσυπογράφει ανακοινώσεις περί επανόδου της χώρας στη δημοκρατική ομαλότητα. Οι Αρχές του απαγορεύουν την έξοδο από τη χώρα, οπότε σε συνεννόηση με τους Γ. Ράλλη και Π. Παπαληγούρα συνδέεται με κλιμάκιο της οργάνωσης «Ελεύθεροι Έλληνες». Η σύνδεση όμως αυτή αποκαλύφθηκε και στις 9 Οκτωβρίου συνελήφθη. Μετά από ανάκριση που ακολούθησε στο ΕΑΤ/ΕΣΑ περιορίστηκε επί ένα πεντάμηνο σε πλήρη απομόνωση.
Μετά την μεταπολίτευση, συμμετείχε ως υφυπουργός Εσωτερικών στη Κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας 1974 και στις εκλογές του ίδιου έτους εκλεγείς και πάλι, με την Νέα Δημοκρατία ανέλαβε ακολούθως υφυπουργός Εξωτερικών (1974 – 1975), υπουργός Εμπορίου (1975 – 1977),υπουργός Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων (1977-1980),υπουργός Εθνικής Αμύνης (Κυβέρνηση Συνεργασίας, 1989), Εμπορίου (Οικουμενική Κυβέρνηση, 1989), Εθνικής Άμυνας (1990-1993), Δικαιοσύνης (1992). Διετέλεσε αντιπρόεδρος του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (1985-1996) και αντιπρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας (1994-1997). Το 1989 τάχθηκε κατά της παραπομπής του Ανδρέα Παπανδρέου.
Στην πολιτική του καριέρα επέδειξε αξιόλογη κοινοβουλευτική δράση όπως γραμματέας του προεδρείου της Βουλής (1961-1963), γραμματέας της επιτροπής αναθεώρησης του Συντάγματος (1963), και κοσμήτορας της Βουλής (1965-1967). Υπήρξε επίσης μόνιμο μέλος της ελληνικής αντιπροσωπείας στις εργασίες σύνδεσης Ελλάδας με την ΕΟΚ την περίοδο 1962-1967, λαμβάνοντας επίσης μέρος σε κοινοβουλευτικές ομάδες του ΝΑΤΟ. Επίσης από τον Ιανουάριο του 1998 μέχρι τον Αύγουστο του 2010 διετέλεσε πρόεδρος του «Ινστιτούτου Κ. Καραμανλής», ενώ ένα χρόνο πριν, τον Μάιο του 2009 εγκατέλειψε την πολιτική μετά από 48 χρόνια πολιτικής καριέρας.
Ψηφοδέλτιο του Ι. Βαρβιτσιώτη και της ΕΡΕ, δεκαετία 1960.
Έγραψε πολλές μελέτες νομικού και πολιτικού περιεχομένου, οι κυριότερες των οποίων είναι: «Η ονομαστική μετοχή» (1960), «Η ΕΟΚ και το Εταιρικόν Δίκαιον» (1970), «Η αλλαγή στο εδώλιο» (1984), «Αποκατάσταση Ιστορικών Αληθειών» (1985),«Η αλήθεια για το παρελθόν πυξίδα για το μέλλον» (1989), «Συνταγματικοί Προβληματισμοί» (1993),"Η Ελλάδα Μπροστά στο 2000:Ένα Νέο Συνταγματικό Πλαίσιο"(1998), "Η Βουλευτική Ασυλία" (2000), "Οι Τρεις Απειλές του Αιώνα" (2002), «Πολιτι(στι)κή φωτογραμμετρία» (2005), "Η Μεταναστευτική Πολιτική της Ευρώπης" (2006), "Η Αναγκαία Αναθεώρηση" (2006),«Τυφλοί στρατοί-Η Δύση και η Απειλή του Ισλαμικου Φονταμενταλισμού» (2008), «Αναζητώντας την Τέχνη» (2008)και τη δίγλωσση έκδοση «5 Χρόνια στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο 2004-2009 » (2009)καθώς και πολλά άρθρα πολιτικού και κοινωνικού περιεχομένου. Επισκέφθηκε, επίσημα προσκεκλημένος, την Αγγλία, τη Δυτική Γερμανία και τις ΗΠΑ. Πρόσφατα τιμήθηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Κάρολο Παπούλια με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικος, λόγω της μακράς πολιτικής του δράσης, καθώς και με άλλα ανώτερα παράσημα διαφόρων κρατών.
Ο Ιωάννης Βαρβιτσιώτης είναι παντρεμένος (Νοέμβριος 1967), με την Σοφία Θ. Λαναρά με την οποία και απέκτησε τέσσερα παιδιά, τρεις γιους και μία κόρη. Είναι μόνιμος κάτοικος Αθήνας. Γιος του είναι ο επίσης πολιτικός και βουλευτής Μιλτιάδης Ι. Βαρβιτσιώτης.
Πηγές
"Who's Who" 1979 σελ.65.
Αντώνης Μακρυδημήτρης, Οι υπουργοί των εξωτερικών της Ελλάδας 1829-2000, εκδ.Καστανιώτης, Αθήνα, 2000, σελ.119
www.europarl.europa.eu/meps/en/28547.
Θητεία στο Κοινοβούλιο από το 1974, ιστοσελίδα Βουλής των Ελλήνων, ανάκτηση 2-8-2016.
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ιωάννης Βαρβιτσιώτης (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)
Βαρβιτσιώτης, Ιωάννης
Βαρβιτσιώτης, Μιλτιάδης
Βαρβιτσιώτης, Μιλτιάδης Ι.
Βαρβιτσιώτης, Τάκης
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
