.

Ο Διονύσιος Ζακυθηνός (Ληξούρι, 1905 - Αθήνα, 16 Ιανουαρίου 1993) υπήρξε ιστορικός που ασχολήθηκε με την βυζαντινή περίοδο και τα μεταβυζαντινά χρόνια, καθηγητής πανεπιστημίου και ακαδημαϊκός, πολιτικός και υπουργός.

Διονύσιος Ζακυθηνός
Γενικές πληροφορίες
Γέννηση	15^ιουλ. / 28 Δεκεμβρίου 1905^γρηγ.^[1]^[2] Ληξούρι
Θάνατος	16 Ιανουαρίου 1993 Αθήνα
Εθνικότητα	Έλληνες
Υπηκοότητα	Ελλάδα
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Νέα ελληνική γλώσσα^[3]
Σπουδές	Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (έως 1927) Πανεπιστήμιο του Παρισιού (έως 1932)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός ιστορικός διδάσκων πανεπιστημίου byzantinist
Εργοδότης	Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών (1939–1970) Πάντειο Πανεπιστήμιο
Πολιτική τοποθέτηση
Πολιτικό κόμμα/Κίνημα	Νέα Δημοκρατία
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	μέλος της Βουλής των Ελλήνων (1974–1977, εκλογική περιφέρεια επικρατείας της Ελλάδας, Νέα Δημοκρατία) Υπουργός Προεδρίας της Ελλάδας (1963–1964, Υπηρεσιακή κυβέρνηση Ιωάννη Παρασκευόπουλου 1963) Υπουργός Τύπου και Πληροφοριών (Απριλίου 1945 – Αυγούστου 1945, Κυβέρνηση Πέτρου Βούλγαρη Απρίλιος 1945) Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών (από 1966) Πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών κοσμήτορας (1962–1963, Πάντειο Πανεπιστήμιο)

Βιογραφικά στοιχεία

Ο Διονύσιος Ζακυθηνός γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλλονιάς το 1905, όπου τέλειωσε το γυμνάσιο. Από το 1922, μαθητής όντας του γυμνασίου, εκδίδει μια μαθητική εφημερίδα με τίτλο Προμηθέα , μηνιαίο περιοδικό των νέων[1]. Το 1926 δημοσιεύει την πρώτη του αυτοτελή μελέτη για το σονέτο στην ελληνική ποίηση. Το 1927 ολοκληρώνει τις σπουδές του στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών.Η δράση του Ζακυθηνού εκτείνεται σε πολλούς τομείς. Σπουδάζει στην Σορβόνη κοντά στον Γάλλο βυζαντινολόγο Κάρολο Ντίελ. Η διδακτορική διατριβή του έχει τον τίτλο Το Ελληνικό Δεσποτάτο του Μωρέως.[2]Κατά τη διαμονή του στο Παρίσι (1928-1935) διατέλεσε γραμματέας του Νεοελληνικού Ιννστιτούτου της Σορβόνης (1931-1932) και πρώτος διευθυντής της Fondation Hellenique της Παρισινής Πανεπιστημιούπολης (1932-1935). Μετά την επιστροφή του στη Ελλάδα, διορίστηκε διευθυντής των Γενικών Αρχείων του Κράτους, όπου επί μια δεκαετία (1937-46) εργάστηκε για την οργάνωση, την ταξινόμηση και τον εμπλουτισμό της παραμελημένης τότε κρατικής και επιστημονικής αυτής υπηρεσίας. Διατέλεσε καθηγητής της ιστορίας του Βυζαντινού Κράτους στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών από το 1939 μέχρι το 1970, οπότε παραιτήθηκε διαμαρτυρόμενος για την στάση της Δικτατορίας στα Πανεπιστήμια[3]. Διετέλεσε καθηγητής της Ιστορίας του Πολιτισμού (1951-57) και κατόπιν της ιστορίας της Νεωτέρας Ελλάδος (1957-65) στην Πάντειο Σχολή Πολιτικών Επιστημών και πρύτανης της ίδιας Σχολής (1962-63).[4]. Επίσης υπήρξε ο πρώτος διευθυντής του Κέντρου Βυζαντινών Ερευνών (1960-1975). Διετέλεσε επίσης υπουργός Τύπου και Διαφωτίσεως στην κυβέρνηση Πέτρου Βούλγαρη τον Απρίλιο του 1945, υπουργός της υπηρεσιακής κυβέρνησης Παρασκευόπουλου το 1963, και βουλευτής Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας το 1974.

Παρατηρήσεις

Ως ιστορικός ήταν «θετικιστής στη μέθοδο» κατορθώνοντας να ενσωματώνει σε ευρύτερες συνθέσεις τα γεγονότα και τα φαινόμενα που μελετούσε.[5]

Εργογραφία

Οι πρώτες δημοσιεύσεις του καλύπτουν τη δημοσίευση πηγών, πατριαρχικών και άλλων εγγράφων, μελέτες οικονομικης ιστορίας, αλλά και τις σχέσεις των Βυζανινών με τους Λατίνους.[6]

Το ελληνικό δεσποτάτο του Μορέως, Παρίσι 1932.Η διδακτορική του διατριβή στο πανεπιστήμιο της Σορβόννης
Το χρυσόβουλο του αυτοκράτορα της Τραπεζούντας Αλεξίου Γ΄υπέρ Βενετών, 1932.

Οι Σλάβοι εν Ελλάδι (1945)

Η εργασία αυτή συντάχθηκε σαν απάντηση στη μελέτη του Γερμανού Vasmer, η οποία είχε εκδοθεί το 1941 με τίτλο, Die Slawen in Griecheland (Οι Σλάβοι εν Ελλάδι), στο οποίο καταγράφονταν όλα τα σλαβικής ετυμολογίας τοπωνύμια και μικροτοπωνύμια, σε μια εμπερίστατη για την Ελλάδα περίοδο. Ο Ζακυθηνός επανεξέταζε το που βρίσκονταν τα τοπωνύμια αυτά και καταδείκνυε πως οι σλαβικοί εποικισμοί έγιναν σε ορεινές κυρίως περιοχές.[7]

Η βυζαντινή ιδέα και η Ελληνική Επανάστασις (1946).
Η Ελλάς και τα Βαλκάνια (1947).
Η ιστορία του Βυζαντινού κράτους (1953).
Η Τουρκοκρατία (1957): βασίζεται σε μαθήματα που έγιναν στο Πάντειο.[8]
Βυζαντινή Ιστορια 324-1071, (1972) κ.α.

Παραπομπές

↑ Βούλα Κόντη, «Εργογραφία Διονύσιου Ζακυθινού», Σύμμεικτα 9α (1994), σελ.18, υποσ.3
↑ Νικόλαος Οικονομίδης, «Διονύσιος Ζακυθηνός. Κορυφαίος βυζαντινολόγος με διεθνή ακτινοβολία»,στο:Πρόσωπα του 20ου αιώνα. Έλληνες που σημάδεψαν τον 20 αιώνα, εκδ.Τα Νέα-Νέα Σύνορα Λιβάνης, Αθήνα, 2000, σελ.132
↑ Στην επιστολή της παραίτησής του σημείωνε, «Όχι μόνο αισθάνομαι οδύνην και απογοήτευσιν, αλλά και έχω την συνείδησιν ότι εστερήθην του ηθικού αναστήματος διά να συνεχίσω το έργον του διδασκάλου των νεωτέρων γενεών».Νικόλαος Οικονομίδης, «Διονύσιος Ζακυθηνός. Κορυφαίος βυζαντινολόγος με διεθνή ακτινοβολία»,στο:Πρόσωπα του 20ου αιώνα. Έλληνες που σημάδεψαν τον 20 αιώνα, εκδ.Τα Νέα-Νέα Σύνορα Λιβάνης, Αθήνα, 2000, σελ.134
↑ Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό, τόμ. 3, σ. 402, Εκδοτική Αθηνών 1985
↑ Μαρία Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου, «Οι βυζαντινές ιστορικές σπουδές στην Ελλάδα. Από τον Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο στο Διονύσιο Ζακυθηνό», Σύμμεικτα, τομ.9β, (1994), σελ.172-173
↑ Νικόλαος Οικονομίδης, «Διονύσιος Ζακυθηνός. Κορυφαίος βυζαντινολόγος με διεθνή ακτινοβολία»,στο:Πρόσωπα του 20ου αιώνα. Έλληνες που σημάδεψαν τον 20 αιώνα, εκδ.Τα Νέα-Νέα Σύνορα Λιβάνης, Αθήνα, 2000, σελ.132
↑ Νικόλαος Οικονομίδης, «Διονύσιος Ζακυθηνός. Κορυφαίος βυζαντινολόγος με διεθνή ακτινοβολία»,στο:Πρόσωπα του 20ου αιώνα. Έλληνες που σημάδεψαν τον 20 αιώνα, εκδ.Τα Νέα-Νέα Σύνορα Λιβάνης, Αθήνα, 2000, σελ.132-133
↑ Νικόλαος Οικονομίδης, «Διονύσιος Ζακυθηνός. Κορυφαίος βυζαντινολόγος με διεθνή ακτινοβολία»,στο:Πρόσωπα του 20ου αιώνα. Έλληνες που σημάδεψαν τον 20 αιώνα, εκδ.Τα Νέα-Νέα Σύνορα Λιβάνης, Αθήνα, 2000, σελ.133

Πηγές

Anthony Bryer (5 February 1993). "Obituary: Professor Dionysios Zakythinos". The Independent. Ανακτήθηκε στις 12 November 2010.
Νικόλαος Οικονομίδης, «Διονύσιος Ζακυθηνός. Κορυφαίος βυζαντινολόγος με διεθνή ακτινοβολία»,στο:Πρόσωπα του 20ου αιώνα. Έλληνες που σημάδεψαν τον 20 αιώνα, εκδ.Τα Νέα-Νέα Σύνορα Λιβάνης, Αθήνα, 2000, σελ.131-134
Μαρία Νυσταζοπούλου-Πελεκίδου, «Οι βυζαντινές ιστορικές σπουδές στην Ελλάδα. Από τον Σπυρίδωνα Ζαμπέλιο στο Διονύσιο Ζακυθηνό», Σύμμεικτα, τομ.9β(1994), σελ.153-176[1]
Βούλα Κόντη, «Εργογραφία Διονύσιου Ζακυθινού», Σύμμεικτα 9α (1994), σελ.17-65[2]

Αλέξης Ζακυθηνός

Έλληνες

Κόσμος

Αλφαβητικός κατάλογος

Hellenica World - Scientific Library

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License