Ο Ρίτσαρντ Μίλχους Νίξον (Richard Milhous Nixon, 9 Ιανουαρίου 1913 – 22 Απριλίου 1994) ήταν Αμερικανός πολιτικός, ο οποίος υπηρέτησε ως ο 37ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών από το 1969 έως το 1974, όταν και έγινε ο πρώτος Αμερικανός πρόεδρος που παραιτήθηκε από το αξίωμά του. Επίσης διετέλεσε αντιπρόεδρος των Η.Π.Α. κατά τη διάρκεια της προεδρίας του Αϊζενχάουερ (1953-1961). Είναι μέχρι στιγμής ο μοναδικός που έχει εκλεγεί ως πρόεδρος και αντιπρόεδρος σε δύο διαφορετικές περιόδους, αλλά και ο μόνος Πρόεδρος που παραιτήθηκε από τη θέση του. Η παραίτησή του ήρθε ως συνέχεια του σκανδάλου Γουότεργκεϊτ σε μια απόπειρα να αποφύγει την καθαίρεσή του από το αξίωμα του Προέδρου. Η θητεία του συνδέθηκε τόσο με την κλιμάκωση του πολέμου στο Βιετνάμ, όσο και με την αποχώρηση των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων από εκεί το 1973. Τον αντικατέστησε ο δεύτερος αντιπρόεδρός του, Τζέραλντ Φορντ, ο οποίος και του απέδωσε χάρη για οποιοδήποτε αδίκημα διέπραξε επί θητείας του, από τις 20 Ιανουαρίου 1969 έως τις 9 Αυγούστου 1974[1].
Η εκλογή του
Ανταποδίδοντας στο Δημοκρατικό Κόμμα (ΗΠΑ) την ήττα του, το 1960 από τον Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι με μία από τις μικρότερες διαφορές στην αμερικανική ιστορία, ο Ρίτσαρντ Μίλχους Νίξον εκλέχθηκε πρόεδρος των Η.Π.Α. στις 5 Νοεμβρίου του 1968 "μετά δραματικόν εις διακυμάνσεις και στήθος προς στήθος μέχρι της τελευταίας σχεδόν στιγμής αγώνα", όπως σημείωσε ο Τύπος της εποχής, με διαφορά μόλις 335 χιλιάδων ψήφων από τον αντίπαλό του, Χιούμπερτ Χάμφρι. Αντιπρόεδρος εκλέχθηκε για πρώτη φορά ένας Ελληνοαμερικανός, ο κυβερνήτης του Μέριλαντ Σπύρο Άγκνιου (Αναγνωστόπουλος), ο οποίος καταγόταν από τους Γαργαλιάνους της Μεσσηνίας. Η προεκλογική εκστρατεία του 1968 καθορίστηκε από δύο, κυρίως, γεγονότα: την απόφαση του Λίντον Τζόνσον να μη διεκδικήσει την προεδρία και τη δολοφονία του Ρόμπερτ Κένεντι την ημέρα που είχε κατακτήσει ουσιαστικά το χρίσμα των Δημοκρατικών. Ωστόσο, ο υποψήφιος του κόμματος, ο αντιπρόεδρος Χιούμπερτ Χάμφρι, αποδείχθηκε ιδιαίτερα σκληρός αντίπαλος, ενώ σε αστάθμητο παράγοντα, ως τρίτος υποψήφιος, αναδείχθηκε ο ρατσιστής κυβερνήτης της Αλαμπάμα, Τζορτζ Ουάλας. Το τελικό αποτέλεσμα ήταν Νίξον 43,6%, Χάμφρι 43%, Ουάλας 13%. Για πολλούς στις Η.Π.Α. ο Νίξον, ακόμα και την ημέρα του θριάμβου του, παρέμενε ένα ερωτηματικό. Ωστόσο, σε ανύποπτο χρόνο ο Λίντον Τζόνσον είχε εξηγήσει: "Θα δείτε, στο τέλος θα κάνει κάποιο τρομερό σφάλμα. Πάντοτε κάνει"[2].
Στις 20 Ιανουαρίου του 1969, ο Ρίτσαρντ Νίξον έδωσε τον νενομισμένο όρκο προ του αρχιδικαστού Ερλ Ουόρεν και ανέλαβε τα καθήκοντά του ως 37ος πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών, ενώ η Ουάσινγκτον συγκλονιζόταν από τεράστιες αντιπολεμικές διαδηλώσεις. Παρόντες στην τελετή η σύζυγός του Πατ Νίξον, ο δημοκρατικός υποψήφιος Χιούμπερτ Χάμφρι και ο απερχόμενος πρόεδρος Λίντον Τζόνσον[3]. Αντιπρόεδρος ορκίστηκε στην ίδια τελετή ο ελληνικής καταγωγής Σπύρο Άγκνιου.
Η προεδρία
Ένα μήνα αργότερα, στις 23 Φεβρουαρίου, ο Νίξον αναχώρησε για τη Δυτική Ευρώπη, όπου πραγματοποίησε περιοδεία-αστραπή επισκεπτόμενος πέντε χώρες σε οκτώ ημέρες, αρχής γενομένης από τις Βρυξέλλες, όπου είχε επαφές με τη βελγική κυβέρνηση και, κυρίως, την ηγεσία του ΝΑΤΟ.
Τις πολιτικά μάλλον εύκολες μονοήμερες επισκέψεις στο Λονδίνο, τη Βόννη και το Δυτικό Βερολίνο για την καθιερωμένη επίσκεψη στο Τείχος του Βερολίνου διαδέχτηκε, στις 27 Φεβρουαρίου, η Ρώμη. Οι επαφές με την ιταλική πολιτική ηγεσία δεν έκρυβαν καμία έκπληξη, ωστόσο στους δρόμους δεν υπήρξε το θερμό κλίμα των προηγούμενων επισκέψεων. Χιλιάδες αριστεροί υποδέχτηκαν τον πρόεδρο των Η.Π.Α. με βίαιες αντιαμερικανικές διαδηλώσεις όπου κυριάρχησαν γιγαντιαίες αφίσες του Μάο Τσετούνγκ και του Χο Τσι Μιν και σημειώθηκαν αιματηρότατες συγκρούσεις με την αστυνομία. Από τη Ρώμη, ο Νίξον έφτασε την 1η Μαρτίου στο Παρίσι όπου το πολιτικό κλίμα προμηνυόταν εξαιρετικά ψυχρό. Η συνάντησή του με τον Σαρλ ντε Γκωλ αποδείχθηκε κατά κοινή ομολογία απρόσμενα εγκάρδια, ίσως γιατί ο Αμερικανός πρόεδρος φρόντισε να κολακέψει ιδιαίτερα τον στρατηγό λέγοντας ότι αποτελεί γι' αυτόν "μεγάλη τιμή να πατά σε γαλλικό έδαφος" και αποκαλώντας τον ίδιο "σοφό και διορατικό γίγαντα και επικό ηγέτη, όμοιο του οποίου σπανίως γνωρίζει ο κόσμος"[4]. Επί της ουσίας, ωστόσο, όπως σημείωσε ο προεδρικός σύμβουλος επί θεμάτων εθνικής ασφαλείας, Χένρυ Κίσινγκερ, ο στρατηγός παρέμεινε αμετακίνητος στις απόψεις του για το ρόλο της Γαλλίας και των Η.Π.Α. στην Ευρώπη. Τελευταίος σταθμός της περιοδείας ήταν το Βατικανό, στο οποίο ο Νίξον έφτασε με ελικόπτερο απ' ευθείας από το αεροδρόμιο της Ρώμης για να αποφύγει νέες διαδηλώσεις εναντίον του. Το ίδιο βράδυ αναχώρησε για την Ουάσινγκτον.
Stub icon Αυτό το λήμμα χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.
Παραπομπές
Proclamation 4311
Ο Ρ. Νίξον νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, Ιστορικό Λεύκωμα 1968, σελ. 126-127, Καθημερινή (1998)
Inauguration of President Richard Milhous Nixon, 1969 Web Archive
Ο Νίξον αναλαμβάνει πρόεδρος των ΗΠΑ, Ιστορικό Λεύκωμα 1969, σελ. 102-103, Καθημερινή (1998)
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Επίσκεψη του πρώην Αντιπροέδρου των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής Ρίτσαρντ Νίξον στην Αθήνα 20/06/1967 - 21/06/1967 [1]
Εγκυκλοπαίδεια Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
