Το Μεράνο ή Μεράν (ιταλικά : Merano, γερμανικά : Meran) είναι πόλη της Ιταλίας με 38.723[1] κατοίκους, βρίσκεται στην αυτόνομη επαρχία του Μπολτζάνο δίπλα στα σύνορα με την Αυστρία στις Δολομιτικές Άλπεις. Μετά την πρωτεύουσα της επαρχίας το Μπολτζάνο είναι η δεύτερη σε πληθυσμό και δεύτερη πιο πυκνοκατοικημένη πόλη του Νοτίου Τιρόλο.

View Larger Map

Απέχει 30 χλμ από το Μπολτζάνο , βρίσκεται στους πρόποδες του Gruppo Tessa και το Οροπέδιο της Άλμα στα σύνορα με την Αυστρία. Περιβάλεται από βουνά και η κοιλάδα που βρίσκεται είναι η αρχή άλλων κοιλάδων όπως η Βαλ Βανόστα, Βαλ Πασιρία , Βαλ ντ' Ουλτίμο και Βαλ Άτιντζε. Στα περίχωρα της πόλης βρίσκεται η κωμόπολη Τιρόλο από όπου πήρε το όνομα της όλο το Τιρόλο.

Ιστορία
δρόμος του Μεράνο

Στην αρχαιότητα η περιοχή ήταν γνωστή σαν Maia και εδώ είχε χτιστεί στην ύστερη αρχαιότητα μικρός οχυρωμένος οικισμός με το όνομα Castrum Maiense. Το Μεράνο αναπτύχτηκε σαν οικισμός από τους κόμητες του Τιρόλο Αλμπέρτο Γ' (Alberto III) (1202–1253) και Μάινχαρντ Α' Τιρόλο - Γκορίτσια (Mainardo I) (1253–1258). Την περίοδο αυτή κτίστηκε και ο πύργος Ortenstein που υπάρχει και σήμερα[2].

Τον 13ο αιώνα το Μεράνο αναγνωρίστηκε πόλη και γνώρισε μεγάλη ανάπτυξη στο εμπόριο. και παραμένει πρωτεύουσα της επαρχίας Τιρόλο έως το 1848. Κοντά στην πόλη στην τοποθεσία Άγιος Βενέδικτος ο Αντρέας Χόφερ το 1809 νίκησε σε μάχη τους Γάλλους και Βαυαρούς. Μετά την απελευθέρωση το Τιρόλο περνά στην Αυστροουγγαρία και γνωρίζει μεγάλη ανάπτυξη σαν τουριστικό θέρετρο χάρη στη σιδηροδρομική σύνδεση που ολοκληρώθηκε το 1881 και σιδηροδρομικό σταθμό που σχεδιάστηκε από τον von Chabert το 1905[3]. Κατά συνέπεια η πόλη άρχισε να επεκτείνετε εκτός των τειχών στα αστικά πρότυπα της Βιέννης και του Σάλτσμπουργκ με την συμβολή του γερμανού πολεοδόμου Θεοδόρ Φίσερ (Theodor Fischer) [4][5]. Μετά το τέλος του Α' παγκοσμίου πολέμου το Μεράν και όλο το Νότιο Τιρόλο προσαρτήθηκαν στην Ιταλία.

Το Μεράν έχει μακρά παράδοση στον τουρισμό, εδώ έχουν κάνει διακοπές πολλοί διάσημοι, η Αυτοκράτειρα Ελισσάβετ της Αυστρίας γνωστή σαν Σίσυ, ο Φραντς Κάφκα και Gottfried Benn[6]. Αυτό οφείλεται κυρίως στο ότι οι επιστήμονες και οι γιατροί συνιστούσαν πάντα την πόλη για το ήπιο κλίμα της και την ποιότητα του αέρα της. Κατά τον Β' παγκόσμιο πόλεμο στην περιοχή δημιουργήθηκε εργοστάσιο παραγωγής βαρέως ύδατος, για το γερμανικό πυρηνικό πρόγραμμα, λόγω του σαμποτάζ και καταστροφής του αντίστοιχου εργοστασίου στην Νορβηγία.

Το όνομα βεβαιώνεται ως Mairani από το 857 από το όνομα βαυαρικής οικογένειας με το όνομα αυτό όπου ανήκε το αγρόκτημα τσιφλίκι. Από το 1242 ως το 1317 αναφέρεται σαν Μεράν και από το δέκατο πέμπτο αιώνα, η επικρατούσα μορφή auf der Meran[7]. Άλλη εκδοχή λέει ότι το όνομα Μεράνο προέρχεται από κάποιον Μάριο(Mario)δηλαδή "ιδιοκτησία του Μάριο"[8].
Δημογραφία

Το 51,50% των κατοίκων μιλούν γερμανικά, το 48,01% ιταλικά και το 0,49% Λαδινικά[9]. Στο Μεράνο υπάρχει εβραϊκή κοινότητα με δική της συναγωγή που άνοιξε το 1901[10]. Υπάρχει επίσης μια εκκλησία αφιερωμένη στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία, η οποία ολοκληρώθηκε το 1897 σχεδιασμένηο από τον Tobias Brenner και αφιερωμένη στον Άγιο Νικόλαο[11]. Έχει επίσης Ληθουριανή κοινότητα με ναό που κτίστηκε το 1885 από τον αρχιτέκτονα Johann Vollmer[12] υπήρξε επίσης Αγγλικανική εκκλησία και μία μικρήό αγγλο-αμερικανική κοινότητεςα.
Αθλητισμός

Το Μεράνο είναι η έδρα πολλών συλλόγων, στο Χόκει πάγου η Χ.Π. Μεράνο (H.C. Merano ) πρωταθλήτρια Ιταλίας το 1985/86 και 1998/99. Στο χάνμπολ είναι η έδρα της Μεράν Σ.Κ. (Meran SC) πρωταθλήτρια Ιταλίας το 2004/05. Στο ποδόσφαιρο έχει τις FC Maia Alta που ιδρύθηκε το 1972 και της FC Merano που ιδρύθηκε το 2002 από συγχώνευση παλιότερων συλλόγων. Η πόλη διαθέτει ιπποδρόμιο από το 1935 και διεξάγονται πολλοί αγώνες.

Το 1981 ήταν η έδρα ματς του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος στο σκάκι μεταξύ του Ανατόλι Κάρποβ και του Βίκτορ Κορτσνόι που έληξε με σκορ 6 - 2 και 10 ισοπαλίες.
Παραπομπές

↑ Dato Istat
↑ Cfr. Norbert Wackernell, Der Pulverturm über Meran: Bergfried der Burg Ortenstein - Wehrgräben, Türme und Mauern am Küchelberg, in «Der Schlern», 71, 1997, pp. 241-250.
↑ Cfr. Magdalena Schmidt, Plätze Merans / Piazze di Merano, Comune di Merano, 2011, pp. 16ss.
↑ Winfried Nerdinger, Theodor Fischer - Architekt und Städtebauer 1862-1938, Berlino, 1988.
↑ Cfr. Anna Pixner-Pertoll, Ins Licht gebaut: Die Meraner Villen, ihre Gärten und die Entwicklung der Stadt (1860–1920), Bolzano, Edition Raetia 2009.
↑ Vedi Ferruccio Delle Cave et al., Meran - ein literarischer Spaziergang durch die Passerstadt, Bolzano, Athesia, 1998. ISBN 88-7014-954-4
↑ Egon Kühebacher, Die Ortsnamen Südtirols und ihre Geschichte, vol. 1, Bolzano, Athesia, 1995, p. 243s. ISBN 88-7014-634-0
↑ AA.VV., Nomi d'Italia. Novara,Hans H. Reimer, Lutherisch in Südtirol: Geschichte der Evangelischen Gemeinde Meran. Eine Spurensuche zum Protestantismus in Südtirol und im Trentino, Bolzano, Edition Raetia 2009 Istituto Geografico De Agostini, 2004.
↑ Astat informazioni Nr. 17 - 08/2002
↑ Cfr. Sabine Gamper, Meran - eine Kurstadt von und für Juden? Ein Beitrag zur Tourismusgeschichte Merans 1830-1930, Innsbruck, Università di Innsbruck, 2001.
↑ Bianca Marabini-Zoeggeler e Michail Talalay (a cura di), Die russische Kolonie in Meran - hundert Jahre russisches Haus "Borodine", Bolzano, Raetia, 1997.
↑ Hans H. Reimer, Lutherisch in Südtirol: Geschichte der Evangelischen Gemeinde Meran. Eine Spurensuche zum Protestantismus in Südtirol und im Trentino, Bolzano, Edition Raetia 2009.

Βιβλιογραφία

Cölestin Stamper: Geschichte von Meran, der alten Hauptstadt des Landes Tirol, von der ältesten Zeit bis zur Gegenwart, Innsbruck 1889, Sändig Reprint 2009. ISBN 978-3-253-03039-0
Bernhard Mazegger: Chronik von Mais, seiner Edelsitze, Schlösser und Kirchen, Merano, Pleticha 1895, ristampa a cura dell'Arbeitskreis Chronik von Mais, 1985.
Bruno Pokorny (a cura di): Meran, hundert Jahre Kurort 1836–1936. Festschrift der alten Hauptstadt des Landes zum hundertjährigen Bestande als Kurort, Innsbruck, Universitätsverlag Wagner 1936.
Otto Stolz: Meran und das Burggrafenamt im Rahmen der Tiroler Landesgeschichte (Schlern-Schriften 142), Innsbruck, Universitätsverlag Wagner 1956.
Elias Prieth: Beiträge zur Geschichte der Stadt Meran im 16. Jahrhundert, Merano, Poetzelberger 1957.
Franz-Heinz Hye: Meran/Merano. Österreichischer Städteatlas, Lieferung 3, Vienna, Österreichische Akademie der Wissenschaften 1988.
Renate Abram: Das Meraner Stadttheater, Lana 1989.
Karl Christoph Moeser, Franz Huter (a cura di): Das älteste Tiroler Verfachbuch (Landgericht Meran 1468–1471) (Acta Tirolensia 5), Innsbruck, Universitätsverlag Wagner 1990. ISBN 3-7030-0219-0
Bianca Marabini-Zoeggeler e Michail Talalay (a cura di): Die russische Kolonie in Meran - hundert Jahre russisches Haus "Borodine" / Russkaja kolonija v Merano / La colonia russa a Merano, Bolzano, Raetia, 1997. ISBN 88-7283-109-1
Katia Occhi: I borgomastri di Merano tra '400 e '500, in Geschichte und Region/Storia e regione 7, 1998, pp. 135–160.
Ferruccio Delle Cave, Bertrand Huber, Elke Waldboth: Meran - ein literarischer Spaziergang durch die Passerstadt, Bolzano, Athesia, 1998. ISBN 88-7014-954-4
Renate Abram: Das Kurhaus Meran - ein Blick in die Geschichte der Kurstadt, Lana, Tappeiner, 1999. ISBN 88-7073-273-8
Paolo Valente: Il muro e il ponte. Frammenti dell’anima multiculturale di una piccola città europea. Italiani a Merano prima della Grande Guerra, Trento, Temi 2003.
Paolo Valente: Nero ed altri colori. Frammenti dell’anima multiculturale di una piccola città europea. Italiani a Merano tra Austria e Italia (1914–1938), Trento, Temi 2004.
Paolo Valente: Porto di mare. Frammenti dell’anima multiculturale di una piccola città europea. Italiani (e molti altri) a Merano tra esodi, deportazioni e guerre (1934–1953), Trento, Temi 2005.
Paolo Valente: La città sul confine. Storie meranesi di uomini e fantasmi, Milano, Oge 2006.
Πρότυπο:Lingue Alessandro Baccin: Meran entdecken (versione in italiano: Merano: guida alla città sconosciuta), Merano, Tangram Verlag 2007. ISBN 978-88-902852-0-2
Paolo Valente: Merano. Breve storia della città sul confine, Bolzano, Edition Raetia 2008.
Renate Abram: Meraner Symphonie. 150 Jahre Kurmusik, Bolzano, Athesia 2009. ISBN 978-88-8266-578-4
Hans H. Reimer: Lutherisch in Südtirol: Geschichte der Evangelischen Gemeinde Meran. Eine Spurensuche zum Protestantismus in Südtirol und im Trentino, Bolzano, Edition Raetia 2009. ISBN 978-88-7283-332-2
Anna Pixner-Pertoll: Ins Licht gebaut: Die Meraner Villen, ihre Gärten und die Entwicklung der Stadt (1860–1920), Bolzano, Edition Raetia 2009. ISBN 978-88-7283-355-1
Gertraud Zeindl: Meran im Mittelalter. Eine Tiroler Stadt im Spiegel ihrer Steuern (Tiroler Wirtschaftsstudien, 57), Innsbruck, Universitätsverlag Wagner 2009. ISBN 978-3-7030-0465-0
Gerhard Peter Thielemann: Adalbert Erlebach - das Leben und die Kunst des Meraner Architekten, Bolzano, Athesia 2010. ISBN 978-88-8266-683-5
Magdalene Schmidt, Walter Gadner: Plätze Merans / Piazze di Merano, Comune di Merano / Stadtgemeinde Meran, Merano 2011.

Εξωτερικές συνδέσεις

Επίσημη ιστοσελίδα της κοινότητας Μεράνο
Azienda Autonoma di Cura e Soggiorno della Città di Merano
Informazioni su Merano
Τουριστική σελίδα για το Μεράνο
Κάστρο Trauttmansdorff
Ιστοσελίδα για την περιοχή του Μεράνο
Giardineria Comunale Merano - Catasto alberi

Commons logo
Τα Κοινά έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Μεράνο
Στο λήμμα αυτό έχει ενσωματωθεί κείμενο από το λήμμα Merano της Ιταλικής Βικιπαίδειας, η οποία διανέμεται υπό την GNU FDL και την CC-BY-SA 3.0. (ιστορικό/συντάκτες).