Η Φλωρεντία (Florence, ιταλικά: Firenze), είναι πόλη της Ιταλίας, πρωτεύουσα της περιφέρειας της Τοσκάνης και της ομώνυμης επαρχίας. Από το 1865 έως το 1870 ήταν η πρωτεύουσα του Βασιλείου της Ιταλίας. Η πόλη βρίσκεται επί του ποταμού Άρνου (Arno) και αριθμεί περίπου 400.000 κατοίκους που ονομάζονται Φλωρεντίνοι. Κέντρο εμπορίου κατά τον Μεσαίωνα, η Φλωρεντία κυβερνήθηκε από την οικογένεια των Μεδίκων (Medici). Θεωρείται ως η γενέτειρα της ιταλικής Αναγέννησης και είναι γνωστή για τις καλές τέχνες κα την αρχιτεκτονική της. Τα αξιοθέατα της πόλης έχουν χαρακτηριστεί Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς και τελούν υπό το καθεστώς της UNESCO.

1, 2, 3,

4,

Ιστορία
Ιστορικό Κέντρο της Φλωρεντίαςa
ΟΥΝΕΣΚΟ Μνημείο ΠΠΚ
Χώρα μέλος Ιταλία
Τύπος Πολιτισμικό
Κριτήρια i, ii, iii, iv, vi
Ταυτότητα #174
Περιοχήb Ευρώπη και Βόρεια Αμερική

Ιστορικό εγγραφής
Εγγραφή: 1982 (6η συνεδρίαση)

a Επίσημο όνομα στον κατάλογο μνημείων της ΠΠΚ
b Επίσημη καταχώρηση από την UNESCO

Η Φλωρεντία ιδρύθηκε πιθανώς το 200 π.Χ., νότια της πόλης Φιέζολε (λατ. Faesulae) με την οποία και για αιώνες βρίσκονταν σε ανταγωνισμό. Καταστράφηκε όμως από τον Σύλλα το 82 π.Χ. και ανοικοδομήθηκε επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το 59 π.Χ. Συγκεκριμένα, ο Ιούλιος Καίσαρας παραχώρησε στους βετεράνους του τα εύφορα εδάφη που βρίσκονταν στις όχθες του ποταμού Άρνου. Χάρη στην γεωγραφική τοποθεσία της, πάνω στην Κασσία Οδό (Via Cassia), που ένωνε την Ρώμη με την Βόρεια Ιταλία, οι πρώτοι οικισμοί αναπτύχθηκαν ταχύτατα για να πάρουν διαστάσεις πόλεως. Επί Διοκλητιανού η πόλη προάγεται σε πρωτεύουσα της επαρχίας της Τουσκίας (Tuscia) τον 3ο αιώνα μ.Χ.

Από τον 4ο αιώνα η πόλη γνωρίζει εισβολές και καταστροφές - όπως των Οστρογότθων - για να μειωθεί ο πληθυσμός της, ενώ η κυριαρχία της αλλάζει συχνά χέρια. Επί των Λομβαρδών η πόλη γνωρίζει μια σχετική περίοδο ειρήνης τον 6ο αιώνα. Η πόλη κατακτήθηκε το 774 από τον Καρολομάγνο (Charlemagne). Aργότερα το 1054 περιήλθε στη Ματθίλδη κόμισσα της Τοσκάνης η οποία λαμβάνοντας εκ κληρονομιάς το Δουκάτο της Τοσκάνης, που είχε πρωτεύουσα τη Λούκκα (Lucca), δώρισε τη Φλωρεντία στον Πάπα Γρηγόριο Ζ΄. Έτσι υπό την παπική επιρροή η Φλωρεντία αναπτύχθηκε πολύ γρήγορα και γνώρισε μεγάλη ευημερία.

Το 1125 τα φλωρεντινά στρατεύματα κατέλαβαν και κατέστρεψαν την ανταγωνίστρια πόλη Φιέζολε. Η τακτική αυτή όμως των επιθέσεων στις γύρω περιοχές εξόργισε τον νέο Αυτοκράτορα Φρειδερίκο που είχε αναλάβει το 1152, με συνέπεια να ορίσει αντιπρόσωπό του στη διοίκηση της πόλης. Η επέμβαση αυτή είχε ως συνέπεια να χωρισθούν οι κάτοικοι σε φιλομοναρχικούς και φιλοπαπικούς.

Από τον 13ο έως τον 14ο αιώνα η Φλωρεντία αντιμετωπίζει βαθιές πολιτικές και κοινωνικές αναταραχές εξαιτίας, αφενός, της ενίσχυσης των επιχειρηματικών κέντρων εντός της κοινότητας, και, αφετέρου, της σφοδρής εμφύλιας σύρραξης μεταξύ των φιλομοναρχικών "Γιβελίνων" (Ghibellini), οπαδών του Γερμανού Αυτοκράτορα, και των φιλοπαπικών "Γουέλφων" (Guelfi), οπαδών της Παπικής εξουσίας. Οι δύο αυτές διαδικασίες ακολουθούν την ανάπτυξη της κοινότητας που, όπως στις άλλες πόλης της βόρειας Ιταλίας, καθορίζει την εμφάνιση των αυτόνομων κυβερνήσεων που απέκτησαν την κυριαρχία τους κατόπιν μιας σφοδρής διαμάχης που κατέληξε στην ειρήνη της Κωνστάντζας (Konstanza). Σύμφωνα με την συνθήκη, που παραχωρήθηκε από τον Φρειδερίκο Α΄ το 1183, οι ιταλικές κοινότητες απέκτησαν κυριαρχικά δικαιώματα, πράγμα που τις καθιστούσε πραγματικές πόλεις-κράτη.

Στη διάρκεια των επόμενων αιώνων διαμορφώθηκε στη Φλωρεντία ένα κοινοτικό καθεστώς με κυρίαρχη την παρουσία των συντεχνιών, επαγγελματικών οργανώσεων που εκπροσωπούσαν σημαντικούς κλάδους της οικονομίας όπως η εριουργία αλλά και μικροεπαγγελματίες, όπως οι αρτοποιοί. Οι απλοί εργάτες και ορισμένα επαγγέλματα, όπως οι δάσκαλοι[1], αποκλείονταν από τη διακυβέρνηση της πόλης καθώς δεν τους επιτρεπόταν να ιδρύσουν δική τους συντεχνία. Αποκλεισμένες επίσης από τα δημόσια αξιώματα ήταν από το 1293 και συγκεκριμένες οικογένειες φεουδαρχών. Κατά καιρούς και σε δύσκολες περιστάσεις η πόλη ανέθετε δικτατορικές εξουσίες σε ένα πρόσωπο, όπως έγινε το 1342-3 με τον Γάλλο ιππότη Βάλτερ ντε Μπριέν ΣΤ΄ (Walter de Brienne). Μετά την εκδίωξη του τελευταίου διαμορφώθηκε ένα μοντέλο διακυβέρνησης με εκτελεστικά και νομοθετικά σώματα που εκπροσωπούσαν τις συντεχνίες και είχαν βραχυχρόνιες θητείες. Επικεφαλής της πόλης ήταν ένα 9μελές συμβούλιο με δίμηνη θητεία, η "Αρχοντία" (Signoria). Συμβουλευτικό ρόλο έπαιζαν δύο συμβούλια, οι Buonuomini και οι Gonfalonieri, με 12 και 16 μέλη και τρίμηνη και τετράμηνη θητεία αντιστοίχως. Η Αρχοντία είχε και το προνόμιο να εισηγείται νέους νόμους που έπρεπε να επικυρωθούν από δύο νομοθετικά σώματα, το Συμβούλιο του Λαού και το Συμβούλιο της Κοινότητας[2]. Μπορούσε επίσης σε έκτακτες περιστάσεις να συγκαλέσει το λαό σε παρλαμέντο. Η δικαστική εξουσία ήταν μοιρασμένη μεταξύ των εκκλησιαστικών αρχών, των συντεχνιών και ξένων αξιωματούχων με σύντομη θητεία.

Οι διαμάχες μεταξύ αντίπαλων φατριών και η ογκούμενη δυσαρέσκεια των φτωχών εργατών και των κατώτερων στρωμάτων εξαιτίας της ανεργίας, της έλλειψης τροφίμων και της στέρησης των πολιτικών δικαιωμάτων οδήγησαν το καλοκαίρι του 1378 στην ανοιχτή εξέγερση των Τσόμπι (Ciompi, εργατών εριουργίας). Η εξέγερση αυτή πρόσκαιρα επικράτησε και συγκροτήθηκε συντεχνία των εργατών που εκπροσωπήθηκε στη Σινιορία. Το Σεπτέμβρη όμως της ίδιας χρονιάς διασπάστηκε η άτυπη συμμαχία μεταξύ του προλεταριάτου και των κατώτερων στρωμάτων της αστικής τάξης και η συντεχνία των εργατών διαλύθηκε. Δόθηκαν όμως περισσότερες έδρες στα διοικητικά σώματα της πόλης στις κατώτερες συντεχνίες ενώ πολλοί ευγενείς ποπολάνοι παρέμειναν εξόριστοι.

Το νέο καθεστώς ανατράπηκε το 1382 και μέχρι το 1434 κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή της πόλης η πολιτική φατρία στην οποία ηγεμόνευε η οικογένεια των Albizzi. Η περίοδος αυτή της "ολιγαρχικής" όπως ονομάστηκε διακυβέρνησης σημαδεύτηκε από πολεμικές συγκρούσεις, πρώτα με τον Δούκα του Μιλάνου Τζιαν Γκαλεάτσο Βισκόντι ο οποίος το 1398 κατέλαβε την Πίζα και το 1402 απείλησε σοβαρά και την ίδια την πόλη. Ο θάνατός του όμως την ίδια χρονιά απελευθέρωσε την πόλη από τον ασφυκτικό κλοιό του. Τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1406, η Φλωρεντία κατέλαβε με τη σειρά της την Πίζα εξασφαλίζοντας έτσι μόνιμα ένα λιμάνι για την απρόσκοπτη διεξαγωγή του εμπορίου της και βάζοντας τα θεμέλια της Φλωρεντινής κυριαρχίας σε όλη την περιοχή της Τοσκάνης. Ακολούθησαν συγκρούσεις με το βασιλιά της Νάπολης Λαδίσλαο και το Φίλιππο Μαρία Βισκόντι του Μιλάνου. Οι αυξημένες απαιτήσεις του προϋπολογισμού της πόλης απαίτησαν την αναδιοργάνωση του φορολογικού συστήματος της πόλης με τη δημιουργία (1427) ενός φορολογικού μητρώου, του catasto, και τη λεπτομερή καταγραφή όλων των περιουσιακών στοιχείων των πολιτών.

Η δυσαρέσκεια των πολιτών από την οικονομική κρίση και την αποτυχημένη εκστρατεία για την κατάκτηση της Λούκκα (1433) ανέδειξε ως νέο πιθανό ηγέτη της πόλης τον Κόζιμο των Μεδίκων ο οποίος εξορίστηκε στη Βενετία αλλά επέστρεψε θριαμβευτικά το 1434[3]. Η πολιτική κυριαρχία του Κόζιμο θεμελιώθηκε στην οικοδόμηση μιας προσεκτικής δημόσιας εικόνας του ως ενός σεμνού άνδρα ο οποίος σεβάστηκε το παραδοσιακό πολίτευμα και δεν ανέλαβε επισήμως δημόσια αξιώματα, αλλά κινούσε τα νήματα ελέγχοντας αποτελεσματικά την εκλογή των αρχόντων που εφάρμοζαν την πολιτική του. Τον διαδέχτηκαν ο γιος του Πιέρο (1464-1469) και ο εγγονός του Λαυρέντιος ο Μεγαλοπρεπής (1469 - 1492). Στην αυλή του Λαυρέντιου βρήκαν υποστήριξη σημαντικοί καλλιτέχνες όπως ο Μποτιτσέλι και ο Μιχαήλ Άγγελος και τα χρόνια αυτά συμπίπτουν με την ακμή της Αναγέννησης. Δεν έλειπαν όμως και οι δυσαρεστημένοι που έβλεπαν στο πρόσωπο του Λαυρεντίου έναν τύραννο. Η συνωμοσία των Πάτσι, έχοντας την υποστήριξη του Πάπα, σχεδίασε τη δολοφονία του την ημέρα του Πάσχα του 1478 μέσα στον καθεδρικό ναό, οι συνωμότες όμως πέτυχαν να σκοτώσουν μόνο τον αδελφό του Τζιουλάνο. Η θανάτωση εννέα συνωμοτών, μεταξύ των οποίων και ο αρχιεπίσκοπος της Πίζας έφερε τον Λαυρέντιο σε ευθεία σύγκρουση με τον Πάπα, η οποία τελικά διευθετήθηκε διά της διπλωματικής οδού.

Ο γιος του Λαυρέντιου Πιέρο δεν είχε ανάλογα ηγετικά προσόντα με τον πατέρα του. Έτσι, όταν το 1494 ο βασιλιάς της Γαλλίας Κάρολος Η' που είχε εισβάλλει στην Ιταλία βάδισε εναντίον της Φλωρεντίας, τα φλογερά κηρύγματα του Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα εναντίον των Μεδίκων οδήγησαν στην έξωσή τους από την πόλη. Για τέσσερα χρόνια κυριάρχησε στη Φλωρεντία η μορφή του Δομηνικανού μοναχού, ο οποίος εγκατέστησε ένα είδος θεοκρατικής δημοκρατίας και πολέμησε με φανατισμό όχι μόνο την ανηθικότητα αλλά και την αναγεννησιακή τέχνη και τις ανθρωπιστικές σπουδές. Όταν το 1498 αφορίστηκε από τον πάπα, η πόλη που είχε κουραστεί από τις υπερβολές του στράφηκε εναντίον του και ο Σαβοναρόλα εκτελέστηκε στην πυρά. Η Φλωρεντία όμως συνέχισε να είναι δημοκρατία μέχρι το 1512, οπότε οι Μέδικοι επέστρεψαν στην εξουσία.
Σημαντικές ημερομηνίες

200 π.Χ. Πιθανή ίδρυση της πόλης
82 π.Χ. Καταστροφή από τον Σύλλα
59 π.Χ. Ανοικοδόμηση της πόλης. Ρωμαϊκή επαρχία.
774 Ο Καρλομάγνος κατακτά την πόλη.
1252 Κόβεται το φλωρίνιο, χρυσό νόμισμα που έγινε αποδεκτό απ΄ όλη την Ευρώπη.
1333 1 Νοεμβρίου Μεγάλη πλημμύρα εκ του ποταμού Άρνου καταστρέφει μεγάλο μέρος της πόλης.
1348 Η Φλωρεντία πλήττεται από μεγάλη επιδημία που ερημώνει τη πόλη: δεκάδες χιλιάδες νεκροί.
1378 Στάση των Τσόμπι (= εργατών εριουργίας) υπό των Μιχαήλ ντε Λάντο και Σίλβεστρο των Μεδίκων.
1382 Η διοίκηση της πόλης περιέρχεται στους ευγενείς. Επίσημη γλώσσα η τοσκανική που κυριαρχεί αντί της λατινικής.
1402 Η πόλη απειλείται σοβαρά από το Δούκα του Μιλάνου, Τζιανγκαλεάτσο Βισκόντι, αλλά ο θάνατός του αποσοβεί τον κίνδυνο.
1405 Η Φλωρεντία εξαγοράζει την Πίζα προκειμένου να έχει έξοδο προς τη θάλασσα.
1406 Νίκη της Φλωρεντίας επί της Πίζας.
1408-1411: Πόλεμος της Φλωρεντίας με το βασιλιά της Νεάπολης Λαδίσλαο
1410 Η Φλωρεντία εξαγοράζει την πόλη Κορτόνα (τον αρχαίο Κρότωνα).
1421 Η Φλωρεντία εξαγοράζει το Λιβόρνο.
1424-1427: Νέος πόλεμος με τον ηγεμόνα του Μιλάνου Φίλιππο Μαρία Βισκόντι
1434 Ο Κόζιμος ο Πρεσβύτερος (Cosimo il Vecchio) κυριαρχεί στην Φλωρεντία.
1436 Ολοκληρώνεται ο θόλος του Καθεδρικού ναού της Φλωρεντίας (Duomo).
1439 Μεταφέρεται στη Φλωρεντία από τη Φεράρα η σύνοδος για την Ένωση των Εκκλησιών.
1441 Εγκαινιάζεται η δημοτική βιβλιοθήκη.
1452 Γέννηση του καλλιτέχνη, επιστήμονα και εφευρέτη Λεονάρντο ντα Βίντσι.
1469 Έναρξη της κυριαρχίας του Λαυρεντίου των Μεδίκων (Lorenzo Medici) – τέλος το 1492.
1485 Ο Σάντρο Μποτιτσέλι ολοκληρώνει το έργο του « Η Γέννηση της Αφροδίτης » ( La nascita di Venere ).
1494 Εξέγερση των Φλωρεντίνων κατά των Μεδίκων. Ο Κάρολος Η΄ της Γαλλίας εισβάλλει στην Ιταλία και κατακτά την Φλωρεντία. Έναρξη των πολέμων της Ιταλίας.
1498 Εκτέλεση στην πυρά του Τζιρόλαμο Σαβοναρόλα.
1512 Οι Αψβούργοι επαναφέρουν στην εξουσία τους Μεδίκους.
1560 Έναρξη των έργων του παλατιού των Ουφίτσι (Galleria degli Uffizi).
1737 Η εξουσία περνάει από τον οίκο των Μεδίκων στον Φραγκίσκο Στέφανο, δούκα της Λωρραίνης και σύζυγο της Μαρίας Θηρεσίας.
1814 Η Φλωρεντία γίνεται πρωτεύουσα της Τοσκάνης.
1864 Η Φλωρεντία ανακηρύσσεται πρωτεύουσα του Βασιλείου της Ιταλίας – έως το 1870, απ΄ όπου και ακολουθεί τις τύχες της Ιταλίας.
1940 28 Οκτωβρίου Στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης συναντώνται ο Χίτλερ με τον Μουσσολίνι.
1944 Μεγάλη περιοχή της πόλης με ανεκτίμητους θησαυρούς ανατινάζεται από τους Γερμανούς. Εκτεταμένες καταστροφές.

Τέχνη και πολιτισμός

Η Φλωρεντία είναι μια πόλη με καλλιτεχνικούς θησαυρούς. Διαθέτει εξαίρετη καλλιτεχνική κληρονομιά που αποτελεί ένδειξη της κουλτούρας της πόλης.

Το καλοκαίρι του 1944 στη διάρκεια ακόμη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου τα συμμαχικά στρατεύματα που προήλαυναν προς τη Φλωρεντία ανακοίνωσαν ότι ολόκληρη η πόλη θα πρέπει να θεωρηθεί έργο τέχνης πρωτίστης σημασίας και συνεπώς δεν θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί σε στρατιωτικές επιχειρήσεις προκειμένου να προστατευθεί από τυχόν ζημίες. Σύμφωνα με επίσημες εκθέσεις "καμία αξιόλογη ζημιά δεν προήλθε από συμμαχική δράση". Οι Γερμανοί, εντούτοις, δεν έλαβαν υπόψη την προειδοποίηση αυτή και προκάλεσαν καταστροφές και βλάβες σε ανεκτίμητα ιστορικά και καλλιτεχνικά μνημεία με αλλεπάλληλες ανατινάξεις κατά την αποχώρησή τους.

Σημαντικότερα αξιοθέατα
Χάρτης της Φλωρεντίας

Στο κέντρο της πόλης και προ της πλατείας μητροπόλεως, "Πιάτσα ντελ Ντουόμο", (βόρειο σημείο διαμερίσματος Α στο χάρτη), βρίσκεται ο περίφημος καθεδρικός ναός (Ντουόμο) με το θαυμαστό τρούλο, αφιερωμένος στην Παναγία. Δίπλα ακριβώς βρίσκεται το μεγάλο κωδωνοστάσιο από τα περιφημότερα της Ιταλίας που κτίστηκε το 1334 πιθανώς από τον Τζιότο και συμπληρώθηκε από τον Αντρέα Πιζάνο. Ακριβώς δίπλα βρίσκεται η Λόντζα ντελ Μπιγκάλο, σε μορφή ανοικτού νάρθηκα με θαυμάσιο γλυπτό στέγαστρο. Πίσω από τον καθεδρικό ναό βρίσκεται ένα από τα σημαντικότερα μουσεία της πόλης, το "Μουσείο Έργων του Ντουόμο" με θαυμάσια γλυπτά καθώς και το οκτάγωνο μαρμάρινο Βαπτιστήριο που κτίσθηκε πιθανώς τον 7ο αιώνα.
Νοτιότερα, στο ίδιο διαμέρισμα, παρά τον ποταμό Άρνο και πέριξ της πλατείας "Πιάτσα ντέλλα Σινιορία", που αποτελεί και το κέντρο της πολιτικής κίνησης της πόλης υφίσταται έτερο συγκρότημα ιστορικών κτιρίων σημαντικότερα των οποίων είναι το ομώνυμο "Παλάτσο ντέλλα Σινιορία", γνωστότερο και ως "Παλάτσο Βέκκιο", που κτίσθηκε το 1298 με τον χαρακτηριστικό πύργο ύψους 95 μ., καθώς και το μουσείο "Λότζια ντέι Λάντσι" με αξιόλογα γλυπτά. Μεταξύ των δύο παραπάνω τελευταίων κτιρίων βρίσκεται το τριώροφο "Παλάτσο ντέλι Ουφίτσι" που άρχισε να κτίζεται το 1560 και ολοκληρώθηκε 15 χρόνια μετά από τον Τζόρτζιο Βαζάρι. Το κτίριο αυτό υπέστη σοβαρές ζημιές από τους Γερμανούς στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Από το παλάτσο αυτό αρχίζει ανηφορική οδός όπου δια της παλαιάς γέφυρας "Πόντε Βέκκιο" πάνω από τον ποταμό οδηγεί στο παλάτι της απέναντι όχθης Παλάτσο Πίτι, (διαμέρισμα Ε), που άρχισε να κτίζεται τον 16ο αιώνα και σήμερα περιλαμβάνει πολλά μουσεία, με σημαντικότερο όλων την Παλατινή Πινακοθήκη, η οποία μεταξύ άλλων περιλαμβάνει τη μεγαλύτερη συλλογή έργων του Ραφαήλ στον κόσμο. Πίσω ακριβώς αυτού του παλατιού εκτείνονται οι περίφημοι κήποι Μπόμπολι.

Δυτικά του κέντρου της πόλης, (διαμέρισμα D), βρίσκονται τα ακόλουθα οικοδομήματα: η "Σάντα Μαρία Νοβέλα", από τους ωραιότερους ναούς (1278), καθώς και οι ναοί της Αγίας Τριάδας, γοτθικός του 13ου αιώνα, των Αγίων Αποστόλων, 11ου αιώνα, και της "Σάντα Μαρία Ματζόρε", γοτθικός του 13ου επίσης αιώνα. Κυριότερα Παλάτια στη περιοχή αυτή είναι των Κορσίνι, Φερρόνι, Στρότσι και Ρουτσελάι.

Βόρεια του κέντρου, (διαμέρισμα C), βρίσκεται ο περίφημος ναός του Αγίου Λαυρεντίου, ένα από τα θαυμαστότερα μνημεία της Ιταλίας με αμύθητης αξίας αριστουργήματα καθώς και η Μονή που περιέχει τη γνωστή και ανεκτίμητη Λαυρεντιανή Βιβλιοθήκη των Μεδίκων. Βορειοανατολικά του κέντρου βρίσκονται σήμερα η Ακαδημία Καλών Τεχνών, το Πανεπιστήμιο της πόλης, ο ναός του Αγίου Μάρκου καθώς και το ομώνυμο μοναστήρι με πολύτιμη βιβλιοθήκη. Κοντά στην πλατεία του Αγίου Μάρκου βρίσκεται το ιστορικό βρεφοκομείο "Οσπεντάλε ντέλι Ιννοντσέτι" οι αψίδες του οποίου φέρουν ανάγλυφα βρέφη. Σημαντικά κτίρια στη περιοχή αυτή είναι το Παλάτσο Μέντιτσι-Ρικάρντι, το Παλάτσο Παντολφίνι και το Παλάτσο Πούτσι.

Ανατολικά του κέντρου, (διαμέρισμα Β), όπου και το αρχαιότερο τμήμα της πόλης βρίσκεται το θαυμαστό "Παλάτσο ντελ Ποντεστά" (Ανάκτορο του Ποδεστάτου - αυτοκρατορικού διοικητή) γνωστό και ως Μπαρτζέλλο με μεγάλη συλλογή γλυπτών, πινάκων, πολιτικών και στρατιωτικών μεταλλίων, το Παλάτσο Κουαραρτέσι, ο ναός της Μπαντία Φιορεντίνα, και της Σάντα Κρότσε (Τιμίου Σταυρού) που είναι και ο μεγαλύτερος ναός του τάγματος των Φραγκισκανών, κτίσθηκε το 1294 και σήμερα είναι μουσείο.
Αδελφοποιήσεις

Ρεμς, Γαλλία
Δρέσδη, Γερμανία
Ισφαχάν, Ιράν
Κάσελ, Γερμανία
Κιότο, Ιαπωνία
Φιλαδέλφεια, Η.Π.Α.

Florence and Northern Tuscany with Genoa , Edward Hutton

Δείτε επίσης

Σύνοδος Φλωρεντίας
Πρωτόκολλο Φλωρεντίας (1913)
Πρωτόκολλο Φλωρεντίας (1914)
Καμεράτα Φλωρεντίνα
Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης

Παραπομπές

↑ Gene Brucker, Renaissance Florence, σ. 103
↑ Gene Brucker, ο.π, σ. 133, 134
↑ G.Andres, J. Hunisak, A.R. Turner, The Art of Florence, I, σελ.494-5

Πηγές

"Νεώτερον Εγκυκλοπαιδικόν Λεξικόν Ηλίου" τ.18ος, σ.289-192
Gene Brucker, Renaissance Florence, ISBN 978-0-520-04695-5
Glenn M. Andres, John M. Hunisak, A.Richard Turner, The Art of Florence, 1988, ISBN 978-0-89660-111-6

Βιβλιογραφία

Richard Turner, Η Αναγγένηση στη Φλωρεντία. Η γένεση μιας νέας τέχνης, μετάφραση: Μιχάλης Λυχούνας, εκδ. University Studio Press, Θεσσαλονίκη, 2011

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Επίσημος δικτυακός τόπος της πόλης
Πινακοθήκη Ουφίτσι
Πανεπιστήμιο Φλωρεντίας

Εγκυκλοπαίδεια Ιταλίας