.
Το Αρέτσο (ιταλ. Arezzo) είναι πόλη στην Ιταλία, στην περιοχή της Τοσκάνης και πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας. Ο πληθυσμός του ανέρχεται, σύμφωνα με την απογραφή του 2011, σε 100.279 κατοίκους,[1] οι οποίοι αποκαλούνται "Αρετίνοι" (Aretini).
Γεωγραφική θέση
Το Αρέτσο είναι κτισμένο σε σχετικά απότομο λόφο, ο οποίος δεσπόζει στην προσχωσιγενή πεδιάδα του ποταμού Άρνου. Στο ανώτερο τμήμα της πόλης βρίσκονται ο καθεδρικός ναός, το κάστρο των Μεδίκων (Fortezza Medicea) και το Δημαρχείο. Από αυτό το σημείο ξεκινούν οι δρόμοι που καταλήγουν στο κατώτερο τμήμα της πόλης, ως τις πύλες των τειχών. Η πόλη περιβάλλεται από πολυάριθμα μικρά χωριά.
Ιστορία
Το Αρέτσο είναι από τις παλαιότερες ιταλικές πόλεις. Η ευρύτερη περιοχή ήταν κατοικημένη ήδη από την Παλαιολιθική εποχή, όπως καταδεικνύουν τα πέτρινα εργαλεία της εποχής αυτής και ιδιαίτερα η ανακάλυψη του περίφημου "ανθρώπου του Όλμο", (uomo dell'Olmo) που βρέθηκε στο μικρό χωριό του Όλμο, σε μικρή απόσταση στα νοτιοδυτικά του Αρέτσο.[2]
Η πρώτη εγκατάσταση φαίνεται ότι έγινε από πληθυσμούς των Ουμβρίων. Η τότε πόλη αποτέλεσε εμπορικό κέντρο της περιοχής. Τα μπρούτζινα αγάλματα του Aratore, της Minerva και της Χίμαιρας (το τελευταίο φυλάσσεται στην Φλωρεντία) χρονολογούνται από αυτή την εποχή.[3] Tην εποχή των Ετρούσκων ονομαζόταν "Arretium" και ήταν, πιθανότατα, μια από τις δώδεκα πόλεις της ετρουσκικής Δωδεκάπολης[4], ενώ ήταν μια από τις πόλεις της βασιλικής διαμονής (Lucumonia). Οι Ρωμαίοι κατέλαβαν την πόλη ύστερα από τη νίκη τους στην Ροζέλλε, το 295 π.Χ., επί των συνασπισμένων στρατευμάτων του Αρέτσο, της Βολτέρρα και της Περούτζια και εγκατέστησαν εκεί φρουρά.[2]
Το 283 π.Χ. οι Ετρούσκοι με συμμάχους τους Γαλάτες της βόρειας Ιταλίας πολιόρκησαν το Αρέτιο. Σε βοήθειά του έσπευσε ρωμαϊκό στράτευμα υπό τον Ύπατο Καικίλιο Μέτελλο (Caecilius Metellus). Σήμερα στην περιοχή υπάρχει ένα μονοπάτι με το όνομά του, το οποίο οδηγεί από την πόλη στο σημείο κοντά στον ποταμό Άρνο, όπου βρέθηκε νεκρός ο Ύπατος.[5] Οι Ρωμαίοι υπέστησαν τρομακτική ήττα, χάνοντας 13.000 άνδρες και τον ίδιο τον Μέτελλο. Επανήλθαν, όμως, τον ίδιο χρόνο με στράτευμα υπό τον Κορνέλιους Ντολαμπέλλα (P. Cornelius Dolabella) και στην μάχη της λίμνης Valdimone εκμηδένισαν τους Ετρούσκους και τους συμμάχους τους, οι οποίοι ύστερα από σύντομο χρονικό διάστημα αναγκάστηκαν να αποσυρθούν ολοσχερώς από τη βόρεια Ιταλία.[6]
Η πόλη, λόγω της θέσης της επί της Ρωμαϊκής Κασσίας οδού (Via Cassia) σύντομα εξελίχθηκε σε κέντρο της περιοχής και φαίνεται ότι εμπορευόταν αγγεία από την Ελλάδα.[7] Το αρχικό εμπόριο των αγγείων έδωσε στην πόλη τη δυνατότητα να κατασκευάσει πλέον η ίδια αγγεία και έγινε διάσημη για τα περίφημα αγγεία της από ερυθρή άργιλο με λαμπερό κοραλί χρώμα, για τα οποία ο Πλίνιος αναφέρει ότι «ήταν εξίσου καλά με τα αγγεία της Σάμου και του Σαγούνδου» (Saguntum, σημερινό Σαγούντο (Sagunto) στην Ισπανία)[4]
Κατά τη διάρκεια των ρωμαϊκών εμφυλίων πολέμων, η πόλη συντάχθηκε με τον Μάριο. Όταν ο Σύλλας επικράτησε, εγκατέστησε μια «αποικία» για τους παλαιμάχους του στρατεύματός του στην ήδη μισοκατεστραμμένη πόλη, την οποία ονόμασε «Αrretium Fidens» (το «πιστό Αρέτιουμ»), χωρίς ωστόσο να καταστρέψει τον κοινωνικό της ιστό, που αποτελούνταν κυρίως από Ετρουσκικής καταγωγής κατοίκους, ανάμεσα στους οποίους ήταν και ο Γάιος Μαικήνας. Η πόλη ανοικοδομήθηκε και, χάρη στο εμπόριο αγγείων, επανήλθε σχεδόν στην παλαιά της αίγλη, επονομαζόμενη πλέον "Arretium Vetus" (παλαιό Αρέτιο).[8]
Η παρακμή του Αρέτιου κατά τη ρωμαϊκή περίοδο αρχίζει όταν οι Ρωμαίοι κατασκεύασαν τη Νέα Κασσία Οδό (Cassia Nova), η οποία δεν διερχόταν πλέον από την πόλη, αλλά συνέδεε με τη Ρώμη άλλα κέντρα, όπως η Σιένα και η Φλωρεντία. Επιπλέον, το εμπόριο των αγγείων δεν ήταν πλέον προσοδοφόρο.[2] Με την παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το Αρέτιο αρχίζει να δέχεται επιδρομές βορειότερων λαών, γεγονός που οδηγεί στη δημιουργία τειχών και οχυρών για την προστασία της πόλης και των κατοίκων της.[9]
Το 261 μ.Χ. αναλαμβάνει ως Ύπατος του Αρέτσο ο Λούκιους Βολουσιάνους (Lucius Petronius Taurus Volusianus), ο οποίος μνημονεύεται στα πρακτικά του Συμβουλίου της πόλης, απ' όπου φαίνεται να διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στα πολιτικά και, κυρίως, στα στρατιωτικά πράγματα του Αρέτσο. Αυτή είναι και η μοναδική γραπτή ένδειξη περί του συγκεκριμένου προσώπου στη θέση αυτή.[10]
Με την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας το Αρέτσο εμφάνισε σημαντική μείωση πληθυσμού και παρήκμασε. Κατά τον 3ο και 4ο αιώνα, οι Επίσκοποι ήταν οι "κυβερνήτες" του Αρέτσο, υπό τη μορφή φεουδαρχικής κυριαρχίας. Η κατάσταση αυτή παρέμεινε σε γενικές γραμμές αμετάβλητη μέχρι την έλευση του Καρλομάγνου, ο οποίος επιδίωξε να βελτιώσει τις σχέσεις του με την Επισκοπή, χωρίς να αναμιχθεί στα πολιτικά πράγματα της πόλης. Κατά την περίοδο αυτή, υπό την αιγίδα του Επισκόπου της πόλης, αναπτύχθηκαν πολλές μονές, οι οποίες συνέβαλαν στην αναδόμηση και την σταθεροποίηση του εμπορίου αλλά και στην πολιτιστική ανάπτυξη του Αρέτσο, που συντελέστηκε κυρίως χάρη σε ένα από τα επιφανέστερα "τέκνα" του, τον Μοναχό Γκουίντο, γνωστό ως Γκουίντο ντ' Αρέτσο, ο οποίος επινόησε το σύγχρονο σύστημα μουσικής σημειογραφίας και επινόησε τα τετράγραμμα (πρόγονο των πενταγράμμων).[2]
Η πραγματική αναγέννηση της πόλης, όμως, έγινε το 1098, όταν στην πόλη εγκαταστάθηκε ο πρώτος "ύπατος" (consul) στο συμβούλιο του Αρέτσο, ενώ την ίδια περίοδο δημιουργήθηκε ένα από τα πρώτα πανεπιστήμια παγκοσμίως. Το Αρέτσο γίνεται ισχυρό πολιτιστικό κέντρο, οι ευγενείς έρχονται να εγκατασταθούν σε αυτήν κατασκευάζοντας τις οχυρωμένες κατοικίες - πύργους τους και η πόλη έχει περίπου 20.000 κατοίκους. Χωρίζεται σε τέσσερις "συνοικίες", ανάλογα με την γειτνίασή τους με τις αντίστοιχες πύλες των τειχών: "Porta Crucifera", "Porta San Andrea", "Porta del Foro" και "Porta del Borgo". Γύρω στα 1200, καθώς δημιουργούνται αδελφότητες και εταιρείες (με την έννοια των λεσχών), κατασκευάζονται τα πιο όμορφα κτίσματα στην πόλη, όπως ο Καθεδρικός ναός της, οι ναοί της Santa Maria delle Pieve, του Σαν Ντομένικο, του Σαν Φραντσέσκο, το Ανάκτορο του Συμβουλίου μαζί με τον πύργο του. Παράλληλα, το Αρέτσο άρχισε να ανταγωνίζεται τις γειτονικές πόλεις και ιδιαίτερα την Σιένα και την Φλωρεντία, με αποτέλεσμα οι δύο αυτές πόλεις να συνασπιστούν, το 1288, και να πολιορκήσουν το Αρέτσο. Η πόλη όχι μόνον αντιστάθηκε, αλλά κατάφερε να παγιδεύσει τα στρατεύματα της Σιένα στην τοποθεσία "Pieve al Toppo" και να καταγάγει σημαντική νίκη. Το επόμενο έτος η Φλωρεντία δημιούργησε συνασπισμό με τους Γουέλφους της Τοσκάνης και στην μάχη του Καμπαλντίνο (Campaldino) τα στρατεύματα του Αρέτσο ηττήθηκαν. Στο σημείο αυτό, όμως, παρενέβη ο Επίσκοπος Γκουίντο Ταρλάτι (Guido Tarlati), άνθρωπος με σημαντικές πολιτικές ικανότητες, για να απαλύνει τις επιπτώσεις αυτής της ήττας. Ο Ταρλάτι έγινε ισόβιος Κυβερνήτης της πόλης και αποτέλεσε ένα από τα προπύργια της Τοσκάνης των Γιβελλίνων. Με τον θάνατο του Ταρλάτι, το Αρέτσο άρχισε να παρακμάζει, κύρια λόγω της εσωτερικής διαμάχης μεταξύ των ευγενών του και του υπόλοιπου πληθυσμού και της διαμάχης Γουέλφων και Γιβελλίνων. Επακολούθησαν σφαγές από μισθοφορικά στρατεύματα και το Αρέτσο, εξαντλημένο πλέον, περιήλθε στα χέρια τις Φλωρεντίας, η οποία το αγόρασε, το 1384, έναντι 40.000 φιορινίων.[3] Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει μέρος της ταυτότητάς του, καθώς η φλωρεντινή ιστορία, πολιτική και πολιτιστική επίδραση ήταν έντονη στην πόλη. Κυρίαρχη οικογένεια ήταν οι Μέδικοι, μέλη της οποίας διοικούσαν το Αρέτσο. Αυτή την περίοδο ο Πιέρο ντέλλα Φραντσέσκα δημιουργεί τις περίφημες νωπογραφίες του στον ιερό ναό του Σαν Φραντσέσκο ντι Αρέτσο.[7]
Κατά τον 18ο αιώνα η περιοχή των βάλτων της Βαλ ντι Κιάνα (Val di Chiana) αποστραγγίστηκε, εξαλείφοντας έτσι τις επιδημίες ελονοσίας που έπλητταν ως τότε την πόλη. Η δυναστεία των Αψβούργων - Λοθαριγγίας (Habsburg-Lothringen) που είχε την επικυριαρχία στην περιοχή δημιούργησε, λόγω της μεταρρύθμισης των λατιφουντίων ένα δυσάρεστο κλίμα ανάμεσα στους κατοίκους. Αυτό όμως δεν ήταν το μοναδικό τους πρόβλημα: Η πόλη επλήγη από ισχυρές σεισμικές δονήσεις, οι οποίες επέφεραν μεγάλες καταστροφές.[3] Κατά τα τέλη του 18ου αιώνα, οι Γάλλοι εισέβαλαν στην Ιταλία και τα στρατεύματα του Ναπολέοντα κατέλαβαν το Αρέτσο. Στην πόλη, όμως, δημιουργήθηκε, υπό την επωνυμία "Viva Maria" ένα αντιστασιακό κίνημα κατά των Γάλλων εισβολέων, κάνοντάς την το κέντρο της αντίστασης σε ολόκληρη την περιοχή. Όταν το 1860 πραγματοποιήθηκε η ενοποίηση της Ιταλίας, το Αρέτσο έγινε τμήμα του ιταλικού Βασιλείου, μαζί με το Μεγάλο Δουκάτο της Τοσκάνης (Granducato di Toscana).[7]
Το Αρέτσο υπέστη σημαντικές καταστροφές κατά την διάρκεια και των δύο Παγκοσμίων Πολέμων. Σστα μέσα του 20ού αιώνα η πόλη γνώρισε, χάρη στις βιομηχανίες επεξεργασίας χρυσού, σημαντική οικονομική άνθηση.[3]
Σημερινή εικόνα
Πανοραμική άποψη του Αρέτσο (2006)
Οικονομία
Μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο η οικονομία της πόλης βασιζόταν σε μεγάλο βαθμό στην καλλιέργεια της γύρω υπαίθρου, και ιδιαίτερα στους τομείς που σχετίζονταν με τις αγοραπωλησίες και την εμπορία των γεωργικών προϊόντων από τις τέσσερις κοιλάδες που την περιβάλλουν. Εκείνη την εποχή δημιουργήθηκε και αγορά ζωικού κεφαλαίου για ζώα όπως οι αγελάδες ράτσας Chianina. Αυτός ο τύπος δραστηριότητας δεν έχει σήμερα εντελώς εγκαταλειφθεί, παρόλο που έχει αποκτήσει πλέον δευτερεύουσα σημασία.
Στην ίδια μεταπολεμική περίοδο η ευνοϊκή θέση του Αρέτσο λόγω των οδικών αξόνων που βρίσκεται άρχισε να ενισχύεται με την κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής Ρώμης - Φλωρεντίας αλλά και τριών περιφερειακών σιδηροδρομικών γραμμών μικρότερης σημασίας: Αρέτσο - Fossato di Vico, Αρέτσο - Στία και Αρέτσο - Sinalunga-Be. Η πρώτη μεγάλη βιομηχανία, η Sacfem, εγκαθίσταται αυτή την εποχή στην περιοχή και ασχολείται με την παραγωγή τροχαίου σιδηροδρομικού υλικού.
Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο η βιομηχανία της πόλης άλλαξε προσανατολισμό: Από την κατασκευή τροχαίου υλικού μετατοπίζεται στην επεξεργασία πολύτιμων μετάλλων. Εκατοντάδες μικρές και μεσαίου μεγέθους εταιρείες με αυτή τη δραστηριότητα - αλλά και μεγαλύτερες, όπως η UnoAErre[11] εγκαθίστανται στην περιοχή. Σήμερα το Αρέτσο είναι το κέντρο ευρύτερης περιοχής στην οποία εδρεύουν εταιρείες που ειδικεύονται σε αυτή τη δραστηριότητα και κάθε χρόνο πραγματοποιείται στην πόλη διεθνής έκθεση σχετική με τα προϊόντα επεξεργασίας χρυσού, η έκθεση OroArezzo[12].
Μέχρι το 1980 η περιοχή ήταν, επίσης, βιομηχανικό κέντρο επιχειρήσεων κατασκευής ρουχισμού, αν και σήμερα η δραστηριότητα αυτή είναι σχετικά περιορισμένη. Ωστόσο ορισμένες εταιρείες, που κατασκευάζουν ρούχα έχοντας παράλληλα δραστηριότητα στην κατασκευή κοσμημάτων, όπως η Lebole παραμένουν στην πόλη.[13]
Η πόλη είναι, επίσης, η έδρα της Τράπεζας "Banca Etruria"[14] και του τμήματος της Τοσκάνης της εταιρείας τηλεπικοινωνιών Eutelia[15]
Λόγω των δραστηριοτήτων αυτών, η πόλη εμφανίζει συχνά προβλήματα ανεργίας, καθώς στις περιόδους οικονομικής στενότητας ή κρίσης οι επαγγελματικοί τομείς ενασχόλησης των κατοίκων είναι οι πρώτοι που πλήττονται.
Συγκοινωνίες
Σιδηρόδρομος: Από την πόλη διέρχεται μια από τις σημαντικότερες γραμμές του ιταλικού σιδηροδρομικού δικτύου, η γραμμή LL[16] Ρώμης - Φλωρεντίας, ενώ στην περιοχή του Δήμου υπάρχουν δύο επιπλέον διασυνδέσεις με τη γραμμή Direttissima και σχετικά ευρύ δίκτυο προς τοπικούς προορισμούς.
Αεροπορική συγκοινωνία: Στην πόλη υπάρχει ένα μικρό αεροδρόμιο, το Aeroporto di Arezzo-Molin Bianco, (κωδικός ICAO "LIQB"), το οποίο έχει διάδρομο μήκους μόνον 750 μ. Δεν μπορεί να δεχτεί αεροσκάφη τακτικής αεροπορικής συγκοινωνίας και προορίζεται μόνον για μικρά αεροσκάφη. Πλησιέστερο επιβατικό αεροδρόμιο (σε απόσταση 90 περίπου χλμ.) είναι το Peretola της Φλωρεντίας.
Οδική συγκοινωνία: Από τις παρυφές της πόλης διέρχεται ένας από τους μεγαλύτερους αυτοκινητοδρόμους της Ιταλίας, ο Α1, γνωστός και ως "Αυτοκινητόδρομος του Ήλιου" (Autostrada del Sole).
Αξιοθέατα
Ιεροί ναοί
Καθεδρικός ναός: Είναι γοτθική εκκλησία στην οποία βρίσκεται ο τάφος του Πάπα Γρηγορίου Χ, (XIV αιώνας), το κενοτάφιο του Επισκόπου Γκουίντο Ταρλάτι (Guido Tarlati), οι τοιχογραφίες του Πιέρο ντέλλα Φραντσέσκα ενώ τα βιτρώ του είναι έργο του διάσημου Γάλλου ζωγράφου Γκιγιώμ ντε Μαρσιγιά (Guillaume de Marcillat, 1470-1529), ο οποίος επίσης ζωγράφισε και ορισμένες από τις τοιχογραφίες του ναού.
Εκκλησία του Αγίου Δομίνικου: Η κατασκευή της άρχισε το 1275 και ολοκληρώθηκε στις αρχές του δέκατου τέταρτου αιώνα. Σε αυτήν υπάρχει ο '"Ξύλινος Σταυρός", έργο του Τσιμαμπούε, (Cimabue, προσωνύμιο του Φλωρεντινού ζωγράφου Τσένι ντι Πέπο (Cenni di Pepo)).
Βασιλική του Αγίου Φραγκίσκου (Basilica di San Francisco): Το παρεκκλήσι του ναού που ονομάζεται Bacci (από την οικογένεια ευγενών που κάλεσε τον καλλιτέχνη) περιέχει την τοιχογραφία "Ο Θρύλος του Τιμίου Σταυρού" του Πιέρο ντέλλα Φραντσέσκα. Ο ναός κτίστηκε περίπου το 1320.[17]
Santa Maria della Pieve: Διαθέτει κωδωνοστάσιο ύψους 59 μέτρων που αποκαλείται επίσης "το καμπαναριό με τις εκατό τρύπες". Στο τόξο της κυρίας εισόδου ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει τα πολύχρωμα πέτρινα γλυπτά του δωδέκατου αιώνα, στα οποία απεικονίζεται ο κύκλος των μηνών, ενώ στο αυστηρό εσωτερικό του ναού υπάρχει το πολύπτυχο του Σιενέζου καλλιτέχνη Πιέτρο Λορεντσέττι (Pietro Lorenzetti) Η Θεοτόκος και οι Άγιοι και η προτομή - λειψανοθήκη του Αγίου Ντονάτο (San Donato).[17]
Εκκλησία της Santissima Annunziata (Αγιοτάτης Θεοτόκου), η οποία αποκαλείται και "Παναγία των δακρύων" (Madonna delle Lacrime) με έργα των Τζόρτζιο Βαζάρι, Πιέτρο ντα Κορτόνα και Σπινέλλο Αρετίνο (Spinello Aretino, 1350 – 1410) του δέκατου τέταρτο αιώνα στην πρόσοψη και στην κεντρική πύλη εισόδου.
Εκκλησία της Santa Maria in Gradi, που σχεδιάστηκε από τον αρχιτέκτονα και γλύπτη Μπαρτολομέο Αμμαννάτι (Bartolomeo Ammannati, 1511 – 1592). Διαθέτει στασίδια και τοιχογραφίες του δέκατου έβδομου αιώνα καθώς και μια αρχαία κρύπτη.
Santa Maria delle Grazie: Διαθέτει ιερό του 15ου αιώνα ύστερου γοτθικού ρυθμού με Αναγεννησιακό πρόναο του γλύπτη Μπενεντέττο ντα Μαϊάνο (Benedetto da Maiano, 1442 – 1497) μαρμάρινο βωμό και έργα εφυαλωμένης κεραμικής (τέλη του δέκατου πέμπτου αιώνα). Υπάρχουν επίσης ασυνήθιστο έργο του γλύπτη και κεραμουργού Αντρέα ντέλλα Ρόμπια (Andrea della Robbia, 1435 – 1525) στο τύμπανο που απεικονίζει την Παναγία με το Βρέφος μεταξύ δύο αγγέλων, ενώ στις κόγχες βρίσκονται οι Άγιοι Lorentino Pergentino, Donato και Bernardino καθώς και μια τοιχογραφία (Παναγία του Ελέους, Pieta) από τον Σπινέλλο Αρετίνο (Spinello di Luca Spinelli, επονομαζόμενο Spinello Aretino ή Parri Spinello, 1350 - 1410).
Άλλα αξιοθέατα
Η Πιάτσα Γκράντε
Η Μεγάλη πλατεία (Piazza Grande): Είναι η πλέον αξιοσημείωτη πλατεία στην πόλη, χρονολογούμενη από την εποχή του Μεσαίωνα. Σε αυτή βρίσκονται ο ναός της Santa Maria della Pieve, το Ανάκτορο της Αδελφότητας των Λαϊκών ((Fraternita dei Laici), κατασκευή του 14ου - 15ου αιώνα, κτισμένο από τον Μπερνάρντο Ροσσελλίνο (Bernardo Rossellino). Η στοά του Βαζάρι (Vasari Loggia), δημιουργία του Τζόρτζιο Βαζάρι, το Επισκοπικό Ανάκτορο, έδρα των Επισκόπων του Αρέτσο, το οποίο ανακατασκευάστηκε τον 13ο αιώνα και στο εσωτερικό του φέρει τοιχογραφίες των Σάλβι Καστελλούτσι (Salvi Castellucci), Τεόφιλο Τόρρι (Teofilo Torri) και Πιέτρο Μπενβενούτι (Pietro Benvenuti)), το Ανάκτορο Cofani-Brizzolari με τον πύργο του που αποκαλείται Torre Faggiolana καθώς και υπολείμματα του Κοινοτικού Ανακτόρου και του Ανακτόρου του Λαού (Palazzo del Popolo).
Το ρωμαϊκό αμφιθέατρο και το μουσείο του.
Το Ανάκτορο των Μεδίκων ((Fortezza Medicea): Σχεδιασμένο από τον Αντόνιο ντα Σανγκάλλο τον Νεότερο ολοκληρώθηκε κατά το χρονικό διάστημα 1538 - 1560. Αποδομήθηκε μερικώς από τους Γάλλους κατακτητές κατά τον 19ο αιώνα.
Η οικία του Πετράρχη (Casa del Petrarca).
Η οικία Βαζάρι (Casa Vasari): Είναι παλαιά οικία, την οποία αναστήλωσε το 1547 ο Βαζάρι και την διακόσμησε με δικές του τοιχογραφίες. Σήμερα λειτουργεί ως Μουσείο, στο οποίο περιλαμβάνονται και αρχεία του 16ου αιώνα. Στο σχεδιαστήριο ο Βαζάρι δημιούργησε τοιχογραφία στην οποία αναπαριστάται το ταξίδι της ζωής ενός καλλιτέχνη, με τις καλλιτεχνικές αρετές του να προστατεύονται από τους αρχαίους θεούς, οι οποίοι αναπαριστώνται ως ουράνια σώματα.
Η στοά του Βαζάρι
Μουσεία
Κρατικό Αρχαιολογικό Μουσείο "Γάιος Μαικήνας" (Museo archeologico statale Gaio Cilnio Mecenate)
Δημοτικό Μουσείο μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης (Museo civico d'arte moderna e contemporanea (Arezzo)
Επισκοπικό Μουσείο Ιερής Τέχνης Museo diocesano d'Arte Sacra)
Οικία - μουσείο Ιβάν Μπρούσκι ((Casa-Museo "Ivan Bruschi")
Διάσημοι Αρετίνοι
Γάιος Κίλνιος Μαικήνας (Gaio Cilnio Mecenate), σύμμαχος και πολιτικός σύμβουλος του Αυτοκράτορα Οκταβιανού, σημαντικός προστάτης και χορηγός της νέας γενεάς ποιητών ενώ κατά την διάρκεια της ηγεμονίας του Αυγούστου επιτελούσε τον ρόλο ενός σημερινού υπουργού Πολιτισμού.
Πετράρχης, (Francesco Petrarca), λόγιος, ποιητής και ένας από τους προδρόμους του Ουμανισμού.
Τζόρτζιο Βαζάρι, ζωγράφος, αρχιτέκτονας και συγγραφέας - κριτικός τέχνης
Μικελάντζελο Μπουοναρόττι, γνωστός ως "Μιχαήλ Άγγελος". Δεν γεννήθηκε στην πόλη αλλά στο μικρό χωριό Καπρέζε (σήμερα "Καπρέζε Μικελάντζελο") που βρίσκεται περίπου 15 χλμ. βορειοανατολικά του Αρέτσο.
Γκουίντο ντ' Αρέτσο, μοναχός που, το 1025, επινόησε τον πρόγονο της σημερινής μουσικής σημειογραφίας.
Γκουϊτόνε ντ' Αρέτσο (Guittone d'Arezzo, 1235 - 1294) ποιητής
Πιέτρο Αρετίνο (1492 - 1556), ποιητής, συγγραφέας και δραματουργός.
Αντρέα Τσεζάλπινο (Andrea Cesalpino, 1519 - 1603) βοτανολόγος, ιατρός και ανατόμος
Μπερνάρντο Ακκόλτι (Bernardo Accolti, επονομαζόμενος "L' Unico Aretino", 1458 - 1535), ποιητής.
Πιέρο ντέλλα Φραντσέσκα, (Piero della Francesca), ζωγράφος.
Μαζάτσιο, (Masaccio, προσωνύμιο του Tommaso di ser Giovanni di Mone Cassai, 1401 - 1428) ζωγράφος.
Φραντσέσκο Σεβέρι, (Francesco Severi, 1879 - 1961) μαθηματικός
Ούγκο Σπίριτο, (Ugo Spirito 1896 – 1979), φιλόσοφος
Αμιντόρε Φανφάνι, (Amintore Fanfani, 1908 - 1999) πολιτικός, οικονομολόγος, ιστορικός και πρωθυπουργός της Ιταλίας. Και αυτός δεν γεννήθηκε μέσα στην πόλη, αλλά στο παρακείμενο χωριό (περίπου 25 χλμ βόρεια του Αρέτσο) Pieve Santo Stefano.
Ρομπέρτο Μπενίνι, ηθοποιός.
Πολιτιστικές εκδηλώσεις
Concorso Polifónico Guido d'Arezzo: Ετήσιος διαγωνισμός χορωδιών, ένας από τους πλέον αυστηρούς και έγκριτους στην Ευρώπη. Διοργανώνεται από το "Ίδρυμα Γκουίντο ντ' Αρέτσο".[18]
Μεσαιωνικό φεστιβάλ κονταρομαχίας Σαρακηνών ((Giostra del Saracino): Πρόκειται για ετήσιο φεστιβάλ "κονταρομαχίας" κατά το οποίο έφιπποι "ιππότες" από διαφορετικά μέρη της πόλης στοχεύουν προς ένα ξύλινο στόχο, ο οποίος αναπαριστά Σαρακηνό βασιλέα και κερδίζουν πόντους ανάλογα με την ακρίβεια των κτυπημάτων τους. Κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ σχεδόν ολόκληρος ο πληθυσμός ντύνεται με μεσαιωνικές στολές και ενθαρρύνει τους "διαγωνιζόμενους".[19]
Από το 1987 ως το 2006 στο Αρέτσο διεξαγόταν, κάθε Ιούλιο, μουσικό και πολιτιστικό ροκ φεστιβάλ υπό την επωνυμία "Arezzo Wave". Λειτουργούσε με δημόσια χρηματοδότηση και προσείλκυε, μεταξύ άλλων, και συγκροτήματα διεθνούς ακτινοβολίας και θεατές από ολόκληρη την Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική. Πιθανόν για οικονομικούς λόγους, από το 2007 το φεστιβάλ "μετακόμισε" σε μια μεγάλη έκταση στα περίχωρα της Φλωρεντίας που ονομάζεται Sesto Fiorentino και μετονομάστηκε σε "Italia Wave Love Festival". Παρά το νέο όνομα και το νέο τόπο διεξαγωγής του, στην πραγματικότητα πρόκειται για το παλαιό "Arezzo Wave".
Παραπομπές
↑ Istat Italia
↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Arezzo Guidatoscana, The story of Arezzo - origins and culture of Arezzo
↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 Italia Portal: Arezzo
↑ 4,0 4,1 John Murray (Firm), A Handbook for Travellers in Central Italy: Southern Tuscany and Papal States, 4th ed., 1857, J. Murray, 1857 σελ. 230 στο Google books
↑ Guida Toscana: The story of Arezzo - origins and culture of Arezzo
↑ Heritage History: Samnite and Etruscan Wars
↑ 7,0 7,1 7,2 Experience Tuscany: Arrezzo, a short history of this wonderful city
↑ Experience Tuscany: A short history of Arezzo
↑ Tuscany Villas: Arezzo, it has it all!
↑ Epigraphik-Datenbank Clauss / Slaby EDCS: Inscription
↑ Uno A Erre: Chi siamo
↑ OroArezzo
↑ Valentino fashion group: Lebole
↑ Banca Etruria
↑ Eutelia: Progetto Banda Larga nelle Aree rurali della Toscana
↑ Αρχικά των λέξεων Linea Lenta, προς διάκριση από την γραμμή Direttissima υψηλών ταχυτήτων
↑ 17,0 17,1 Tuscany now: Arezzo by foot in 4 hours
↑ Fondazione Guido d' Arezzo, Guidoneum
↑ Giostra del Saracino, città di Arezzo
|
Χώρες της Ευρώπης Άγιος Μαρίνος | Αζερμπαϊτζάν1 | Αλβανία | Ανδόρρα | Αρμενία2 | Αυστρία | Βατικανό | Βέλγιο | Βοσνία και Ερζεγοβίνη | Βουλγαρία | Γαλλία | Γερμανία | Γεωργία2 | Δανία | Δημοκρατία της Ιρλανδίας | Ελβετία | Ελλάδα | Εσθονία | Ηνωμένο Βασίλειο | Ισλανδία | Ισπανία | Ιταλία | Κροατία | Κύπρος2 | Λεττονία | Λευκορωσία | Λιθουανία | Λιχτενστάιν | Λουξεμβούργο | Μάλτα | Μαυροβούνιο | Μολδαβία | Μονακό | Νορβηγία | Ολλανδία | Ουγγαρία | Ουκρανία | ΠΓΔΜ | Πολωνία | Πορτογαλία | Ρουμανία | Ρωσία1 | Σερβία | Σλοβακία | Σλοβενία | Σουηδία | Τουρκία1 | Τσεχία | Φινλανδία Κτήσεις: Ακρωτήρι3 | Δεκέλεια3 | Νήσοι Φερόες | Γιβραλτάρ | Γκέρνσεϋ | Τζέρσεϋ | Νήσος Μαν 1. Κράτος μερικώς σε ασιατικό έδαφος. 2. Γεωγραφικά ανήκει στην Ασία, αλλά θεωρείται ευρωπαϊκό κράτος για ιστορικούς και πολιτισμικούς λόγους. 3. Βρετανικό έδαφος μέσα στην Κυπριακή Δημοκρατία. |
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
