.
Γεννήθηκε στη Λίνδο της Ρόδου, στις 21 Ιουλίου 1913. Στη Ρόδο συμπλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του. Πτυχιούχος της Α.Σ.Ο.Ε.Ε. συνέχισε και ολοκλήρωσε τις σπουδές του στις Οικονομικές και Πολιτικές επιστήμες σε Γενεύη, Λοζάννη και Λονδίνο. Στα 1939 ανακηρύχθηκε Διδάκτορας της Φιλοσοφίας του κλάδου της Οικονομικής (Ph.D. Econ.) από τη London School of Economics and Political Science του Λονδίνου. Ήταν κάτοχος της Αγγλικής, Γαλλικής και Ιταλικής γλώσσας.
Ο Αντιστασιακός
Από μαθητής πήρε ενεργό μέρος στον αγώνα για την απελευθέρωση της Δωδεκανήσου. Μετά την έναρξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, επέστρεψε από το Λονδίνο στην Ελλάδα και μετά την 28η Οκτωβρίου 1940, πρωτοστάτησε στο σχηματισμό του "Συντάγματος Δωδεκανησίων Εθελοντών", στο οποίο κατατάχτηκε ως απλός στρατιώτης. Υπηρέτησε στο Μακεδονικό Μέτωπο και στην Κρήτη - την τελευταία περίοδο ως σύνδεσμος με τις Βρετανικές Δυνάμεις. Ευθύς μετά, διέφυγε στην Αίγυπτο (1941), όπου κατατάχθηκε για δεύτερη φορά εθελοντής στις Ελληνικές Δυνάμεις της Μέσης Ανατολής. Υπηρέτησε ως υποδεκανέας μέχρι της αρχές του 1944. Για την πολεμική του δράση πήρε δύο μετάλλια.
Το Φεβρουάριο του 1944 μετακλήθηκε από τον καθηγητή Κυριάκο Βαρβαρέσσο Υπουργό Συντονισμού της εξόριστης Κυβέρνησης, στο Λονδίνο, για να τον βοηθήσει στο έργο της προετοιμασίας επίλυσης των οικονομικών προβλημάτων της Ελλάδας μετά την λήξη του πολέμου.
Ο Οικονομολόγος
Από τον Ιούνιο του 1944 μέχρι τα τέλη του 1947 υπηρέτησε στο διεθνές προσωπικό της UNRRA, στην αρχή στο Λονδίνο και κατόπιν στην Αθήνα. Από την τελευταία αυτή θέση, σαν πρόεδρος της μεγάλης Επιτροπής Τεχνικών και Οικονομολόγων, κατάρτισε το πρώτο μακροπρόθεσμο πρόγραμμα για τον εξηλεκτρισμό και την εκβιομηχάνιση της Ελλάδας. Το πρόγραμμα αυτό ήταν η αφετηρία της ίδρυσης της Δ.Ε.Η. και της συστηματικής στροφής προς την εκβιομηχάνιση της χώρας στα πλαίσια των εργασιών της Επιτροπής αυτής, εκδόθηκε μια σειρά έργων με πρώτο "Ο ΟΡΥΚΤΟΣ ΠΛΟΥΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ", που ανέτρεψε τη θεωρία ότι η Ελλάδα δεν διαθέτει αρκετούς πόρους για ανάπτυξη και απέδειξε ότι η ρήση του Ηροδότου "πενίη τοις Έλλησιν αεί ξύντροφος" ήταν εσφαλμένη. Το 1948 κλήθηκε από την ελληνική Κυβέρνηση στην Ελλάδα, ως Διευθύνων Σύμβουλος του Ανώτατου Συμβουλίου Ανασυγκροτήσεως (Α.Σ.Α.). Παραιτήθηκε όμως λίγους μήνες αργότερα, γιατί η Ειδική Οικονομική Αποστολή, που στάλθηκε στο Παρίσι, για να συμμετάσχει στη Συνδιάσκεψη για το καταρτισμό του σχεδίου Μάρσαλ, αρνήθηκε να υποβάλει το Πρόγραμμα ανασυγκρότησης, που είχε ως βάση την εκβιομηχάνιση και τον εξηλεκτρισμό της χώρας, και όχι την προαγωγή της σε "….λαχανόκηπο της Ευρώπης", όπως ήθελε η τότε ηγέτιδα τάξη αλλά και η ίδια η κυβέρνηση!… Επακολούθησε ένα πολύμηνο ταξίδι στην Αφρική, για τη μελέτη της οικονομικής κατάστασης στην Αιθιοπία και την Κένυα, όπου υπήρχαν μεγάλες ελληνικές παροικίες.
Ο Πολιτικός
Το 1950 εξελέγη μεταξύ των πρώτων Βουλευτών Δωδεκανήσου. Από τότε εκλεγόταν Βουλευτής μέχρι το 1989, εκτός από τις εκλογές του 1956, του 1974 και του 1981 για διάφορους κάθε φορά λόγους. Στον παρθενικό του λόγο στη Βουλή υπογράμμισε την ανάγκη συμφιλίωσης όλων των Ελλήνων και την αμνήστευση του παρελθόντος. Πολιτικά ήταν τοποθετημένος στο χώρο του Δημοκρατικού Κέντρου, με βασική επιδίωξη την εξελικτική αλλαγή της δημοκρατικής διακυβέρνησης της χώρας. Η εκβιομηχάνιση της Ελλάδας και η ενεργός συμμετοχή της στη μεγάλη προσπάθεια για την ενοποίηση της Ευρώπης υπήρξαν οι δύο βασικοί άξονες της δραστηριότητας του ως πολιτικού και οικονομολόγου.
Αντιπροσώπευσε τη Βουλή σε πολλές Διεθνείς Συνδιασκέψεις. Το 1954, υπήρξε επικεφαλής της μεγάλης "Επιτροπής Διαφώτισης", που στάλθηκε από την Κυβέρνηση Παπάγου στις Η.Π.Α. για την ενημέρωση της Αμερικανικής Κυβέρνησης σχετικά με την πρώτη ελληνική προσφυγή στον Ο.Η.Ε. για το Κυπριακό. Στα πλαίσια της επίσκεψης αυτής συναντήθηκε με τον τ. Πρόεδρο Χάρυ Τρούμαν, ο οποίος κατά την λήξη της συνομιλίας τους, σε ερώτηση του Ζίγδη, απάντησε: "Πείτε στους Έλληνες ότι και στην περίπτωση αυτή, όπως πάντοτε, είμαι με το μέρος τους." Εξαιτίας όμως του λάθους της Ελληνικής Κυβέρνησης να ζητήσει, κατά την συζήτηση της προσφυγής στον Ο.Η.Ε. "ενσωμάτωση " και όχι "αυτοδιάθεση" της Κύπρου, όπως όριζε ο Κανονισμός, η προσφυγή καταψηφίστηκε.
Τον Αύγουστο του 1955 πήρε μέρος στο Ελσίνκι της Φιλανδίας στη Συνδιάσκεψη της Διεθνούς Ένωσης των Κοινοβουλίων για την "Συνύπαρξη", όπου συναντήθηκε με τον Κλέμεντ Ντέηβις, τον τότε Πρόεδρο του Κόμματος των Φιλελευθέρων της Μεγάλης Βρετανίας. Ο Ντέηβις τον ενημέρωσε για τα σχέδια του Ήντεν, να επιβάλει την Τουρκία ως μέλος της Συνδιάσκεψης για το Κυπριακό, που θα συνερχόταν την περίοδο εκείνη στο Λονδίνο. Του έδωσε μάλιστα την πληροφορία ότι η Τουρκία, σε συνεννόηση με τον Ήντεν, για το σκοπό αυτό, σχεδίαζε να προβεί σε βανδαλισμούς σε βάρος των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης. Για να αποφευχθεί η υλοποίηση αυτού του άθλιου σχεδίου, ο Ντέηβις προσέφερε τις "καλές του υπηρεσίες" στην ελληνική Κυβέρνηση. Στην τριμελή ελληνική Αντιπροσωπεία συμμετείχαν ως εκπρόσωποι της Κυβέρνησης οι Δ. Μπαμπάκος και Γ. Παπαθανάσης και της Αντιπολίτευσης ο Ζίγδης. Οι δύο πρώτοι, όμως, αρνήθηκαν, όπως τους πρότεινε ο Ζίγδης, να ενημερωθεί ο Στεφ. Στεφανόπουλος, τότε Υπουργός των Εξωτερικών, που βρισκόταν ήδη στο Λονδίνο. Στις 5-6 Σεπτεμβρίου του 1955, διαδραματίστηκαν τα τραγικά γεγονότα, για τα οποία είχε ενημερώσει τον Ζίγδη και την ελληνική Αποστολή ο Κλ. Ντέηβις. Ενώ λοιπόν ο Δ.Μπαμπάκος ήξερε όταν έγινε Υπουργός Βορείου Ελλάδος στην πρώτη Κυβέρνηση Καραμανλή, ότι οι βανδαλισμοί είχαν προσχεδιαστεί -για να μην αποκαλυφθεί προφανώς η ενοχή της Τουρκίας- απέλυσε τους δύο Τούρκους εμπρηστές, που τους είχαν προκαλέσει, πυρπολώντας το σπίτι του Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη, οι οποίοι είχαν συλληφθεί και επρόκειτο να παραπεμφθούν σε μικρό χρονικό διάστημα στο Στρατοδικείο. Και βέβαια, ο Μπαμπάκος είναι αδύνατο να ενήργησε με δική του πρωτοβουλία. Προφανώς, πήρε εντολή από τον Κ. Καραμανλή, ο οποίος ήταν ενήμερος της επαφής του Ντέηβις με τον Ζίγδη, για να μην στεναχωρεθεί προφανώς, όχι μόνο ο Ήντεν, αλλά και ο "μέγας φιλέλλην" Υπουργός Εξωτερικών των Η.Π.Α., Τζον Φόστερ Ντάλες!….
Υπήρξε μέλος της Συμβουλευτικής Συνέλευσης ("ASSEMBLEE CONSULTATIVE") του Συμβουλίου της Ευρώπης (1964-1967). Μέλος της "COMMISSION PARLEMENTAIRE MIXTE D' ASSOCIATION C.E.E.-GRECE" (Μικτής Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Συνδέσεως Ε.Ο.Κ. - Ελλάδος, 1965-1967). Μέλος επίσης της Συμβουλευτικής Επιτροπής του Ν.Α.Τ.Ο. (Σεπτέμβριος 1966).
Ο Υπουργός
Κατά την πρώτη του θητεία, ως Υπουργού Βιομηχανίας (1951-1952), ψηφίστηκε ο πρώτος στην Ελλάδα περιβαλλοντικός νόμος "Περί επαρχιακής βιομηχανίας" (1952) και κατά τη δεύτερη (1963-65) πολλοί άλλοι, μεταξύ των οποίων οι περί "βιομηχανικής έρευνας", "τυποποιήσεως", "βιομηχανικών περιοχών" και "έρευνας του ορυκτού πλούτου", που ήταν βασικής σημασίας για την εκβιομηχάνιση. Στον ίδιο, επίσης, οφείλεται η ίδρυση της "Ελληνικής Τράπεζας Βιομηχανικής Αναπτύξεως" (Ε.Τ.Β.Α.) και των Ινστιτούτων, "Τυποποιήσεως", "Βιομηχανικής Έρευνας", "Ωκεανογραφίας" και "Αλιευτικών Ερευνών". Η Δ.Ε.Η. συγκροτήθηκε σε πραγματικό Δημόσιο Οργανισμό κατά την δεύτερη Υπουργία του, ενώ η ίδρυσή της οφειλόταν στην επίμονη προβολή της θέσεως, της πλούσιας προίκισης της χώρας σε λιγνίτη, με βασική πηγή τα λιγνιτωρυχεία της Πτολεμαΐδος, την οποία υποστήριζε από την εποχή της UNRRA. Γι' αυτό, άλλωστε και η ανακήρυξή του σε "επίτιμο δημότη " Πτολεμαΐδας αργότερα. Το 1964 εγκαινίασε το πρόγραμμα εξηλεκτρισμού της υπαίθρου, με το οποίο πήραν ηλεκτρισμό όλα σχεδόν τα χωριά και τα νησιά της Ελλάδας. Το Μάιο του 1965 οργάνωσε στη Θεσσαλονίκη την "Πανευρωπαϊκή Έκθεση Βιοτεχνίας", στην οποία συνεργάστηκαν η Ε.Ο.Κ. και τα κράτη μέλη της. Στην συνδιάσκεψη, που επακολούθησε, αποφασίστηκε ότι η έδρα του οργάνου της Ε.Ο.Κ. για την Βιοτεχνία θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα συνδεδεμένο κράτος, όπως η Ελλάδα. Υπήρξε ο αρχιτέκτονας του "ελληνικού οικονομικού θαύματος" της Δωδεκανήσου, που συντελέστηκε μετά την απελευθέρωση της. Εμπνευστής μιας καλά μελετημένης πολιτικής περιφερειακής ανάπτυξης, με βάση το τοπικό δασμολόγιο, ως και το φορολογικό και πιστωτικό σύστημα, έθεσε τα θεμέλια της προαγωγής της Δωδεκανήσου σε πρώτο τουριστικό κέντρο της Ανατολικής Μεσογείου. Εισηγήθηκε επίσης τη νομοθεσία για την εκκαθάριση της "κληρονομιάς" της Ιταλικής κατοχής και ειδικότερα την αγροτική αποκατάσταση στην Κω, την επιστροφή στους αγρότες των ιδιοκτησιών, που τους πήραν οι Ιταλοί, ως και την τακτοποίηση των Δωδεκανησίων δημοσίων υπαλλήλων. Συνέστησε, τέλος, τον "Οργανισμό Διαχειρίσεως της Ακινήτου Περιουσίας του Δημοσίου στη Δωδεκάνησο", (Ο.Δ.Α.Π.Δ.Δ.), Ν.2100/52 στον οποίο μεταβιβάστηκε η κυριότητα όλης της ακίνητης περιουσίας, η οποία με την Συνθήκη της Ειρήνης περιήλθε από την Ιταλική κυβέρνηση στην Ελληνική, για την αυτόνομη πολιτιστική και οικονομική ανάπτυξη των νησιών. Τον Οργανισμό αυτό κατάργησε η Δικτατορία και την αυθαιρεσία αυτή νομιμοποίησε η Κυβέρνηση Καραμανλή το 1975, στερώντας τους Δωδεκανήσιους από την περιουσία, που τους είχε αρπάξει ο ξένος κατακτητής και την δυνατότητα σοβαρής περιφερειακής ανάπτύξης.
Ο Ευρωπαίος
Από τους ιδρυτές του Εθνικού Συμβουλίου Ελλάδας της "Ευρωπαϊκής Κίνησης" η οποία ιδρύθηκε από τον Τσώρτσιλ, υπήρξε και αντιπρόεδρος του από το 1953, ως το 1968, όταν παραιτείται λόγω της Δικτατορίας. Έλαβε μέρος στην Πανευρωπαϊκή Συνδιάσκεψη για τα θέματα της οικονομικής ανασυγκρότησης της Ελλάδας, που οργανώθηκε από κοινού με το Εθνικό Συμβούλιο της Ευρωπαϊκής Κίνησης του Βελγίου, στις Βρυξέλλες (1953) και στην οποία έπεισε τους αντιπροσώπους των άλλων κρατών ότι η Ελλάδα μπορούσε να εκβιομηχανιστεί, σε σχετικά μικρό διάστημα, αποτελεσματικά, με βάση τα στοιχεία της UNRRA. Υπέρμαχος της ένταξης στην Ε.Ο.Κ. από το 1957, όταν ο Αναπληρωτής Καγκελάριος της Γερμανίας Έρχαρτ κάλεσε την Ελλάδα να γίνει ιδρυτικό μέλος υπό ειδικά προνομιακούς όρους. Η τότε κυβέρνηση Καραμανλή, όμως, αρνήθηκε και προτίμησε, "σύμφωνα με Βρετανικές υποδείξεις", την ένταξη στην Ε.Ζ.Ε.Σ.. Σύντομα όμως αυτή αντιλήφθηκε το λάθος της και ζήτησε το 1961 την σύνδεση της χώρας μας με την Ε.Ο.Κ. και όχι την ένταξη, όπως έπρεπε -επιλογή την οποία επέκρινε δριμύτατα ο Ζίγδης στη Βουλή.
Ο Αγωνιστής της Δημοκρατίας
Μετά την εγκαθίδρυση της Δικτατορίας, υπήρξε ένας από τους πρωταγωνιστές της Αντίστασης και ο μόνος Υπουργός της προδικτατορικής περιόδου, που φυλακίστηκε από το καθεστώς. Συνελήφθη για πρώτη φορά την 1η Ιουνίου του 1967. Στα τέλη του Σεπτεμβρίου εκτοπίστηκε στη Φολέγανδρο και αργότερα στην Σύρο. Απελευθερώθηκε στις 23 Δεκεμβρίου του 1967 με την αμνηστία, ύστερα από το βασιλικό πραξικόπημα της 13.12.1967. Την 1η Απριλίου του 1970 καταδικάστηκε από το Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών σε 4,5 χρόνια φυλάκιση, χρηματική ποινή 300 χιλ. μεταλλικών δραχμών και κατάσχεση του σπιτιού του στην Πολιτεία, γιατί στις 24 Μαρτίου του 1970 η εφημερίδα "ΕΘΝΟΣ" δημοσίευσε συνέντευξή του, στη οποία συνιστούσε, εξ αιτίας της επιδεινώσεως του Κυπριακού (απόπειρα κατά του Μακαρίου, δολοφονία Γεωργκάτζη κ.λπ.), το σχηματισμό Κυβερνήσεως "Εθνικής Ενότητας" και επιστροφή στη δημοκρατική τάξη. Τούτο χαρακτηρίστηκε από το Στρατοδικείο σαν "διασπορά ψευδών ειδήσεων" και "άσκηση αντεθνικής προπαγάνδας" (Παράβαση του νόμου "Περί τύπου" και του νόμου "Περί καταστάσεως Πολιορκίας")!… Κρατήθηκε στην φυλακή του Κορυδαλλού μέχρι την 22α Ιανουαρίου 1973, όταν με απόφαση του Πλημμελειοδικείου Πειραιά διακόπηκε η έκτιση της ποινής του, για να προληφθεί "ανήκεστος" βλάβη της υγείας του, γιατί είχε υποστεί δυο θρομβώσεις στο δεξί του μάτι. Δε δέχτηκε να υποβάλει αίτηση αναθεώρησης της καταδικαστικής απόφασης του Στρατοδικείου καίτοι το δικτατορικό καθεστώς εξέδωσε για το σκοπόν αυτό τρεις νόμους, που παρείχαν στους καταδικασθέντες το σχετικό δικαίωμα. Δεν ήθελε έτσι, έστω και τυπικά, να αναγνωρίσει τη νομιμότητα του δικτατορικού καθεστώτος. Αρνήθηκε να υποβάλει αίτηση για "ανήκεστον βλάβη" για τον ίδιο λόγο και το καθεστώς υποχρεώθηκε με δική του πρωτοβουλία να θέσει σε κίνηση τη σχετική διαδικασία, επειδή η υγεία του είχε κλονιστεί επικίνδυνα. Λόγω της συμπαράστασης, που έδωσε στους φοιτητές του Πολυτεχνείου, λίγες μέρες πριν την εξέγερση, τέθηκε υπό κράτηση σε δωμάτιο του Ευαγγελισμού, όπου νοσηλευόταν ύστερα από νέα εγχείρηση. Απελευθερώθηκε στις 26 Νοεμβρίου 1973, ύστερα από την ανατροπή του Παπαδόπουλου. Λίγο αργότερα, λόγω των συνεχών δοκιμασιών και των συγκινήσεων υπέστη αιμορραγία στο δεξί του μάτι, που εξελίχθηκε σε αποκόλληση, για την οποία υποβλήθηκε σε επανειλημμένες εγχειρήσεις (Χριστούγεννα 1973). Υπήρξε εμπνευστής της συγκρότησης των δύο Επιτροπών "Αποκατάστασης της Δημοκρατικής Νομιμότητας", που οργάνωσαν τον αγώνα κατά του Δημοψηφίσματος του Παπαδόπουλου στις 29 Ιουλίου 1973. Η Τριμελής Επιτροπή, η οποία εκπροσώπησε τον πολιτικό κόσμο, απαρτίστηκε από τους Π. Κανελλόπουλο, Γ. Μαύρο και Ι. Ζίγδη. Το Μάρτιο του 1974, απογοητευμένος από την απόδοση του αγώνα στη Ελλάδα, δραπέτευσε στο Λονδίνο. Ύστερα από λίγες μέρες, κατόπιν πρόσκλησης της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων του Κογκρέσου των Η.Π.Α., μετέβη στην Ουάσιγκτον, όπου μίλησε για την "ελληνική" πολιτική των Η.Π.Α. Η ομιλία του, που αποκάλυψε την ευθύνη της αμερικανικής κυβέρνησης για την επιβολή και διατήρηση της ελληνικής χούντας στην εξουσία και για τον κίνδυνο, που προκαλούσε όχι μόνο για την Ελλάδα αλλά και για την Κύπρο, αλλά γενικότερα για την παγκόσμια ειρήνη, έκανε εξαιρετική εντύπωση. Η δραστηριότητα του στην Αμερική επέτεινε τη μήνη του καθεστώτος των Αθηνών, που τον παρέπεμψε και πάλι στο Στρατοδικείο. Την επομένη της Συνεδρίασης του "Συμβουλίου Ασφαλείας" στη Νέα Υόρκη, την 21η Ιουλίου 1974, απηύθυνε προς τους Έλληνες αξιωματικούς την περίφημη έκκληση από την "Ντώϋτσε Βέλλε" για κατάλυση της δικτατορίας εντός 24 ωρών, "αν δεν ήθελαν να είναι οι νεκροθάφτες του Έθνους".
Ιστορικές θα μείνουν οι φράσεις του της περιόδου της Δικτατορίας:
"Θα ζήσω και εκατό χρόνια ακόμη, αν χρειαστεί, για την αποκατάσταση της δημοκρατίας" (Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών, 1η Απριλίου 1970). "Θα γυρίσω ελευθερωτής, πολύ ταχύτερα απ' ότι περιμένετε" (Απάντηση στον τύπο της χούντας, που έγραψε στις 9 Ιουνίου 1974: "Ούτε τα οστά του Ζίγδη δε θα επιτραπεί να ταφούν στην Ελλάδα…). "Η Κύπρος για την εξωτερική πολιτική των Η.Π.Α. και τον κ. Κίσσσινγκερ είναι ότι το Γουώτεργκαιητ για την εσωτερική πολιτική των Η.Π.Α. και τον κ.Νιξον" (Αεροδρόμιο Ελληνικού, 3 Αυγούστου 1974).
Μεταπολίτευση
Κατά την "μεταπολίτευση" της 24ης Ιουλίου 1974 βρισκόταν στις Η.Π.Α. Μεγάλη υπήρξε η πικρία του, όταν ο Κ. Καραμανλής και η Κυβέρνησή του ορκίστηκαν στον Πρόεδρο της Χούντας, Στρατηγό Γκιζίκη, νομιμοποιώντας έτσι το παράνομο καθεστώς, ενώ μπορούσε ο ίδιος να αναλάβει την εξουσία ως ανώτατος άρχοντας και να τερματίσει έτσι και τυπικά τη δικτατορία. Το γεγονός αυτό είχε, όπως ήταν μοιραίο, σημαντικές συνέπειες για τις πολιτικές εξελίξεις, που ακολούθησαν. Η ανάθεση, όμως της εξουσίας στον Κ. Καραμανλή έγινε στα πλαίσια συμφωνίας του ίδιου με τους Κίσσινγκερ και Ετσεβίτ. Είχε προηγηθεί ήδη η εισβολή των τουρκικών δυνάμεων στην Ελληνική Μεγαλόνησο, την Κύπρο (Αττίλας Ι) και έτσι η Δικτατορία είχε ήδη επιτελέσει την αποστολή της. Για την παραπλάνηση, όμως, του Ελληνικού λαού και την μη αντίδραση του στην προαποφασισμένη επέκταση της τουρκικής εισβολής (Αττίλας ΙΙ) έπρεπε να αναλάβει την εξουσία στην Ελλάδα μια Κυβέρνηση, που θα δημιουργούσε την εντύπωση ότι "αποκαθιστούσε" τη δημοκρατία. Αυτό συνέβη με την Κυβέρνηση της δήθεν "Εθνικής Ενότητας", που είναι η κύρια υπεύθυνη για τον Αττίλα ΙΙ, με τον οποίο επιτεύχθηκε η κατάληψη του 40 % περίπου του κυπριακού εδάφους από την Τουρκία και η διαιώνιση της τραγωδίας του Κυπριακού Ελληνισμού από την εποχή εκείνη μέχρι σήμερα.
Μετά την επιστροφή του στην Ελλάδα (3 Αυγούστου 1974) αντιτάχθηκε στην πολιτική της Κυβέρνησης αυτής στα θέματα της αποχουντοποίησης, του Κυπριακού, της αντιμετώπισης της απειλής της εδαφικής ακεραιότητας της χώρας, ως και της στρατηγικής του Ν.Α.Τ.Ο. στη Μεσόγειο. Η αντιπαράθεση του με τον Κ. Καραμανλή, όσον αφορά την πολιτική, που αυτός είχεν ακολουθήσει στο παρελθόν, ιδιαίτερα για το Κυπριακό, είχε ως αποτέλεσμα την πρωτοφανή για ένα "δημοκρατικό" καθεστώς απόφαση του Υπουργικού Συμβουλίου της Εθνικής Ενότητας "ούτε η φωνή, ούτε η μορφή του Ιωάννη Ζίγδη να προβάλλονται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης" (Αποκάλυψη του Δ. Τσάτσου, που υπήρξε Υφυπουργός Παιδείας στη κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, στα Πρακτικά της Βουλής της 17.1.1975). Η απόφαση αυτή εξακολουθεί να εφαρμόζεται μέχρι σήμερα, παρά τις κυβερνητικές αλλαγές. Μετά την "αποκατάσταση" της Δημοκρατίας, υποστήριξε την ανάγκη της διατήρησης της ενότητας της Ένωσης Κέντρου και επέκρινε τον ιδρυτή του ΠΑ.ΣΟ.Κ., πιστεύοντας ότι η ίδρυση νέου κόμματος ήταν ενέργεια, που αποδυνάμωνε σοβαρά τη δημοκρατική παράταξη. Τούτο επιβεβαιώθηκε και από το αποτέλεσμα των εκλογών του 1974, όταν λόγω της καθόδου δύο κομμάτων (Ε.ΔΗ.Κ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ.) στο χώρο της δημοκρατικής παράταξης θριάμβευσε η δεξιά υπό τον Κ. Καραμανλή. Επέκρινε δριμύτατα την επαναφορά, από την κυβέρνηση Καραμανλή, του εκλογικού νόμου της "ενισχυμένης αναλογικής" και την πρόωρη διενέργεια των εκλογών. Για τον λόγο αυτό, ήρθε σε αντίθεση με τον Γ. Μαύρο, που ήταν Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης και Υπουργός Εξωτερικών και ο οποίος εκλέχτηκε ως αρχηγός της Ένωσης Κέντρου στις 20.9.1974 κατά παράβαση των συμφωνιών, που είχαν προηγηθεί -για την εκλογή δηλαδή Τριμελούς Διοικούσας Επιτροπής- διότι ο ηγέτης του κόμματος έπρεπε να εκλεγεί από την Κοινοβουλευτική Ομάδα μετά τις εκλογές. Μετά την παράτυπη εκλογή του, ο Γ. Μαύρος και η ομάδα των "Νέων Δυνάμεων" ίδρυσαν το νέο κόμμα της Ένωσης Κέντρου-Νέες Δυνάμεις (Ε.Κ.-Ν.Δ.), από το οποίο εκπαραθύρωσαν τον Ζίγδη, που υποχρεώθηκε να κατέβει ανεξάρτητος στις εκλογές της 17ης Νοεμβρίου 1974 στη Δωδεκάνησο, με αποτέλεσμα να μην εκλεγεί για ελάχιστες ψήφους, λόγω και απροκάλυπτων κυβερνητικών παρεμβάσεων.
Τα επόμενα χρόνια ασχολήθηκε με τη συγγραφή των βιβλίων του, "Μπροστά στο νέο Εθνικό Διχασμό" (1974), "Για την Δημοκρατία και την Κύπρο - 4 μήνες αγώνα στις Η.Π.Α." (1976) και "Προτίμησα τη φυλακή" (1977).
Ο Ηγέτης του Κέντρου
Το Μάιο του 1977 αποφάσισε να επιστρέψει στην ενεργό πολιτική, για να καταπολεμήσει την πόλωση, που καλλιεργούσε ο Κ. Καραμανλής. Στις εκλογές που ακολούθησαν υπέβαλε υποψηφιότητα στα Δωδεκάνησα "ως συνεργαζόμενος" με την Ε.ΔΗ.Κ., γιατί η τότε ηγεσία της, παρά την έντονη αξίωση της πλειοψηφίας των στελεχών, δεν επιθυμούσε την επιστροφή του στο κόμμα. Μετά την συντριπτική, όμως, κομματική ήττα και την παραίτηση του Γ. Μαύρου από την ηγεσία, η Κ.Ο. τον εξέλεξε ομόφωνα, στις 29 Νοεμβρίου 1977, Πρόεδρο της Τριμελούς Δ.Ε., στην οποία και ανέθεσε την ηγεσία του Κόμματος. Το έκτακτο Συνέδριο (19-20 Μαρτίου 1978) τον εξέλεξε με μεγάλη πλειοψηφία Αρχηγό του Κόμματος. Ο ίδιος, όμως, μετέβαλε τον τίτλο σε Πρόεδρο. Ως Πρόεδρος επιδόθηκε αμέσως στην οργανωτική ανασύνταξη του Κόμματος και την αποσαφήνιση της ιδεολογίας του. Για τον σκοπό αυτό έγραψε σειρά βιβλίων, με σημαντικότερα τα "Οροθετώντας την Ε.ΔΗ.Κ." (1978) και "Ατενίζοντας το 1980". Η Ε.ΔΗ.Κ., υπό την ηγεσία του Ζίγδη, ήταν ουσιαστικά το μόνο Κόμμα, που αγωνίστηκε μέσα στη Βουλή για την ευνοϊκότερη δυνατή ένταξη της Ελλάδας στην Ε.Ο.Κ., αντιδρώντας στην επιπόλαιη και για κομματική εκμετάλλευση σύμβαση, που ψήφισε ο Κ. Καραμανλής και η Ν.Δ. Η δημοκρατική πορεία του Κ.Καραμανλή ολοκληρώνεται με την εκλογή του στην Προεδρία της Δημοκρατίας (1980), που βασίστηκε στην εξαγορά βουλευτών του Κόμματος της Ε.ΔΗ.Κ., για να τον ψηφίσουν, ενώ παράλληλα οδήγησε στη δημιουργία "κομματιδίων", για να δοθεί η εντύπωση της πολυδιάσπασης στο χώρο του κέντρου. Το 1981 η Ε.ΔΗ.Κ. δεν εκλέγει βουλευτές ή ευρωβουλευτές, παρά την εντυπωσιακή της παρουσία στα Δωδεκάνησα. Το ίδιο συμβαίνει και στις Ευρωεκλογές του 1984. Το 1985 εξελέγη βουλευτής κατόπιν την Συμπαράταξης της Ε.ΔΗ.Κ. με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Ηγήθηκε της αυτόνομης προσπάθειας της Ε.ΔΗ.Κ. στις πρώτες εκλογές του 1989, ενώ απείχε έκτοτε, αντιδρώντας με τον τρόπο αυτό στην πόλωση, που είχε προκαλέσει το τότε νέο εκλογικό σύστημα της παραπλανητικής "ενισχυμένης αναλογικής", το οποίο παραποίησε τη βούληση του Ελληνικού λαού. Ταυτόχρονα, σε συνδυασμό με τα "διαπλεκόμενα συμφέροντα", τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης παραπληροφορούσαν το λαό, με αποτέλεσμα να μην μπορεί αυτός να αποφασίσει σωστά για το παρόν και το μέλλον του, με συνέπεια το Ελληνικό έθνος να περιέλθει την περίοδο εκείνη σε κατάσταση εξαιρετικής κρίσεως.
Φιλοδοξία του Ζίγδη ήταν να καταστήσει την Ε.ΔΗ.Κ. πρότυπο δημοκρατικά οργανωμένου κόμματος, που θα πραγματοποιήσει το ριζικό κοινωνικό μετασχηματισμό, όπως τον θέλει η ιδεολογία του Δημοκρατικού Σοσιαλισμού -η σύγχρονη έκφραση της ιδεολογίας του Ε. Βενιζέλου, του Ν. Πλαστήρα και του Γ. Παπανδρέου- για να εξασφαλίσει στο λαό μας ένα μέλλον αντάξιο της ιστορίας του.
Ο Δωδεκανήσιος
Το 1991 προχώρησε στην σύσταση του Πολιτιστικού Ιδρύματος Δωδεκανήσου "Κλεόβουλος ο Λίνδιος", το οποίο έχει σκοπό την προβολή της συμβολής της Δωδεκανήσου στον ελληνικό πολιτισμό και τους εθνικούς απελευθερωτικούς αγώνες, ως και τη δυνατότητα της οικονομικής και πολιτισμικής ανάπτυξης της Ελλάδας γενικά στο μέλλον. Το Ίδρυμα έχει εκδώσει ένα αριθμό μονογραφιών του Ζίγδη μεταξύ των οποίων, "Η αλλαγή νοοτροπίας απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση της Ελλάδας στην Ενωμένη Ευρώπη" (1993), "Η Ελληνική Πολιτιστική Κληρονομιά - Αιώνιος φωτοδότης της ανθρωπότητας - Αποτελεσματικό όπλο για την επιβίωση του έθνους μας" (1996), "Η Ελλάδα στα Πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ένωσης" (1997).
Το τέλος
Το 1997, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος τον τίμησε με τον Μεγαλόσταυρο του Τάγματος του Φοίνικα, για τις πολλές υπηρεσίες που πρόσφερε στην πατρίδα. Επειδή, όμως, η επίδοση θα γινόταν στις 24 Ιουλίου, ημέρα της "αποκατάστασης" της Δημοκρατίας, κατά την οποία στην πραγματικότητα συντελέστηκε η προδοσία της Κύπρου, αρνήθηκε να παραστεί στην εκδήλωση, που θα γινόταν στο Προεδρικό Μέγαρο. Ο ίδιος υποστήριζε, άλλωστε, ότι θα πρέπει να καταργηθούν οι επετειακές εκδηλώσεις την ημέρα αυτή, που αποτελεί για το έθνος ημέρα πένθους και όχι εορτασμών. Τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, βέβαια, συνεχίζοντας τη γνωστή τακτική τους αποσιώπησαν τους λόγους της άρνησης του Ζίγδη. Το παράσημο του επιδόθηκε ύστερα από λίγες ημέρες στο σπίτι του, όπου και παρέμενε "έγκλειστος", λόγω νέας επιδείνωσης ενός πολεμικού τραύματος.
Τον τελευταίο χρόνο της ζωής του ο Ζίγδης είχε κινήσει τις διαδικασίες ανασύνταξης της Ε.ΔΗ.Κ. αναθέτοντας το έργο αυτό σε δωδεκαμελή Πολιτική - Οργανωτική Γραμματεία στελεχών. Στο πλαίσιο αυτό η τελευταία πολιτική του πράξη ήταν η αποστολή εγκυκλίου στα μέλη του Κόμματος σχετικά με τη σύγκληση Συνεδρίου εντός του 1998.
Πέθανε στην Αθήνα στις 21 Οκτωβρίου 1997.
Προτομές του βρίσκονται στις πλατείες που φέρουν το όνομα του στην Ρόδο και την Λίνδο, ενώ στην τελευταία βρίσκεται και το ταφικό του μνημείο στο λόφο που δεσπόζει της Ακρόπολης και του τάφου του Κλεόβουλου.
Συγγραφικό Έργο
* Η ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΗ ΒΟΗΘΕΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΙΣ
Η χρησιμοποίησης της ξένης βοηθείας, Αι σχέσεις με τας ξένας Αποστολάς, Αι προϋποθέσεις της Ανασυγκροτήσεως,ΑΘΗΝΑΙ Μάιος 1950
* Η ΥΠΟΤΙΜΗΣΙΣ ΤΗΣ ΔΡΑΧΜΗΣ,ΑΘΗΝΑΙ 1953
* ΟΙ ΦΟΡΕΙΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΕΩΣ,ΑΡΧΕΙΟΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ ΤΡΙΜΗΝΙΑΙΟΝ ΕΚΔΙΔΟΜΕΝΟΝ ΥΠΟ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΕΜΜ. ΚΑΛΙΤΣΟΥΝΑΚΗ,ΕΤΟΣ 39ΟΝ ΤΟΜΟΣ 39ΟΣ Δ’ ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ – ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΤΗΣ «ΕΣΤΙΑΣ» 1959
* ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΕΩΣ
ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΩΝ ΦΟΡΕΩΝ,Ανάτυπον εκ του περιοδικού «ΣΠΟΥΔΑΙ» της Ανωτάτης Βιομηχανικής Σχολής,Μάρτιος – Απρίλιος 1959, τεύχος 7-8
* Η ΠΟΡΕΙΑ & ΑΙ ΠΡΟΟΠΤΙΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΕΩΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
ΤΟ ΟΡΙΣΤΙΚΟΝ ΠΕΝΤΑΕΤΕΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ,Αθήναι 1960
* Η ΣΥΜΒΑΣΙΣ ΤΟΥ ΑΛΟΥΜΙΝΙΟΥ,ΑΘΗΝΑΙ 1960
* Η ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΚΒΙΟΜΗΧΑΝΙΣΕΩΣ,
Ομιλίαi προς τας παραγωγικάς τάξεις,Αθήναι 1963
* ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΝΕΟ ΕΘΝΙΚΟ ΔΙΧΑΣΜΟ
Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα δε μας έλειψαν ούτε τα χρήματα ούτε η μόρφωση ούτε η παλικαριά, μας έλειψε το ήθος,1974
* ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ – ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΜΗΝΕΣ ΑΓΩΝΑ ΣΤΙΣ Η.Π.Α.,1976
* ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΗ ΜΕΤΑΡΡΥΘΜΙΣΗ,1976
* Διακήρυξις και Ιδεολογικαί Προγραμματικαί – Πολιτικαί κατευθύνσεις, διά μίαν σταθεράν κοινοβουλευτικήν και κοινωνικήν Δημοκρατίαν,1977
* ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ '77,1977
* ΠΡΟΤΙΜΗΣΑ ΤΗΝ ΦΥΛΑΚΗ,1977
* Ε.ΔΗ.Κ. & Ε.Ο.Κ.
η ένταξη τα ελληνικά συμφέροντα και τα ελληνικά κόμματα,1977
* ΟΡΟΘΕΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ Ε.ΔΗ.Κ., 1978
* ΜΝΗΜΕΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΙ του Προέδρου της Ε.ΔΗ.Κ. κ. Ι. Γ. Ζίγδη, 1984
* Η ΚΥΠΡΙΑΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ 7-8/1974,1986
* «ΑΘΩΩΝΕΙ ΤΟ ΠΑ.ΣΟ.Κ. ΤΟΝ Κ. ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ»!... – Το Πόρισμα της Εξεταστικής Επιτροπής της Βουλής για το Κυπριακό, 1988
* Η ΙΕΡΗ ΝΗΣΟΣ ΤΗΣ ΠΑΤΜΟΥ – ΠΡΟΠΥΡΓΙΟΝ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ & ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ – Η 1900Η ΕΠΕΤΕΙΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗΣ, Αθήνα 1995
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Ε.ΔΗ.Κ. Ε.ΔΗ.Ν.
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
