.
Ο Χριστόφορος Στράτος (1924 - 1982) ήταν Έλληνας βιομήχανος και πολιτικός.
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στην Πάτρα τον Οκτώβριο του 1924 και ήταν γιός του βιομήχανου Σταμούλη Στράτου.[1] Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και στη συνέχεια ασχολήθηκε με την οικογενειακή επιχειρήση, την "Πειραϊκή - Πατραϊκή", αναλαμβάνοντας από το 1952 διευθυντής Δ΄, διοικητικών υπηρεσιών, και μέλος του Δ.Σ. και την περίοδο 1963 - 1974 αντιπρόεδρος του Δ.Σ.. Το 1961 άρχισε ν΄ αναμιγνύεται και με την πολιτική.[1] Στις εκλογές του 1974 εξελέγη[2] πρώτος βουλευτής Αιτωλίας και Ακαρνανίας με την Νέα Δημοκρατία και επανεξελέγη[2] το 1977 και 1981. Κατά τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας ανέλαβε διάφορα υπουργεία. Συγκεκριμένα στην υπηρεσιακή κυβέρνηση Δόβα διετέλεσε υπουργός εθνικής Παιδείας και θρησκευμάτων (1961), στην στις υπηρεσιακές κυβερνήσεις Παρασκευόπουλου[3] υπουργός συγκοινωνιών και εσωτερικών, στην κυβέρνηση Πιπινέλη υπουργός εθνικής παιδείας και θρησκευμάτων, στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας υπουργός εσωτερικών, στις κυβερνήσεις Κωνσταντίνου Καραμανλή (1974 & 1977), υπουργός δημοσίων έργων και εσωτερικών, και στην κυβέρνηση Ράλλη, υπουργός εσωτερικών.
Επίσης διετέλεσε μέλος του Συμβουλίου Προγραμματισμού του υπουργείου Συντονισμού, του Γνωμοδοτικού Συμβουλίου Κοινωνικής Πολιτικής του υπουργείου Εργασίας, αντιπρόεδρος του Δ.Σ. του ΙΚΑ, πρόεδρος του ΕΛΚΕΠΑ κ.ά. φορέων. Επίσης υπήρξε ιδρυτής και πρόεδρος της Εταιρείας Ελληνικών Σπουδών και εκπροσώπησε την Ελλάδα σε πλείστες αντιπροσωπείες στο εξωτερικό μεταξύ των οποίων στις ετήσιες διασκέψεις του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας του ΟΗΕ στη Γενεύη από το 1952 μέχρι και το 1955.
Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας είχε συλληφθεί δύο φορές, στις 13 Δεκεμβρίου του 1967 για δηλώσεις που έκανε σε ξένους ανταποκριτές, και τον Μάιο του 1973 κατηγορούμενος ως χρηματοδότης στην ανταρσία του Ναυτικού, όπου και κρατήθηκε σε απομόνωση στις εγκαταστάσεις της ΕΣΑ συνολικά 95 ημέρες.;
Τιμήθηκε με μετάλλια Εξαιρέτων Πράξεων και Εθνικής Αντίστασης για τη μεγάλη οικονομική του προσφορά στη κατοχή, στον επισιτισμό του λαού, από τον Βασιλέα Γεώργιο Β΄, με τον Ταξιάρχη του Φοίνικα από τον Βασιλέα Παύλο καθώς και με τον Ανώτατο Ταξιάρχη Ορθοδόξων Σταυροφόρων του Παναγίοου Τάφου.
Ήταν μόνιμος κάτοικος της Αθήνας διαμένοντας στην οδό Χαριλάου Τρικούπη και ομιλούσε επίσης αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά. Ήταν παντρεμένος[4] με την Σοφία Κατσάμπα, κόρη του βιομήχανου Χρήστου Κατσάμπα, και είχε αποκτήσει τρία παιδιά[4]: την Βαρβάρα Στράτου, σύζυγος Νίκου Βερνίκου, τον Κωνσταντίνο Στράτο και τον Αλέξανδρο Στράτο. Απεβίωσε στην Αθήνα τον Απρίλιο του 1982.[1]
Συγγραφικό έργο
Στο πλούσιο συγγραφικό του έργο και δημοσιεύματα στον τύπο ξεχωρίζουν τα ακόλουθα:
* "Το Ελληνικόν Πρόβλημα" (1958)
* "Ο Ελεύθερος άνθρωπος και ο 20ος αιών" (1960)
* "Οικονομία και Κράτος" (1961)
* "Η Ελλάς και η Ευρώπη" (1961)
* "Εθνικοί κίνδυνοι και πολιτική Εθνικών ερεισμάτων" (1966) κ.ά.
Πηγές
* "Who¨s Who 1979" p.660.
1. ↑ 1,0 1,1 1,2 Βιογραφικό Στράτου, από την ιστοσελίδα economist.gr
2. ↑ 2,0 2,1 Βιογραφικό Στράτου, από την ιστοσελίδα της Βουλής των Ελλήνων
3. ↑ κυβέρνηση Παρασκευόπουλου, από την ιστοσελίδα της Γενικής Γραμματείας Κυβέρνησης
4. ↑ 4,0 4,1 Θάνατος Σοφίας Στράτου, από την εφημερίδα "Η Καθημερινή"
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
