Αλκέτας Παναγούλιας

 

.

Ο Αλκέτας Παναγούλιας (Θεσσαλονίκη, 30 Μαΐου 1934 – Θεσσαλονίκη, 18 Ιουνίου 2012) ήταν Έλληνας ποδοσφαιριστής και προπονητής. Υπήρξε ο προπονητής που οδήγησε την εθνική Ελλάδας στα τελικά του Euro 1980 και του Μουντιάλ 1994.

Στην ποδοσφαιρική του καριέρα υπήρξε ποδοσφαιριστής της ομάδας του Άρη Θεσσαλονίκης, την οποία στήριξε αργότερα ως προπονητής αλλά και ως παράγοντας.

Ποδοσφαιριστής

Αλκέτας Παναγούλιας

Προσωπικές πληροφορίες
Ημερ. γέννησης	30 Μαΐου 1934
Τόπος γέννησης	Θεσσαλονίκη, Ελλάδα
Ημερ. θανάτου	18 Ιουνίου 2012 (78 ετών)
Τόπος θανάτου	Θεσσαλονίκη, Ελλάδα
Θέση	Αμυντικός
Ομάδες νέων
1949-1951	Άρης Θεσσαλονίκης
Επαγγελματική καριέρα*
Περίοδος	Ομάδα	Συμμ.†	(Γκ.)†
1951-1962	Άρης Θεσσαλονίκης
1962-1965	Ελληνο-Αμερικανικός
Προπονητική καριέρα
Περίοδος	Ομάδα
1967-1971	Ελληνο-Αμερικανικός
1972-1973	Ελλάδα (βοηθός)
1973-1976	Ελλάδα
1977-1981	Ελλάδα
1981-1983	Ολυμπιακός Πειραιώς
1983-1985	ΗΠΑ
1985-1987	Ολυμπιακός Πειραιώς
1987-1990	Άρης Θεσσαλονίκης
1991-1992	Λεβαδειακός
1992-1994	Ελλάδα
1996-1998	Ηρακλής
1999	Άρης Θεσσαλονίκης
* Οι συμμετοχές και τα γκολ στις προηγούμενες ομάδες υπολογίζονται μόνο για τα εγχώρια πρωταθλήματα. † Συμμετοχές (Γκολ).

Το 1949 εντάχθηκε στους μικρούς του Άρη και στο τέλος του 1951, σε ένα τουρνουά Χριστουγέννων πραγματοποίησε το ντεμπούτο του στην πρώτη ομάδα, σε ηλικία 17 ετών. Ξεκίνησε την καριέρα του ως αριστερός εξτρέμ, αλλά σύντομα καθιερώθηκε στο αριστερό άκρο της άμυνας. Πολλές φορές χρειάστηκε να αγωνιστεί και στο κέντρο της άμυνας, λόγω των σωματικών προσόντων που διέθετε. Διετέλεσε και αρχηγός του Άρη.

Τη δεκαετία του '50 κατέκτησε δύο πρωταθλήματα Θεσσαλονίκης με τη φανέλα των "κίτρινων", το 1953 και το 1959, στα οποία συνέβαλε τα μέγιστα. Σημείωσε συνολικά 13 τέρματα για το τοπικό πρωτάθλημα, 3 για το κύπελλο Ελλάδας και 10 για το εθνικό πρωτάθλημα.

Το 1962, σε ηλικία 28 ετών, ανακοίνωσε στους συμπαίκτες του ότι θα έφευγε για τις ΗΠΑ, αποδεχόμενος την πρόσκληση της ομάδας Ελλήνων ομογενών "Ελληνο-Αμερικανικός Άτλας Νέας Υόρκης" συνεχίζοντας παράλληλα εκεί και τις σπουδές του,[1] στο αμερικανικό κολέγιο, Orange County Community College στην Πολιτεία της Νέας Υόρκης τη διετία 1962-1964. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του αγωνίστηκε με την ποδοσφαιρική ομάδα του κολεγίου και πρωταγωνίστησε, οδηγώντας την ομάδα στην πρώτη θέση στο παναμερικανικό πρωτάθλημα διετών κολεγίων.

Προπονητής

Ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα από την ελληνοαμερικανική ομάδα Ελληνο-Αμερικανικός Άτλας Νέας Υόρκης, με την οποία κατέκτησε το αμερικανικό κύπελλο 3 φορές (1967, 1968, 1969).

Το 1972 ανέλαβε βοηθός του προπονητή της εθνικής Ελλάδας Μπίλι Μπίνγκαμ και το 1973 τον αντικατέστησε αναλαμβάνοντας πρώτος προπονητής έως το 1976.

Τον Φεβρουάριο του 1975 βρέθηκε για πρώτη φορά στον πάγκο του Άρη, διατηρώντας παράλληλα και τα καθήκοντα του ομοσπονδιακού προπονητή. Έβγαλε από το αγωνιστικό αδιέξοδο τους "κίτρινους", οι οποίοι κατάφεραν να τερματίσουν στην 6η θέση του πρωταθλήματος.[1]

Στη δεύτερη περίοδό του ως προπονητής της Ελλάδας (1977-1981), την οδήγησε στην πρόκριση για τα τελικά του Euro 1980 (τότε Κύπελλο Εθνών) στην Ιταλία, που υπήρξε η πρώτη μεγάλη διάκριση στην ιστορία της, αφήνοντας εκτός διοργάνωσης την ΕΣΣΔ και την Ουγγαρία (στον προκριματικό όμιλο συμμετείχε και η Φινλανδία). Στην τελική φάση πραγματοποίησε τρεις αξιοπρεπείς εμφανίσεις, καθώς στους δύο πρώτους αγώνες της ηττήθηκε δύσκολα (0-1) από την Ολλανδία (φιναλίστ δύο χρόνια νωρίτερα στο Μουντιάλ 1978) και την Τσεχοσλοβακία (1-3) ενώ στον τελευταίο αγώνα της με τη μετέπειτα τροπαιούχο Δυτική Γερμανία αναδείχθηκε ισόπαλη χωρίς τέρματα.

Από το 1981 έως το 1983 υπήρξε προπονητής του Ολυμπιακού κατακτώντας το πρωτάθλημα του 1982.

Το διάστημα 1983-1985 ανέλαβε προπονητής της εθνικής ομάδας των ΗΠΑ, ενώ το 1984 ήταν προπονητής της ολυμπιακής ομάδας των ΗΠΑ στην Ολυμπιάδα του Λος Άντζελες.

Στη συνέχεια ανέλαβε και πάλι τον Ολυμπιακό, κατακτώντας ένα ακόμα πρωτάθλημα το 1987, που έμελλε να είναι και το τελευταίο πριν τα πέτρινα χρόνια της ομάδας, καθώς και το Σούπερ Καπ.

Το 1988 κλήθηκε να καθίσει για τρίτη φορά στον πάγκο του Άρη και παρά τα προβλήματα που υπήρχαν τερμάτισε στην 7η θέση του πρωταθλήματος. Την επόμενη περίοδο (1989-90) συνέχισε στην τεχνική ηγεσία του συλλόγου αλλά τον Ιανουάριο του 1990 απομακρύνθηκε έπειτα από την ισοπαλία με τον Ιωνικό (1-1).

Τον Ιανουάριο του 1991 ανέλαβε τον Λεβαδειακό, αλλά η ομάδα υποβιβάστηκε στη Β' Εθνική, παρέμεινε όμως για ακόμη έξι μήνες (έως τον Ιανουάριο του 1992).

Το 1992 ανέλαβε για τρίτη (και τελευταία φορά) την Ελλάδα, οδηγώντας την ξανά σε μια μεγάλη επιτυχία, στην πρόκριση για το Μουντιάλ των ΗΠΑ το 1994, τερματίζοντας στην πρώτη θέση του προκριματικού ομίλου που συμμετείχε, πάνω από τη Ρωσία (προκρίθηκε ως δεύτερη) και την Ουγγαρία, δύο ομάδες που είχε αντιμετωπίσει και στην προηγούμενη πρόκρισή της, 14 χρόνια νωρίτερα. Τα αποτελέσματα στην τελική φάση όμως δεν ήταν ανάλογα, καθώς και οι τρεις αντίπαλοί της ήταν από τις πιο ισχυρές ομάδες της διοργάνωσης. Η Αργεντινή είχε στη σύνθεσή της τον μεγάλο Ντιέγκο Μαραντόνα, η Βουλγαρία έφτασε μέχρι τα ημιτελικά, αποκλείοντας την κάτοχο του τροπαίου Γερμανία, ενώ και η Νιγηρία υπήρξε τότε η νέα μεγάλη δύναμη της Αφρικής.

Αποτέλεσε έναν προπονητή - σύμβολο για την εθνική ομάδα στην εποχή του και υπήρξε ο πρώτος (και μοναδικός μέχρι σήμερα Έλληνας) τεχνικός που την οδήγησε σε τελική φάση διοργάνωσης.

Το διάστημα 1996-1998 ανέλαβε τον Ηρακλή, ενώ τον Απρίλιο του 1999 ανέλαβε για τέταρτη φορά τον Άρη και με 6 σερί νίκες στους τελευταίους 8 αγώνες κατάφερε να τερματίσει στην 6η θέση και να εξασφαλίσει την έξοδο στο κύπελλο ΟΥΕΦΑ. Ο ίδιος όμως δεν θέλησε να συνεχίσει και την επόμενη περίοδο.
Τίτλοι - Διακρίσεις

Με την Ελλάδα:

1980 Συμμετοχή στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα
1994 Συμμετοχή στο Παγκόσμιο Κύπελλο

Με τον Ολυμπιακό:

1982 Πρωτάθλημα Ελλάδας
1983 Πρωτάθλημα Ελλάδας
1987 Πρωτάθλημα Ελλάδας

Πρόεδρος του Άρη

Η αποχώρηση του μεγαλομετόχου του Άρη Δημήτρη Κοντομηνά και η πώληση των μετοχών στον Γιάννη Ζαχουδάνη στις 12 Ιουλίου 2001 προκάλεσε διοικητική αναταραχή στην ομάδα του Άρη. Το καλοκαίρι του 2002 ο Αλκέτας Παναγούλιας επέστρεψε για να βοηθήσει τον σύλλογο από τη θέση του προέδρου με σύμβουλο τον Λάμπρο Σκόρδα. Συστάθηκε "οικουμενική διοίκηση" με στόχο να μην καταρρεύσει η ΠΑΕ. Ωστόσο, ο Παναγούλιας διατήρησε για λίγο καιρό το πόστο του προέδρου και αποχώρησε, έχοντας προηγουμένως εκφράσει τις διαφωνίες του σε διάφορα θέματα, μεταξύ αυτών και της δαπανηρής μεταγραφής του Μαροκινού ποδοσφαιριστή Σαλαχεντίν Μπασίρ, ο οποίος εντάχθηκε στον Άρη με προβλήματα τραυματισμού. Ο Παναγούλιας προτίμησε να αποχωρήσει και να αποστασιοποιηθεί από τα γεγονότα "για το καλό του Άρη" όπως τόνισε.[2]

Εκτός ποδοσφαίρου

Πλούσια υπήρξε και η συνεισφορά του εκτός γηπέδων, καθώς στο παρελθόν είχε εκλεγεί μέλος του δημοτικού συμβουλίου της Θεσσαλονίκης. Στις βουλευτικές εκλογές του 1993 υπήρξε υποψήφιος βουλευτής με τη Νέα Δημοκρατία στην Α' Θεσσαλονίκης, απέσπασε 18.157 σταυρούς προτίμησης και κατατάχθηκε στην ένατη θέση του ψηφοδελτίου, αποτυγχάνοντας να εκλεγεί.

Ακόμα έχει υπάρξει επιθεωρητής της FIFA, μέλος της Ακαδημίας των Σπορ των ΗΠΑ, μέλος του Αμερικανικού ποδοσφαιρικού Χολ οφ Φέημ και μέλος της Αμερικανικής Ομοσπονδίας προπονητών.

Ο δρόμος πίσω από το Γήπεδο Κλεάνθης Βικελίδης έχει πάρει προς τιμήν του το όνομά του.

Παραπομπές

ΣΚΑΪ ΒΙΒΛΙΟ, Αθλητική σειρά: Για πάντα πρωταθλητές, Τόμος 6 Άρης - Ποδόσφαιρο - Μπάσκετ, σελ 44, ISBN 978-960-482-022-1

ΣΚΑΪ ΒΙΒΛΙΟ, Αθλητική σειρά: Για πάντα πρωταθλητές, Τόμος 6 Άρης - Ποδόσφαιρο - Μπάσκετ, σελ 45, ISBN 978-960-482-022-1

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΑΡΧΕΙΟ ΕΡΤ: Προπόνηση της εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου της ΕΛΛΑΔΑΣ με τον προπονητή ΑΛΚΕΤΑ ΠΑΝΑΓΟΥΛΙΑ
Βιογραφικό του στο aris.re

Έλληνες

Κόσμος

Αλφαβητικός κατάλογος

Hellenica World - Scientific Library

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License