Ο όρος "Βουντούχλα" αφορά τοπωνύμιο, χείμαρρο, αρχαία πόλη και κάμπο του Νομού Αχαΐας.

Τοποθεσία

Πιο συγκεκριμένα πρόκειται για μία περιοχή του πρώην Δήμου Τριταίας.
Με τον ίδιο όρο υπάρχει και χείμαρρος[1] που διασχίζει την ευρύτερη περιοχή, τον λεγόμενο κάμπο της Βουντούχλας, σε πολλά τμήματα κατά μήκος σχεδόν της διαδρομής της Εθνικής Οδού Πατρών-Τριπόλεως (Ε111), ο οποίος ονομάζεται και Σκουροπόταμο, επειδή περνάει κοντά από το χωρίο Σκούρα, και χύνεται στον Πηνειό ποταμό, στο τμήμα του ανάμεσα στα χωριά Κάλφας και Καρπέτα. Έχει μήκος 17,9 χιλιόμετρα[2].
Οροπέδιο της Βουντούχλας θεωρείται σχεδόν όλη η πεδινή περιοχή (οροπέδιο)[3] του πρώην Δήμου Τριταίας, την οποία διαρρέει ο ομώνυμος χείμαρρος και διασχίζει η Εθνική Οδός Πατρών-Τριπόλεως (Ε111), έχοντας ως βορειότερο σημείο της το χωριό Χιόνα και το Κομποβούνι, νοτιότερο σημείο της είναι το χωριό Καρπέτα, ενώ δυτικό όριό της είναι η λεγόμενη[4] λοφοσειρά Καλάνη. Βρίσκεται σε υψόμετρο 409 μέτρα.

Ο Σκουροπόταμος (ή Βουντούχλα) στο Κάτω Μαστραντώνη Αχαΐας (Πληροφορία για την φωτογραφία)

Σύμφωνα με την λαϊκή παράδοση της περιοχής εκεί υπήρχε αρχαία πόλη που οι βοσκοί έλεγαν ότι τα κατσίκια πηδούσαν από κεραμίδι σε κεραμίδι. Ο γερμανός ιστορικός Γουσταύος Χέρτσμπεργκ αναφέρει κόμη με το όνομα Βουνδούκλα στην περιοχή τον 9ο-10ο αιώνα μ.Χ [5].

Παραπομπές

Φαίνεται λχ με το όνομα Vundukla σε χάρτη του 1890. Βλ. Philippson 1890
Βλ. ΥΠΕΚΑ 2012, σελ. 42
Τριανταφύλλου 1995, τ. Α, σελ. 345
ό.π.
Τριανταφύλλου 1995, τ. Α, σελ. 345

Βιβλιογραφία - Πηγές

Κώστας Ν. Τριανταφύλλου, Ιστορικόν Λεξικόν των Πατρών, Τυπογραφείο Χρ. Κούλη, Πάτρα 1995, τόμος Α', Τρίτη Έκδοση
Υ.Π.Ε.Κ.Α.-Ειδική Γραμματεία Υδάτων, Εφαρμογή Οδηγίας 2007/60/ΕΚ. Προκαταρκτική Αξιολόγηση Κινδύνων Πλημμύρας, Αθήνα, 2012 (ηλεκτρονικό έγγραφο)
Νικόλας Φαράκλας, Η Γεωπολιτική Οργάνωση της Πελοποννησιακής Αχαΐας, Πανεπιστήμιο Κρήτης-Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας-Τομέας Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης, σειρά: Ρίθυμνα-Θέματα Κλασικής Αρχαιολογίας, αρ.9, Ρέθυμνο 2001
Alfred Philippson, Ethnographische karte des Peloponnes, Petermanns Mitteilungen, 1890