Θαρούνια, οικισμός (υψόμ. 400 μ.) του νομού Εύβοιας . Δοιηκητικά ανήκει στον Δήμο Ταμιναίων και έχει 202 κατοίκους (2001).

Ιστορία

Στο σπήλαιο Σκοτεινή, κοντά στο χωριό, έχουν βρεθεί ίχνη κατοίκησης από την μέση νεολιθική εποχή μέχρι την μυκηναϊκή εποχή, καθώς και από τους ιστορικούς χρόνους· φαίνεται όμως η πιο εντατική κατοίκηση να έλαβε χώρα από το τέλος της 6ης έως και την 4η χιλιετία π.Χ, το οποίο αντιστοιχεί στην ύστερη νεολιθική περίοδο. Τα ευρήματα από το σπήλαιο είναι κυρίως πιθάρια, τα οποία υποδεικνύουν αποθηκευτική χρήση. Ενδιαφέρον παρουσιάζουν τα άθικτα πρωτοβερνίκωτα αγγεία. Κατά καιρούς γίνονταν στο σπήλαιο ταφές και λατρευτικές πράξεις. Κοντά στο σπήλαιο βρέθηκαν λείψανα μικρού νεολιθικού οικισμού και νεκροταφείο της ίδιας εποχής, καθώς και πρωτοελλαδικές θέσεις (όπως στη θέση Κρούσματα).[3][4]

Το χωριό αναφέρεται σε οθωμανικό φορολογικό κατάστιχο του 1474 με την ονομασία Sarunya. Σύμφωνα με το κατάστιχο, είχε 26 σπίτια.[5] Το χωριό στη σημερινή θέση κτίστηκε το 1666 από κατοίκους του παλιού χωριού Κακή Πέτρα, συγκεκριμένα από αυτούς που απέμειναν μετά από μία θανατηφόρα πανώλη. Τα ερείπια του παλιού χωριού σώζονται μέχρι σήμερα σε απότομο λόφο ανάμεσα στα Θαρούνια και το Τραχήλι, όπου βρίσκονται κατάλοιπα βυζαντινής οχύρωσης και ο τοιχογραφημένος βυζαντινός ναός του Αγίου Νικολάου.[6]

Ο οικισμός ενσωματώθηκε στο δήμο Ταμυνείων το 1836, ενώ το 1845 μεταφέρθηκαν στο δήμο Δυστίων. Το Σεπτέμβριο του 1896 ο δήμος Δυστίων μετονομάστηκε σε δήμο Ταμυνέων, ενώ από τον Αύγουστο του 1912 το χωριό αποτελούσε κοινότητα. Στις 4 Δεκεμβρίου 1997, η κοινότητα καταργήθηκε και το χωριό έγινε δημοτικό διαμέρισμα, μετά την ενοποίηση των Δήμων και Κοινοτήτων υπό το πρόγραμμα Ιωάννης Καποδίστριας.

Απογραφές πληθυσμού

Η πορεία του πληθυσμού σύμφωνα με τις απογραφές:

Απογραφή	1928	1940	1951	1961	1971	1981	1991	2001	2011
Πληθυσμός	386[1]	510[1]	587[1]	652[1]	537[1]	370[1]	381[1]	202	74

Παραπομπές

Σταματελάτος, Μιχαήλ; Βάμβα-Σταματελάτου, Φωτεινή (2006). Γεωγραφικό Λεξικό της Ελλάδας. Αθήνα: Ερμής. σελ. 253. ISBN 9603201332.
«Θαρούνια | Δήμος Κύμης Αλιβερίου». kimis-aliveriou.gr.
Σάμψων, Αδαμάντιος (1993). Σκοτεινή Θαρρουνίων: Το σπήλαιο, ο οικισμός και το νεκροταφείο. Αθήνα. σελ. 225-253, 261, 263-269.
Νικολόπουλος, Βαγγέλης (2015). «Η Προϊστορική Εποχή της Εύβοιας». ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΟΛΕΣ Τόµος Γ : ΒΟΙΩΤΙΑ & ΕΥΒΟΙΑ. Αθήνα: Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. σελ. 169. ISBN 978-618-5060-10-7.
Μπαλτά, Ευαγγελία (1989). L' Eubee a la fin du XV siecle: economie et population: les registres de l'annee 1474. Αθήνα: Εταιρεία Ευβοϊκών Μελετών. σελ. 123, 313.
Σάμψων, Αδαμάντιος (1993). Σκοτεινή Θαρρουνίων: Το σπήλαιο, ο οικισμός και το νεκροταφείο. Αθήνα. σελ. 254.

Δημοτική Ενότητα Ταμυνέων
Δημοτική Κοινότητα Αλιβερίου
Αλιβέρι, το
Ανθούπολη, η
Κατακαλός, ο
Λάτας, ο
Μηλάκι, το
Τοπική Κοινότητα Αγίου Ιωάννου
Άγιος Ιωάννης, ο
Ακτή Νηρέως, η
Τοπική Κοινότητα Αγίου Λουκά
Άγιος Λουκάς, ο
Παραμερίται, οι
Πρινιάς, ο
Τοπική Κοινότητα Γαβαλά
Γαβαλάς, ο
Τοπική Κοινότητα Θαρουνίων
Θαρούνια, τα
Τοπική Κοινότητα Παρθενίου
Παναγία, η
Παρθένι, το
Τοπική Κοινότητα Πρασίνου
Παναγίτσα Πούντα, η
Πράσινο, το
Τοπική Κοινότητα Τραχηλίου
Τραχήλι, το

Νομός Εύβοιας : Δήμος, Κοινότητα Χαλκιδέων | Αιδηψού | Αμαρυνθίων | Ανθηδώνος | Αρτεμισίου | Αυλίδος | Αυλώνος | Διρφύων | Διστύων | Ελυμνίων | Ερέτριας | Ιστιαίας | Καρύστου | Κηρέως | Κονιστρών | Κύμης | Ληλαντίων | Μαρμαρίου | Μεσσαπίων | Νέας Αρτάκης | Νηλέως | Σκύρου | Στυραίων | Ταμιναίων | Ωρεών | Καφηρέως | Λιχάδος Για πλήρη κατάλογο των πόλεων και οικισμών του νομού, δείτε επίσης : Διοικητική διαίρεση νομού Ευβοίας