.

Ελλάδα

Περιφέρεια : Πελοποννήσου
Νομός : Μεσσηνίας

Νομός Μεσσηνίας Grafik1

-- Δήμος Παπαφλέσσα --

Το Μαργέλι,[4] αναφερόμενο επίσημα ως το Μαργέλιον και παλαιότερα ως «του Μαργέλη» ή το Μαργιέλι, είναι ημιορεινός οικισμός κοντά στο Βλαχόπουλο και υπάγεται διοικητικά στον Δήμο Πύλου - Νέστορος, του Νομού Μεσσηνίας.

View Larger Map

Τοποθεσία

Το Μαργέλι βρίσκεται βορειοανατολικά από το Βλαχόπουλο από το οποίο απέχει 11 περίπου χιλιόμετρα και βορειοανατολικά από τη Χώρα από την οποία απέχει περίπου 16 χιλιόμετρα. Έχει υψόμετρο 423[1] μέτρα και απέχει από τις ακτές του Ιονίου Πελάγους περίπου 32 χιλιόμετρα. Κοντά στο Μαργέλι βρίσκονται, προς τα βορειοδυτικά του ο Παπαφλέσσας σε απόσταση 4 περίπου χιλιομέτρων, προς τα νοτιοδυτικά του το Κοντογόνι σε απόσταση 3 περίπου χιλιομέτρων, προς τα νότιά του οι Άγιοι Απόστολοι, σε απόσταση 4 περίπου χιλιομέτρων και προς τα ανατολικά του ο Αριστομένης σε απόσταση 6 περίπου χιλιομέτρων.
Ιστορία του οικισμού

Το χωριό, το οποίο είναι κτισμένο στους πρόποδες του όρους Κουφιέρος, με σημαντικές πηγές νερού και πλούσια χλωρίδα και πανίδα, έχει μακρόχρονη ιστορία που ακολουθεί την ιστορία της Μεσσηνίας και της ευρύτερης περιοχής της Πυλίας. Η περιοχή του χωριού κατά την αρχαιότητα, ήταν τμήμα του βασιλείου του Νέστορα, της αρχαίας Πύλου. Ο οικισμός, αναφέρεται τουλάχιστον από την εποχή της Ενετοκρατίας με ονομασίες, όπως Μαριέλι ή Μαργέλι ή «του Μαργέλη».
Β΄ Ενετοκρατία
Κύριο λήμμα: Τερριτόριο Μεθώνης

Την εποχή της Β΄ Ενετοκρατίας αναφερόταν ως το Μαριέλι (Marieli[5]). Ο οικισμός αναφέρεται επίσης σε διάφορες απογραφές των Βενετών Προνοητών της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, οι οποίες έγιναν στο χρονικό διάστημα της τριακονταετίας (1683/84-1715), κατά την οποία οι Βενετοί κατείχαν την Πελοπόννησο. Το χωριό Μαριέλι (Marieli), ανήκε, στα τέλη του 17ου αιώνα, σύμφωνα με το Breve descrittione del Regno di Morea στην επαρχία της Μεθώνης (Territorio di Modon), η οποία ήταν μια από τις 4 επαρχίες, στις οποίες χωριζόταν τότε το διαμέρισμα της Μεθώνης (επαρχία Φαναριού, επαρχία Αρκαδιάς, επαρχία Ναβαρίνου και επαρχία Μεθώνης).[5]
Διοικητική ιστορία

Το Μαργέλι[6] προσαρτήθηκε αρχικά, το 1835,[7] στον παλαιό Δήμο Σκάρμιγκος,[8] που είχε ως έδρα τον Σκάρμιγκα (σήμερα η Μεταμόρφωση), ως το 1840,[9] που ο δήμος αυτός καταργήθηκε και ο οικισμός αποσπάται από τον Δήμο Σκάρμιγκος και προσαρτάται στον παλαιό Δήμο Βουφράσου (μεταγενέστερα Δήμος Βουφράδος),[10] όπου και παρέμεινε ως το 1912 που ο δήμος καταργήθηκε. Τουλάχιστον από το 1844 ως 1851 το χωριό αναφερόταν επίσημα ως «του Μαργέλη» και από το 1879 ως το 1896 ως το Μαργιέλη. Από το 1896 ως το 1907 αναφερόταν ως το Μαργέλι και από το 1907 ως το 1912 και πάλι ως το Μαργέλη. Το χωριό αναφέρεται, το 1853, επίσης σαν Μαργέλη στον β΄ τόμο των «Ελληνικών» του Ιάκωβου Ρίζου Ραγκαβή, ως χωριό του Δήμου Βουφράσου της Επαρχίας Πυλίας με πληθυσμό 98 κατοίκων, με βάση την απογραφή του 1851.[11] Έδρα του Δήμου Βουφράσου ως το 1851 ήταν το Χαντζή (σήμερα ο Χατζής) και από το 1851 ως το 1856 το Βλαχόπουλο και στη συνέχεια ξανά ο Χατζής. Το 1912[12] το Μαργέλι προσαρτάται στην Κοινότητα Κοντογονίου.[13] Στην ίδια κοινότητα προσαρτώνται επίσης, το 1912, οι οικισμοί Μανιάκι και Κοντογόνι ως έδρα. Το 1915[14] ο οικισμός Κοντογόνι και η Κοινότητα Κοντογονίου μετονομάζονται σε Παπαφλέσσας και Κοινότητα Παπαφλέσσα αντίστοιχα. Σύμφωνα με μια πηγή, από το 1928 (αναφορά στην απογραφή του 1928) και επίσημα από το 1931,[15] το Μαργέλι αποσπάται από την Κοινότητα Παπαφλέσσα και ορίζεται ως έδρα της Κοινότητας Μαργελίου.[16] Από το 1912 ως το 1940 το χωριό αναφερόταν επίσημα ως το Μαργέλι και από το 1940 ως σήμερα ως το Μαργέλιον. Το Μαργέλιον παρέμεινε ως έδρα της Κοινότητας Μαργελίου, από το 1931 ως το 1997, όταν τότε, στα πλαίσια των αλλαγών που επήλθαν στη τοπική αυτοδιοίκηση, μέσω του σχεδίου «Καποδίστριας», το Μαργέλιον υπήχθη στον κατηργημένο Δήμο Παπαφλέσσα,[17][18] ως το 2010. Από το 2011, μετά τις νέες αλλαγές του σχεδίου «Καλλικράτης» το Μαργέλιον ανήκει πλέον στον νέο Δήμο Πύλου - Νέστορος.[19][20] Ο δήμος αυτός, συστάθηκε με το Πρόγραμμα Καλλικράτης με τη συνένωση των προϋπαρχόντων δήμων Κορώνης, Μεθώνης, Παπαφλέσσα, Πύλου, Νέστορος και Χιλιοχωρίων. Το Μαργέλιον σήμερα είναι η έδρα και ο μοναδικός οικισμός της Τοπικής Κοινότητας του Μαργελίου του Δήμου Πύλου-Νέστορος.[4]
Κάτοικοι

Ο οικισμός, με βάση την απογραφή του 2011, έχει 42 μόνιμους κατοίκους, οι οποίοι απασχολούνται κυρίως σε διάφορες αγροτικές εργασίες, ενώ παλαιότερα η κύρια απασχόληση ήταν η κτηνοτροφία.
Εξέλιξη Πληθυσμού του Μαργελίου Μεσσηνίας Απογραφή Πληθυσμός Διάγραμμα εξέλιξης Πληθυσμού
1844 84[21]
1851 98[11]
1879 156[22]
1889 160[23]
1896 188[24]
1907 214[25]
1920 209[26]
1928 202[27]
1940 201[28]
1951 180[29]
1961 146[30]
1971 64[31]
1981 55[32]
1991 74[33]
2001 116[34]
2011 42[35]
Κτίρια – αξιοθέατα

Εκτός από τα παραδοσιακά σπίτια, υπάρχει η εκκλησία του χωριού, ο Ιερός Ναός του Αγίου Νικολάου, ο οποίος υπάγεται στην Ιερά Μητρόπολη Μεσσηνίας. Στην κορυφή του βουνού, που υψώνεται πάνω από το χωριό, προς τα νοτιοανατολικά, βρίσκεται επίσης το εκκλησάκι του Προφήτη Ηλία. Στα αξιοθέατα του χωριού περιλαμβάνεται το παλαιό κτίριο ιδιοκτησίας του Γεωργίου Μαργέλη, το οποίο αποτελεί σημαντικό δείγμα της λαϊκής ορεινής αρχιτεκτονικής της Πελοποννήσου. Το κτίριο είναι διώροφο με δύο μεγάλες καμάρες πέτρινες στο ισόγειο και εξωτερική πέτρινη σκάλα που οδηγεί στον πάνω όροφο. Η λιθοδομή της πρόσοψης είναι με πελεκητή πέτρα, ενώ όλα τα κουφώματα του κτιρίου είναι ξύλινα. Τα παράθυρά του φέρουν τζαμιλίκια με 3 ζεύγη οριζόντιων πηχίσκων (καΐτια) και εξώφυλλα καρφωτά. Το κτίριο αυτό έχει χαρακτηριστεί ως προστατευόμενο έργο τέχνης.[36] Στην περιοχή του χωριού υπάρχουν επίσης δυο ακόμα ιστορικά διατηρητέα μνημεία, η Ιερά Μονή Γεννήσεως της Θεοτόκου και ο Ιερός Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου.
Ιερά Μονή Γεννήσεως της Θεοτόκου

Η Ιερά Μονή Γεννήσεως της Θεοτόκου, βρίσκεται στη θέση Καραμνίτσα, περίπου 2 χιλιόμετρα ανατολικά του χωριού, σε μικρο-τοπωνύμιο που λεγόταν πιθανώς παλαιότερα ως «Κελιά».[37] Στο καθολικό της, υπάρχει ο ομώνυμος μονόχωρος καμαροσκέπαστος ναός, με νάρθηκα και εξέχουσα ημικυκλική αψίδα στα ανατολικά, ο οποίος ανάγεται χρονικά στην μεταβυζαντινή εποχή.[38]
Ιερός Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου

Στην περιοχή του χωριού βρίσκεται επίσης και ο Ιερός Ναός της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, ο οποίος είναι μονόχωρος με δίρριχτη στέγη, καλυμμένη με βυζαντινού τύπου κεραμίδια και ημικυκλική εξωτερικά κόγχη. Με βάση τα κατασκευαστικά και μορφολογικά του στοιχεία, ο ναός ανάγεται χρονικά στις αρχές του 19ου αιώνα.[39]
Δείτε επίσης

Βλαχόπουλο
Δήμος Πύλου - Νέστορος
Διοικητική διαίρεση Περιφερειακής Ενότητας Μεσσηνίας
Διοικητική διαίρεση νομού Μεσσηνίας
πρώην Δήμος Παπαφλέσσα

Διοίκηση
Χώρα	Ελλάδα
Περιφέρεια	Αποκεντρωμένη Διοίκηση Πελοποννήσου, Δυτικής Ελλάδας και Ιονίου (Έδρα: Πάτρα) Περιφέρεια Πελοποννήσου (Έδρα: Τρίπολη)
Περιφερειακή Ενότητα	Μεσσηνίας (Έδρα: Καλαμάτα)
Δήμος	Πύλου - Νέστορος (Έδρα: Πύλος)
Δημοτική Ενότητα	Παπαφλέσσα
Γεωγραφία και Στατιστική
Γεωγραφικό Διαμέρισμα	Πελοπόννησος
Νομός	Μεσσηνίας
Υψόμετρο	423^[1] μ.
Πληθυσμός	42 (2011)
Άλλα
Παλαιά ονομασία	Μαργέλη Μαργιέλι
Ταχ. κωδ.	24200^[2]
Τηλ. κωδ.	27220^[3]

Παραπομπές

Μαργέλι, από την ιστοσελίδα: buk.gr
Ταχυδρομικός Κώδικας Μαργέλι Μεσσηνίας.
Τηλεφωνικοί κωδικοί της Ελλάδας, Ζώνη 27: Μεσσήνη: 27220
Δημοτική Ενότητα Παπαφλέσσα Αρχειοθετήθηκε 2018-02-08 στο Wayback Machine., από την ιστοσελίδα: www.pylos-nestor.gr του Δήμου Πύλου - Νέστορος.
Κωνσταντίνος Ντόκος, "BREVE DESCRITTONE DEL REGNO DI MOREA. Αφηγηματική ιστορική πηγή ή επίσημο βενετικό έγγραφο της Β' Βενετοκρατίας στην Πελοπόννησο; Αρχειοθετήθηκε 2016-06-06 στο Wayback Machine.", "ΕΩΑ ΚΑΙ ΕΣΠΕΡΙΑ", Vol 1, DOI: http://dx.doi.org/10.12681/eoaesperia.24 Αθήνα 1993, σελ. 110 (Secondo Territorio di Modon- Marieli), p. 125 (Provincia di Messenia).
Διοικητικές Μεταβολές Οικισμών > Μαργέλι (Μεσσηνίας), από την ιστοσελίδα: www.eetaa.gr
21-04-1835.
Διοικητικές Μεταβολές Οικισμών > Δ. Σκάρμιγκος (Μεσσηνίας), από την ιστοσελίδα: www.eetaa.gr
ΦΕΚ 22Α - 18/12/1840.
Διοικητικές Μεταβολές Οικισμών > Δ. Βουφράσου (Μεσσηνίας), από την ιστοσελίδα: www.eetaa.gr
Ιακώβου Ρ. Ραγκαβή, Τα Ελληνικά, Εν Αθήναις, 1853, τόμος δεύτερος, σελ. 578.
ΦΕΚ 262Α - 31/08/1912.
Διοικητικές Μεταβολές Οικισμών Κ. Κοντογονίου (Μεσσηνίας), από την ιστοσελίδα: www.eetaa.gr
ΦΕΚ 180Α - 11/05/1915.
ΦΕΚ 429Α - 31/12/1931.
Διοικητικές Μεταβολές Οικισμών Κ. Μαργελίου (Μεσσηνίας), από την ιστοσελίδα: www.eetaa.gr
Διοικητικές Μεταβολές Οικισμών > Δ. Παπαφλέσσα (Μεσσηνίας), από την ιστοσελίδα: www.eetaa.gr
ΦΕΚ 244Α - 04/12/1997.
ΦΕΚ 87Α - 07/06/2010.
Διοικητικές μεταβολές οικισμών > Δ. Πύλου-Νέστορος (Μεσσηνίας), από την ιστοσελίδα: www.eetaa.gr
Σταματάκης, Ι. Δ., "Πίναξ χωρογραφικός της Ελλάδος, Περιέχων τα Ονόματα, τας Αποστάσεις και τον Πληθυσμόν των Δήμων, Πόλεων Κωμοπόλεων και Χωρίων. / Ερανισθείς εκ διαφόρων επισήμων εγγράφων της Β. Κυβερνήσεως, και εκδοθείς υπό Ι. Δ. Σταματάκη". Εκ του Τυπογραφείου Γ. Βλασσαρίδου. Εν Αθήναις 1846, σελ. 48.
Υπουργείο Εσωτερικών, "Στατιστική της Ελλάδος - Πληθυσμός 1879, εκ του Τυπογραφείου Σ. Κ. Βλαστού, Εν Αθήναις 1881. Επίσης: "Στατιστική της Ελλάδος - Πληθυσμός 1879", σελ. 120.
Υπουργείο Εσωτερικών, Τμήμα Δημόσιας Οικονομίας και Στατιστικής, "Στατιστική της Ελλάδος - Πληθυσμός - Απογραφή της 15-16 Απριλίου 1889", Μέρος Δεύτερον - Πίνακες Α', εκ του Εθνικού Τυπογραφείου και Λιθογραφείου, Εν Αθήναις 1890, σελ. 87.
Υπουργείο Εσωτερικών, Τμήμα Δημόσιας Οικονομίας και Στατιστικής, "Στατιστικά Αποτελέσματα της Απογραφής του Πληθυσμού, κατά την 5-6 Οκτωβρίου 1896", Μέρος Δεύτερον - Πίνακες - Α' Πληθυσμός κατά Νομούς, Επαρχίας, Δήμους, εκ του Εθνικού Τυπογραφείου και Λιθογραφείου, Εν Αθήναις 1897, σελ. 103.
Υπουργείο των Εσωτερικών, Υπηρεσία Απογραφής, Στατιστικά Αποτελέσματα της Γενικής Απογραφής του Πληθυσμού, κατά την 27 Οκτωβρίου 1907", Επιμέλεια: Γεωργίου Χωματιανού, τόμος δεύτερος, εκ του Τυπογραφείου Μιχαήλ Νικολαΐδου, Εν Αθήναις 1909, σελ. 394.
Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, Διεύθυνσις Στατιστικής, "Πληθυσμός του Βασιλείου της Ελλάδος, κατά την Απογραφήν της 19 Δεκεμβρίου 1920", εκ του Εθνικού Τυπογραφείου, Εν Αθήναις 1921. Επίσης: "Πληθυσμός του Βασιλείου της Ελλάδος, κατά την Απογραφήν της 19 Δεκεμβρίου 1920", σελ. 236.
Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, Γενική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφήν της 15-16 Μαΐου 1928". (Πραγματικός πληθυσμός κυρωθείς δια του από 23 Νοεμβρίου 1928 διατάγματος), εκ του Εθνικού Τυπογραφείου, Εν Αθήναις 1935. Επίσης: "Πληθυσμός της Ελλάδος, κατά την Απογραφήν της 15-16 Μαΐου 1928", σελ. 275.
Υπουργείον Εθνικής Οικονομίας, Γενική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την απογραφήν της 16 Οκτωβρίου 1940". (Πραγματικός πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίας, δήμους, κοινότητας, πόλεις και χωρία), εκ του Εθνικού Τυπογραφείου, Εν Αθήναις 1950. Επίσης: "Πληθυσμός της Ελλάδος, κατά την Απογραφήν της 16 Οκτωβρίου 1940", σελ. 303.
Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφήν της 7ης Απριλίου 1951". (Πραγματικός πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίας, δήμους, κοινότητας, πόλεις και χωρία), εκ του Εθνικού Τυπογραφείου, Εν Αθήναις 1955. Επίσης: "Πληθυσμός της Ελλάδος, κατά την Απογραφήν της 7ης Απριλίου 1951 Αρχειοθετήθηκε 2013-05-14 στο Wayback Machine.", σελ. 148.
Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφήν της 19ης Μαρτίου 1961". (Πραγματικός πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίας, δήμους, κοινότητας και οικισμούς. Κυρωθείς δια της υπ' αριθ. 46929/6877/1961 κοινής αποφάσεως των Υπουργών Συντονισμού και Εσωτερικών), εκ του Εθνικού Τυπογραφείου, Εν Αθήναις 1962. Επίσης: "Πληθυσμός της Ελλάδος, κατά την Απογραφήν της 19ης Μαρτίου 1961", σελ. 143.
Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφήν της 14ης Μαρτίου 1971". (Πραγματικός πληθυσμός κατά νομούς, επαρχίας, δήμους , κοινότητας και οικισμούς. Κυρωθείς δια της υπ' αριθ, 3893/Ε637/1972 κοινής αποφάσεως των Υπουργών Βοηθού Πρωθυπουργού και Εσωτερικών), Αθήναι 1972. Επίσης: "Πληθυσμός της Ελλάδος, κατά την Απογραφήν της 14ης Μαρτίου 1971", σελ. 139.
Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πραγματικός Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφή της 5 Απριλίου 1981". (Κυρώθηκε με την 7908/Δ'554/12-4-1982 κοινή απόφαση των Υπουργών Συντονισμού και Εσωτερικών), Αθήναι 1982. Επίσης: "Πραγματικός Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφή της 5 Απριλίου 1981", σελ. 149.
Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πραγματικός Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφή της 17ης Μαρτίου 1991". (Κυρώθηκε με την 24197/Γ' 3812/24-11-1993 κοινή απόφαση των Υπουργών Εθνικής Οικονομίας και Εσωτερικών), Αθήνα 1994. Επίσης: "Πραγματικός Πληθυσμός της Ελλάδος κατά την Απογραφή της 17ης Μαρτίου 1991", σελ. 182.
Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Ελλάδος, "Πραγματικός Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001". (Κυρώθηκε με την 6821/Γ5-908/4-6-2002 κοινή απόφαση των Υπουργών Οικονομίας και Οικονομικών και Εσωτερικών, Δημόσιας Διοίκησης και Αποκέντρωσης), Αθήνα 2003. Επίσης: "Πραγματικός Πληθυσμός της Ελλάδος. Απογραφή 2001", σελ. 185.
"Απογραφή Πληθυσμού - Κατοικιών 2011. Μόνιμος Πληθυσμός", Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ).
Κτίριο ιδιοκτησίας Γ. Μαργέλη Αρχειοθετήθηκε 2020-09-27 στο Wayback Machine., ΥΑ ΥΠΠΕ/ΑΡΧ/ΔΙΛΑΠ/Γ/2931/62234/8-11-1982 - ΦΕΚ 9/Β/17-1-1983 Αρχειοθετήθηκε 2020-09-27 στο Wayback Machine., [...] "Χαρακτηρίζουμε ως έργο τέχνης που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία σύμφωνα με το Ν 1469/1950, το παλαιό κτίριο ιδιοκτησίας Μαργέλη Γεωργίου, στο χωριό Μαργέλι Μεσσηνίας, πρόκειται για ένα θαυμάσιο δείγμα λαϊκής ορεινής αρχιτεκτονικής της Πελοποννήσου. Είναι διώροφος με δύο μεγάλες καμάρες πέτρινες στο ισόγειο και εξωτερική πέτρινη σκάλα που οδηγεί στον όροφο. Η λιθοδομή της πρόσοψης εμφανίζεται προσεγμένη με πελεκιτή πέτρα, ενώ των άλλων όψεων είναι απλή. Όλα τα κουφώματα είναι ξύλινα. Τα παράθυρα φέρουν τζαμιλίκια με 3 ζεύγη οριζόντιων πηχίσκων (καΐτια) και εξώφυλλα καρφωτά." [...], σύμφωνα με το Διαρκή Κατάλογο των Κηρυγμένων Αρχαιολογικών χώρων και Μνημείων της Ελλάδος Αρχειοθετήθηκε 2018-04-01 στο Wayback Machine., της Διεύθυνσης Εθνικού Αρχείου Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού.
Αναστάσιος Αθ. Παναγιωτόπουλος, Μεσαιωνικής Μεσσηνίας ιστορικογεωγραφικά και Κοντοβουνίων οικιστικά, Αναστατικές Εκδόσεις Δ. Ν. Καραβία, Αθήνα 2007, ISBN 978-960-258-103-2, Μακρινάρια Κοντοβουνίων Αρχειοθετήθηκε 2020-09-18 στο Wayback Machine., από την ιστοσελίδα: www.dimos-pylou-nestoros.gr
Ι. Μονή Γεννήσεως Θεοτόκου Αρχειοθετήθηκε 2020-09-27 στο Wayback Machine., ΥΑ ΥΠΠΟ/ΓΔΑ/ΑΡΧ/Β1/Φ30/ΚΗΡ/16603/592/5-4-2002 - ΦΕΚ 474/Β/17-4-2002 Αρχειοθετήθηκε 2020-09-27 στο Wayback Machine., [...] "Χαρακτηρίζουμε την Ιερά Μονή Γεννήσεως Θεοτόκου, που βρίσκεται στη θέση Καραμνίτσα, δημ. διαμ. Μαργελίου, Δήμου Παπαφλέσσα, επαρχ. Πυλίας, Ν. Μεσσηνίας, ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο, με περιβάλλοντα χώρο τον περίβολο της Μονής. Το καθολικό είναι μονόχωρος καμαροσκέπαστος ναός με νάρθηκα και εξέχουσα ημικυκλική αψίδα στα ανατολικά. Στην περίμετρο του ναού είναι ορατό στο μεγαλύτερο τμήμα του κρηπίδωμα από αργούς λίθους, ενώ ανατολικά της θεμελίωσης, διαφορετικής τοιχοποιίας (κατά το ισόδομο σύστημα). Γύρω από το ναό, σώζονται κτίσματα που επιβεβαιώνουν ότι αποτελούσε καθολικό μονής. Ο ναός χρονολογείται στη μεταβυζαντινή εποχή." [...], σύμφωνα με το Διαρκή Κατάλογο των Κηρυγμένων Αρχαιολογικών χώρων και Μνημείων της Ελλάδος Αρχειοθετήθηκε 2018-04-01 στο Wayback Machine., της Διεύθυνσης Εθνικού Αρχείου Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού.

Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Αρχειοθετήθηκε 2020-09-27 στο Wayback Machine., ΥΑ ΥΠΠΟ/ΑΡΧ/Β1/Φ30/59609/1384/20-6-1995 - ΦΕΚ 575/Β/30-6-1995 Αρχειοθετήθηκε 2020-09-27 στο Wayback Machine., [...] "Χαρακτηρίζουμε τον Ι. Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου, Κοινότητας Μαργελίου, Επαρχίας Πυλίας, του Νομού Μεσσηνίας ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο, με ζώνη προστασίας 10μ. γύρω του. Πρόκειται για ναό μονόχωρο με δίρριχτη στέγη, καλυμμένη με Βυζαντινού τύπου κεραμίδια και ημικυκλική εξωτερικά κόγχη. Με βάση τα κατασκευαστικά και μορφολογικά του στοιχεία, ο ναός πρέπει να αναχθεί στις αρχές του 19ου αιώνα." [...], σύμφωνα με το Διαρκή Κατάλογο των Κηρυγμένων Αρχαιολογικών χώρων και Μνημείων της Ελλάδος Αρχειοθετήθηκε 2018-04-01 στο Wayback Machine., της Διεύθυνσης Εθνικού Αρχείου Μνημείων του Υπουργείου Πολιτισμού.

Πηγές

Οι απογραφές των Προνοητών της Γαληνοτάτης Δημοκρατίας της Βενετίας, Corner (1689), Grimani (1700) Angelo Emo (ίσως το 1708), η αχρονολόγητη απογραφή που αναφέρεται στο χειρόγραφο Querini-Stampalia (ίσως το 1711), είναι τέσσερις από τις διάφορες βενετσιάνικες απογραφές, οι οποίες επιχειρήθηκαν στο χρονικό διάστημα της τριακονταετίας (1683/84-1715), κατά την οποία οι Βενετοί κατείχαν την Πελοπόννησο. Μέχρι σήμερα πλήρως έχει δημοσιευθεί μόνο η απογραφή Grimani, από τον ιστορικό και ομότιμο διευθυντή ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών (ΕΙΕ) Βασίλη Παναγιωτόπουλο, στο έργο του "Πληθυσμός και οικισμοί της Πελοποννήσου. 13ος - 18ος αιώνας", (1985).
Βασίλης Παναγιωτόπουλος, "Πληθυσμός και οικισμοί της Πελοποννήσου. 13ος - 18ος αιώνας", Σειρά: Μελέτες Νεοελληνικής Ιστορίας, μετάφραση: Χριστίνα Αγριαντώνη, επιμέλεια: Αγγελική Κόκκου, έκδοση: Εμπορική Τράπεζα Ελλάδος - Ιστορικό Αρχείο, Αθήνα 1985, 2η έκδοση: 1987.
Κωνσταντίνος Ντόκος, "BREVE DESCRITTONE DEL REGNO DI MOREA. Αφηγηματική ιστορική πηγή ή επίσημο βενετικό έγγραφο της Β' Βενετοκρατίας στην Πελοπόννησο;", "ΕΩΑ ΚΑΙ ΕΣΠΕΡΙΑ", Vol 1, DOI: http://dx.doi.org/10.12681/eoaesperia.24 Αθήνα 1993.
Σπυρίδων Λάμπρος, «Απογραφή Νομού Μεθώνης επί Βενετών», Δελτίον της Ιστορικής και Εθνολογικής Εταιρείας της Ελλάδος, τόμος 2ος, Εκ του Τυπογραφείου Αδελφών Περρή, Εν Αθήναις 1883, σελ. 686-710. Από την Ψηφιακή Βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων.

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΠΑΠΑΦΛΕΣΣΑ
Τοπική Κοινότητα Βλαχοπούλου
Βλαχόπουλον, το
Κούμαρον, το
Τοπική Κοινότητα Μανιακίου
Μανιάκι, το
Τουλούπα Χάνι, το
Τοπική Κοινότητα Μαργελίου
Μαργέλι, το
Τοπική Κοινότητα Μεταμορφώσεως
Μεταμόρφωσις, η
Τοπική Κοινότητα Παπαφλέσσα
Άγιοι Απόστολοι, οι
Κοντογόνι, το
Παπαφλέσσας, ο

Νομός Μεσσηνίας : Δήμος, Κοινότητα

Τρικόρφου | Τριπύλας

Για πλήρη κατάλογο των πόλεων και οικισμών του νομού, δείτε επίσης : Διοικητική διαίρεση νομού Μεσσηνίας.

Γεωγραφία της Ελλάδας

Γεωγραφία της Ελλάδας : Αλφαβητικός κατάλογος

Α - Β - Γ - Δ - Ε - Ζ - Η - Θ - Ι - Κ - Λ - Μ -
Ν - Ξ - Ο - Π - Ρ - Σ - Τ - Υ - Φ - Χ - Ψ - Ω

Χώρες της Ευρώπης

1. Κράτος μερικώς σε ασιατικό έδαφος. 2. Γεωγραφικά ανήκει στην Ασία, αλλά θεωρείται ευρωπαϊκό κράτος για ιστορικούς και πολιτισμικούς λόγους. 3. Βρετανικό έδαφος μέσα στην Κυπριακή Δημοκρατία.

Κόσμος

Αλφαβητικός κατάλογος

Hellenica World - Scientific Library

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License