.

Ελλάδα

Περιφέρεια : Πελοποννήσου
Νομός : Ηλείας

Νομός Ηλείας

11 Δήμος Ζαχάρως

Ο Κακόβατος είναι γραφικό παραθαλάσσιο χωριό του νομού Ηλείας. Βρίσκεται στο κέντρο του Κυπαρισσιακού κόλπου, τρία χιλιόμετρα ΝΔ της Ζαχάρως και περιβάλλεται από τα χωριά Σχίνοι ή Μπισχίνι, Καλίδονα, Ανήλιο και Νεοχώρι. Έχει διοικητική έκταση 4.302 στρέμματα και είναι κτισμένο ανάμεσα σε δύο πευκοδάση που εκτείνονται βόρεια και νότια του χωριού, παράλληλα με τη θάλασσα, σε απόσταση 200 – 400 μέτρα από αυτή. Το χωριό από τη σύστασή του αποτέλεσε κοινότητα του Δήμου Αρήνης, συσταθέντος με το Β.Δ. της 9ης (21) Απριλίου 1835, στο οποίο απουσιάζει ο Κακόβατος, που αποτέλεσε μεταγενέστερη προσάρτηση. Με το Β.Δ. 31.8.1912 ΦΕΚ Α'262/12 «περί σύστασης κοινοτήτων» αποτέλεσε αυτοτελή κοινότητα μέχρι το 1997 που με το νόμο 2539/97 αποτέλεσε δημοτικό διαμέρισμα του δήμου Ζαχάρως, μετά δε το νόμο 3852/2010 αποτέλεσε τοπική ενότητα του δήμου Ζαχάρως-Φιγαλίας.

View Larger Map

Ονομασία

Το όνομά του κατά την πιο δόκιμη άποψη προέρχεται από το επίθετο κακός και το ρήμα βαίνω, υπονοεί δε τον αδιάβατο ή δυσκολοδιάβατο τόπο. Τούτο έχει την ακόλουθη εξήγηση: κατά την Τουρκοκρατία η περιοχή ήταν ακατοίκητη εξαιτίας του εκτεθειμένου τοπίου και της μη παροχής καμιάς ασφάλειας, τόσο στις διαθέσεις του κατακτητή, όσο και στις από τη θάλασσα επιδρομές πειρατών ή Ενετών και Γενουατών τυχοδιωκτών. Οι Έλληνες είχαν αποσυρθεί σε ορεινές και δυσπρόσιτες περιοχές μακριά από τις παραλίες, πράγμα που συνετέλεσε στην εγκατάλειψη των γαιοκτημάτων, με συνέπεια την ανάπτυξη δασώδους βλάστησης που κατέστησε την περιοχή αδιάβατη.
Κλίμα

Το κλίμα είναι υγρό ιδιαίτερα το χειμώνα, ενώ το έδαφος αρκετά πλούσιο, αφού έχει σχηματισθεί από προσχώσεις των χειμάρρων Καλίδονας και Ανηλίου που ενώνονται στο ύψος της Εθνικής Οδού Πύργου – Κυπαρισσίας, διαρρέοντας στη συνέχεια τον Κακοβατίτικο κάμπο στα νότια του χωριού.
Ιστορία

Το χωριό είναι κτισμένο πάνω στους αμμόλοφους που αναφέρει ο Όμηρος και οι μεταγενέστεροι ιστορικοί, περιηγητές και αρχαιολόγοι (Στράβων, Παυσανίας, Πολύβιος, Δαίρπφελδ), στην αμμουδερή Πύλο του Νέστορα. Και εκεί που οι Πύλιοι του Νέστορα έβοσκαν τις παχυλές αγελάδες και τα γιδοπρόβατά τους και κυνηγούσαν στα δάση, μαθαίνοντας ταυτόχρονα τη πολεμική τέχνη, τώρα οι Κακοβατίτες αγρότες καλλιεργούν παραγωγικά φυτά και δέντρα με σύγχρονα μηχανήματα και εγκαταστάσεις.

Οι πρώτοι κάτοικοι του χωριού εγκαταστάθηκαν στο σημερινό Κακόβατο μετά το τέλος της Τουρκοκρατίας και ήσαν ορεινοί Ολύμπιοι και Αρκάδες, όλοι τους βοσκοί το επάγγελμα που έστησαν τις πρώτες κατοικίες τους (καλύβες από χόρτα) και σιγά σιγά ημέρεψαν τον τόπο από την άγρια βλάστηση. Σε αυτές τις καλύβες και τη γύρω περιοχή είχε στήσει το λημέρι του για αρκετό καιρό, κατά το έτος 1833, το κίνημα ενάντια στην Αντιβασιλεία του Όθωνα, όπως αναφέρουν χρονικογράφοι της εποχής, ο παράξενος εκείνος <<ληστής>> Γιώργης Κοντοβουνήσιος, αμείλικτος εκδικητής του κατατρεγμένου λαού μας και από εδώ απένειμε τη δικαιοσύνη του, τιμωρώντας την αδικία που είχαν αναγάγει σε κράτος οι Βαυαροί και οι ντόπιοι υποτακτικοί τους.

Το χωριό ιδρύθηκε το έτος 1947, όταν πια είχαν συγκεντρωθεί σε μόνιμη διαμονή αρκετοί από τους προγόνους των σημερινών κατοίκων του: Αντωνόπουλος από Στεμνίτσα, Τσαρουχάς από Μυρώνεια, Καλλιφείδας Θεοδωρόπουλος από Μίνθη, πρώτοι κάτοικοι και στη συνέχεια Διαμαντόπουλος, Μιχαλόπουλος, Σταματόπουλος, Κωνσταντινόπουλος, Ανθούλης, Αγγελόπουλος, Χύμης, Σπηλιόπουλος, Παπαδήμας, Καραπαναγιώτης από Μίνθη, Χριστόπουλος, Χριστοδουλόπουλος, Πούρνος, Σακκάς, Δούκας από Καλίδονα, Κολλιαδήμας, Κατερίνης από Ανήλιο, Τάγαρης, Κουρούβανης από Φιγαλία, Κωνσταντόπουλος από Μάκιστο, Αθανάσουλας, Ζαφειράκης από Μυρώνεια, Μπουκουβάλας από Αετό Μεσσηνίας, Μπηλιώνης, Ψαρογιαννακόπουλος από Ταξιάρχες.

Τα έτη 1886 – 1888 δύο μεγάλοι σεισμοί κατέστρεψαν ολόκληρο το χωριό, αλλά αποτέλεσαν και την αφετηρία της ανασυγκρότησής του.

Στις αρχές του εικοστού αιώνα παρατηρήθηκε μεγάλη έφεση στα γράμματα και στις επιστήμες, ενώ μεγάλη ανάπτυξη παρουσίασε το εμπόριο, κυρίως εξαιτίας της μεγάλης παραγωγής σταφίδας, πρώτου τότε εθνικού μας προϊόντος. Ενδεικτικό του πλούσιου εμπορίου είναι το γεγονός ότι στο χωριό έδρευε τελωνειακή αρχή (τελωνοσταθμαρχείο), είχε την έδρα της η Ένωση Γεωργικών Συνεταιρισμών Αρηνοφιγαλίας, λειτουργούσε οινοπαραγωγικό εργοστάσιο με μεγάλες εξαγωγές που γίνονταν με πλοία, τα οποία προσέγγιζαν στη παραλία και φόρτωναν από το εργοστάσιο με σωλήνες, λειτουργούσαν αλευρόμυλοι και ελαιουργείο. Επίσης είχε την έδρα του το κρατικό μονοπώλιο αλατιού που προμήθευε τις περιοχές Αρήνης, Ανδρίτσαινας, Φιγαλίας και Σκιλλουντίας, ενώ η δημιουργία του σιδηροδρομικού σταθμού, περί τα έτη 1903 – 04, έδωσε μεγάλη ώθηση στο εμπόριο αγροτικών προϊόντων, σε συνάρτηση με την ίδρυση του Γεωργικού Συνεταιρισμού του χωριού που είναι από τους αρχαιότερους της περιοχής.

Το έτος 1928 ιδρύθηκε αθλητικό σωματείο - ΠΑΟ Κακοβάτου που μετέχει για πολλά χρόνια στα πρωταθλήματα των τοπικών Κατηγοριών ΕΠΣ Ηλείας.

Κατά την απογραφή του 1907 το χωριό αριθμούσε 446 κατοίκους, λειτουργούσαν ελαιουργείο και ατμόμυλος των Ιωάννη και Αλεξίου Καλλιφείδα, υδρόμυλος του Χρίστου Χριστόπουλου, 4 παντοπωλεία των Δημητρίου Θεοδωρόπουλου, Νικολάου Θεοδωρόπουλου, Ν. Παπαδήμα και Διονυσίου Χριστόπουλου, 3 κρεοπωλεία των Αντωνίου Αντωνόπουλου, Αριστείδη Κωνσταντινόπουλου και Κωνσταντίνου Κωνσταντινόπουλου, ένα καφενείο του Σταμάτη Σταματόπουλου κι ένα οινοπωλείο του Αθανασίου Νικολόπουλου.

Την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης πρωτοστάτησε μαζί με τη Καλίδονα και το Μπισχίνι στον ένοπλο αγώνα κατά των κατακτητών, προσφέροντας πολλές υπηρεσίες στην εθνική υπόθεση, με την αριθμητικά μεγάλη συμμετοχή του σε ανθρώπινο δυναμικό για τη στελέχωση των αντάρτικων ομάδων. Παρά την ενεργή αυτή ανάμειξη, δεν σημειώθηκαν ακραία φαινόμενα, πράγμα που δεν έδωσε το δικαίωμα και την αφορμή για πράξεις αντεκδίκησης, κατά την περίοδο του εμφυλίου που ακολούθησε, όπως έγινε σε άλλα γειτονικά χωριά. Το σημείο τούτο της ευθύνης, συνέπειας, αυτοσυγκράτησης και αλληλοσεβασμού, που προκύπτει αναμφίλεκτα από τα παραπάνω, θα πρέπει να αναδειχθεί στη πραγματική του διάσταση, ώστε να αποτελέσει πολύτιμη παρακαταθήκη για τις επόμενες γενιές.

Σήμερα προκαλεί εντύπωση στον επισκέπτη, η μεγαλοπρεπής εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων, κτισμένη στο κέντρο του χωριού, η πλατεία, το δημοτικό σχολείο και το συνεχόμενο κοινοτικό Γυμναστήριο, οι άνετοι δρόμοι του. Οι παλιότεροι αναπολούν με νοσταλγία το καμπαναριό της παλιάς εκκλησίας, περίτεχνο κομψοτέχνημα που κτίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 50, πλην η ανιστόρητη αστοχασιά των αρχών του χωριού φρόντισε στα μέσα της δεκαετίας του 70, να κατεδαφίσει.

Τα τελευταία χρόνια το χωριό έχει εξελιχθεί σε παραθεριστικό και τουριστικό κέντρο, δροσερό από την αύρα του Ιονίου και τον αέρα των βουνών της Μίνθης και του Λυκαίου, πράγματα που σε συνδυασμό με τη περιποίηση, το πηγαίο αίσθημα φιλοξενίας των κατοίκων και τα φρέσκα ψάρια από ντόπιους ψαράδες στις γραφικές παραθαλάσσιες ταβέρνες, προσελκύουν πλήθος Ελλήνων και ξένων τουριστών.

Σύμφωνα με ψηφοφορία που έγινε μέσω διαδικτύου με πρωτοβουλία του ΥΠΕΧΩΔΕ κατά τα έτη 2000-2001 ο Κακόβατος συγκαταλέγεται μεταξύ των 15 καλύτερων παραλίων της χώρας μας όπως καταγράφεται σε ρεπορτάζ της εφημερίδας «ΒΗΜΑ» της 19.7.2001. Η ψηφοφορία διεξήχθη στην ηλεκτρονική διεύθυνση www.thalassa.gr που από την ημέρα που δημιουργήθηκε μέχρι την άνω ημερομηνία είχε συγκεντρώσει 300 χιλιάδες επισκέπτες από τουλάχιστον 45 χώρες.
Βιοτικό επίπεδο

Τα σύγχρονα μέσα καλλιέργειας έχουν ανεβάσει το βιοτικό επίπεδο των κατοίκων και τελευταία παρατηρείται τάση επαναπατρισμού. Το πνευματικό και πολιτιστικό επίπεδο είναι πολύ υψηλό εξαιτίας της συχνής επαφής με πολλούς επισκέπτες, του μεγάλου αριθμού επιστημόνων που διέθετε και διαθέτει το δυναμικό του χωριού σε πανελλήνια κλίμακα και της δυνατότητας επικοινωνίας με κάθε εκδήλωση προόδου στην ευρύτερη περιοχή. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά στατιστική της Εισαγγελίας Κυπαρισσίας της δεκαετίας του 1980, ο Κακόβατος είναι το χωριό που απασχολεί λιγότερο από κάθε άλλο χωριό τη Δικαιοσύνη.
Αξιοθέατα

Ανατολικά του χωριού και σε απόσταση 1000 περίπου μέτρων βρίσκεται ο λόφος του Νέστορα, που η σκαπάνη του Γερμανού αρχαιολόγου Δαίρπφελδ το έτος 1907 έφερε στην επιφάνεια, από συλημένους τάφους, πολλά αρχαία ευρήματα, τα περισσότερα των οποίων βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας. Το σπουδαιότερο από αυτά είναι το χρυσό δαχτυλίδι – σφραγίδα του Νέστορα, που αποτέλεσε για πολλά χρόνια, μέχρι το 1965, αντικείμενο μελέτης, αναφορικά με τη γνησιότητά του. Το δαχτυλίδι τούτο (δακτύλιος σφραγιστήρ, κατά τον ιστορικό Παύλο Καρολίδη), παριστά σύμπλεγμα από ψυχές, χρυσαλίδες και γρυπόμορφες γυναίκες, στοιχεία που συνέτειναν στην αμφισβήτηση της γνησιότητάς του, σε σχέση με το Νέστορα και τον μυκηναϊκό πολιτισμό, γιατί πουθενά δεν είχαν βρεθεί σε κρητομυκηναϊκά ευρήματα παρόμοιες παραστάσεις. Το έτος 1965 όμως ο αρχαιολόγος Γιάννης Σακελλαράκης ανακάλυψε στις Αρχάνες της Κρήτης, σε ασύλητο βασιλικό τάφο δαχτυλίδι που φέρει μεταξύ άλλων δύο πεταλούδες και μια χρυσαλίδα, γεγονός που απέδειξε τη γνησιότητα του δαχτυλιδιού του Νέστορα κι έφερε στην επικαιρότητα τη θεωρία του αρχαιολόγου Άρθουρ Έβανς, ο οποίος είχε αγοράσει το δαχτυλίδι του Νέστορα στο Κακόβατο και δημοσίευσε το 1922 μελέτη, στην οποία υποστήριζε ότι στο δαχτυλίδι απεικονίζονται τα διαδοχικά στάδια της μύησης ενός ζεύγους νεκρών στα μυστήρια του κάτω κόσμου και η αθανασία που επιτυγχάνουν. Ως προς τα λοιπά ευρήματα τα πιο σημαντικά είναι οι ευμεγέθεις πίθοι από κεραμεική, που κατά τον καθηγητή Σπύρο Μαρινάτο, είναι οι καλύτεροι από τους ανακαλυφθέντες σε άλλες ανασκαφές, γεγονός που σε συνάρτηση με τους θολωτούς τάφους, τον οδηγεί στο συμπέρασμα ότι η Πύλος του Νέστορα παρά το Κακόβατο, υπήρξε σπουδαίο κέντρο Μυκηναϊκού πολιτισμού.

ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ ΖΑΧΑΡΩΣ
Δημοτική Κοινότητα Ζαχάρως
Άγιος Νικόλαος, ο
Ζαχάρω, η
Καϊάφας, ο
Κάτω Ξηροχώρι, το
Τοπική Κοινότητα Αγίου Ηλία
Άγιος Ηλίας, ο
Τοπική Κοινότητα Ανηλίου
Ανήλι, το
Κοτρωνάκι, το
Μπούρμπουλας, ο
Τοπική Κοινότητα Αρήνης
Αρήνη, η
Κάτω Αρήνη, η
Τοπική Κοινότητα Αρτέμιδας
Αρτέμιδα, η
Τοπική Κοινότητα Γιαννιτσοχωρίου
Γιαννιτσοχώρι, το
Τοπική Κοινότητα Κακοβάτου
Κακόβατος, ο
Τοπική Κοινότητα Καλιδόνης
Κάμπος, ο
Κοστομέρα, η
Τοπική Κοινότητα Λεπρέου
Αγραπιδιά, η
Δράκος, ο
Λέπρεον [ 329 ], το
Παναγιές, οι
Ρεβελαίικα, τα
Σκουπάς, ο
Τοπική Κοινότητα Μακίστου
Μάκιστος, ο
Τοπική Κοινότητα Μηλέας
Μηλέα, η
Τοπική Κοινότητα Μίνθης
Κοτρώνι, το
Μίνθη, η
Τοπική Κοινότητα Νεοχωρίου
Νεοχώρι, το (Τ.Κ.Νεοχωρίου)
Τοπική Κοινότητα Ξηροχωρίου
Κοτρώνι, το
Μάραθος, ο
Νεοχώρι, το (Τ.Κ.Ξηροχωρίου)
Ξηροχώρι, το
Παναγιά, η (Τ.Κ.Ξηροχωρίου)
Τοπική Κοινότητα Πρασιδακίου
Παλιό Πρασιδάκι, το
Πρασιδάκι, το
Τρανή Λάκα, η
Τοπική Κοινότητα Ροδινών
Ροδινά, τα
Τοπική Κοινότητα Σμέρνας
Παναγιά, η (Τ.Κ.Σμέρνας)
Σμέρνα, η
Τοπική Κοινότητα Σχίνων
Πανόραμα, το
Σχίνοι, οι
Τοπική Κοινότητα Ταξιαρχών
Θολό, το
Κάτω Ταξιάρχαι, οι
Λογγάκι, το
Ταξιάρχαι, οι
Τοπική Κοινότητα Χρυσοχωρίου
Παλαιοχώρι, το
Χρυσοχώρι, το

----

Κακόβατος Άρτας
Κακόβατος Ηλείας

Νομός Ηλείας: Δήμος

Για πλήρη κατάλογο των πόλεων και οικισμών του νομού, δείτε επίσης : Διοικητική διαίρεση νομού Ηλείας

Γεωγραφία της Ελλάδας

Γεωγραφία της Ελλάδας : Αλφαβητικός κατάλογος

Α - Β - Γ - Δ - Ε - Ζ - Η - Θ - Ι - Κ - Λ - Μ -
Ν - Ξ - Ο - Π - Ρ - Σ - Τ - Υ - Φ - Χ - Ψ - Ω

Χώρες της Ευρώπης

1. Κράτος μερικώς σε ασιατικό έδαφος. 2. Γεωγραφικά ανήκει στην Ασία, αλλά θεωρείται ευρωπαϊκό κράτος για ιστορικούς και πολιτισμικούς λόγους. 3. Βρετανικό έδαφος μέσα στην Κυπριακή Δημοκρατία.

Κόσμος

Αλφαβητικός κατάλογος

Hellenica World - Scientific Library

Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License