Ο Νάιτζελ Μάνσελ (Nigel Mansell, πλήρες ονοματεπώνυμο Νάιτζελ Έρνεστ Τζέιμς Μάνσελ)(γεν. στο Άπτον-απόν-Σέβερν της Αγγλίας στις 8 Αυγούστου του 1953 είναι Βρετανός παλαίμαχος οδηγός αγώνων απ' την Αγγλία.
Πρώτα χρόνια
Γεννήθηκε στο Άπτον-απόν-Σέβερν της Αγγλίας και ήταν γιος των Τζόις και Έρικ Μάνσελ. Ο πατέρας του πέθανε την 1η Απριλίου του 1991 κι η μητέρα του στις 17 Μαΐου του 1984. Στο ξεκίνημα της καριέρας του για ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα χρησιμοποιούσε τα χρήματά του ως βοήθεια στην προσπάθειά του να μπορεί να παίρνει τους βαθμούς του. Ύστερα από ένα σημαντικό αριθμό επιτυχιών στο καρτ, ο Μάνσελ βρέθηκε στη Φόρμουλα Ford όπου δυστυχώς αντιμετώπισε την αποδοκιμασία του πατέρα του. Το 1976 κέρδισε τους 6 απ' τους 9 αγώνες στους οποίους συμμετείχε ένας εκ των οποίων ήταν εκείνος στον οποίο έκανε το ντεμπούτο του στο Μάλορι Παρκ. Το επόμενο έτος(1977) συμμετείχε σε 42 αγώνες απ' τους οποίους κέρδισε τους 33. Μ' αυτό τον τρόπο έγινε ο Παγκόσμιος Πρωταθλητής του Βρετανικού κλάδου της Φόρμουλα Ford εκείνου του έτους. Η σεζόν πήγε καλά για κείνον αν εξαιρέσουμε ένα ατύχημα στο οποίο έσπασε το λαιμό του στις Δοκιμές κατάταξης του αγώνα στο Μπραντς Χατς. Τότε οι γιατροί του είπαν πως ο κίνδυνος να πάθει τετραπληγία ήταν ορατός και για να γίνει εντελώς καλά και να μπορέσει να ξαναοδηγήσει θα έπρεπε να περάσουν το λιγότερο έξι μήνες. Ο Μάνσελ εισήχθη στο Νοσοκομείο και μόλις βγήκε, επανήλθε κανονικά στους αγώνες.
Φόρμουλα 3
Το 1978 εντάχθηκε στη Φόρμουλα 3. Στον πρώτο αγώνα, ο Μάνσελ πήρε την Pole Position και τερμάτισε στη 2η θέση. Οπωσδήποτε το μονοθέσιο το οποίο οδηγούσε δεν ήταν ικανό να φέρει νίκες όμως παρ' όλα αυτά, ο Μάνσελ παρέμεινε σ' εκείνη την ομάδα επειδή ήταν μέρος της Εμπορικής Συμφωνίας με το Γιουνιπάρτ Γκρουπ η οποία απαιτούσε απ' αυτή να χρησιμοποιεί κινητήρες Δολομίτη της Τριούμφ οι οποίοι ήταν κατά πολύ κατώτεροι από κείνους της Τογιότα τους οποίους χρησιμοποιούσαν οι μεγάλες ομάδες. Ύστερα από τρεις τεραμτισμούς στην 7η θέση κι έναν στην 4η στον τελευταίο αγώνα, ο Μάνσελ έφυγε απ' την ομάδα εκείνη. Το 1979 ο Μάνσελ υπέγραψε συμβόλαιο με την ομάδα David Price Racing όπου πλήρωνε για να οδηγεί. Τον 1ο αγώνα στο Σίλβερσοουν το Μάρτιο τον κέρδισε όμως ύστερα πήρε την κατιούσα και τερμάτισε 8ος στο Πρωτάθλημα. Στον προτελευταίο αγώνα ξεκίνησε καλά όμως γύρω στο μέσο του αγώνα, το μονοθέσιό του συγκρούστηκε μ' εκείνο το οποίο οδηγούσε ο Ιταλός Αντρέα ντε Τσέζαρις και το αποτέλεσμα αυτής της σύγκρουσης ήταν να σπάσει το τιμόνι του μονοθεσίου του Μάνσελ, ο οποίος νοσηλεύτηκε ξανά όμως αυτή τη φορά με σπασμένους σπονδύλους. Το οδηγικό στυλ του Μάνσελ δεν πέρασε απαρατήρητο απ' τον ιδιοκτήτη της Lotus Κόλιν Τσάπμαν ο οποίος λιγες μέρες μετά το ατύχημά του, του είπε να παρει μέρος σε ένα τεστ στην πίστα Πολ Ρικάρ με ένα μονοθέσιο της Lotus επειδή ήθελε να δει αν ήταν ακόμα σε φόρμα, αποκρύπτοντάς του όμως την έκταση του τραυματισμού του. Ο Μάνσελ δέχτηκε να πάει κι εκεί συνάντησε πολλούς άλλους οδηγούς οι οποίοι ήταν υποψήφιοι να πάρουν τη θέση του 2ου μονοθεσίου της ομάδας το 1980. Μεταξύ αυτών ήταν ο Αμερικανός Μάριο Αντρέτι, ο Αργεντινός Κάρλος Ρόιτεμαν ο οποίος είχε πάει στη Williams και ο Ιταλός Έλιο ντε Άντζελις.
Φόρμουλα 1
Το 1980 λοιπόν ο Μάνσελ εντάχθηκε στη Φόρμουλα 1 με τη Lotus όχι όμως απ' το 1ο Γκραν Πρι του Πρωταθλήματος. Αρχικά είχε ρόλο δοκιμαστή και αναπληρωματικού οδηγού επειδή ο Τσάπμαν δεν ήταν ακόμα 100% βέβαιος για τις οδηγικές του ικανότητες. Τον τοποθέτησε σε θέση κανονικού οδηγού αγώνων στο Αυστριακό Γκραν Πρι του Πρωωταθλήματος εκείνου στη θέση του Αμερικανού Μάριο Αντρέτι ο οποίος είχε ανακοινώσει πως από κείνο το Γκραν Πρι θα πήγαινε στην Alfa Romeo. Η καλύτερη χρονιά του Μάνσελ ήταν το 1992, που κατέκτησε το ένα και μοναδικό Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Οδηγών του με τη Williams. Η στέψη του αυτή έγινε πολύ νωρις και συγκεκριμένα στο Ουγγρικό Γκραν Πρι εκείνου του Πρωταθλήματος. Το 1993 ο Μάνσελ έκανε ένα διάλειμμα απ' τη Φόρμουλα 1 επειδή ήθελε να δοκιμάσει την τύχη του σε κάποιο άλλο μηχανοκίνητο σπορ. Αυτό ήταν τα Indycar. Στη Φόρμουλα 1 επανήλθε το 1994 και πάλι σαν οδηγός της Williams και το επόμενο έτος(1995) πήγε στη Μακλάρεν όπου πήρε τη θέση του Ντέιβιντ Κούλθαρντ ο οποίος πήγε στην ομάδα στην οποία ήταν το προηγούμενο έτος εκείνος δηλαδή στη Williams. Δυστυχώς το Ισπανικό Γκραν Πρι εκείνου του Πρωταθλήματος έμελλε να' ταν το τελευταίο Γκραν Πρι στο οποίο πήρε μέρος ο Μάνσελ ως κανονικός οδηγός αγώνων επειδή βλέποντας τα χαρακτηριστικά τα οποία είχε το μονοθέσιό του διαπίστωσε πως δεν του επέτρεπε να' χει την επιθυμητή απόδοση και αποφάσισε μετά το τέλος του να αποχωρήσει οριστικά απ' τη Φόρμουλα 1. Όμως το 2015 παραδέχθηκε σε συνέντευξή του πως το ότι εγκατέλειψε τη Μακλάρεν τόσο νωρίς ήταν το μεγαλύτερο λάθος που είχε κάνει ποτέ και πως έπρεπε να συνεχίσει ν' αγωνίζεται με την ομάδα μέχρι το τέλος του Πρωταθλήματος του 1995 ώστε να βοηθήσει στην εξέλιξη του μονοθυεσίου. Συνολικά πήρε μέρος σε 191 Γκραν Πρι απ' τα οποία εκκίνησε στα 187. Εκτός απ' την κατάκτηση του ενός και μοναδικού του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Οδηγών το 1992, σημείωσε 31 νίκες , ανέβηκε 59 φορές στο Βάθρο των Νικητών, σκόραρε συνολικά 482 βαθμούς, εκκίνησε 32 φορές απ' την Pole Position και σημείωσε 30 ταχύτερους γύρους.
Φόρμουλα 1
Σεζόν
1950 1951 1952 1953 1954 1955 1956 1957 1958 1959 1960 1961 1962 1963 1964 1965 1966 1967 1968 1969 1970 1971 1972 1973 1974 1975 1976 1977 1978 1979 1980 1981 1982 1983 1984 1985 1986 1987 1988 1989 1990 1991 1992 1993 1994 1995 1996 1997 1998 1999 2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007 2008 2009 2010 2011 2012 2013 2014 2015 2016 2017 2018 2019 2020 2021 2022 2023 2024 2025 2026
Πρωταθλητές
Τζουζέπε Φαρίνα (1950) Χουάν Μανουέλ Φάντζιο (1951, 1954, 1955, 1956, 1957) Αλμπέρτο Ασκάρι (1952, 1953) Μάικ Χόθορν (1958) Τζακ Μπράμπαμ (1959, 1960, 1966) Φιλ Χιλ (1961) Γκράχαμ Χιλ (1962, 1968) Τζιμ Κλαρκ (1963, 1965) Τζον Σέρτις (1964) Ντένι Χιουλμ (1967) Τζάκι Στιούαρτ (1969, 1971, 1973) Γιόχεν Ριντ (1970) Έμερσον Φιτιπάλντι (1972, 1974) Νίκι Λάουντα (1975, 1977, 1984) Τζέιμς Χαντ (1976) Μάριο Αντρέτι (1978) Τζόντι Σέκτερ (1979) Άλαν Τζόουνς (1980) Νέλσον Πικέ (1981, 1983, 1987) Κέκε Ρόσμπεργκ (1982) Αλέν Προστ (1985, 1986, 1989, 1993) Άιρτον Σένα (1988, 1990, 1991) Νάιτζελ Μάνσελ (1992) Μίχαελ Σουμάχερ (1994, 1995, 2000, 2001, 2002, 2003, 2004) Ντέιμον Χιλ (1996) Ζακ Βιλνέβ (1997) Μίκα Χάκινεν (1998, 1999) Φερνάντο Αλόνσο (2005, 2006) Κίμι Ράικονεν (2007) Λιούις Χάμιλτον (2008, 2014, 2015, 2017, 2018) Τζένσον Μπάτον (2009) Σεμπάστιαν Φέτελ (2010, 2011, 2012, 2013) Νίκο Ρόσμπεργκ (2016)
| Βρετανοί οδηγοί Φόρμουλα 1 | |
|---|---|
|
|
Άγγλος)
Βορειοϊρλανδός)
Σκωτσέζος)
Εγκυκλοπαίδεια του Ηνωμένου Βασιλείου
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
