.
Το Νεφέλωμα της Αλογοκεφαλής (γνωστό επίσης και ως αντικείμενο Μπάρναρντ 33 στο νεφέλωμα εκπομπής IC 434), είναι ένα σκοτεινό νεφέλωμα στον αστερισμό του Ωρίωνα.[1] Το νεφέλωμα βρίσκεται ακριβώς νότια του αστέρα Αλνιτάκ, του ανατολικότερου στη Ζώνη του Ωρίωνα και αποτελεί τμήμα του πολύ μεγαλύτερου Συμπλέγματος μοριακών νεφών του Ωρίωνα. Το νεφέλωμα καταγράφηκε για πρώτη φορά το 1888 από την Σκοτσέζα αστρονόμο Βιλιαμίνα Φλέμινγκ, στη φωτογραφική πλάκα B2312 που λήφθηκε στο Αστεροσκοπείο του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ.
Το Νεφέλωμα της Αλογοκεφαλής (κεντρικό τμήμα) φωτογραφημένο το 2011. Το νεφέλωμα εκπομπής IC 434 είναι το φωτεινό αντικείμενο κάτω αριστερά.
Το νεφέλωμα απέχει περίπου 1.500 έτη φωτός από τη Γη. Είναι ένα από τα πιο γνωστά νεφελώματα, επειδή το στροβιλιζόμενο νέφος σκόνης και αερίου, από το οποίο αποτελείται, μοιάζει με κεφάλι αλόγου όταν παρατηρείται από τη Γη.[2]
Το σκοτεινό αυτό νέφος σκόνης και αερίου είναι μία από τις περιοχές του Συμπλέγματος Νεφών του Ωρίωνα όπου λαμβάνει χώρα αστρική γένεση. Αυτό το «αστρικό μαιευτήριο», όπως αποκαλούνται οι περιοχές αυτού του είδους, ενδέχεται να περιέχει πάνω από εκατό είδη οργανικών και ανόργανων αερίων, καθώς και σκόνη που αποτελείται από μεγάλα και σύνθετα οργανικά μόρια.
Η κόκκινη/ροζ λάμψη προέρχεται από αέριο υδρογόνο που βρίσκεται κυρίως πίσω από το νεφέλωμα και ιονίζεται από το κοντινό άστρο Σίγμα Ωρίωνα. Μαγνητικά πεδία που υπάρχουν στην περιοχή διαμορφώνουν τα αέρια που διαφεύγουν από το νεφέλωμα σε διακριτά ρεύματα, που αποτυπώνονται ως γραμμές στο ροζ φόντο.[3] Στα όρια του τεράστιου νέφους βρίσκεται μία λαμπρή λωρίδα αερίου υδρογόνου. Οι πυκνότητες των αστέρων είναι αισθητά διαφορετικές στις δύο πλευρές της.[2]
Οι περιοχές υψηλής συγκέντρωσης σκόνης στο Νεφέλωμα της Αλογοκεφαλής και το γειτονικό Νεφέλωμα του Ωρίωνα είναι τοπικά εντοπισμένες, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται εναλλασσόμενοι τομείς σχεδόν απόλυτης διαφάνειας και αδιαφάνειας.[4] Το ίδιο το νεφέλωμα είναι σκοτεινό κυρίως λόγω της πυκνής σκόνης, που απορροφά το φως των άστρων που βρίσκονται πίσω του.[5] Το κάτω μέρος του "λαιμού" της αλογοκεφαλής ρίχνει μια σκιά προς τα αριστερά.[6] Τα φωτεινά σημεία στη βάση του νεφελώματος είναι νεαρά άστρα σε διαδικασία σχηματισμού.
|
Νεφέλωμα της Αλογοκεφαλής |
|
| Αστερισμός: | Ωρίων |
|---|---|
| Τύπος αντικειμένου: | Σκοτεινό νεφέλωμα |
| Συντεταγμένες κέντρου (εποχή 2000.0): | α = 05h 40m 59s δ = -2°27΄30΄΄ |
| Φαινόμενο μέγεθος: | +11,0 |
| Φαινόμενες διαστάσεις | 8΄ × 6΄ |
| Πραγματική διάμετρος | 3 έτη φωτός |
| Απόσταση από τη Γη: | 1.500 έτη φωτός (412 pc) |
| `Αλλες ονομασίες: | IC 434, Barnard 33, LDN 1630, M3T 31, [OS98] 52 |
Παραπομπές
Arnett, Bill. http://astro.nineplanets.org/twn/b33x.html. Horsehead Nebula, 2000
Sharp, Nigel/NOAO. http://www.noao.edu/image_gallery/html/im0057.html.
«The Horsehead Nebula/IC434». National Optical Astronomy Observatory. NOAO. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2014.
Morgan, W.W.; Lodén, Kerstin (1966). «Some Characteristics of the Orion Association». Vistas in Astronomy 8: 83–88. doi:10.1016/0083-6656(66)90023-7. ISSN 00836656. Bibcode: 1966VA......8...83M.
Mayo Greenberg, J (2002). «Cosmic dust and our origins». Surface Science 500 (1-3): 793–822. doi:10.1016/S0039-6028(01)01555-2. ISSN 00396028. Bibcode: 2002SurSc.500..793M.
«Astronomy Picture of the Day, 21 July 2009». Astronomy Picture of the Day. NASA. 21 July 2009. Ανακτήθηκε στις 11 Ιουνίου 2014.
The Horsehead Nebula @ The Electronic Sky
Παρατηρήσεις του νεφελώματος από το Διαστημικό Τηλεσκόπιο Χαμπλ
Η μελέτη των σκοτεινών νεφελωμάτων τον 19ο αιώνα, Waldee
Νεφέλωμα της Αλογοκεφαλής, σελίδα ESA/Hubble
Το νεφέλωμα στο Constellation Guide
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
