.
Θεόδωρος Ν. Συναδινός (1880 Τρίπολις - 1959 Αθήνα ). Λόγιος και θεατρικός συγγραφέας.
Θεόδωρος Ν. Συναδινός
Γεννήθηκε το 1880 στην Τρίπολη Αρκαδίας. Ήταν μέλος μιας πολύτεκνης οικογένειας (7 παιδιά), που ορφάνεψε από πατέρα όταν το μεγαλύτερο παιδί ήταν 12 χρόνων και ο Θεόδωρος 11. Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, αλλά μετά την αποφοίτησή του ακολούθησε τον κλάδο της δημοσιογραφίας. Το 1903 έγινε συντάκτης της «Ακροπόλεως» του Βλάση Γαβριηλίδη, ενώ δύο χρόνια μετά ανέλαβε τα καθήκοντα του αρχισυντάκτη. Αποχωρώντας από την εφημερίδα, ανέλαβε ως διευθυντής την εφημερίδα «Νέα Ελλάς», τα γραφεία της οποίας καταστράφηκαν κατά τα Νοεμβριανά. Τότε ο Συναδινός εξέδωσε δική του εφημερίδα με το όνομα «Πρόοδος». Το 1920, μετά το θάνατο του Γαβριηλίδη, που είχε γίνει ωστόσο πεθερός του, ανέλαβε την Διεύθυνση της «Ακροπόλεως». Το 1922 έκλεισε το κεφάλαιο «δημοσιογραφία» και άνοιξε για εκείνον το πιο σημαντικό κεφάλαιο της ζωής του «το θέατρο».
Το έργο του
Ως θεατρικός συγγραφεύς πρωτοεμφανίστηκε το 1911 με την κωμωδία «Μπλόφες», από τον θίασο Κυβέλης. Η συνεισφορά του στο θέατρο ανέρχεται σε 52 έργα, εκ των οποίων δύο ανέβηκαν στο Εθνικό Θέατρο, ενώ τα περισσότερα από τα έργα του παίχτηκαν από τον θίασο της Κοτοπούλη. Σημαντικότερα έργα του θεωρούνται: «Ο Καραγκιόζης» σατιρικό δράμα, η «Κοσμική κίνησις» κωμωδία, το «Αυτός είμαι» κωμωδία, ο «Ερωτόκριτος», διασκευή του ομώνυμου έργου, ο «Δον Κιχώτης», διασκευή του ομώνυμου έργου του Θερβάντες, το «Ευτυχώς επτωχεύσαμεν» κωμωδία, το «Στην κάψα του καλοκαιριού» δράμα, κλπ.
Η θεατρική του παραγωγή, που υπήρξε ογκώδης, μπορεί πολύ γρήγορα να παραγκωνίσθηκε και να μη «βλέπει» πια τα φώτα της σκηνής, όμως, για την εποχή που γράφτηκε, δεν μπορεί παρά να θεωρηθεί βήμα προόδου. Πρώτα, γιατί, όπως γράφει ο Μ. Λυγίζος [1], θα πρέπει να ληφθεί υπ’ όψιν από ποιο σημείο είχαν ξεκινήσει οι συγγραφείς της εποχής (είχαν προηγηθεί τα κωμειδύλλια, τα έργα φουστανέλλας και οι τραγωδίες της καθαρεύουσας), και έπειτα ότι η συγγραφή έργων ελληνικών ήταν αναγκαία προϋπόθεση προκειμένου να δημιουργηθεί ντόπια θεατρική παράδοση. Μια άλλη παράμετρος, βέβαια, αυτής της υπόθεσης είχε να κάνει και με τον τρόπο που το Ελληνικό κράτος αντιμετώπιζε τη θεατρική τέχνη, προτιμώντας να επιχορηγεί, όπως ήδη έχουμε πει, τους Ιταλικούς μελοδραματικούς θιάσους και όχι τους επιχώριους, τους οποίους, αντίθετα, φορολογούσε. Γλαφυρή περιγραφή αυτής της κατάστασης επιχείρησε ο Θ. Συναδινός σε μια διάλεξή του στις 10-12-1924.[2]
Η συνεισφορά του
Ο Θεόδωρος Συναδινός ίδρυσε την Επαγγελματική Σχολή Θεάτρου, η οποία μετά την ίδρυση του Εθνικού Θεάτρου το 1930, εντάχθηκε στο εν λόγω θέατρο, και λειτουργούσε υπό την διεύθυνση του Συναδινού ως Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Για πολλά χρόνια υπήρξε πρόεδρος της Εταιρίας Ελλήνων Θεατρικών Συγγραφέων. Στη συνεισφορά του συγκαταλέγεται και η ίδρυση του Θεατρικού Μουσείου, ενώ το 1939 συγκάλεσε το Α΄ Πανελλήνιο Πανθεατρικό Συνέδριο. Η πλούσια δράση του συνεχίστηκε ωε αντιπρόεδρος της Επιτροπής Άδειας Ασκήσεως του Επαγγέλματος του Ηθοποιού, σύμβουλος του Ταμείου Εργασίας Ηθοποιών, ενώ κατά περιόδους υπήρξε μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Εθνικού Θεάτρου. Ακόμη, έχει γράψει την «Ιστορίαν της Νεοελληνικής Μουσικής», καθώς και τις «Μουσικές Μελέτες» το «Ελληνικό τραγούδι» και το «Είμαστε Μουσικά Μορφωμένοι».
Το 1938 τέλος, εξέδωσε τη θεατρική και καλλιτεχνική εβδομαδιαία εφημερίδα τα «Παρασκήνια», η οποία σταμάτησε να εκδίδεται με την κήρυξη του πολέμου.[3] Το 1939 έγινε μέλος της πρώτης επιτροπής των Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων.
Η αγάπη του για την Τρίπολη
Σε μια διάλεξη του, στις 6-5-1932, με θέμα «Πώς πρωτοεμφανίστηκα στο θέατρο»,[4] μιλάει για τις αναμνήσεις του από την Τρίπολη των παιδικών του χρόνων, αποδεικνύοντας την αγάπη που έτρεφε για τη γενέθλια πόλη του. Ο Συναδινός, αποδεδειγμένα, δεν «έριξε μαύρη πέτρα πίσω του» απομακρυνόμενος από την Τρίπολη. Ενδιαφερόταν πάντα για την πορεία της, πράγμα που μπορούμε να το διαπιστώσουμε από τις συχνές παρεμβάσεις του, με αντικείμενο τα διάφορα προβλήματά της. Αναφέρουμε ένα τέτοιου είδους παράδειγμα: Όταν στα 1957 η εφημερίδα «Αρκαδικά Νέα» άνοιξε μια συζήτηση για «την τουριστικήν αξιοποίησιν της Τριπόλεως», ανταποκρίθηκε, στέλνοντας μια επιστολή, την οποία η εφημερίδα καταχώρησε (φύλλο 7-4-1957) με τη σημείωση ότι έχει «πλήρη συναίσθησιν της τιμής η οποία της προσεγένετο» από ένα διακεκριμένο συμπολίτη.
Σ’ αυτό το κείμενο της ομιλίας του επισημαίνει δυο καίριες προϋποθέσεις, ως προς το συγκεκριμένο θέμα. Πρώτον, ότι πρέπει να σταματήσει η ερήμωση των επαρχιών με τη μετακίνηση των κατοίκων στην Αθήνα και δεύτερον ότι πρέπει να δημιουργήσει η Τρίπολη κάτι δικό της, που να ικανοποιεί πνευματικά και ψυχικά πρώτα τους κατοίκους της και να κεντρίζει έπειτα την όρεξη των ξένων να την επισκεφτούν.
Παραπομπές
Λυγίζος Μ. Το Ελληνικό πλάι στο παγκόσμιο θέατρο, Εκδόσεις Δωδώνη
Συναδινος Θ. Κράτος και θέατρον, Τυπογραφικά καταστήματα «Ακροπόλεως», Αθήναι 1952
Κριμπάς Χρυσόστομος, «Αυτοβιογραφία Θεόδωρου Συναδινού», Αρκαδικά Νέα (11-11-1977)
Συναδινός Θ. Πώς πρωτοεμφανίστηκα στο θέατρο, Τυπογραφικά καταστήματα «Ακροπόλεως» 1933
Πηγές
Ο ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΣΤΗΝ ΑΡΚΑΔΙΑ, από την Αρκαδία του μύθου στην Τρίπολη του Μαλλιαροπουλείου Θεάτρου Γεωργία Δάλκου, Δήμος Τρίπολης 2013 ISBN 978-618-80576-0-9
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
