Πέτρος Δημάκης, Εθνικός Ευεργέτης και ιδρυτής της Σχολής Μελέ με το όνομα "ΔΗΜΑΚΕΙΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΗΡΙΑ".
Η καταγωγή του Π. Δημάκη
Ο Εθνικός ευεργέτης Πέτρος Δημάκης, γεννήθηκε στο χωριό Μικρή Αναστάσοβα, σήμερα Πηγές στο δ. διαμέρισμα Πηγών του Δήμου Καλαμάτας, στον Νομό Μεσσηνίας.
Το χωριό Πηγές, βρίσκεται μεταξύ των χωριών Αλαγονίας και Αρτεμισίας και απέχει 3 χλμ. από την Αλαγονία, 2 χλμ. από την Αρτεμισία και 23 χλμ. από την Καλαμάτα.
Το σπίτι που γεννήθηκε βρίσκεται δίπλα στον ιερό ναό της Αγίας Βαρβάρας. Κοντά στο σπίτι του βρίσκεται το σπίτι του φίλου του και κατά πολύ νεώτερού του Γρηγόρη Παπαδέα και του Παναγιώτη Παυλίκου, καθώς και των οικογενειών Θεοδωρακόπουλου καθώς και των Αθανασίου και Παναγιώτη Κουτσούρη. Αργότερα, κοντά στο σπίτι του Πέτρου Δημάκη, έζησαν οι οικογένειες Αλεξανδράκη, Κακαρέα, Βαρελά, Αθανασουλάκη και Λιακουνάκου.
Ο Πέτρος Δημάκης, είχε και δεύτερο σπίτι στο κάτω μέρος του χωριού με γείτονες τις οικογένειες Χριστοδουλόπουλου.
Η σταδιοδρομία του στο εξωτερικό
Σε νεαρή ηλικία, ο Πέτρος Δημάκης, μετανάστευσε στην Ρουμανία και ασχολήθηκε με το εμπόριο. Το ήθος του, η εργατικότητα και δραστηριότητά του, τον βοήθησαν να αποκτήσει μεγάλη περιουσία.
Οι ηγεμόνες του Φαναρίου, του έδωσαν το αξίωμα του Πιτάρη για το άριστο ήθος του, την αγάπη του προς την Ελλάδα και τη δραστηριότητά του.
Μετά από πολλά χρόνια παραμονής στην Ρουμανία, η αγάπη του προς την ιδιαίτερη πατρίδα του, τον οδήγησαν να εκποιήσει την κινητή και ακίνητη περιουσία του και να επιστρέψει στην Αθήνα φέροντας μαζί του μεγάλα ποσά σε Αυστριακά φλωριά και διαμένοντας στο αρχοντικό του επί της οδού Ερμού. Προσφέρει από το 1852 μ'εχρι το 1854 δωρεές στο Κράτος, προετοιμάζοντας την επιστροφή του στην Αλαγονία, για να περάσει εκεί τα τελευταία του χρόνια, βοηθώντας έτσι και τους συμπατριώτες του.
Δωρεές Π.Δημάκη
Το 1852 ο Πέτρος Δημάκης, προσέφερε στο Ελληνικό Δημόσιο, πάνω από 15.000 δραχμές και 10 μετοχές της ελληνικής Ακτοπλοϊας.
Με συνεννόηση με τον Υπουργό Παιδείας, έχτισε με έξοδά του, στο χώρο της παλαιάς Σχολής "Μελέ" που βρίσκεται στο χωριό Τσερνίτσα (Αρτεμισία), διώροφο διδακτήριο Δημοτικού και Ελληνικού Σχολείου, χωρητικότητας 500 μαθητών. Ο πρώτος όροφος, χωρισμένος σε αίθουσες, για την διδασκαλία των μαθητών και ο δεύτερος χωρισμένος σε δωμάτια, για τη δωρεάν κατοικία των διδασκάλων και των μαθητών που προέρχονται από τα άλλα χωριά.
Ο χώρος που επελέγη, ήταν ο μόνος ενδεδειγμένος, για την χωρητικότητα, την απόσταση από τα άλλα χωριά και κυρίως για την ιστορική συνέχεια της ένδοξης μεσαιωνικής σχολής "Μελέ".
Με Β.Δ. στις 15 Νοεμβρίου 1854, ο Πέτρος Δημάκης αναλαμβάνει την υποχρέωση:
1. Να επισκευάσει τα κελιά των Μοναστηριών Αγίου Ιωάννη (Μελέ), της Σιδερόπορτα και των Αγίων Αποστόλων, με δικά του χρήματα σε ένα χρόνο έτσι ώστε να είναι κατοικήσιμα, να βελτιώσει τα κτήματα των Μοναστηριών με τακτική καλλιέργεια και να επισκευάσει τους ναούς (καθολικά) και να τους διατηρεί σε καλή κατάσταση και κατάλληλους για ιεροτελεστίες.
2. Να αποδίδει τους φόρους στο Δημόσιο και το Εκκλησιαστικό Ταμείο.
3. Να πληρώνει με δικά του χρήματα τους μισθούς του Σχολάρχη και των δασκάλων ενώ ο διορισμός τους θα γίνεται από την Κυβέρνηση.
4. Να διορίζει και να μισθοδοτεί το απαραίτητο βοηθητικό προσωπικό των σχολείων και να χορηγεί δωρεάν τα αναγκαία διδακτικά βιβλία στους μαθητές.
5. Να διατηρεί ένα ή δύο ιερείς οι οποίοι θα διορίζονται μετά από δική του πρόταση από τον Αρχιεπίσκοπο Μεσσηνίας για να ιερουργούν.
6. Οι παραδόσεις των μαθημάτων και οι εξετάσεις και στα δύο Σχολεία να γίνονται σύμφωνα με όσα ισχύουν και για τα άλλα σχολεία του ίδιου τύπου με την εποπτεία του Κράτους.
7. Να συντηρεί με δικά του χρήματα τα σχολεία τα οποία ο ίδιος ίδρυσε.
8. Να καθορίσει στη Διαθήκη του ανάλογο και σταθερό χρηματικό πόρο για τη λειτουργία των σχολίων αυτών από τους εκτελεστές της Διαθήκης μετά τον θάνατό του.
9. Σε περίπτωση που δεν θα εκτελούντο οι παραπάνω όροι, η επικαρπία των μοναστηριών η οποία είχε παραχωρηθεί στον Πέτρο Δημάκη να επανέρχεται αυτοδικαίως στο Εκκλησιαστικό Ταμείο, το οποίο διατηρούσε την κυριότητα.
Ο Πέτρος Δημάκης ανακαίνισε και συντήρησε τα μοναστήρια για τα οποία ξόδεψε πολλά χρήματα και τα διατήρησε σε πολύ καλή κατάσταση, όσο ζούσε, δηλαδή για δέκα χρόνια μέχρι το 1864.
Δεσμεύσεις Ελληνικού Δημοσίου
Με το Β.Δ. 15 Σεπτεμβρίου 1854, με υπογραφή του Βασιλιά Όθωνα, παραχωρήθηκαν στον Πέτρο Δημάκη τρία διαλυμένα από το 1833 μοναστήρια, με όλα τους τα κτήματα για να συσταθεί και συντηρηθεί στην ΑΡΤΕΜΙΣΙΑ ένα αλληλοδιδακτικό (Δημοτικό) και ένα Ελληνικό σχολείο, στεγαζόμενα και τα δύο στα Δημάκεια Εκπαιδευτήρια του Μελέ.
Τα μοναστήρια που παραχωρήθηκαν ήταν:
1. Το διαλυμένο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννη Προδρόμου ή «Μελέ» στην Αρτεμισία.
2. Το διαλυμένο μοναστήρι της Κοιμήσεως Θεοτόκου ή Σιδερόπορτας στο Καρβέλι και
3. Το διαλυμένο μοναστήρι των Αγίων Αποστόλων στις Πηγές
Η παράδοση των μοναστηριών στον Πέτρο Δημάκη, αποφασίστηκε και έγινε από τον Οικονομικό Έφορο Καλαμάτας με πρωτόκολλο σε δύο αντίγραφα, στο οποίο αναφέρεται η έκταση και η οροθεσία των κτιρίων και των κτημάτων, όπως όριζε το υπ’ αριθ. 14.575/17-9-1854 Συμβόλαιο του Συμβολαιογράφου Αθηνών, Κοσμά Κοκίδου στο οποίο υπέγραψαν σαν μάρτυρες οι Παναγ. Βαλσαμάκη και Γεώργιος Θερινός και το οποίο κυρώθηκε με νόμο Σ.Π.Ε στις 9 Μαΐου 1855.
Διαθήκη Π. Δημάκη
Στις 14 Νοεμβρίου του έτους 1854, με το συμβολαιογραφικό έγγραφο με αριθμό 1.004 του συμβολαιογράφου Αθηνών Δημητρίου Χ. Σούτσου (οδός Πλούτωνος αριθ. 96 κάτοικος Αθηνών στην οικία του Δήμα Γεωργούλα στην ενορία Αγίας Ειρήνης), με επίσκεψη στην οικία του Πέτρου Δημάκη με μάρτυρες τον Ε. Νικολαϊδη, κλητήρα του Υπουργείου Δικαιοσύνης κάτοικο στην οικία του Πέτρου Δημάκη στην ενορία Αγ. Γεωργίου Καρύτση, όπου ήταν τα καταστήματα των υπουργείων Δικαιοσύνης και Ναυτικών. Επίσης μάρτυρες παρέστησαν και οι Παναγιώτης Μαυριδόγλου, οινοπώλης και Ανδρέας Τζοβανάκης ζαχαροποιός.
Κληρονόμοι του Πέτρου Δημάκη
1.Την αδελφή του Παναγιώτα Δημάκη: Όλα τα κτήματα τα ακίνητα στην πατρίδα του πατρικά και μητρικά και όσα της είχε δώσει 250 Αυστριακά φλωριά, 300 φλωριά που είχε δανείσει χωρίς τόκο στον Σπύρο Κοπανίτζα και 13.000 δραχμές για να τις μοιράσει με τα τέσσερα αρσενικά και θηλυκά παιδιά της.
2.Τον ανεψιό του Ιωάννη γιο της Παναγιώτας και την ανύπανδρη αδελφή του, 100 φλωριά Αυστριακά που τους έστειλε με τον ανεψιό του Αθανάσιο και δραχμές 1300 τις οποίες έδωσε ο ίδιος το έτος 1853.
3.Το μοναστήρι «άγιος Ιωάννης Πρόδρομος» (Μελέ): Το σπίτι του στην Αθήνα στην ενορία Αγ. Γεωργίου Καρύτση, όπου ήταν τα καταστήματα των υπουργείων Δικαιοσύνης και Ναυτικών. Τα ενοίκια από το σπίτι θα χρησιμοποιούνται για την λειτουργία των εκπαιδευτηρίων τα οποία θα ανεγερθούν στο μοναστήρι με δικά του χρήματα.
4.Στον ηγούμενο των τριών μοναστηριών: 13.000 δραχμές για να τις μεταχειριστεί για ευπρέπεια των μοναστηριών και αύξηση των κτημάτων τους, με την έγκριση του Αγίου Μεσσηνίας.
5.Σε 500 φτωχά ορφανά κορίτσια του Δήμου Αλαγονίας: 1.000 Αυστριακά φλωριά για να διανεμηθούν.
6.Στον ναό της Αγίας Βαρβάρας στην Μικρή Αναστάσοβα: Ένα ζευγάρι μανουάλια και ένα πολυέλαιο.
7.Στον Ιωάννη Κατοκάρη, γιο της Καφίνας από το χωριό Κολοβράτα της Μικράς Βλαχίας: μετά τον θάνατό του 1.000 Αυστριακά φλωριά από την ελληνική Τράπεζα στην Αθήνα με τόκο από 1 Ιανουαρίου 1855.
Προβλέψεις της διαθήκης - δεσμεύσεις
1.«Διαττάτω» να διατηρείται σχολείο ελληνικό και Αλληλοδιδακτικό για την εκπαίδευση των νέων του Δήμου Αλαγονίας και άλλων από άλλους δήμους. Τα σχολεία αυτά να διατηρούνται από τα ενοίκια της οικίας μου ταύτης, κάθε σχολείο να έχει τον απαιτούμενο αριθμό δασκάλων και κάποιο ιερωμένο για να διδάσκει τα ιερά μαθήματα.
2.Διορίζω έφορο των εκπαιδευτηρίων για την ανέγερση και την εφεξής εφορεία τον κατά καιρούς Άγιο Μεσσηνίας, ο οποίος θα ορίσει δύο συν-εφόρους από την Αλαγονία, τους οποίους αν θέλει θα αλλάζει κάθε χρόνο. Οι επίτροποι αυτοί θα δίνουν λόγο στην κυβέρνηση για τις πράξεις τους. Στα σχολεία αυτά θα γίνονται εξετάσεις, όπως και στα Δημόσια, και τα αποτελέσματα θα υποβάλλονται στην Κυβέρνηση.
3.Ο διδάσκων τα ιερά μαθήματα, θα διορίζεται από τον Άγιο Μεσσηνίας και θα είναι και ηγούμενος των τριών μοναστηριών, έχοντας και δυο ή τρεις δοκίμους σε κάθε μοναστήρι, εκ των οποίος ο ένας πρέπει να είναι ιερεύς για να κάνει καθημερινά την θεία λειτουργία. Επιθυμώ, αν είναι δυνατόν, ο ηγούμενος να προέρχεται από το Μέγα Σπήλαιο, ώστε με επιμέλειά του να διατηρούνται τα τρία μοναστήρια. Ο ηγούμενος και οι δόκιμοι να διορίζονται ισοβίως.
4.Παρακαλώ να γίνεται κάθε χρόνο, μνήμη και εμού κατά την εορτή της Αγίας Βαρβάρας και τρία μνημόσυνα στα τρία μοναστήρια, αν είναι δυνατόν με αρχιερέα. Και αυτά τα αναθέτω στην φροντίδα του Αγίου Μεσσηνίας.
5.Διορίζω εκτελεστές και επιτρόπους της διαθήκης μου τους κυρίους:
5.1 Γεώργιο Ψύλλα, και νυν Υπουργό των Εκκλησιαστικών
5.2 Γεώργιο Θερινό από την Τρίπολη,
5.3 Στέφανο Αναστασιάδη, αντεισαγγελέα.
6.Οι εκτελεστές και επίτροποι παρακαλώ να παίρνουν τα ενοίκια και να τα αποστέλλουν στον Άγιο Μεσσηνίας και να φροντίζουν για την ενοικίαση και την επισκευή, όταν χρειάζεται και αν περισσεύουν χρήματα να κατασκευάζουν τον δρόμο από Καλαμάτα προς Αλαγονία και από Αλαγονία προς Λαγκάδα.
Θάνατος του Π. Δημάκη - Διαμάχες μεταξύ κληρονόμων και Ελληνικού Δημοσίου
Τον Ιούλιο του έτους 1864, ο μεγάλος ευεργέτης της περιοχής Αλαγονίας, Πέτρος Δημάκης, πέθανε. Σύμφωνα με τα «Αλαγονιακά» του Αντώνη Μασουρίδη, πέθανε στο μοναστήρι της Σιδερόπορτας.
Μετά από τον θάνατο του Πέτρου Δημάκη, το Δημόσιο συνέχισε να καταβάλλει στους εκτελεστές, το ετήσιο επίδομα (ενοίκιο) των 5.000 δραχμών. Επειδή όμως δεν υπήρχε η φροντίδα για την συντήρηση των σχολείων, πήρε πίσω τα μοναστήρια με τα κτήματά τους και εισέπραττε τα εισοδήματα. Παράλληλα, έκαμε αγωγή κατά των εκτελεστών της Διαθήκης και των κληρονόμων και ζητούσε να καταβάλλουν αυτοί από την περιουσία του διαθέτη στην Εθνική Τράπεζα, 90.000 δραχμές, έτσι ώστε από τους τόκους τους να εισπράττεται ποσό 3.650 δραχμών, το οποίο μαζί με τις 5.000 δραχμές που έδινε το δημόσιο σαν ενοίκιο, να κάλυπτε τα ετήσια έξοδα λειτουργίας και συντήρησης των δύο σχολείων. Ταυτόχρονα το Δημόσιο έκανε κατάσχεση των 30.000 δραχμών που βρισκόντουσαν στην Εθνική Τράπεζα από την κληρονομιά του διαθέτη.
Μετά από διαδοχικές αγωγές των εκτελεστών της Διαθήκης κατά του Δημοσίου και ύστερα από πολλές δικαστικές αποφάσεις, οι οποίες άλλες ήταν υπέρ των εκτελεστών και άλλες υπέρ του Δημοσίου, έγινε συμβιβασμός μεταξύ του Δημοσίου και των κληρονόμων Δημάκη. Για τον συμβιβασμό αυτό συντάχθηκε στις 11 Νοεμβρίου 1889 το με αριθμό 3234 Συμβόλαιο του Συμβολαιογράφου Αθηνών Παν. Γεννοβέλη. Με το συμβόλαιο αυτό, οι κληρονόμοι ανέλαβαν την κατοχή των κτημάτων των μοναστηριών, με τις υποχρεώσεις που απορρέουν από την Διαθήκη του Δημάκη και τις Συμβάσεις του με το Δημόσιο. Παρά το γεγονός του συμβιβασμού και ενώ το Δημόσιο συνέχισε να καταβάλλει το επίδομα των 5.000 δραχμών, όπως είχε οριστεί, οι κληρονόμοι δεν διέθεταν από τα εισοδήματα των κτημάτων τίποτε, ούτε για την επισκευή των σχολείων και των μοναστηριών, ούτε για την μισθοδοσία των ιερέων και γενικά δεν ανεγνώριζαν καμία υποχρέωση. Σε πρόσκληση του Υπουργού Οικονομικών προς τους κληρονόμους να επισκευάσουν τα Σχολεία, απάντησαν με έγγραφό τους ότι τα κτήματα των μοναστηριών είναι δικά τους και απείλησαν το Δημόσιο ότι σε περίπτωση πιέσεως θα ενεργήσουν να ακυρώσουν την Διαθήκη του Δημάκη, έτσι ώστε αυτοί να πάρουν την οικία του Δημάκη στην Αθήνα και το Δημόσιο τα κτήματα των μοναστηριών.
Το 1902, κάτω από περίεργες συνθήκες, ξέσπασε πυρκαγιά στο χώρο του μοναστηριού και τα Δημάκεια Εκπαιδευτήρια καταστράφηκαν εντελώς. Το έτος 1911 ο αρχιεπίσκοπος Μεσσηνίας με την αναφορά του με αριθμό 1189, γνωρίζει στο Υπουργείο Εκκλησιαστικών, ότι από το έτος 1902 σταμάτησε η λειτουργία των Δημάκειων Εκπαιδευτηρίων στο Μελέ λόγω εμπρησμού και οι κληρονόμοι του Πέτρου Δημάκη, αφού μοίρασαν τα κτήματα που κατείχαν πούλησαν ορισμένα σε τρίτους.
Η πληροφορία του Αρχιεπισκόπου ήταν μερικώς αληθής, διότι τα εκπαιδευτήρια λειτουργούσαν σε άλλα οικήματα στο συνοικισμό Σίτσοβα της Τσερνίτσας, όπως βεβαίωνε το υπουργείο των Εκκλησιαστικών, αφού με ενέργειες παραγόντων μετά τον εμπρησμό είχε επιτευχθεί η έγκριση λειτουργίας του τότε ελληνικού σχολείου στη Σίτσοβα, σημερινή Αλαγονία.
Σωματείο «ΠΕΤΡΟΣ ΔΗΜΑΚΗΣ» Το έτος 1923, οι Αρτεμίσιοι Ελευθέριος Ν. Γεωργίλης, δικηγόρος, ο Νικόλαος Γ. Μασουρίδης και Νικόλαος Αριστ. Στούμπος, προκειμένου να εξασφαλίσουν την έδρα των σχολείων στην Αρτεμισία ίδρυσαν σωματείο με την επωνυμία «Πέτρος Δημάκης» με αποκλειστικό σκοπό την με κάθε νόμιμο τρόπο ανοικοδόμηση των καμένων διδακτηρίων στο Μελέ ή την ανέγερση νέων στην Αρτεμισία.
Το σωματείο μετά από την εκλογή του πρώτου Διοικητικού Συμβουλίου έκανε έκκληση προς όλους τους συμπατριώτες, απανταχού της γης να ενισχύσουν την προσπάθεια. Υπήρξε μεγάλη ανταπόκριση και άρχισε η κατεδάφιση των καμένων διδακτηρίων στο Μελέ και η ανοικοδόμηση νέου διώροφου διδακτηρίου στην Αρτεμισία, το οποίο αποπερατώθηκε με χρήματα που διέθεσε το Ελληνικό δημόσιο. Στο διδακτήριο αυτό στεγάστηκαν το Δημοτικό και το Ημιγυμνάσιο.
Τον Οκτώβριο του 1934 καταργήθηκε το ημιγυμνάσιο λόγω έλλειψης μαθητών, παρά το γεγονός ότι συντηρείτο από τα Δημάκεια κληροδοτήματα και δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να καταργηθεί ανεξάρτητα από το πλήθος των μαθητών. Μετά από έντονες διαμαρτυρίες, το ημιγυμνάσιο λειτούργησε ξανά τον επόμενο χρόνο, για να κλείσει οριστικά και αμετάκλητα το έτος 1941 λόγω έλλειψης μαθητών εξ αιτίας της Γερμανικής κατοχής και το 1943 πυρπολήθηκε από τους Γερμανούς.
Τερματισμός διεκδικήσεων
Οι κληρονόμοι του Πέτρου Δημάκη συνέχισαν τις διεκδικήσεις τους για πολλά χρόνια μετά από τον θάνατό του. Όπως αναφέρεται από τον Σπύρο Ι. Ρουσσάκη στην έκδοση του Συλλόγου Καρβελαίων στην Καλαμάτα το 1984 στο βιβλίο με τον τίτλο «ΤΟ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΤΗΣ ΣΙΔΕΡΟΠΟΡΤΑΣ», στις απαιτήσεις των κληρονόμων και στην προσπάθειά τους να πάρουν τις εισπράξεις του μοναστηριού, στις 23 Αυγούστου 1934, απάντησε δυναμικά ο παπά Γιώργης Λαδάς, εφημέριος της μονής της Σιδερόπορτας της κοινότητας Καρβελίου, δίνοντας τέλος στην υπόθεση των διεκδικήσεων και από τότε δεν παρουσιάστηκε τέτοια απαίτηση από κανέναν.
Παρόμοιες διεκδικήσεις κληρονόμων, υπάρχουν και στην περίπτωση της Αγίας Ελεούσας.
Σχολείο Αρτεμισίας
Το σχολείο της Αρτεμησίας, κτίστηκε σαν αποτέλεσμα των υποχρεώσεων του ελληνικού δημοσίου από την δωρεά και την διαθήκη του Πέτρου Δημάκη.
Η λειτουργία του σχολείου αρχικά σαν Δημοτικό και Γυμνάσιο και αργότερα σαν δημοτικό, διατηρήθηκε μέχρι την δεκαετία του 1970, οπότε σταμάτησε και ο τελευταίος δάσκαλος.
Έκτοτε, το κτίριο του σχολείου στεγάζει τα γραφεία της κοινότητας, πινακοθήκη και λαογραφικό μουσείο.
Μετά από τις πυρκαγιές του 2007, με χρηματοδότηση δωρεάς από την Κύπρο, το ισόγειο του σχολείου διασκευάστηκε για να χρησιμοποιηθεί σαν κέντρο υγείας της περιοχής.
Βιβλιογραφία
1.ΑΛΑΓΟΝΙΑΚΑ – Αντωνίου Μασουρίδη, πρώην Γυμνασιάρχη. 1η έκδοση στην Αθήνα με δαπάνες του Συγγραφέα από το τυπογραφείο Αλεξ. Βιτσικουνάκη το 1936. 2η έκδοση (αναδημοσίευση) στην Αθήνα από τον Σύλλογο Αρτεμισίων Αθήνας το 1994, διατηρώντας την ίδια σελιδομέτρηση.
2.ΠΕΤΡΟΣ Γ. ΔΗΜΑΚΗΣ ο μεγάλος ευεργέτης – έκδοση των φίλων του Ταϋγέτου, για τον Δημάκειο εκπαιδευτικό αθλητικό όμιλο το 1996.
3.Μια μεγάλη του γένους σχολή – Κωνσταντίνος Ξενογιάννης.
4.Το μοναστήρι της Σιδερόπορτας του Σπύρου Γ. Ρουσσάκη – έκδοση του Συλλόγου Καρβελαίων. Καλαμάτα 1984.
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
