Ο Ντίκος (Κωνσταντίνος) Βυζάντιος (Αθήνα, 1924 – Μαγιόρκα Ισπανίας, 10 Αυγούστου 2007) ήταν κορυφαίος Έλληνας ζωγράφος και εκπρόσωπος της Σχολής του Παρισιού.

Βιογραφικά στοιχεία

Γεννήθηκε στην Αθήνα και ήταν γιος του Περικλή Βυζάντιου, γνωστού ζωγράφου της εποχής, και της Ευφροσύνης Σκουμπουρδή. Από την πλευρά του πατέρα του καταγόταν από παλιά φαναριώτικη οικογένεια ενώ από την πλευρά της μητέρας του από την οικογένεια Κουντουριώτη. Συγκεκριμένα ήταν δισέγγονος του Δημητρίου Πατρινού, δημάρχου Πατρέων και βουλευτή, τρισέγγονος του Δημήτριου Βούλγαρη, πρωθυπουργού της Ελλάδας, και τετρασέγγονος του Λάζαρου Κουντουριώτη, γερουσιαστή και πλοιοκτήτη.[1] Σε νεαρή ηλικία έγινε δεκτός στην σχολή καλών τεχνών του πανεπιστημίου Αθηνών και το 1945 στάλθηκε με υποτροφία του Γαλλικού Ινστιτούτου στο Παρίσι για σπουδές.[2] Εκεί γνωρίστηκε και συνεργάστηκε με τον ζωγράφο Δημήτρη Γαλάνη, με τον καλλιτέχνη Αρόν καθώς και με τον κορυφαίο γλύπτη Τζακομέτι, με τον οποίο συνδέθηκε με στενή φιλία.[3][4]

Από νωρίς αναγνωρίστηκε καλλιτεχνικά στη Γαλλία λαμβάνοντας καλές κριτικές.[3] Έργα του πουλήθηκαν σε μουσεία ανά τον κόσμο μεταξύ των οποίων στο μουσείο του Λουξεμβούργου, στο μουσείο σύγχρονης τέχνης του Ντάλας, στην Εθνική Πινακοθήκη "Αλέξανδρος Σούτσος", στο Μουσείο Μπενάκη κ.α. Οι κύκλοι στους οποίους χωρίζεται το έργο του είναι τρείι: η Αφαίρεση (1945 - 1972), η οποία έκλεισε με την αναδρομική έκθεση στο μουσείο «Galliera», την οποία είχε προλογίσει ο Ευγένιος Ιονέσκο, τα Σχέδια (1972 - 1981), τα οποία σχολίασε ο Μισέλ Φουκώ, και οι Μορφές (1981 - 2007), ανθρωποκεντρικές συνθέσεις και νεκρές φύσεις.[3][4] Ουσιαστικά με την πρώτη του πορεία εισέρχεται σε έργα αφηρημένης ζωγραφικής ενώ με την δεύτερη επιστρέφει στην παραστατικότητα των ασπρόμαύρων σχεδίων. Η τρίτη πορεία βρίθει από νεοπαραστατικές τάσεις με θέμα την νεκρή φύση.[5]

Κατά τη διάρκεια της ζωής του τιμήθηκε πολλάκις. Το 1990 η γαλλική κυβέρνηση του απένειμε τον τίτλο του ιππότη και στη συνέχεια του «Αξιωματούχου των Τεχνών και των Γραμμάτων» (Officier des Arts et des Lettres).[3][4] Επτά χρόνια αργότερα (1997) διοργανώθηκε από την γαλλική κυβέρνηση μεγάλη αναδρομική έκθεση στο μουσείο «Espace des Arts, Chalon sur Saone».[3] Έργα του επίσης εκτίθενται στο Αρχοντικό Λάζαρου Κουντουριώτη, τα οποία έχουν δωρηθεί από την Μαρίνα Λιακοπούλου, αδερφή του καλλιτέχνη.[5] Για την ζωή του είναι αφιερωμένο το ντοκυμαντέρ «Ντίκος Βυζάντιος – στα ίχνη της χαμένης ματιάς» σε σκηνοθεσία της Πανδώρας Μουρίκη.[2]

Απεβίωσε στην Μαγιόρκα της Ισπανίας στις 10 Αυγούστου 2007 και ήταν παντρεμένος με την ποιήτρια Marie - Laure David.[2] Από το 1946 διέμενε μόνιμα στο Παρίσι.

Πηγές

↑ Μαυριδερός Δημήτριος, Η άγνωστη συγγένεια δύο Υδραίων πρωθυπουργών, Δημήτριος Γ. Βούλγαρης - Πέτρος Γ. Βούλγαρης, σελ. 23, Αθήνα 2003
↑ 2,0 2,1 2,2 Βιογραφικό του Βυζάντιου, δημοσίευση από την ιστοσελίδα in2life.gr
↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 Βιογραφικό του Βυζάντιου, άρθρο της εφημερίδας "Ελευθεροτυπία"
↑ 4,0 4,1 4,2 Βιογραφικό του Βυζάντιου, άρθρο της εφημερίδας "Η Καθημερινή"
↑ 5,0 5,1 Κάσδαγλη Λίνα, Η ιστορική οικία Λάζαρου Κουντουριώτη, Ιστορική Εθνολογική Εταιρεία της Ελλάδος, σελ. 75 - 82, Αθήνα 2002

Εξωτερικές συνδέσεις

Βυζάντιος, 50 χρόνια ζωγραφικής, Παρίσι 1997 (Αρχείο ντοκιμαντέρ της Ε.Ρ.Τ.)