.
Κωνσταντίνος Φανέλλης
Ευαγγελιστής
Ο Κωνσταντίνος Φανέλλης (1791 — 1863) υπήρξε ζωγράφος και αγιογράφος του 19ου αιώνα. Θεωρείται ο πρώτος αξιόλογος Έλληνας ζωγράφος των πρώτων μετεπαναστατικών ετών.
Η ζωή του
Ο Κωνσταντίνος Φανέλλης γεννήθηκε το 1791 στη Σμύρνη. Μεγάλο μέρος της ζωής του το έζησε στο Αίγιο.
Το 1816 πήγε στο Άγιον Όρος για να μελετήσει την παραδοσιακή βυζαντινή αγιογραφία. Δεν έμεινε βέβαια ευχαριστημένος και για τούτο ανεχώρησε για την Ιταλία (Φλωρεντία, Ρώμη, Βενετία) όπου συνέχισε για τρία έτη τις σπουδές του.
Στα 28 του χρόνια επισκέφθηκε τη Γερμανία και εργάσθηκε σαν ελεύθερος ζωγράφος. Τα έργα του θαυμάστηκαν από τους εκεί καλλιτεχνικούς κύκλους.
Το 1821 μετέβη στα Ιεροσόλυμα όπου εργάσθηκε ως αγιογράφος. Εκεί παρέμεινε μέχρι του έτους 1826 και περιοδεύοντας ανά την Παλαιστίνη ζωγράφισε για λογαριασμό ομίλου περιηγητών τοπία και σκηνές εμπνευσμένες από τη ζωή των κατοίκων της.
Στα 1826, μετά δηλαδή την απελευθέρωση της Ελλάδος, επαναπατρίσθηκε. Στην πόλη των Αθηνών ενδιαφέρθηκε για την οργάνωση του Καλλιτεχνείου (του τότε δηλαδή Πολυτεχνείου). Παράλληλα ασχολείτο με την αγιογραφία και την κοσμική ζωγραφική, (ιδίως με προσωπογραφίες).
Το 1836 κλήθηκε να αγιογραφήσει τον Μητροπολιτικό Ναό της Φανερωμένης Αιγίου. Τότε νυμφεύθηκε και την Ελένη Νταλάκα με την οποίαν απέκτησε τέσσερα παιδιά. Έκτοτε παρέμεινε έως το θάνατό του (το 1863) στο Αίγιο. Αγιογράφος ήταν και ο γυιος του Δημήτριος (Μιμίκος) Φανέλλης, ο οποίος ακολούθησε την τεχνική του και άφησε σημαντικό αριθμό έργων στις εκκλησίες του Αίγιου.
Το έργο του
Στο αγιογραφικό του έργο απομακρύνθηκε σε μεγάλο βαθμό από την παραδοσιακή βυζαντινή ζωγραφική. Καλλιέργησε επάξια την τρισδιάστατη εκκλησιαστική ζωγραφική, ακολουθώντας τις απόψεις του Λουδοβίκου Θείρσιου (Λούντβιχ Τίρς) και τα Ναζαρηνά πρότυπα. Μπορεί να θεωρηθεί και ως συνεχιστής της Επτανησιακής Σχολής. Εξάλλου η επίδραση της τεχνοτρπίας της Ιταλικής Αναγέννησης είναι έκδηλη στο έργο του.
Μεγάλο μέρος τού σπουδαίου αγιογραφικού του έργου βρίσκεται σε ναούς του Αιγίου που μπορούν να χαρακτηρισθούν σωστές πινακοθήκες. Το τέμπλο του Μητροπολιτικού Ναού της Φανερωμένης (1840), το τέμπλο και η ουρανία της βασιλικής των Ταξιαρχών (1840-1860) είναι εξ ολοκλήρου φιλοτεχνημένα από το χέρι του Κ. Φανέλλη. Ακόμη φορητές εικόνες του φυλάσσονται στην εικονοθήκη της Παναγίας Τρυπητής Αιγίου.
Εικόνες του υπάρχουν στη Μονή του Μεγάλου Σπηλαίου στα Καλάβρυτα, στον Ι. Ν. Ευαγγελισμού στην Άμφισσα, σε ναούς των Πατρών. Η κοσμηματογραφία, η Πλατυτέρα και το Ιερό Βήμα του Μητροπολιτικού Ναού των Αθηνών (1846, ύστερα από διαγωνισμό), τα τέμπλα των ναών του Χριστοκοπίδη, της Ρόμβης και εικόνες στον Άγιο Ελευθέριο (δίπλα στη Μητρόπολη), στην Παναγία τη Γοργοεπήκοο, στον Άγιο Γεώργιο του Νέου Κόσμου είναι έργα του.
Πίνακες ζωγραφικής του (δροσερά γυναικεία πορτρέτα, σκίτσα, τοπία, χαλκογραφίες) υπάρχουν στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Βυζαντινό Μουσείο, στις συλλογές Κουτλίδη, Κόκκινου (τώρα Καραγιάννη), σε οικογενειακές πινακοθήκες, και στις Η.Π.Α. στις συλλογές των Ford, Rockeffeler. Έργα του έχουν παρουσιασθεί σε εκθέσεις στο Αίγιο και στην Αθήνα (1927, 1978).
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
