.
Ο συνθέτης Διονύσιος Βισβάρδης γεννήθηκε στις 28 Οκτωβρίου του 1910 στην «ωραία και μόνη Ζάκυνθο». Από την παιδική του κιόλας ηλικία, έρχεται σε επαφή με τη μουσική μέσω του πατέρα του, Χρήστου Βισβάρδη, ο οποίος υπήρξε διακεκριμένος εκτελεστής του κουαρτίνο στη Φιλαρμονική της Ζακύνθου. Το 1922 σε ηλικία 12, περίπου, ετών εγγράφεται και ο ίδιος στη Φιλαρμονική της Ζακύνθου και μαθητεύει δίπλα στο σημαντικό μουσικό και συνάμα μαέστρο της Φιλαρμονικής Ιωάννη Πήλικα. Σύντομα ο Βισβάρδης γίνεται το πρώτο κλαρινέτο της Φιλαρμονικής, κατακτώντας ένα πολύ υψηλό τεχνικό επίπεδο. Παράλληλα αποδύεται στα πρώτα συνθετικά του «φτερουγίσματα», όπως ο ίδιος έλεγε αργότερα.
Το 1928, σε ηλικία 18 ετών, εγκαθίσταται στη Θεσσαλονίκη όπου και κατατάσσεται –κατόπιν διαγωνισμού στον οποίο και πρωτεύει- στη στρατιωτική μουσική του 3ου Σώματος Στρατού ως πρώτος κλαρινετίστας. Παράλληλα, εγγράφεται στο Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης (Κ.Ω.Θ.) όπου και παρακολουθεί μαθήματα θεωρητικών (θεωρία με το Γεώργιο Άψη και αρμονία και ανώτερα θεωρητικά με το Γεώργιο Βακαλόπουλο) και πιάνου (με τον Αθανάσιο Κοντό, μαθητή του διάσημου Λώρη Μαργαρίτη). Την ίδια εποχή, ο Βισβάρδης συμμετέχει στη συμφωνική ορχήστρα του Κ.Ω.Θ. ως πρώτο κλαρινέτο. Η φήμη του αυτή ως σολίστα εξαπλώνεται στους μουσικούς κύκλους της Θεσσαλονίκης, έτσι από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 καλείται να πλαισιώσει διάφορες salon ορχήστρες, οι οποίες έκαναν εμφανίσεις σε μεγάλα κέντρα και ξενοδοχεία της πόλης (Mediterranè κλπ) άλλοτε ως κλαρινίστας, άλλοτε ως πιανίστας. Επίσης, συμμετέχει ως μετακαλούμενος μουσικός στις ορχήστρες των θιάσων οπερέτας που επεσκέπτοντο την πόλη, αλλά και –υπό το ίδιο πλαίσιο- στην ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής.
Ο Βισβάρδης από το Κ.Ω.Θ. έλαβε τα εξής πτυχία: Αρμονίας (1933, τάξη Γεωργίου Βακαλοπούλου). Ενοργάνωσης (1936, τάξη Γεωργίου Βακαλοπούλου). Αντίστιξης (1939, τάξη Γεωργίου Βακαλοπούλου) και Πιάνου (1939, τάξη Αθανασίου Κοντού).
Μια σημαδιακή χρονολογία για το συνθετικό έργο του Διονυσίου Βισβάρδη είναι το 1935, όπου και συντίθεται το εμβατήριο «Περνάει ο Στρατός της Ελλάδος». Το εν λόγω εμβατήριο σύντομα κατέστη πανελληνίως γνωστό, αποσπώντας κατ’ αρχάς την έγκριση του Γενικού Επιτελείου και στη συνέχεια τον έπαινο του ιδίου του Αλέξανδρου Παπάγου.
Στις 31 Ιανουαρίου του 1943 ο Διονύσιος Βισβάρδης νυμφεύεται τη Στυλιανή Αργυρίου με την οποία και αποκτά την Ουρανία, το μοναχοπαίδι του, τον Ιανουάριο του 1944.
Την περίοδο του εμφυλίου, αποσπάται στην 11η Μεραρχία την οποία και ακολουθεί σε όλες τις μετακινήσεις της τόσο στη βορειοδυτική Μακεδονία όσο και στην Ήπειρο. Μέσω αυτών των ταξιδιών του δίδεται η ευκαιρία να έρθει σε επαφή με την παραδοσιακή μουσική των περιοχών αυτών, η οποία και τον γοητεύει εξαιρετικά. Το χειμώνα του 1947-48 –στα πλαίσια των προαναφερθεισών μετακινήσεων της Μεραρχίας- εγκαθίσταται μαζί με την οικογένειά του στα Ιωάννινα, όπου και αναπτύσσει δημιουργικό και οργανωτικό έργο ως προς τη μουσική ζωή της πόλης.
Η οικογένεια Βισβάρδη επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη οριστικά από το καλοκαίρι του 1948. Το φθινόπωρο του 1948 ο Βισβάρδης διορίζεται διευθυντής μουσικού προγράμματος του Ραδιοφωνικού Σταθμού Ενόπλων Δυνάμεων Βορείου Ελλάδος, αποκτώντας έτσι τη δυνατότητα δημιουργίας μιας ραδιοφωνικής συμφωνικής ορχήστρας, όπερ και εγένετο.
Η δραστηριότητά του στον προαναφερθέντα θώκο διαρκεί έως και το καλοκαίρι του 1955, όπου και μετατίθεται στην Κοζάνη, στην οποία και διαμένει μαζί με την οικογένειά του μέχρι και το καλοκαίρι του 1956. Την περίοδο 1956-57 –κατόπιν δικής του αιτήσεως- τοποθετείται για ένα χρόνο στη Ζάκυνθο η οποία είχε πληγεί σκληρά από τη σεισμοπυρκαγιά του καλοκαιριού του 1953. Ο Βισβάρδης αναλαμβάνει αναγεννητικό και οργανωτικό ρόλο ως προς τη Φιλαρμονική του νησιού και καταφέρνει να της προσδώσει την παλαιά της αίγλη.
Το φθινόπωρο του 1957 επιστρέφει στην Αθήνα, όπου και αναλαμβάνει τη θέση του αρχιμουσικού της Φρουράς Αθηνών. Από το 1958 έως και το 1962, διορίζεται διευθυντής του Ραδιοφωνικού Σταθμού Ενόπλων Δυνάμεων Αθηνών τοποθετούμενος στην εν λόγω θέση ύστερα από προσωπική εντολή του αρχηγού του Γ.Ε.Σ. Αθανασίου Φροντιστή.
Το 1962, ο Διονύσιος Βισβάρδης λαμβάνει τη σύνταξή του αποστρατευόμενος με το βαθμό του ταγματάρχου εν αποστρατία. Από το 1965 έως και το 1972, διατελεί αρχιμουσικός της Φιλαρμονικής του Δήμου Καλαμάτας, αναπτύσσοντας πολύπλευρη καλλιτεχνική αλλά και ευρύτερα οργανωτική δραστηριότητα, λαμβάνοντας το 1971 τον τιμητικό τίτλο του Επίτιμου Αρχιμουσικού της Φιλαρμονικής.
Η κόρη του συνθέτη Ουρανία (Ράνια) Βισβάρδη, ασχολείται με την παραγωγή ραδιοφωνικών εκπομπών μουσικού περιεχομένου ήδη από το 1962 (στην Υ.ΕΝ.ΕΔ). Από το 1975 μονιμοποιείται στο Γ΄ Πρόγραμμα της Ε.ΡΑ. αναπτύσσοντας πολύπλευρο δημιουργικό έργο τόσο εντός όσο και εκτός ραδιοφώνου.
Το 1969 γεννιέται ο εγγονός του συνθέτη, Φρίξος-Διονύσιος Μόρτζος ο οποίος στη συνέχεια θα ακολουθήσει μουσική σταδιοδρομία ως ένας από τους σημαντικούς πιανίστες της σύγχρονης γενιάς.
Από το 1972 ο Διονύσιος Βισβάρδης εγκαθίσταται πλέον μόνιμα στην Αθήνα όπου και αναπτύσσει παιδαγωγική δραστηριότητα ως μέλος εξεταστικών επιτροπών διαφόρων επιφανών ωδείων της πόλης και των περιχώρων (Ελληνικό, Πειραϊκό, Ολυμπιακό, Εθνικό, Χαϊμαντά, Ύδραυλος, κλπ). Παράλληλα, τη συγκεκριμένη περίοδο αναθεωρεί παλαιότερές του συνθέσεις αλλά και αναπτύσσει έντονη –συνθετικά- δημιουργική δραστηριότητα. Επίσης, από το 1980 έως και το 1983, διατελεί καλλιτεχνικός διευθυντής του χορευτικού συγκροτήματος Φιόρο του Λεβάντε το οποίο υπό τις κατευθύνσεις του έλαβε μέρος σε διεθνές φεστιβάλ στη Γαλλία (1983).
Στα τέλη Μαΐου του 1998, ο Βισβάρδης τιμήθηκε από το δήμο Ζακυνθίων για τη συνολική του προσφορά τόσο στον πολιτισμό της Ζακύνθου όσο και της Ελλάδος γενικότερα.
Ο Διονύσιος Βισβάρδης απεβίωσε πλήρης ημερών, τα ξημερώματα της 23ης Μαρτίου του 1999 και κηδεύτηκε την ακριβώς επομένη, δημοσία δαπάνη κατόπιν πρωτοβουλίας του τότε δημάρχου Αθηναίων Δημητρίου Αβραμοπούλου στο Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών.
Ο Διονύσιος Βισβάρδης για την προσφορά του στην τέχνη και τον πολιτισμό έλαβε τα εξής βραβεία: Χρυσούς Σταυρός Β΄. Τάγματος του Φοίνικος για την προσφορά του στην πατρίδα. Αναμνηστικό Μετάλλιο (ως συμμετέχων στην εκστρατεία του 1940-41). Μετάλλιο της εν Αμερική Ενώσεως «Τάγμα Ιπποτών Αγίου Διονυσίου Ζακύνθου» «δια τας υπηρεσίας του προς τη Ζάκυνθο». Έπαινος του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Έπαινος του Γενικού Επιτελείου Στρατού. Ευαρέσκεια του Γ.Ε.Σ. Ευχαριστήριο Ψήφισμα του Δήμου Ζακυνθίων (23.09.1957). Απόφαση ανακήρυξής του ως επίτιμου αρχιμουσικού της Φιλαρμονικής του Δήμου Καλαμάτας, και πολλά άλλα. Ανάμεσα στα έργα του ξεχωρίζουν: Περνάει ο Στρατός της Ελλάδος (εμβατήριο). Ελληνικό Τρίπτυχο (για πιάνο). Σονάτα σ’ Ελληνικά Θέματα (για πιάνο). Μακεδονική Σουίτα (για ορχήστρα). Καθρεφτίσματα στη Λίμνη (κομμάτι κοντσέρτου για πιάνο και ορχήστρα). Τρία Ελληνικά Σκίτσα (για ορχήστρα). Πρελούδιο και Φούγκα πάνω σ’ ένα Μακεδονικό Τραγούδι (για ορχήστρα).
Hellenica World - Scientific Library
Από τη ελληνική Βικιπαίδεια http://el.wikipedia.org . Όλα τα κείμενα είναι διαθέσιμα υπό την GNU Free Documentation License
